பொன்னொன்று கண்டேன், பெண்ணங்கு இல்லை!

என்னென்று நான் சொல்லலாகுமா?
ஏனென்று நான் சொல்ல வேண்டுமா?

பூவொன்று கண்டேன், பெண்ணங்கு இல்லை,
என்னென்று நான் சொல்லலாகுமா?
ஏனென்று நான் சொல்ல வேண்டுமா?


அவ்வளவு ஏன்?  நம் தமிழ்நாட்டிலேயே ஒரு சில மாவட்டங்களில் பெண்ணை மாலை மாற்றுகையில் மட்டுமே முதல் முறையாகப் பார்க்கும் வழக்கம் இருந்து வந்திருக்கிறது.  இது குறித்து திருமதி கோமதி அரசுவும் கூறி உள்ளார்.  ஆகவே பெண் பார்த்தல் என்னும் நிகழ்வே பிற்காலத்தில் தான் ஏற்பட்டிருக்கிறது.  மிகப் பழைய காலங்களில் பெண்ணை சீக்கிரமாகவே விவாஹம் செய்து கொடுக்கும் வழக்கமே இருந்து வந்திருக்கிறது.  அப்படிப் பெண்ணைச் சீக்கிரம் விவாஹம் செய்து கொடுக்க இயலாமல் அந்தப் பெண்ணானவள் வயதுக்கும் வந்துவிட்டால் மூன்று வருஷம் வரையிலும் பெற்றோர் மாப்பிள்ளை தேடித் தருகிறார்களா?  அல்லது அந்தக் கால வழக்கப்படி வரனே தேடி வருகிறானா எனப் பொறுத்திருந்து பார்க்க வேண்டும்.  அப்படி வராவிட்டால் அதன் பின்னர் அந்தப் பெண்ணுக்கு முழுச் சுதந்திரம் கிடைக்கிறது.  அவளுக்கேற்ற மணமகனை அவளே தேர்ந்தெடுத்துக் கொள்ளலாம்.  இது ஆச்சரியமா இருக்கிறதா?  ஆனால் இது நடந்த உண்மையே.  அதுவும் இது மநுஸ்ம்ருதியில் வருகிறது.  மநுநீதியில் பெண்ணுக்கு அக்கிரமம், அநியாயம் செய்து கட்டுப்பாடுகள் விதித்துள்ளார்கள் என்பவர்கள் கவனிக்க வேண்டிய முக்கியமான விஷயம் இது.  அதோடு விதவை மறுமணத்தையும் மநுநீதி ஆதரிக்கவே செய்கிறது என்றும் படித்துள்ளேன்.  அதுக்கான ஆதாரபூர்வமான தகவல் கிடைத்ததும் பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.  கணவன் மோசமானவனாக இருந்தால் அவனை விட்டுப் பிரியவும் இடம் கொடுக்கிறது. இத்தனையும் மநுநீதியில் உள்ளதாகத் தெரிய வருகிறது.

இந்தப் பெண் பார்த்தல் என்னும் நிகழ்ச்சி நடக்க ஆரம்பித்ததும், பெண்ணைப் பார்க்கும் வரனின் வீட்டுக்காரர்கள் பெண்ணைப் பாடச் சொல்லி, நடக்கச் சொல்லி எல்லாம் சோதனை செய்வார்களாம். பாடச் சொல்வது பெண்ணுக்குப் பேச்சு நன்றாக வருகிறதா என்று அறியவும், நடக்கச் சொல்வது பெண் நொண்டியோ, முடமோ இல்லை என்பதை உறுதி செய்து கொள்வதற்கும் ஆகும் என்பார்கள்.  இன்னும் ஒரு படி மேலே போய்ச் சிலர் பெண்ணை விளக்கு ஏற்றச் சொல்வார்களாம்.  ஒரே குச்சியில் பெண் விளக்கை ஏற்றினால் சிக்கனமாய்க் குடும்பம் நடத்துவாள் எனக் கொள்வார்களாம்.  வேறு சிலர் தண்ணீர் நிறைந்த பாத்திரத்தைக் கொடுத்து எதையானும் கழுவி எடுத்துவரச் சொல்வார்களாம்.  தண்ணீரைச் சிக்கனமாய்ச் செலவு செய்து கழுவியும் எடுத்துத் தண்ணீரையும் மீதம் வைத்த பெண் எனில் குடும்பத்துக்கு ஏற்ற பெண் என முடிவு செய்வார்களாம்.  வேறு சிலர் பெண் பார்க்கையில் சாப்பிடும்போது பெண் இலையில் என்ன இருக்கிறது, என்ன இல்லை என்பதைக் கவனித்துப் பரிமாறத் தெரிகிறதா என சோதனை செய்வார்களாம்.  ஆகப் பெண் பார்த்தல் என்பது வெறும் சடங்காக இல்லாமல் பெண்ணானவள் ஒரு சோதனை எலியாகவும் இருந்திருக்கிறாள் என்பது தெரிய வருகிறது. இப்போதெல்லாம் கோயில் அல்லது ஹோட்டலில் சகஜமாய்ப் பார்த்துக்கொள்வதே நடைமுறையாக இருக்கிறது. அதன் பின்னரே விவாஹம்.

