மனசே சரியில்லை! :(

சமீபத்தின் மனதைப் பதற வைக்கும் சம்பவங்கள் சில: வெள்ளைப் பூனைக்குட்டியை தெரு நாய்கள் ஒன்று சேர்ந்து கடித்துக் குதறிப் போட்டுவிட்டன. அதுக்கு முன்னாடியே கால் முளைச்சுப் பூனைக்குட்டி வெளியே போயிட்டு இருந்ததைத் தடுத்துப் பார்த்தோம். முடியலை, எப்படியோ தப்பிச்சுண்டு வந்துட்டு இருந்தது, சரி, அதுக்கும் உலகம் தெரியணுமேனு இருந்துட்டோம். ஒரு நாள் பாத்ரூமின் மேற்கூரையில் ஏறி உட்கார்ந்து கொண்டு ஒரே அலறல். என்னனு பார்த்தால் அடுத்த வீட்டுக் காம்பவுண்டின் உள்ளே நாய் நின்று கொண்டு உறுமிட்டு இருந்தது. பூனைக்குட்டியை முறம் வைத்து, பெரிய தாம்பாளம் வைத்துக் கீழே இறக்கிப் பாதுகாப்பான இடத்துக்கு அனுப்பச் செய்த முயற்சிகள் பலிக்கலை. அதுக்கு ஒரே பயம். கீழேயே இறங்க மறுத்துவிட்டது.

அப்புறமா ஒருநாள் எப்படியோ தெருவுக்கு ஓடித் தெரு நாய் கிட்டே மாட்டிண்டு பயந்து ஓடி வந்து கத்திண்டு இருந்தது. அம்மாக்காரியும் எங்கே இருந்தோ வந்துட்டா. குட்டியைத் தூக்கிண்டு போய் வேப்பமரத்துக் கிளையில் வச்சுட்டுக் கீழே இறங்கி மற்றக் குட்டிகளையும் காப்பாற்ற வரதுக்குள்ளே ஒரு குட்டி எங்கேயோ போய் ஒளிஞ்சுட்டு இருந்திருக்கு. மற்றொன்றைக் காணவேஇல்லை. அதான் வெள்ளைக் குட்டி. இருந்த ஒரு குட்டிக்குக் காவலாய் அம்மா வேப்பமரத்தை விட்டுக் கீழே இறங்கவே இல்லை. இரவு ஏழு மணி இருக்கும். மரத்தில் இருந்த பறவைகள் வேறே கன்னாபின்னாவென்று கூச்சல் போடுதுங்க. நாய் வர முடியாதபடிக்கு வாசல் காம்பவுண்டு கேட்டைப் பூட்டினோம். ஆனால் என்ன துரதிர்ஷ்டம். ரோடு போடறதுக்குனு கொட்டி வச்சிருக்கிற கிராவல் மேலே ஏறிக் கேட்டின் மேலேயும் ஏறி நாய் உள்ளே வந்தாச்சு. அதை எப்படியாவது வெளியே அனுப்பணும்னு சுத்திச் சுத்திப் போய் நம்ம ரங்க்ஸ் அதை ஒரு வழியா வெளியே அனுப்பினார். வெளியேத்தற முயற்சியிலே நம்மையே பைரவர் கடிச்சிட்டா என்ன பண்ணறது? அது வேறே பிரச்னை!

