இதற்குத் தான் இரண்டாம் பரிசு!

இந்தக்காலத்தில் மகனும், மருமகளும் சந்தோஷமாக இருக்க வேண்டும் என்றே பெரும்பாலும் நினைக்கிறார்கள்.  இப்போதைய சூழ்நிலை நிறைய மாறி இருப்பதால் பிள்ளையைப் பெற்றவர்கள் தங்கள் மகனின் சுக வாழ்க்கைக்குக் குறுக்கே முட்டுக்கட்டை போடுவதில்லை. நாற்பது வருடங்கள் முன்னர் வரை கூட மாமியாருக்கு மகன் மருமகளோடு தனித்திருப்பதைக் கண்டால் பொறாமை ஏற்பட்டு விடும்.  ஆனாலும் பேரன், பேத்தி என வந்துவிட்டால் மாறும் ஒரு சில மாமியார்களும் உண்டு.

பெற்றோருக்கு எங்கே இருந்தாலும், எப்படி இருந்தாலும் பிள்ளைகளின் சுக வாழ்வே குறிக்கோளாக இருக்கும்.  அவன் திருமணமாகிய பின்னர் தங்களை விட்டு விட்டு மனைவியுடன் தனியாக வசித்தாலும் பெற்றமனம் அவனைத் திட்டாது.  எங்கோ ஆயுசோடு கிடக்கட்டும் என்றே நினைக்கும். அதிலும் மகன் வயிற்றுப் பேரன்/பேத்தி என்றால் கேட்கவே வேண்டாம்.  தலையில் வைத்துக் கொண்டு கூத்தாடுவார்கள்.  மாறாகச் சிலர் பெண்ணின் குழந்தைகளைக் கொஞ்சிக் கொண்டு மகனின் குழந்தைகளைக் கிட்டே சேர்க்காமல் இருப்பதும் உண்டு.  ஆனால் இந்தக் கதையிலோ அனைவரும் போட்டி போட்டுக்கொண்டு பாசத்தைப் பிழிந்து தருபவர்களாக இருக்கிறார்கள். அப்படி இருந்தும் பெற்றோர் முதியோர் இல்லத்தில் வந்து தங்க நினைத்து மகனிடம் சொல்லி முதியோர் இல்லம் வந்துவிடுகின்றனர். இதில் மகனுக்கு அதிர்ச்சி கலந்த வருத்தம்.  காரணம் என்னமோ நல்லது தான். ஆனாலும்  பெற்றோர் அதை வெளிப்படையாகச் சொல்லாமல் ஜாதகத்தைக் காரணம் காட்டுவது இந்தக் காலத்திலும் அதை நம்புபவர்கள் இருப்பதையும் காட்டுகிறது.

ஜோசியர் கூட்டுக்குடும்பமாக இருக்கவேண்டாம், ஆபத்து வரும் எனச் சொல்லி இருக்கிறார் என்கின்றனர் பெற்றோர்.   ஆனால் உண்மையான காரணம் இது இல்லை என்பது நமக்கே புரிந்து விடுகிறது.   ஏனெனில் பெரும்பாலோர் கூட்டுக் குடும்பத்தையே ஆதரிப்பார்கள்.  உண்மையான ஜோசியர் இப்படிச் சொல்லி இருப்பாரா என்னும் சந்தேகம் நமக்குள் வருகிறது.  மகனுக்கோப் பெற்றவர்களைப் பிரிந்து இருக்க முடியவில்லை என்பது பெற்றோரிடம்  அவனுக்கு உள்ள அதீத பாசத்தைக் காட்டுகிறது. என்னதான் மணிகண்டன் மனைவியும் நல்லவளாகவே மாமனார் மாமியாரைத் தன் உள்ளங்கையில் வைத்துத் தாங்கினாலும், எப்போ என்ன வம்பு கிடைக்கும் என்று அலைகிற மக்கள் இந்தச் சிறிய தாற்காலிகப் பிரிவைக் கூடப் பெரிதாக்கி வம்பு பேசுகின்றனர்.  அவ்வளவு ஏன் அவள் பெற்றோரே தங்கள் மகளைப் புரிந்து கொள்ளவில்லை என்பதும் கொஞ்சம் இடிக்கிறது.  ஆனால் மருமகளோ அதையும் தாங்கிக் கொள்கிறாள்.

ஒரு படுக்கை அறைகொண்ட சிறிய வீட்டில் கூட்டுக்குடும்பமாக அவர்கள் வாழ்ந்து வந்திருக்கிறார்கள் என்பதைப் படித்ததுமே பெற்றோர் முதியோர் இல்லம் சென்ற காரணம் நமக்கும் புரிந்து விடுகிறது. தான் பெற்ற மகனாகவே இருந்தாலும் மனைவியோடு வெளியே செல்லும்போது முகத்தைத் தூக்கி வைத்துக்கொள்ளும் அம்மாக்களே அதிகம்.  இந்த மாதிரியான உலகில் தன் பிள்ளை, மனைவியோடு சேர்ந்து சந்தோஷத்தை அனுபவித்துத் தங்கள் குலத்தை விருத்தி செய்வதற்காக ஒர் குழந்தையும் பெற்றுக்கொள்ளவேண்டும் என்பதற்காக  ஒரு பெற்றோர் முதியோர் இல்லம் செல்வது வரவேற்கத் தக்க ஒன்றே. ஆனால் அதைப் பிள்ளையிடம் வெளிப்படையாகச் சொல்லி இருந்தால் முதியோர் இல்லத்துக்குச் செலவு செய்த காசில் கொஞ்சம் கூடப் போட்டு அப்படி, இப்படிக் கடன் வாங்கி இன்னொரு அறை கட்டி இருக்கலாமோ எனத் தோன்றுகிறது.  ஏனெனில் கணவன், மனைவி வாழ்க்கை ஒரு குழந்தை பிறந்ததும் முடிந்துவிடுவதில்லை. குழந்தைகளோடு முடிவதில்லை கணவன், மனைவி இருவரின் பந்தமும், பாசமும்.  அதையும் தாண்டி இருக்கிறது.

