சின்ன வெங்காயம்! தேநீர், சோப் தூள்!

நேற்று ராத்திரி மோர் சாதம் தான் டிஃபன்.  பக்ஷணம் இருந்ததால் வயிறு தொந்திரவு வராமல் இருக்க வேண்டி மோர் சாதம். :) தொட்டுக்க ஒண்ணுமே இல்லையா!  ஆவக்காய் ஊறுகாய் (புதிது, இந்த வருஷம் தான் போட்டது) இருந்தது தான்.  ஆனால் நான் ஊறுகாய் போட்டுக்கிறதே இல்லை.  எப்போவானும் ஆசைக்கு!  ஆகவே நேத்திக்குச் சின்ன வெங்காயம் உரித்துத் தொட்டுக் கொண்டேன்.  உடனே அம்மா நினைப்பு வந்துடுச்சு.

சின்ன வயசிலே பழைய சாதம் சாப்பிட போர் அடிச்சாலோ, அல்லது சாதம் மிச்சம் ஆகி ராத்திரிக்கு மோர்சாதம் நிறையச் சாப்பிட வேண்டி இருந்தாலோ அம்மா மாலையே சின்ன வெங்காயத்தை உரிச்சு வால் பகுதியில் லேசாகக் கீறி உப்பு, பச்சை மிளகாய் சேர்த்துக் கலந்து வைத்திருப்பாங்க.  அந்த வெங்காயத்துக்குப் போட்டி போட்டுக் கொண்டு மூணு பேரும் அடிச்சுப்போம்.  ஒரு கைப்பிடி வெங்காயத்தைத் தொட்டுக் கொண்டு ஒரு தட்டு மோர்சாதம் சாப்பிட்ட நினைவுகள் அலைமோதின! அந்த மோரின் மணமும், சாதத்தின் சுவையும் இப்போவும் மனதிலே நிற்குது.  என்னோட பாட்டி பிசைந்து கையில் போடும் கல்சட்டிப் பழையது பற்றி ஏற்கெனவே எழுதிட்டேன். :))))  சமயத்தில் சாப்பாட்டில் கூட கறிகாய்கள் இல்லை எனில் சின்னவெங்காயம், பச்சைமிளகாய், தக்காளி உப்பு சேர்த்துப் பச்சை மிளகாயோடு தொட்டுக் கொண்டு சாப்பிட்டது உண்டு. ஆனால் இது நல்லது என்றோ இதான் சாலட் என்றோ அப்போ தெரியாது. வடமாநிலங்கள் போய்த் தான் அவை தெரிந்தன என்பதோடு முள்ளங்கியைப் பச்சையாகச் சாப்பிடலாம் என்பதும் அங்கே தான் தெரிந்தது. :)


அதே போல் அப்போல்லாம் குழந்தைங்களுக்குக் காஃபியே ஜாஸ்தி கொடுக்க மாட்டாங்க.  பெரியவங்க குடிக்கிறதை ஏக்கமாப் பார்த்துட்டு இருப்போம். அவங்க குடிக்கிறதிலே கடைசி வாயில் எங்களுக்கும் பங்கு கிடைக்கும்.  ஆனால் எங்க பெரியப்பா வீட்டிலே அனைவருக்கும் காஃபி உண்டு.  இதுக்காகவே பெரியப்பா வீட்டிற்கு ஓடியது உண்டு.  எங்க வீட்டிலே காஃபி குடிக்கச் சொல்லி உபசரித்தார்களெனில் அதில் விளக்கெண்ணெய் கலந்திருக்கும் என்பது புரியப் பத்து வயசாச்சு! :))) அதனாலோ என்னமோ தெரியலை கல்யாணம் ஆனவரை காஃபியே குடிச்சதில்லை. அதுக்கப்புறமாத் தான் காஃபி பழக்கமே.

