மின்னும் நட்சத்திரமா இருக்கணுமா?

நட்சத்திரங்கள் விண்ணில் மின்னுகின்றன. நிரந்தரமாகவும் இருக்கின்றன. பகலில் சூரிய ஒளி காரணமாய்த் தெரியறதில்லை. என்றாலும் நக்ஷத்திரங்கள் விண்ணில் நிரந்தரமாய் இருக்கின்றன. நமக்குத் தெரியறதில்லை. ஆனால் தமிழ்மணம் நட்சத்திரம் ஒரு வாரத்துக்கு மட்டுமே மின்னும். தமிழ்மணம் நக்ஷத்திர அழைப்பு வந்ததுமே கொஞ்சம் யோசனைதான். நம்மளாலே முடியுமா? தினம் ஒரு பதிவு கட்டாயமாய்ப் போடணும், அதுவும் தமிழ்மணம் விதிமுறைகளைச் சார்ந்து இருக்கணும். யோசனையாத் தான் இருந்தது. ஆனால் இம்முறை துணிஞ்சு இறங்கிட்டேன். அழைப்பு வந்ததுமே மறுபேச்சுப் பேசாமல் சரினு சொல்லியாச்சு. இத்தனை நாளா நம்ம பதிவுக்கு வராதவங்க இப்போத் தான் வரப் போறாங்களானும் தோணிச்சு. அதோட நம்ம கதைதான் ஊரறிந்த செய்தியாச்சே?? அழைப்பை ஏற்கும் முன்னர் என்னால முடியுமானே யோசனை. ஒரு வாரம் ஒரு நியதிக்குக் கட்டுப்பட்டு எழுதணுமே! (ஹிஹிஹி, பெரிய எழுத்தாளி ஆயிட்டேன் இல்லை) ஆனால் என்னை விட அதிகம் கஷ்டப் படப் போறது படிக்கிறவங்க தானே. அதனாலே துணிஞ்சு இறங்கிட்டேன். இலக்கியம் படைக்கவானு என்னோட தோழி ஒருத்தியின் அழைப்பும் வந்தது. ஹிஹிஹி, நல்ல ஆளைப் பார்த்துக் கூப்பிடறாங்கனு மனசிலே நினைச்சேன். நாம எழுதறது, பேசறது, நினைக்கிறதுனு எல்லாமே இலக்கியம்தானே இன்னும் கொஞ்ச வருஷம் போனா! என்ன சொல்றீங்க????


உண்மையாகவே இலக்கியத் தரம் வாய்ந்த பல பதிவுகளுக்கு நான் போய்ப் படிச்சுட்டுப் பிரமிச்சுப் போயிடுவேன். திடீர்னு எல்லாம் ஒரு இரவிலே இந்த பக்திக்கதைகளிலே பற்று ஏற்படவில்லை. சின்ன வயசிலே இருந்தே ஊறிப் போனதே இவை எல்லாம். இது ஆன்மீகமும் இல்லை. உண்மையா ஆன்மீகம் எழுதறவங்க நிறையப் பேர் இருக்காங்க. நான் அதிலே சேர்த்தி இல்லை. நான் ஒரு கதை சொல்லி மட்டுமே! அதுவும் ஏற்கெனவேயே சொல்லப் பட்ட கதைகளே! புதுசா எதுவும் இல்லை. சிலர் ஆன்மீகம் பத்தி எழுதறதைப் பார்த்தாலும் அதே வியப்பு ஏற்படும். அந்த அளவுக்கெல்லாம் எனக்கு எதுவும் தெரியாது. நான் நன்கு அறியவில்லை என்றாலும் ஓரளவுக்காவது தெரிஞ்சு வச்சிருக்கிறது புராண, இதிஹாசங்கள் பத்தித் தான். சின்ன வயசிலே இருந்து கேட்டும், படிச்சும் ஓரளவுக்குப் புரியும். அதனாலே துணிந்து இதை ஆரம்பிச்சேன் என்றாலும் இந்தக் கால இளைஞர்களின் தவறான புரிதலும் ஒரு காரணம் ஆகும். எல்லாரும் சொல்லுவதைப் போல பெரியவங்க எல்லாம் முன்னாலே சொல்லி வச்சுட்டுப் போனதைத் தான் நான் திருப்பிச் சொல்லிட்டு இருக்கேன். புதுசா எதுவும் சொல்லவே இல்லை. சொல்லும் அளவுக்குத் தகுதியை வளர்த்துக்கவும் இல்லை. சில எழுத்துக்களைப் படிக்கும்போது என்ன இதுனு பிரமிப்பு ஏற்படும். அவங்க யாருமே இன்னும் நக்ஷத்திரம் ஆகாமல் இருக்காங்க. நக்ஷத்திரம் ஆனவங்கள்ளேயும் ஜாம்பவான்கள், ஜாம்பவதிகள் நிறைய உண்டு. அவங்க அளவுக்கெல்லாம் எழுதப் போகிறதில்லை. ஆகவே ரொம்ப எதிர்பார்ப்பு வேண்டாம். சில பதிவுகள் அர்த்தமுள்ள பதிவுகளாகவும் இருக்கும். நான் அந்த ரகமும் இல்லை. சிலதை வேண்டாம்னே தவிர்க்கிறேன்.