அத்தகைய ஒரு நிலையை இந்தத் தம்பதிகளும் அனுபவிக்க வேண்டாமா?  ஆகையால் அவர்கள் தனியாகச் செல்வதற்கு பதிலாக மகனிடம் மெதுவாக எடுத்துச் சொல்லித் தங்கள் ஆசை நிறைவேற வேண்டுமானால் இன்னொரு அறை வேண்டும் எனக் கூறி இருக்கலாம்.  ஆனால் இம்மாதிரியான சங்கடமான சூழ்நிலை மும்பை, புனே போன்ற நகரங்களில் வசிக்கும் மக்கள் அனுபவரீதியாகத் தெரிந்து கொண்டிருப்பார்கள்.  அங்கே வீடு கிடைக்காத கஷ்டம்.  இங்கே வீடு சொந்த வீடாக இருந்தும் பொருளாதாரக் கஷ்டம். மகனுக்காக அவர்கள் செய்யும் தியாகம் இது என ஏற்றுக் கொண்டாலும் அவர்கள் நால்வருக்குள்ளாக வெளிப்படையாகப் பேசித் தீர்க்க வேண்டிய ஒன்றை  ஊரறியச் செய்திருக்க வேண்டுமா எனத் தோன்றுகிறது.  ஆனாலும் இதன் மூலம் நன்மையே விளைந்தாலும் அக்கம்பக்கம் பேச்சுக்களினாலும், பெற்றோரின் உதாசீனத்தாலும் அந்தப் பெண்ணின் மனம் எவ்வளவு புண்பட்டிருக்கும்!   அதோடு இல்லாமல் மாமியார், மாமனார் மேல் அவள் வைத்திருந்த மரியாதைக்கு நிச்சயமாகப் பங்கம் வந்திருக்கும்.  முன்பிருந்த சகஜநிலைமை இனியும் இருக்குமா என்பதே சந்தேகம்.  பெற்றோருக்கோ தங்கள் மகளின் மன நிலையே புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.

அவள் உடல்நலம் சீர்கெடுவது இதனாலோ என எண்ணினால் இல்லை.  அவள் முதல்முறையாகக் கருவுற்றிருக்கிறாள்.   அதுவும் இரட்டைக்குழந்தையாக இருக்கலாம் என இரட்டிப்பு சந்தோஷத்தையும் கொடுக்கிறாள்.  ஆனாலும் மணிகண்டனுக்கு இந்த நேரம் பார்த்துத் தன் பெற்றோர் அருகே இல்லையே எனத் தோன்றப் பெற்றோரிடம் சென்று சொல்லி ஆலோசனை கேட்கிறான்.  மணிகண்டனின் பெற்றோர் செய்த தியாகம் வீண் போகவில்லை. அவர்கள் நினைத்தது நிறைவேறிய திருப்தியில் இதைச் சொல்ல வந்த பிள்ளையிடமும், மருமகளிடமும் தாங்கள் திரும்ப வீட்டுக்கே வருவதாகச் சொல்லி விடுகின்றனர்.  ஆனால் கடைசி வரை தாங்கள் வெளியே வந்த காரணத்தைச் சொல்லாமல் மறைத்துவிடுகின்றனர். இனி எல்லாம் சுகமே!

விட்டுக் கொடுத்துப் போவதும், ஒருவருக்கொருவர் அனுசரித்துப் போவதும் தான் இல்வாழ்க்கையின் உண்மையான தாத்பரியம் என்பதை இந்த சின்னஞ்சிறு கதையின் மூலம் புரிய வைத்த ஆசிரியருக்குப் பாராட்டுகள்.  அதே சமயம் கூட்டுக் குடும்பங்களில் ஒவ்வொருவரும் வெளிப்படையாகத் தங்கள் குறைகளைப் பேசிப் புரியவைக்கவேண்டும் என்பதும் என் தனிப்பட்ட கருத்து.


தடித்த எழுத்துக்களில் இருப்பவை நான் ஒரிஜினலாக அனுப்ப நினைத்த விமரிசனப் பகுதியில் உள்ளவை.  பின்னர் மீண்டும் படித்தபோது( என் வாழ்நாளிலேயே இந்த விமரிசனக் கட்டுரைகளைத் தான் மறுபடி, மறுபடி படிக்கிறேன்.  மற்றதெல்லாம் எழுதியதை அப்படியே காப்பி, பேஸ்ட் அல்லது நேரடியாக எழுதிவிடுவது தான்)  நீக்கிய சில பகுதிகளில் இதுவும் ஒன்று.