பூனை தன் குட்டிகளோட மரத்தின் மேலே பாதுகாப்பா இருக்குனு இருந்தோம். மறுநாள் பார்த்தாப் பக்கத்துவீட்டு மாமி வெள்ளைக் குட்டியைக் கடிச்சுக் குதறிடுச்சுங்கனு சொன்னாங்க. முதல்லேயே அதைக் குதறிப் போட்டுட்டுத் தான் மத்த குட்டிங்களுக்கும் வந்ததுங்கறாங்க. மனசே சரியா யில்லை. ரொம்ப அழகா விளையாடும் வெள்ளைக் குட்டி. அதுதான் கொழுக், கொழுக் னும் இருந்தது. பழகிட்டதாலே என்னைக் கண்டால் பயமும் போயிருந்தது. பேசினால் மியாவ் பாஷையில் பேசும். மறு நாள் எந்தப்பூனைகளுமே இல்லை. இன்னைக்கு ஒரே ஒரு குட்டி மட்டும் வந்திருக்கு. ரொம்ப அழுகை. அம்மாவும் இல்லாமல் கூடப் பிறந்தவங்களும் இல்லாமல் தனிமை பிடிக்கலை போலிருக்கு அதுக்கு. பார்க்கப் போனால் வெளியே வராமல் ஒளிஞ்சுக்கறது. என்ன ஆகுமோ தெரியலை. பூனை எலியைப் பிடிச்சுட்டு வந்தப்போ எலிமேல் உண்டாகாத கருணை, இப்போ நாய்,குட்டியைக் குதறினப்போ மட்டும் ஏன் வரணும்?? மூணுநாளாய் இந்தக் கேள்வி தான் துளைக்குது!

அடுத்துக் காக்கை,குயில் சண்டை. குயில்குஞ்சு வளர்ந்துடுத்து போல. குரலும் வந்திருக்கு. அன்னிக்குப் பார்த்தால் எலுமிச்சை மரத்தில் அடர்ந்த பாகத்தின் உள்ளே உட்கார்ந்து கத்திட்டிருந்தது. சரி, நைசாப் படம் பிடிச்சுடலாம்னு உள்ளே இருந்து காமிரா எடுத்துட்டுப் போறதுக்குள்ளே, எங்கே இருந்தோ வந்த ஒரு காக்காய், (அதோட கூட்டிலே வளர்ந்திருக்கும் போல இந்தக் குயில் குஞ்சு) அதைக் கொத்த ஆரம்பிச்சது. குயில் குஞ்சு கத்திண்டே ஓடிப் போனது. இன்னும் சரியாப் பறக்கத் தெரியலை. எல்லாத்துக்கும் அம்மா இருந்து எல்லாம் கத்துக் கொடுக்கிறது. இந்தக் குயிலுக்கு மட்டும் ஏன் இப்படினு புரியலை. பறக்க முடியாமல் காம்பவுண்ட் சுவரின் வேலியிலே உட்கார்ந்தது. நாலைந்து காக்காய்களாக வந்து கொத்த ஆரம்பிச்சுடுத்து. எல்லாம் ஒரு குடும்பம் போல. காக்காயை மட்டும் விரட்டலாம்னு பார்த்தால் முடியலை. எல்லாம் ஓடிப் போயிடுச்சுங்க. மற்றப் பறவைகள் எல்லாம் பார்த்துட்டு இருக்கும் போல. எதுவுமே குயில் குஞ்சின் உதவிக்கு வரலை. அது தனியாவே போராடுது. ஜெயிக்கும் தான் இல்லைங்கலை. ஆனால் பிறக்கும்போதே இன்னொரு பறவையின் கூட்டில் பிறந்து, வளர்ந்து, அப்புறம் தன் குஞ்சு இல்லைனு தெரிஞ்சு அது விரட்டிக் கொத்திப் போராடி, ஜெயிச்சு, அப்புறமாய் வளர்ந்து பெரிசாகிக் குயில் ஆணானால் "கூ,கூ" னு கத்திப் பெண் குயிலை அழைச்சு, மறுபடியும் தொடர்ச்சியாக முன் சொன்ன நிகழ்வுகளே நடக்கும் :( குயிலுக்கு மட்டும் ஏன் தனியாய்க் கூடு கட்டிக்கும் வசதி இல்லை? இன்னொரு பறவைக்கூட்டை ஏன் அதுக்கும் தெரியாமல் பயன்படுத்திக்கிறது?, ஏன் இப்படி??