மெட்ராஸ், நல்ல மெட்ராஸ்!

 மெட்ராஸ் நல்ல மெட்ராஸ்
அநியாயம் ஆத்தாடியோ!

மருத்துவப் பரிசோதனைக்காகச் சென்னைப் பயணம்.  ஞாயிறன்று கிளம்பிப் போனோம்.  ரயில் ஆடிய ஆட்டத்தில் ராத்திரியெல்லாம் தூக்கமே இல்லை.  இப்போல்லாம் ரயில் ரொம்பவே ஆடுது;  என்னனு புரியறதில்லை.  கொஞ்சம் பயமாவும், நிறையக் கவலையாவும் கிட்டத்தட்ட சிவராத்திரியாத் தான் போயிடறது. ஒரு வழியா சென்னைக்கு நல்லபடியாக் கொண்டு சேர்த்திட்டாங்க.  மாம்பலத்தில் இறங்கித் தம்பி வீட்டுக்கு (நடந்து போகும் தூரம் தான், ஆனால் கையில் பெட்டியை வைத்துக்கொண்டு போக முடியலை) ஆட்டோக்காரரைக் கூப்பிட்டால், ஆட்டோவின் விலையைச் சொன்னார்.  அவ்வளவு விலை கொடுத்துக் கட்டிவராதுனு கொஞ்சம் நடந்து வந்தால், பாதி விலைக்கு ஒருத்தர் வரேன்னு சொல்லவே, நடந்த களைப்புத் தீர ஏறி உட்கார்ந்தோம்.  சரியா உட்காருவதற்குள்ளாக வீடு வந்தாச்சு.  அவங்கல்லாம் நல்லாத் தூங்கினவங்களை எழுப்பி உள்ளே போனோம்.

மவுன்ட் ரோடில் ரங்க்ஸுக்கு அவர் அலுவலகத்தில் வேலை இருந்ததால் அங்கே போனார்.  போய்ப் பார்த்தால் அலுவலகத்தையே காணலையாம்!  ஒரு வருஷத்துக்குள் காணாமல் போனதாகச் செய்தி ஏதும் படிக்கலையேனு வியப்புடன் அங்கே இங்கே தேடிக் கடைசியில் மெட்ரோ ரயில் பாலத்துக்குப் பின்னே ஒளிந்திருந்த அலுவலகத்தைக் கண்டு பிடிச்சுப் போயிட்டு வந்தார்.  வெயில் என்னமோ 95* தான் அப்படினு சொல்றாங்க.  ஆனால் உடல் தெப்பமாக நனைஞ்சு போச்சு.  சென்னையிலேயே  இத்தனை வருஷமா இருந்துட்டு இப்போ என்ன வந்தது உனக்குனு சூரியன் ஒரு கடுமையான பார்வையால் என்னைப் பார்த்தான்.  உடனேயே வீட்டிலே உட்கார்ந்திருந்த எனக்கும் உட்கார்ந்திருக்கிறச்சேயே வெள்ளமாக வியர்வை.  மதியத்துக்கு மேலே மருத்துவரைப் பார்க்கப் போனோம்.  அவர் சொன்ன பரிக்ஷையெல்லாம் செவ்வாய்க்கிழமை எழுதினோம்.  ரங்க்ஸ் டிஸ்டிங்ஷனோடு பாஸ் பண்ண, நான் முயற்சியைப் பாதியில் விட்டுட்டேன்னு எனக்கு நோ மார்க்!  மறுபடி எழுதணுமாம். :P :P :P அங்கே இருந்த இரண்டு நாட்களும் போக்குவரத்திலேயே நேரம் போயிடுச்சு. :(

கிளம்பற அன்னிக்கு அவசரம் அவசரமா கால் டாக்சி வைச்சு அம்பத்தூருக்குப் போனோம்.  நான் எங்க வீட்டைப் போய்ப் பார்க்கலை.  ரங்க்ஸ் மட்டும் போயிட்டு வந்தார். எங்கே பார்த்தாலும் மலை மலையாய்க் குப்பை.  தெருக்களில் ஆங்காங்கே பள்ளங்கள் தோண்டிக் கொண்டு எல்லாரும் பச்சைக்குதிரை தாண்டிட்டு இருந்தாங்க.  பக்கத்துத் தெருவில் இருக்கும் அண்ணா வீட்டிற்குப் போகச் சுத்திக் கொண்டு போக வேண்டியதா இருக்கு.  ஜேபிசிக்களும், ரோட் ரோலர்களும், மணலும், சிமென்டும், ஜல்லியும், செங்கற்களும், செங்கற்பொடி பறத்தலும் இன்னமும் நிற்கவில்லை. ஒரு சில தெருக்கள் மட்டும் நல்லாவே போட்டிருக்காங்க.  அந்தத் தெருக்களில் இரு சக்கர, நான்கு சக்கர, மூன்று சக்கர வாகனங்கள் மின்னல் வேகத்தில் பறந்து கொண்டிருக்கின்றன.  நாம தான் ஒதுங்கணும்.  ஆனால் ஒதுங்க இடம்??? அதான் பெரிய பிரச்னை.  அம்பத்தூர்  பேருந்து நிலையத்திலிருந்து ஒன்றரை கிலோ மீட்டர் தூரத்திலிருக்கும் அண்ணா வீடு, எங்க வீடு வர ஆட்டோக்காரர் 80 ரூபாயிலிருந்து நூறு வரை கேட்கிறார்.  நாம குறைச்சால், அடிக்காத குறைதான்.

"நானா வரீங்களானு உங்களைக் கூப்பிட்டேன்?  நீங்கதானே ஆட்டோ வேணும்னு கூப்பிடறீங்க?  இந்த வாடகைக்கு வந்தால் வாங்க.  இல்லைனா போங்க."  இதான் அங்கே தாரக மந்திரம்.  மிகச் சிலர் பழைய ரேட்டான ஐம்பது ரூபாய்க்கு வராங்க என்றாலும் அவங்களைப் பேருந்து நிலையத்தில் பிடிக்க முடியாது.  பேருந்து நிலைய ஆட்டோக்காரங்க அவங்களை விட மாட்டாங்க.  ஷேர் ஆட்டோக்களையும் உள்ளே செல்ல அனுமதிப்பதில்லையாம். முடியாதவங்களுக்கு வேறே வழியே இல்லை.  கால் டாக்சியில் எழும்பூர் செல்ல முன்னாடி 250 ரூ ஆகிட்டு இருந்தது.  இப்போ ஒரு வருஷத்தில் நூறு ரூபாய் அதிகம்.  ஆட்டோ என்றால் அம்பத்தூர் ஆட்டோக்காரங்க  நானூறு கேட்கிறாங்க.  ரயிலில் டிக்கெட்டின் விலையை விடக் கூட அதிகமாகிடும் போலிருக்கு.  இதுக்கெல்லாம் எப்போ முடிவு?  மொத்தத்தில் கசப்பான பயணம்.

பிகு.:அநாவசியமான மாலை, மரியாதை, சிவப்புக் கம்பள வரவேற்பு, பூத்தூவல், வரவேற்பு பானர், டிஜிடல் ஃப்ளெக்ஸ் விளம்பரங்களைத் தவிர்க்க வேண்டியே ஒருத்தர் கிட்டேயும் சொல்லாமல் ரகசியமாப் போயிட்டு ரகசியமா வந்து சேர்ந்தேன்.  அங்கே ஒரு சில பேட்டிகள், செய்தி சேகரிப்புகள் என நடந்தது.  நாளாவட்டத்தில் பகிர்கிறேன். :P:P:P:P:P:P