எனக்குத் தெரிந்து அப்போல்லாம் தேநீர் எனப்படும் டீ கூட அதிகமாய்க் குடிக்க மாட்டாங்க.  எங்க பெரியப்பா மட்டும் எப்படியோ டீ பழக்கப்படுத்திக் கொண்டிருந்தார்.  அப்போல்லாம் காலணா, அரையணாவுக்கு டீ பாக்கெட்(இப்போல்லாம் சாஷே என்கிறார்களே அது போல்) கிடைக்கும். குருவி போட்ட டீ பாக்கெட் வாங்குனு சொல்வாங்க.  ஆனால் அந்த டீத்தூள் க்ரானுல்ஸ் எனப்படும் சிறு சிறு மணல் துகளாகவும் இருக்காது.  இலைகளாகவும் இருக்காது.  இப்போதைய டஸ்ட் மாதிரியும் இருக்காது. அதை நீரில் போட்டும் கொதிக்க விடமாட்டார்கள்.  ஒரு பாக்கெட் வாங்கினால் ஒருத்தருக்கு 2 வேளைக்கு வரும்.  ஆகவே அதைப் பிரித்து ஒரு தம்ளரில் போட்டு நீரைக் கொதிக்க வைத்து அதில் ஊற்றி மூடி வைப்பார்கள். பின்னர் சூடாகக் காய்ந்த பாலில் தேநீரை வடிகட்டிச் சேர்த்துச் சர்க்கரை போட்டுக் கொடுப்பார்கள்.  தேநீரின் வாசனை ஊரைத் தூக்கும்.

இந்தத் தேநீரைப்பிரபலப்படுத்துவதற்குக் குறிப்பாகத் தமிழ்நாட்டில் என நினைக்கிறேன்.   தேயிலைக் கம்பெனிகள் வீட்டுக்கு வீடு ஆள் அனுப்பித் தேநீரைப் போட்டுக் காட்டச் சொல்லி, மக்களைக் குடிக்க வைத்துக் கருத்துக் கேட்கும். தேயிலைப் பொட்டலங்களை இலவசமாகக் கொடுப்பார்கள். காஃபியை விட இதற்குப் பால் செலவு குறைச்சல்னு எடுத்துக் காட்டுவாங்க.   அது என்னமோ தேநீர் என்றால் எல்லோரும் சர்க்கரை கூடுதலாகப் போட வேண்டும் என்னும் எழுதா விதியை வைத்திருக்கிறார்கள்.  ஆனால் எனக்கு தேநீருக்கும் சர்க்கரை கம்மியாகத் தான் பிடிக்கும்.  முதல் முதல் ராஜஸ்தான் போகையில் ரயிலில் பாட் டீக்கு ஆர்டர் செய்து வந்ததும்  ரங்க்ஸ் சொல்லிக் கொடுக்க அதைக் கலந்து குடித்த அனுபவம் இனி ஒரு முறை வராது.

முன்பெல்லாம் அதே போல் சோப் தூளுக்கும் வீட்டுக்கு வந்து துணி ஊறவைத்துத் துவைத்துக் காட்டுவாங்க.  இப்போ எல்லாம் தொலைக்காட்சியில்! :))))


நெய்வேலியில் நிலக்கரி எடுக்க ஆரம்பிச்சதும் அந்தக் கரியைக் கொண்டு சமைக்கலாம் என்றும் விளம்பரம் செய்தார்கள்.  கைவண்டியில் நிலக்கரியைக் கொட்டித் தள்ளிக் கொண்டு ஒரு ஆளும், கூடவே ஒரு பெண், ஒரு பையர் வருவார்கள்.  மூட்டுவது கஷ்டம்.  மூட்டிப் பிடித்துக் கொண்டால் சீக்கிரம் சமையல் ஆகும் என்பார்கள்.  ஆனால் இந்த மாதிரி எரிவாயுவுக்கு விளம்பரம் ஏதும் செய்ததாகத் தெரியவில்லை.  மண்ணால் ஆன(?) ஒரு குமுட்டி இலவசமாயும் கொடுத்தாங்கனு நினைக்கிறேன்.  ஆனால் அந்தக் கரி அவ்வளவு பிரபலம் ஆகவில்லை. :)))))