எங்க பகுதியிலே எப்போ மின்சாரம் வரும், எப்போப் போகும்? எப்போ உயர் அழுத்த மின்சாரம், எப்போ குறைந்த அழுத்த மின்சாரம்னு தெரியாது. இந்த அழகிலே இணையம் வேறே திடீர் திடீர்னு போயிடும். அதனால் இம்முறை அழைப்பு வந்ததுமே எந்த விஷயங்களைப் பற்றி முக்கியமான பதிவுகள் போடணும்னு நினைச்சதை வலை ஏத்தி வச்சுட்டேன். அது அது அந்த அந்தத் தேதிக்குத் தானா வந்துடும். நேரம் மட்டும் கொஞ்சம் சரி செய்யணும். பின்னூட்டங்கள் இப்போ அதிகமாய் வரதில்லை. அதனால் பிரச்னை இல்லை. மொக்கைகளுக்கே ஆதரவுனு சிஷ்யகேடிங்க முடிவு எடுத்திருப்பதால் நீங்க எழுதற ஆன்மீக/பக்தி விஷயங்களுக்கு யார் பின்னூட்டம் போடுவாங்கனு எல்லாரும் கேலி செய்யறாங்க. யார் படிக்கிறாங்கனு இதை எல்லாம் எழுதறேனு சிலர் கேட்கிறாங்க. ராமாயணம் எழுதும்போது இதைக் கேட்டே ஒருத்தர் பின்னூட்டம் போட்டிருந்தார். எங்கோ யாரோ ஒருத்தர் இரண்டு பேர் நான் எழுதறதில் உள்ளதைப் புரிந்து கொண்டால் போதும். முதல்லே எல்லாம் பின்னூட்டங்கள் வரலைனா கஷ்டமாத் தான் இருந்தது. ஆனால் போகப் போக பின்னூட்டங்களை எதிர்பார்க்கும் மனசும் இப்போ இல்லை. இதுதான் நீ செய்யவேண்டியதுனு யாரோ கட்டளை போட்டிருக்கிறாப்போல் ஒரு நினைப்பு. அதனால் எதையும் எதிர்பார்க்காமலேயே எழுதிட்டு இருக்கேன். வந்து பின்னூட்டம் போடறது மிகச் சிலரே. அந்த மிகச் சில பின்னூட்டங்களுக்கும் உடனடியாக பதில் எழுதலைனா தப்பா நினைக்க வேண்டாம். மின் தடை, அல்லது இணையத் தடை தான் காரணமா இருக்கும். மத்தவங்க ஆன்மீகம்னு நினைச்சுட்டு வரதில்லை. இது ஆன்மீகமே இல்லை. பக்திக் கதைகளே. இன்றைய இளைய தலைமுறைக்குப் பள்ளிகளில் நீதி போதனை வகுப்புகளோ, அல்லது குடிமைப் பயிற்சியோ பாடத்திட்டத்தில் இல்லை. முக்கியமான இவைகள் சொல்லிக் கொடுக்காமல் ஒரு பாடத் திட்டம். இதிலே சமச்சீர் பாடத் திட்டம் கொண்டு வரணும்னு வேறே சொல்லிட்டு இருக்காங்க.

நான் பள்ளியில் படிக்கையிலே வாரம் இரு முறை நீதி போதனை வகுப்புகளும், வாரம் இருமுறை குடிமைப் பயிற்சி வகுப்புகளும் இருந்தன. நீதி போதனையில் மற்றக் கிறித்துவ மாணவிகளுக்கு அவங்க வேதாகமத்தில் இருந்து பாடம் என்றால் எங்களைப் போன்றவர்களுக்குப் பொதுவான நீதிக்கதைகள், பாடங்கள் என்று போதிக்கப் படும். குடிமைப் பயிற்சி அனைவருக்கும் பொது. அனைத்துக் கைவேலைகள், சாலை விதிகள், விருந்து சாப்பிடும்போது கடைப்பிடிக்கும் விதிகள், குழந்தைகள் பெரியவர்களிடம் நடந்து கொள்ளவேண்டிய முறைகள், சமூக நீதிகள் என அனைத்தும் போதிக்கப் பட்டு இவைகளுக்குத் தேர்வும் இருந்தது. ஆனால் இன்றைய பள்ளிகளில் கடவுள் வாழ்த்தே தடை செய்யப் பட்டுள்ளது. :((((((( இறைவனுக்குப் படைத்துவிட்டு உணவு உண்ணுவதையும் கேலி செய்கின்றனர். நிவேதனம் என்றால் கடவுள் வந்து உணவருந்துவார் என்று எண்ணக் கூடாது. அறிவிப்பு மட்டுமே அது. இன்றைய இந்த நேர உணவை நீ கொடுத்ததுக்கு உனக்கு நன்றி தெரிவிக்கிறேன் என்ற அறிவிப்பு.

