ஆயிரத்துக்கு மேல் பதிவுகள் கண்ட அபூர்வ சிந்தாமணி!

நவம்பர் 5, 2005,சரித்திர முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததொரு தேதி. கல்வெட்டுக்களில் இடம்பெற வேண்டிய செய்தி! ஹிஹிஹி, அன்னிக்குத் தான் என்னோட முதல் பதிவு வெளிவந்தது. ஆனால் ஆரம்பிச்சது ஒரு பெரிய கதை! யாருக்கு சாவகாசம் இருக்கோ அவங்க கேட்டு வச்சுக்குங்க. 2002-ம் வருஷம் காலில் பிரச்னை வந்து நடக்கமுடியாமல் போனதில் இருந்து கொஞ்சம் மனச்சோர்வு அதிகமாயிற்று. கணினி கற்றுக்கொண்டிருந்தாலும் அப்போ வீட்டில் கணினி இல்லை. வாங்கற எண்ணமும் இல்லை. பெண்ணோ, பையரோ, மெயில் கொடுத்தால் ப்ரவுசிங் செண்டர் போய்ப் பார்த்துட்டு வரதோடு சரி. அப்படியே நாட்கள் கழிய 2004- கடைசியில் யு.எஸ். முதல்முறைப் பயணம். அங்கே தான் இந்த வலைப்பதிவுகள் பற்றிப் பார்க்க நேர்ந்தது. அதற்கு முன்பே சில பத்திரிகைகள் வாயிலாகவும், எழுத்தாளர் சுஜாதா மூலமும் வலைப்பதிவுகள் அறிமுகம் ஆகி இருந்தாலும் நானே படிக்க ஆரம்பிச்சது அப்போத் தான். அப்புறமா இந்தியா வந்த எங்க பையர் கணினி வாங்கிக் கொடுத்துட்டு,இதிலே ப்ரவுசிங் பண்ணினால் கொஞ்சமாவது உனக்கு மாறுதல் ஏற்படும்னு சொன்னார். ஆனாலும் என்னோட கணவருக்கோ முழு அளவில் பயன்பாடு இருக்காது, இது ஒரு அதிகப்படி என்ற எண்ணமே இருந்தது. அப்போக் கூடப் பதிவுகள் தொடங்கும் எண்ணம் என்பதே இல்லை.

அப்போத் தான் தினமலரில் ஒருநாள் தற்செயலாக துளசியின் பதிவு பற்றிப் பார்க்க நேர்ந்தது. பதிவு பற்றிய விமரிசனத்தில் எழுத்தில் துளசியின் மணம் வீசுவதாகவும் எழுதி இருந்தார்கள். அப்போ எனக்கு இருந்த ஆஸ்த்மா இருமலுக்கும், தொந்தரவுக்கும் துளசியின் மணம் என்றால் ஆஹா, எவ்வளவு நல்லது? போய்ப் பார்த்தேன். அங்கே இருந்து பல பதிவுகள். மெல்ல, மெல்லப் பின்னூட்டங்கள் கொடுக்க ஆரம்பித்தேன். ஆனால் ஆங்கிலத்தில் தான். தமிழில் அப்போ தட்டச்ச முடியலை. அது பத்திய தொழில் நுட்பம் புரியலை. என்றாலும் விடாமல் பின்னூட்டங்கள் கொடுத்துவந்தேன். சிலர் வெளியிட்டனர், சிலர் வெளியிடவில்லை. வெளியிட்டவர்களில் டோண்டு ராகவன், துளசி, நுனிப்புல் உஷா, குமரன், சிபி போன்றோர் முக்கியம். அப்போத் தான் கைப்புள்ள பதிவு ஆரம்பிச்சிருந்தார் என நினைக்கிறேன். ஆனால் என்னால் தமிழில் எழுதவே முடியலை. அம்பி நான் தமிழில் எழுத ஆரம்பிச்சதும் தான் வந்தார். அதுக்கு முன்னாலே எட்டிக் கூடப் பார்க்கலை. வெண்பா வடிக்கலாம் வானு கூப்பிட்டுட்டு இருந்த ஜீவ்ஸ் தான் இ-கலப்பையை அறிமுகம் செய்து வைச்சு எப்படிச் செய்யணும்னு ஒரு பின்னூட்டம் கொடுத்தார். ஆனால் அதற்கு முயல முடியாமல் வீட்டில் பலதரப்பட்ட வேலைகள், பிரச்னைகள். அதுக்கும் முன்னாலேயே வல்லி சிம்ஹன் பழக்கம் ஆகிவிட்டார். அவரும் ஆங்கிலத்தில் எழுத ஆரம்பிச்சுத் தமிழுக்குத் தடுமாறிக்கொண்டிருந்தார். இந்த வலை உலகில் என் முதல் தோழி அவரே.


