பெண்ணே! உன் கதி இதுதானா? :(

ம்ஹும் இவங்கல்லாம் திருந்தவே மாட்டாங்க! என்னத்தைச் சொல்றது? மத்தியானம் வேலை எல்லாம் முடிச்சுட்டுப் பாத்திரம் ஒழிச்சுப் போட்டுட்டு, வேலை செய்யற பொண்ணு வரதுக்காகக் காத்துட்டு இருந்தேன். அவள் புயல் மாதிரி, எப்போ வேணா வருவா, விடிய விடிய என் பொண்ணு வயசு இருப்பா. கிட்டத்தட்ட பத்து வருஷங்களுக்கும் மேலே அவ அம்மா, பொண்ணுனு மாத்தி மாத்தி வேலை செய்யறதாலே அவ அடிக்கடி போடற லீவைக்கூட சகிச்சுக்கத் தான் வேண்டி இருக்கு. இன்னிக்கு வருவாளா? மாட்டாளா? எங்க ரெண்டு பேருக்கும் ஒரு பட்டி மன்றம் தினமும் நடக்கும். நேத்திக்கு அப்படித் தான் வரமாட்டானு சாயந்திரம் ஐந்து மணிக்கு வாசல் பெருக்கப் போனால் யாரையோ அடிக்கிறாப்போல வேகத்திலே வந்துட்டிருந்தா. அதிர்ஷ்டம் அடிச்சதேனு நினைச்சேன்.

இன்னிக்கும் காலம்பர வந்துட்டுத் தான் போனா. அப்போல்லாம் வாயைத் திறக்கலை. நானும் நாளைக்கு வரப் போற விருந்தினருக்குக் கொடுக்கணுமேனு இட்லிக்கு அரைச்சுட்டு இருந்தேனா! அப்புறமா வேலை சரியா இருந்தது. போறச்சே கூடச் சொல்லலை, சாயந்திரம் வரமாட்டேன்னு, சொல்லிட்டு லீவு போடும் வழக்கமும் கிடையாது. சரினு இன்னிக்கும் பார்த்துட்டு ஐந்து மணிக்குப் பெருக்கறேன்னு நம்ம ரங்க்ஸ் கிட்டே சொல்லிட்டு (இல்லைனா அவர் நான் பெருக்கறேன்னு கிளம்பிடுவார்) உட்கார்ந்துட்டு இருந்தேன் புத்தகம் படிச்சுட்டு, போர் அடிச்சது, கணினியைத் திறந்தா அநன்யா அக்கா. சரினு அப்போ யாரையும் வம்புக்கு இழுக்க முடியலையேனு நொந்து நூலாகிக் கிடந்தேனா? அவங்க மாட்டினாங்க. அவங்களோட ஒரு வழியா டூ விட்டுட்டு கணினியை மூடலாம்னா, வாசல்லே அம்மா, அம்மானு சத்தம்.

வேலை செய்யற பொண்ணு அம்மானு கூப்பிடமாட்டா! அக்கானு தான் கூப்பிடுவா. வெளியே போய்ப் பார்த்தா அவ அம்மா. அட? இவ வராளே? பெருக்க மாட்டேன்பாளேனு நினைச்சுட்டுப் பொண்ணு ஏன் வரலைனு கேட்டேன்? கடவுளே! "பேத்தி பிறந்திருக்கும்மா!" என்றாளே பார்க்கலாம்! தூக்கிவாரிப் போட்டது எனக்குனு சொன்னால் அதிலே கொஞ்சம் கூடப் பொய்யில்லை! "என்னது?" நான் கத்தின கத்தல்லே எதிர்வீட்டு மாமி, பக்கத்துவீட்டு மாமி எல்லாரும் என்னவோ, ஏதோனு பார்த்தாங்க. மெதுவா அந்த ஆயா சொல்றா," பேத்திக்குக் கல்யாணம் ஆயிடுச்சும்மா, அவளுக்குத் தான் பொண்ணு பிறந்திருக்கு!"

அடக் கடவுளே! போன வருஷம் தான் எங்க பொண்ணு வந்தப்போ இந்தப் பொண்ணு என்ன கிளாஸ் படிக்கிறானு கேட்டுட்டு, பத்தாவதுனு சொன்னதும், புத்தகங்கள் வாங்கிக்கோனு பணம் கொடுத்துட்டுப் போனா. நானும் பொங்கலுக்கு அந்தப் பொண்ணுக்குனு சல்வார், குர்த்தா தைச்சுக்கனு துணி வாங்கிக் கொடுத்திருந்தேன். அப்போல்லாம் கூட வாயே திறக்கலை. குழந்தை பிறக்கறதுனா சும்மாவா? பத்துமாசம் வயித்திலே சுமக்கணுமே? எப்படி தெரியாமல் போச்சு? கல்யாணம் ஆனதையும் சொல்லவே இல்லையே? ஏன்னு கேட்டா "நீ சண்டை போடுவே, திட்டுவே, அதான்ம்மா சொல்லலை, க்காங்க், நல்ல இடமா திகைஞ்சது, கல்யாணம் முடிச்சாச்சு, அப்புறமும், மாப்பிள்ளையும், பொண்ணும் இங்கே தான் இருந்தாங்க, ஏழாம் மாசம் வளைகாப்பு முடிச்சுத் தான் அனுப்பினோம். மார்வாடி கிட்டே கடன் வாங்கி சீரெல்லாம் செஞ்சு அனுப்பி இருக்கோம். பேத்திப்பொண்ணைப் பார்க்க நானும் வரேன்னேன், வேண்டாம்னுட்டு இவ மட்டும் போயிருக்காம்மா!" கிழவியின் குரலில் பெருமையும் ஆதங்கமும்.

95-ம் வருஷம் பிறந்த இந்தப் பெண்ணுக்குப் பதினைந்து வயசு முடியலை. எங்க வீட்டுக்கு வேலைக்கு வந்தாலே நான் படிக்கப் போனு விரட்டிடுவேன். வீட்டு வேலைக்கு அனுப்பாதேனு சொல்லிட்டு இருப்பேன். இவரும் கத்துவார். இப்போ?? பத்து கிளாஸ் கூட முடிக்காமல் கல்யாணம், உடனே குழந்தை?? அந்தக் குழந்தை எப்படித் தாங்கினது?? என்னோட மனசு இன்னும் சமாதானமே ஆகலை. இந்த வாரமே கண்ணீர் வாரமாப் போச்சு! இவங்களை எல்லாம் யார், எப்படித் திருத்தறது? ஒரு வருஷமா என் கிட்டே மூச்சுக் கூட விடாமல் இருந்திருக்கா இந்த வேலை செய்யற பொண்ணு! என்ன நெஞ்சழுத்தம்??? கையாலாகத மனிதர்களாகப் போய்விட்டோமே!