பலருக்கும் புராணங்கள் பற்றிய தவறான கண்ணோட்டமே இருக்கிறது. ஒரே மனுஷியான நான் என்னோட அப்பா, அம்மாவுக்குப் பெண்ணாகவும், கணவருக்கு மனைவியாகவும், தோழிக்கு சிநேகிதியாகவும், குழந்தைகளுக்குத் தாயாகவும், மாமியார், மாமனாருக்கு மறுமகளாகவும் இப்படிப் பல்வேறு ரூபங்கள் எடுக்கவில்லையா? அதுபோலவே இருக்கும் ஒரே பிரம்மமே வேறு வேறு வடிவம் எடுக்கின்றது. ஒவ்வொருவருக்கும் பிடிச்ச வகையில். வீரம் பிடிச்சவங்களுக்கு வீரத்தில் சிறந்த முருகனும், காளியும் கடவுளாயும் எடுத்துக்கறாங்க. சிலருக்குக்கிருஷ்ணரைப் பிடிக்கும், அதிலும் பால கிருஷ்ணனைப் பிடிக்கும். இப்படி ஒவ்வொருத்தருக்கு ஒவ்வொன்று பிடிக்கும் என்பதால் இருக்கும் ஒரே பிரம்மமே பல்வேறு உருவங்களில் அவரவருக்குத் தகுந்தாற்போல் தோன்றுகிறார்.

பொதுவாய் நான் எழுதுவதில் எந்தவிதமான சமூக, ஆன்மீக, பெண்கள் பிரச்னைகளைத் தொடுவதில்லை. இந்தப் பிரச்னைகள் பற்றிய என்னோட கருத்துகள் கொஞ்சம் மாறுபடுவதால் விவாதங்களைத் தவிர்க்க எண்ணியே அவற்றைப் பற்றி ஏதும் எழுதுவது இல்லை. இதிஹாசங்கள், புராணங்களை அடிப்படையாக வைத்தே தகவல்களைக் கொடுத்து வருகின்றேன். ஏனெனில் பலரும் புராணங்களைப் புரிந்து கொள்வதில் செய்யும் தவறே காரணம். மற்றவை என்னோட பயணங்கள் பற்றி மட்டுமே. இப்போவும் அப்படித் தான் எழுதப் போறேன்னு நினைக்கவேண்டாம். ஒரு சில முக்கியமான பிரச்னைகளை ஓரளவு ரொம்ப ரொம்ப லேசாக எடுத்துச் சொல்ல முயன்றிருக்கிறேன். ரொம்ப ஆழமா எல்லாம் போகலை. முழுக்க ஆன்மீகமும் இல்லை, கவலைப் படாதீங்க.

ஆன்மீகம்னு நான் எழுதும் புராணக் கதைகளைச் சொல்ல முடியாது. உண்மையான ஆன்மீகமே வேறே. அதன் முதல் படியில் கூட நான் இல்லை. ஆனால் ஒன்று, இந்த பக்தியெல்லாம் திடீர்னு வந்தது இல்லை. அது மட்டும் நிச்சயம். சின்ன வயசிலே இருந்தே வந்த ஒன்று. ஆழமாய்ப் பதிந்து விட்டது. இன்றைய தலைமுறையினர் பல விஷயங்களில் ஒரே அவசரம், வேகம். எல்லாருக்கும் புராணக் கதைகள் பலவும் தெரிந்திருந்தாலும், புராணங்கள் பெரும்பாலும் தவறாய்ப் புரிந்து கொள்ளப் பட்டிருக்கின்றன என்பதற்கு என் இளைய சிநேகிதி லாவண்யா எனக்கு அனுப்பிய ஒரு மடலில் இருந்து காணலாம். கடவுள் இருக்கின்றான் என்று சொல்லும் ஆத்திகவாதிகளை நெளிய வைக்கும் அளவுக்குக் குறைகள், குற்றங்கள். இது புரிதலில் உள்ள கோளாறே காரணம். ஆத்திகவாதிகள் பலரும் கடவுளை நம்பினாலும் இந்த முரண்பாட்டை ஏற்றுக் கொள்ளுவதில்லை தான். ஆனால் இதில் ஆழமாய்ப் பார்த்துப் புரிஞ்சுக்கணும். அதற்கான அவகாசம் யாருக்கும் இல்லைனு நினைக்கிறேன். விவாதம் செய்யணும்னு பார்த்தால் புராணங்களைப் புரிந்து கொள்வது கஷ்டம் தான். நட்சத்திர வாரத்தின் முதல் பதிவே கடவுளில் தான் ஆரம்பம் ஆகிறது.