அப்போ வீட்டில் உறவினர் வருகை, அதோடு கல்யாணம் வேறே. போறாததுக்கு அந்த வருஷம் பெய்த அதீதமான மழையினால் என்னோட ஆஸ்த்மா தொந்திரவு அதன் உச்ச கட்டத்துக்குப் போயிருந்தது. டாக்டர் படுக்கையிலேயே இருக்கணும்னு சொல்ல, எனக்கோ வீட்டில் அப்போத் தான் வேலை அதிகம். அந்த வருஷம் ஆகஸ்டில் ஆரம்பித்தது டிசம்பர் வரை தொடர்ந்து கஷ்டப் பட்டேன். ஒரு நாள் நன்றாக இருந்தால் மறுநாள் மூச்சு விடமுடியாது. இடைவிடாத இருமலும் கூட. ஒவ்வொரு வருஷமும் இதே தொந்திரவு. ஆகஸ்டில் மழையோடு கூட வரும். டிசம்பரில் மழை போகும்போது தான் போகும். எங்க வீட்டில் இருமினேன் என்றால் அடுத்த தெருவில் உள்ள என்னோட அண்ணா வீட்டிற்குக் கேட்கும்.

மாசக்கணக்காக இருமல். யாராலும் கற்பனை கூடச் செய்யமுடியாது. இருமி, இருமி ரத்தமாய் வாந்தியும் வரும். அதோடு கூட டான்சிலிடிஸும் சேரக் குடும்ப மருத்துவருக்குத் தலையைப் பிச்சுக்கணும்போல ஆகி, பின்னர் எக்ஸ்ரே எடுத்துட்டு கார்டியாலஜிஸ்ட் கிட்டே அனுப்பிட்டார். அவர் பட்ட கஷ்டம் அவருக்குத் தானே தெரியும்?? ஏற்கெனவே இருந்த மனச்சோர்வு அதிகம் ஆகிவிட்டது. கார்டியாலஜிஸ்ட் அனைத்துப் பரிசோதனைகளும் பண்ணிட்டு, நுரையீரல் தான் பாதிப்பு என்றும், கொஞ்சம் கொஞ்சமாய்த் தான் சரியாகும், எனவும், பூரணமாய் ஆஸ்தமாவில் இருந்து விடுதலை என்பது இல்லை என்றும், கட்டுப்படுத்திவிடலாம் என்றும் சொல்லிட்டு, மருந்து, மாத்திரைகளை மட்டுமின்றி அனைத்தையும் ரேஷன் முறையில் ஆக்கினார்.2006-ம் வருஷம் ஜனவரியில் இருந்து மே வரைக்கும் தொடர்ந்து வைத்தியம் செய்தார். அதன் பின்னர் இரண்டு மாசத்துக்கு ஒருமுறை செக் அப் என்ற நிலைக்கு வந்து இப்போ மூன்று மாசம் ஆகி இருக்கிறது. (அந்த வருஷம் மட்டும் மழைக்காலத்தில் கொஞ்சம் சிரமம் இருந்தது. அதோடேயே கைலை யாத்திரையும் போயிட்டு வந்தாச்சு!) அப்போத் தான் திரு மஞ்சூர் ராஜா மூலமும், வெண்பா வடித்துக்கொண்டிருந்த ஜீவ்ஸ் மூலமும் தமிழில் எழுத முடிந்தது. அப்போவும் மனச்சோர்வோடு புலம்பலாகவே எழுதிக்கொண்டு இருந்த என்னை ஊக்கியவர் திரு சூப்பர் சுப்ரா. இந்த வலை உலகில் எழுத ஆரம்பிச்சதுமே என்னைத் தன் மூத்த சகோதரியாக ஏற்றுக்கொண்ட முதல் நபர். என்னிடம் இருந்த நகைச்சுவை உணர்வைத் தூண்டி விட்டவரும் அவரே.

