ஜி எம் பிசாரின் கதைக்கு ஏதோ என்னாலான முடிவு! :)

"கண்டதும் காதல் என்பதில் எனக்கு உடன்பாடு இல்லை தான்.  எல்லா ஆண்களுமே பெண்களைப் பார்த்துப் பல்லிளிக்கிறார்கள். அது போல் நீயும். ஆகவே நான் இதற்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கப் போவதில்லை." என்றாள் அவள்.

"பின்னர் ஏன் என் கடிதத்தை வாங்கிக் கொண்டாய்?" என்று அவன் கேட்க, அவளோ சிரித்துக் கொண்டே, "அது தானே உன்னை மாட்டிவிட எனக்கு இருக்கும் ஒரே ஆதாரம்!  ஆகையால் வாங்கிக் கொண்டேன்.  உன்னிடம் உன் போக்கில் போய் என்ன செய்யப் போகிறாய் எனத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காகவே உனக்கு இணங்கியது போல் நடித்தேன். உங்களுக்கெல்லாம் ஒரு பெண்ணைப் பார்த்தால் அவள் கூப்பிட்டால் உடனே வந்துவிடுவாள் என்ற நினைப்பு! இதுவே உன் அக்காவோ, தங்கையாகவோ இருந்தால்? ஒத்துக் கொள்வாயா?"

"இப்படிப் பார்க்கும் எல்லாப் பெண்களிடமும் உங்களுக்குக் காதல் வந்துவிடுமா?  காதல் என்றால் என்ன என்றாவது தெரியுமா? காதலிப்பது அவ்வளவு எளிதா? நீ என்னைக் காதலிக்கிறாய் என்றால் அந்தக் காதல் என் மனதிலும் பிரதிபலிக்க வேண்டாமா?  அதன் தாக்கம் என்னுள்ளும் மாற்றங்களை நிகழ்த்த வேண்டாமா? ஏண்டா, என்ன படித்திருக்கிறாய் நீ?  என்னை வைத்துக் காப்பாற்றி வாழ்க்கை நடத்தத் தேவையான சம்பாத்தியம் உன்னிடம் இருக்கிறதா?  சரி, காதல் செய்கிறாய், கல்யாணமும் செய்து கொண்டுவிடுகிறோம்.  குழந்தை பிறந்தால் அதுக்குத் தேவையானதை உன்னால் செய்து தர முடியுமா?  பிரசவ காலத்தில் மருத்துவமனைக்குச் செலவழிக்கப் பணம் இருக்கா உன் கிட்டே?  அன்றாடம் குடித்தனம் நடத்த, வீட்டு வாடகை, மளிகைப் பொருட்கள், பால், தயிர், நெய், உடம்பு சரியில்லை என்றால் தேவையான மருந்துகள் வாங்கப் பணம் வைச்சிருக்கியா?
"

ஏதோ பார்த்துப் பழகியதால் உன்னை நண்பனாக நினைத்தேன். உன்னோடு சிரித்துப் பேசினால் உடனே காதலா? ஏதோ  பழகிய தோஷத்துக்குச் சிரித்துப் பேசினால் உடனே கடிதத்தை நீட்டி விடுகிறீர்களே.  ஏன் ஐயா, நீ  கூப்பிட்ட உடனே எந்தப் பெண்ணும் வருவாள் என்ற எண்ணமா?  உங்களுக்கு ஒரு அக்காவோ, தங்கையோ இருந்து அவளுக்கு இப்படி ஒருத்தன் கடிதம் கொடுத்தால் நீங்கல்லாம் எப்படி நடந்துப்பீங்க? "

"போய்யா, போ, போய் உன் வாழ்க்கையில் முன்னேறும் வழியைப் பார். இன்னொரு முறை என்னைப் பார்த்துக் காதல், ஊதல் என்று சொல்லிக் கொண்டு வந்தாயானால், இந்தக் கடிதத்தையும், முன்னர் கொடுத்தாயே துண்டுக் கடிதம், அது எல்லாவற்றையும் போலீஸில் கொடுத்து உன்னை ஈவ் டீசிங்கில் உள்ளே தள்ளச் சொல்லிடுவேன்.  அதற்கான ஆதாரங்களுக்காகத் தான் இந்தக் கடிதத்தையே வாங்கிக் கொண்டேன்.  எனக்குக் குடும்பம் முக்கியம்.  என் பெற்றோர் முக்கியம்.  அதோடு எனக்குப் படிக்கணும்.  இன்னமும் படிப்பு இருக்கிறது.  நல்லதொரு மருத்துவராக ஆகணும்னு ஆசை. மருத்துவ சேவையில் ஈடுபட நினைக்கிறேன்.  அதற்கெல்லாம் உன்னால் ஒத்துக் கொண்டு எனக்கு உதவியாக இருக்க முடியுமா?  என்னைப் போல் மருத்துவ சேவை செய்யும் ஆணையே கல்யாணம் செய்து கொள்ளவும் எண்ணம். "


" அதே சமயம் என் பெற்றோரின் கருத்துக்கும் மதிப்புக் கொடுத்து அவங்க வேறு மாப்பிள்ளை பார்த்து அவன் எனக்குத் தகுதி என நினைத்தால் அவங்க காட்டும் பிள்ளையை எனக்குப் பிடித்திருந்தால் கல்யாணம் செய்துப்பேன்.  அந்தச் சமயம் அந்தப் பிள்ளை நீயாக இருந்தால் கூட.   அதற்கும் இன்னும் நாலைந்து வருஷம் போகணும். ஆகவே அதுவரையிலும் என்னைத் தொந்திரவு செய்யாதே.  பெண்களை நிம்மதியாகப் படிக்கவோ, வேலை செய்யவோ விடுங்கப்பா. உங்கள் மனதில் தோன்றும் பெண்ணாசைக்கு என் படிப்பு, என் லக்ஷியம் முடியும் முன்னே உங்களுக்கு பலியாகச் சொல்லாதீங்க.. கொஞ்சமாவது யோசிங்க.  என்னை ஆயுள் வரைக்கும் காப்பாத்திப் பார்த்துக்கும் எண்ணம் உங்களுக்கு இருக்கானு யோசிங்க.  போய்த் தெளிவாக, நிதானமாக யோசிச்சுப் பாருங்க. இப்போ உங்களைப் போக அனுமதிக்கிறேன்."

"போங்கப்பா, உங்க வேலையைப் பார்த்துக் கொண்டு. இனி இம்மாதிரியான வேலைகளில் இறங்கும் முன்னர் யோசிங்க!"

வந்த வேகத்தில் அந்தக் கடிதத்தையும் எடுத்துக் கொண்டு விர்ரெனப் போய்விட்டாள் சந்தியா.

தொங்கிய முகத்துடன்  அவள் செல்வதையே பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தான் பாபு.  அவளிடம் அந்தக் கேள்வியைக் கேட்டிருக்கக் கூடாதோ? ஆனால் கேட்கவில்லை எனில் அவள் மனம் புரிந்திருக்காதே! கேட்டவரையிலும் நல்லது தான்.  இந்த மட்டோடு விட்டாளே, பிழைத்தேன்! என எண்ணிக் கொண்டான்.

ஆனால் மனதில் ஒரு உறுதி பிறந்தது.  எப்படியேனும் வாழ்க்கையில் முன்னேறி இதே சந்தியாவைப் பெண் கேட்டுச் செல்ல வேண்டும். தீர்மானமான முடிவோடு நடந்தான்.