நாத்திகம் பேசுபவர்களுக்கு வெறும் வாயை மெல்ல அவல் கிடைச்சாப்போல் இந்த விஷயங்கள் மாட்டிக் கொண்டு தவிக்கின்றன. நம்மை மாதிரிக் கடவுளையும் நாம ஒரு மனுஷனா நினைப்பதிலே தான் இந்தக் கோளாறெல்லாம். கடவுள் இல்லைனு சொல்றவங்க, எங்கே கடவுள் காட்டுனு கேட்கிறாங்க. கடல் நீர் நிறைய உப்புத் தான் நிறைஞ்சு இருக்கு. வாயில் விட்டால் உப்புக் கரிக்கின்றது. ஒரு இடத்தில் உப்பு ஜாஸ்தி, மற்ற இடத்தில் உப்புக் கம்மினு சொல்ல முடியுமா? எல்லா இடத்திலும் ஒரே சீராக இருக்கின்றது. ஏன் அந்தக் கடல் நீரையே உப்புக்குப் பதிலாய்ப் பயன்படுத்திச் சமைக்கக் கூடாது? முடியாதுனு புரியுது இல்லையா? உப்பைப் பிரித்து எடுத்துப் பயன்படுத்தறோம் அல்லவா? அப்போத் தான் உப்பு இருக்குனு நாம புரிஞ்சுக்கறோமா? அது இல்லை அல்லவா? உப்பு என்னமோ ஏற்கெனவே இருக்கிறது தான்.

அது போலத் தான் கடவுளும். எல்லா இடத்திலும் நிறைந்தே இருக்கின்றார். ஒரு இடத்தில் இல்லை, மற்ற இடத்தில் இருக்கார்னு குறிப்பிட்டுச் சொல்ல முடியாது. ஆனால் கடல் நீரைப் பாத்தி கட்டித் தேக்கி வைத்து உப்பை அதில் இருந்து பிரிச்சு எப்படி எடுக்கிறோம்? அதற்கு எவ்வளவு உழைப்புத் தேவை? அதே போல் நம் இறை உணர்வு என்னும் கடல் நீரைப் பாத்தி கட்டித் தேக்கி வைத்து, நம் வழிபாடுகளாலும், செயலாலும், சொல்லாலும், நடத்தையாலும் இறை அருளைப் பெற வேண்டியது தவிர வேறு ஒன்றும் நினைக்காமல் இருந்தோமானால், நமக்கு கடவுள் என்னும் உப்புக் காக்ஷி கொடுக்கும். கடவுள் கிட்டே நாம் போய்ப் பரிபூரண சரணாகதி அடைய வேண்டும். இறைவன் ஒருவனே நாம்

"அழும்போது அணைக்கும் அன்னை
அறிவிலாது ஓடி ஆடி விழும்போது
எடுக்கும் அப்பன்"
ஆக இருக்கின்றான். கடவுளுக்கு நாம் ஒரு குழந்தையைப் போல என நண்பர் காழியூரர் கூறுவார். குழந்தை எவ்வாறு அம்மாவைத் தேடி எந்தத் தயக்கமும் இல்லாமல் ஓடிப் போய்க் கட்டிக் கொள்கின்றதோ அவ்வாறே நாம் கடவுளை நம் தாயாக நினைத்து நம் துயரங்களில் இருந்து காக்கவேண்டும் என அவனைத் தேடி ஓட வேண்டும். உண்மையான பக்தி உணர்வோடு ஒரு சொட்டுக் கண்ணீர் அல்லது மனசார ஒரு பிரார்த்தனை செய்து கொண்டாலே போதும். நம்மை நம் அனைத்துத் துன்பங்களிலிருந்தும் தடுத்து ஆட்கொள்ளுவான். இப்போது அடுத்து நீங்கள் படிக்கப் போவது லாவண்யா என்னைக் கேட்ட கேள்விகள். அதற்குப் பதிலாக நான் எழுதிய பதிவு ஒன்று. இது ஏற்கெனவே ஒரு குழுமத்தில் வந்தது. ஆகவே அங்கே படிச்சவங்க கொஞ்சம் பொறுத்துக்கணும். மத்தவங்க படிப்பதற்காக இது ஒரு மீள் பதிவு.