வந்தோம், வந்தோம், மும்பை வந்தோம்

 பொதுவா எங்க வீட்டிலே என்னோட புடைவைகள் தான் இரவலாகப் போகும்.  இப்போ முதல் முறையா எனக்கு இந்த அனுபவம். இங்கே பக்கத்தில் உள்ள கடையில் போய் உள்ளாடைகளும், ஒரு புடைவையும் வாங்கலாம்னு போனால் அந்தக் கடையில் உள்ளாடைகள் கிடைத்தன.  ஆனால் புடைவையே இல்லையாம். என்னடா இது மதுரைக்கு வந்த சோதனைனு நினைச்சுட்டு ஒரு குர்த்தா வாங்கிக் கொண்டேன்.  சல்வார் இருந்தது. இப்போ போட்டுக்கற சுடிதார் அல்லது லெக்கீஸ் எல்லாம் உடல் நலத்துக்குத் தீங்கு விளைவிக்கும்.  ஆகையால் அது கிட்டேயே போகலை. குர்த்தா கழுத்து பாகம் ரொம்பவே டைட்டாகப் போச்சு.  தலையே உள்ளே நுழையலை. :( அதை ஆல்டெர் பண்ணிப்போட்டுக்கவும் நேரம் இல்லை. ஆகவே மாமியார் கொடுத்த ஒரு காட்டன் புடைவையைக் கட்டிக் கொண்டேன். ஈரமான ப்ளவுசையே நனைத்துப் போட்டுக் கொண்டேன்.

ஏர் இந்தியாவில் தொலைபேசிக் கேட்டதில் முதலில் நம்பிக்கையான தகவல்கள் எதுவும் கிடைக்கவில்லை.  சரி, சாமான் போனது போனதுதான்னு நினைச்சேன்.  ஆனாலும் விடாமல் அவர்களைத் தொடர்பு கொண்டதில் மத்தியானம் 12 மணி போல் நம்பிக்கை ஊட்டும் தகவல் வந்தது.  பெட்டியைக் கண்டு பிடித்து மும்பை கொண்டு வந்து விட்டதாகவும்  இங்கே அலுவலகத்தில் தான் இருப்பதாகவும், கூரியர் மூலம் அனுப்புவதாகவும் சொல்லி விட்டு விலாசத்தைச் சரி பார்த்துக் கொண்டனர்.

அந்தக்கூரியர் காரர் நம்பரைக் கேட்டு வாங்கிக்கலை.அதுக்குள்ளே அவங்க தொலைபேசியை வைச்சுட்டாங்க.  மத்தியானம் 3,4 மணிக்கு வரும்னு எதிர்பார்த்தால் சாயந்திரம் ஆகியும் வரவே இல்லை.  மறுபடி தொலைபேசியே கதினு உட்கார்ந்து ஒரு வழியா கூரியர் எடுத்து வரும் நபரின் தொலைபேசி எண்ணை வாங்கித் தொலைபேசிக் கேட்டதில் இன்னும் இரண்டு பேருக்குக் கொடுக்கணும் எனவும், அது முடிஞ்சதும் கடைசியா நெருல் வருவதாகவும் சொன்னார்.  அவர் வரும்போது இரவு பத்தே கால் மணி ஆச்சு.  அவரைப் பார்க்கப் பாவமாக இருந்தது.  அதுக்கு மேல் வீட்டுக்குப் போக வேண்டும்.மறுநாள் அலுவலகம் போகணும். :)  நம் ஒருத்தரால் எத்தனை பேருக்கு தொந்திரவுனு நினைச்சேன். :(