விவாஹங்கள் எட்டுவகைப்படும் என்பதை நாம் அனைவரும் அறிவோம்.  அவை பிராம்மம், தைவம், ஆர்ஷம், பிரஜாபத்தியம், ஆஸூரம், காந்தர்வம், ராக்ஷஸம், பைசாசம் என எட்டுவகைப்படும்.

குருகுலவாசம் முடிந்து குருவின் ஆசிகளைப் பெற்றுக் காசியாத்திரையும் சென்று சமாவர்த்தனம் முடிந்த உத்தம பிரம்மசாரிக்காக அவனுடைய பெற்றோர் நல்ல குலத்துப் பெண்ணைத் தேர்ந்தெடுத்துப் பெண்ணின் பெற்றோர்களிடம் தங்கள் பிரம்மசாரி மகனுக்கு அவர்கள் குமாரியைக் கன்யாதானம் செய்யச் சொல்லி வேண்டுகோள் விடுப்பது ஆகும்.  கவனிக்கவும்.  பெண்ணைக் கொடுக்கச் சொல்லி வேண்டுகோள் தான் பையர் வீட்டார் விடுகின்றனர்.  வரதக்ஷணை என்பதெல்லாம் இல்லை.  இந்த பேரம் எல்லாம் பிற்காலத்திலேயே ஏற்பட்டது.  அதே போல் பெண்ணுக்குப் பரிசம் என்பதும் கிடையாது. இரண்டு குலங்களும் ஒருத்தருக்கொருத்தர் சம்பந்தம் பண்ணிக் கொண்டு தங்கள் குலத்தை விருத்தி செய்வதோடு பிரம்மசாரிக்கு கிரஹஸ்தாசிரமம் ஏற்பட்டு அவன் செய்ய வேண்டிய கர்மாநுஷ்டானங்களை அந்தப் பெண்ணின் துணையோடு கிரமமாகச் செய்ய வேண்டும் என்பதே ஆகும்.  எட்டுவித விவாஹங்களில் இதுவே முதன்மை வாய்ந்தது ஆகும்.


அடுத்தது தைவம் எனப்படுவது.  யாகங்கள், யக்ஞங்கள் நடக்கையிலே அதைப் பண்ணி வைக்கும் ரித்விக்குக்குப் பெண்ணைக் கல்யாணம் செய்து தருவதும் நடைமுறையில் இருந்து வந்தது.  பெண்ணுக்கு வயது வந்தும் உரிய காலத்தில் பிள்ளை தேடி வராத காரணத்தால் வேறு வழியின்றிப் பெண் வீட்டுக்காரர்கள் வரனைத் தேடிப் போய் அலைந்து யாகசாலையில் மாப்பிள்ளையைக் கண்டுபிடித்துப் பெண்ணைக் கன்யாதானம் செய்வார்கள்.  இது அவ்வளவாக உயர்வானதில்லை என்றே அபிப்பிராயம் என்றாலும் இன்றைக்குச் சில வருடங்கள் முன் வரையிலும் பெண் வீட்டுக்காரர்களே பெரும்பாலும் பிள்ளையைத் தேடிச் சென்று கொண்டிருந்தனர்.  வரதக்ஷணை எனப் பெரும்பணம், மாப்பிள்ளைக்கு மோதிரங்கள், கங்கணம், சங்கிலி போன்ற ஆபரணங்கள், துணிமணிகள் வாங்கப் பணம், அது போக வரனுக்கு தக்ஷணை எனப் பெரும்பணம் கொடுத்து மணமகன்கள் விலைக்கு வாங்கப் பட்டனர்.  உண்மையில் பெண்ணைத் தேடிப் பிள்ளை வீட்டுக்காரர்கள் செல்வதும், பெண்ணைத் தேடிக் கண்டு பிடித்து விவாஹம் செய்து கொள்வதுமே சிலாக்கியமான ஒன்று என சாஸ்திரம் சொல்கிறது.