அதன் பின்னர் எத்தனையோ பதிவுகள், எத்தனையோ பின்னூட்டங்கள், பல பாராட்டுகள், பல விமரிசனங்கள், பொதுவாகவே நான் வயதில் இளையவர்களிடம் கதை சொல்லுதல், வேடிக்கைப் பேச்சின் மூலம் பல அறிவுரைகள் கூறுவது என்று இருப்பேன். இது ஒரு இயல்பாகவே இருந்து வருகிறது. இப்போவும் இணையத்தின் மூலமாய் இளைய தலைமுறைக்கு ஏதாவது சொல்லணும்னே நினைச்சேன். அப்போத் தான் சிலரிடம் சாட்டிங், பின்னூட்டங்கள், பேச்சுக்கள் மூலம் அனைவருக்கும் புராணங்கள், இதிகாசங்களில் தவறான புரிதலும், தவறான கண்ணோட்டமும் இருப்பது தெரிய வந்தது. அதற்காகவே இந்தக் கதை சொல்லும் உத்தியைத் தேர்ந்தெடுத்தேன். மேலும் சின்ன வயசில் இருந்தே கதை சொல்லியாக இருந்திருக்கிறேன். என் அப்பாவின் கண்டிப்பான போக்கினால் என்னுடைய நண்பர்கள் என்னை விடவும் வயதில் சின்னக் குழந்தைகளாகவே இருந்திருக்கிறார்கள். அக்கம்பக்கம் உள்ள சின்னக் குழந்தைகள் எல்லாம் என்னோடு கூட இருந்து கொண்டு கதை சொல்லிக்கொண்டு, விளையாடிக்கொண்டு இருக்கும். அவங்க அம்மா, அப்பாவும் நம்பிக்கையோடு என்னிடம் விட்டு வைப்பார்கள். அதையும் சொல்லணுமே! :D

என் குழந்தைகளுக்கும் கதை சொல்லி இருக்கிறேன். என் கணவரும் பலமுறை என்னை எழுதச் சொல்லி இருக்கிறார். சாதாரணமாக நான் கடிதம் எழுதினாலே நன்றாக இருப்பதாகவும், எழுத ஆரம்பித்தால் எனக்கு அது ஒரு மாற்றமாக இருப்பதோடு, நன்றாய் எழுதுவேன் என்றும் சொல்லிக்கொண்டிருப்பார். ஆனால் அப்போ எல்லாம் எழுதணும்னு ஆசை எல்லாம் கிடையாது. குடும்பத்தின் பல்வேறு பிரச்னைகளிலும் மூழ்கி முத்தெடுக்கவே நேரம் போதவில்லை. ஒவ்வொன்றையும் எழுதினால் பத்து பாகங்களுக்கும் மேல் வரும். ஆரம்பத்தில் எழுத ஆரம்பிச்சப்போ கூட இப்படித் தொடர்ந்து எழுதுவேனா என்றே எனக்கு சந்தேகம். ஆதலால் போகப் போகத் தான் இதில் கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் மாற்றங்களைக் கொண்டு வந்தேன். அப்போ என்ன எழுதச் சொன்ன என் கணவர் இப்போ நான் என்ன எழுதறேன் என்பதை நான் சொல்லுவதோடு சரி, அவர் படிக்கிறதில்லை! :P.


என்ன எழுதணும் என்பது முடிவானதும் பலருடைய எண்ணங்களிலும் பதிந்திருக்கும் ராமாயணக் கதையினைத் தேர்ந்தெடுத்தேன். நம் இதிஹாச, புராணங்களின் தவறான புரிதலைப் போக்கவேண்டும் என்ற எண்ணம் ஒன்றோடு எழுத நினைத்தேன். அதற்கான அடித்தளம் முதலில் போட்டுக்கொண்டு இப்போ எழுதி வருகிறேன். படிக்கிறவங்க அதிகம் இளைய தலைமுறையே எனத் தெரிய வருகிறது. அதில் மிகவும் சந்தோஷமே. மொத்தமாய் இந்த வலைப்பக்கத்தில் மட்டும ஆயிரம் பதிவுகளுக்கும் மேல் எழுதி உள்ளேன். எழுதும் எல்லா வலைப்பக்கங்களையும் சேர்ந்தால் 2 ஆயிரத்துக்குக் கிட்டே வரும். ஒவ்வொருத்தர் போல் அர்த்தமுள்ள பதிவுகளை எழுதி உள்ளேன் எனச் சொல்லிக்கொள்ள முடியாது. இலக்கணமோ, இலக்கியமோ தெரியாது. எழுதவும் வராது. அதே சமயம் எழுதின வரையில் பலருக்கும் ஒவ்வொரு விதத்தில் மனதுக்கு மகிழ்வைத் தந்திருக்கிறது என்பதும் நிறைவைத் தருகிறது. அது போதும்.