அடுத்த ஆர்ஷம் என்பதும் உரிய காலத்தில் விவாஹம் ஆகாத கன்னிகையை வயது வித்தியாசம் பார்க்காமல் முதிர்ந்த ரிஷியாக ஆனாலும் இரண்டு பசுக்களையாவது வரனிடமிருந்து வாங்கிக் கொண்டு பெண்ணைக் கொடுப்பார்கள்.  வரனிடமும் அவ்வளவு சக்தி இல்லை.  ஆகையால் பசுக்களைக் கொடுக்கிறான்.  பெண்ணைக் கொடுப்பவருக்கும் பிராம்ம விவாஹம் செய்து வைக்கக் கூடிய சம்பந்தம் கிடைக்கவில்லை என்பதால் பசுக்களையோ, பொருளையோ வாங்கிக் கொண்டு பெண்ணைக் கொடுக்கிறார்கள். ஆனால் விவாஹ விஷயத்தில் பண சம்பந்தமே இல்லாமல் இருப்பதே உத்தமமான விவாஹம் ஆகும்.

அடுத்தது பிராஜாபத்தியம்.  பெண் வயதுக்கு வரும் பக்குவம் அடைந்துவிட்டாள் என்பதால் அவசரம் அவசரமாக வரனைத் தேடிப் போய் பிரம்மசாரியைக் கண்டுபிடித்துப் பெண்ணைக் கொடுப்பது தான் பிராஜாபத்தியம்.  இதைல் ஜிஎம்பி சார் சொன்ன மாதிரி பிரஜையை உண்டு பண்ணும் நோக்கமே முக்கியமானதாக உள்ளது என்பதால் இதுவும் அவ்வளவு உசிதமான திருமண முறை அன்று.  என்றாலும் இன்றும் இப்படியான திருமணங்களே பெரும்பாலும் நடந்து வருகின்றன.


// இது அவ்வளவாக உயர்வானதில்லை என்றே அபிப்பிராயம் என்றாலும் இன்றைக்குச் சில வருடங்கள் முன் வரையிலும் பெண் வீட்டுக்காரர்களே பெரும்பாலும் பிள்ளையைத் தேடிச் சென்று கொண்டிருந்தனர். வரதக்ஷணை எனப் பெரும்பணம், மாப்பிள்ளைக்கு மோதிரங்கள், கங்கணம், சங்கிலி போன்ற ஆபரணங்கள், துணிமணிகள் வாங்கப் பணம், அது போக வரனுக்கு தக்ஷணை எனப் பெரும்பணம் கொடுத்து மணமகன்கள் விலைக்கு வாங்கப் பட்டனர். //

@அப்பாதுரை, தைவக் கல்யாண முறையோடு இது எழுதப் பட்டிருப்பதால் தைவ கல்யாணங்களில் வரதக்ஷணை இருந்தது என்ற கருத்துத் தோன்றி விட்டது. தவறு என் மேல் தான். நான் சொல்ல வந்தது என்னவெனில் தைவக் கல்யாணங்களில் பெண்ணை வைத்துக் கொண்டு பிள்ளை தேடி வராமல் பிள்ளையைத் தேடிப் போனது போல் தற்காலத்திலும் சில வருடங்கள் முன்னர் வரை பெண் வீட்டுக்காரர்களே பிள்ளையைத் தேடிப் போய்க் கல்யாணம் ஏற்பாடு செய்தனர் என்பதே. இதுக்குத் தான் வரதக்ஷணை கொடுத்தனர். தைவக் கல்யாணங்களில் இல்லை. :))))))))//


மேலே குறிப்பிட்டவை அப்பாதுரையின் பின்னூட்டத்துக்கு என் பதில்.  இந்தப் பதிவில் தைவக் கல்யாணங்கள் குறித்த விளக்கத்தில் மேற்கண்ட வரிகளும் சேர்க்கப் பட்டிருப்பதில் தைவக் கல்யாணத்தின் பொருளே மாறுபட்டுத் தொனிக்கிறது.  உ.வே.சா. அவர்கள் எழுதிய கல்யாணம் குறித்த சான்றுகள் கிடைத்துவிட்டன.  விரைவில் அவற்றைப் பகிர்கிறேன்.