நாட்டில் நடப்பவை நல்லனவாயிருக்க வேண்டும்! ஆனால்! :(

இன்னிக்குத் தொலைக்காட்சிச் செய்திகளில் நெஞ்சைப் பதற வைக்கும் காட்சி! ஒரு மனிதர் தான் கல்யாணம் செய்து கொண்ட மனைவியைக் கையைக் காலைக் கட்டிப் போட்டு அடித்து,வெட்டி எல்லாம் செய்கிறார். அந்தப் பெண் கத்தினாள் என்பதால் வாயில் துணியை அடைத்துவிட்டுப் பெட்ரோல் ஊற்றிக் கொளுத்தப் பார்த்திருக்கிறார். நல்லவேளையாக அந்தப் பெண்ணின் கதறல் சப்தம் கேட்டுக் கதவை உடைத்துக் கொண்டு வந்த சில நல்ல மனிதர்களால் அந்தப் பெண் உயிருடன் மீட்கப்பட்டு அந்தக் கணவனையும் காவல்துறை கைது செய்திருக்கிறது. மனைவியை இப்படியெல்லாம் கொடுமைப் படுத்த இவர்களுக்கு அதிகாரம் கொடுப்பது யார்? திருமணம் செய்து கொண்டு வாழ்க்கை தான் நடத்த வேண்டும். முடியலையா/பிடிக்கலையா/ இருக்கவே இருக்கு விவாகரத்து! அதை விட்டுட்டு ஏன் இந்தக் கொடுமை? மனித மனத்தின் கொடூரம் நாளாக ஆக அதிகரிக்கிறது. 

***********************************************************************************

இது இப்படின்னால் இன்னொரு ஊரில் ஒரு பெண் முறை தவறிப் பிறந்த ஆண் குழந்தையை நான்கு நாட்கள் கூட ஆகாத குழந்தையை உயிருடன் மண்ணெண்ணெய் ஊற்றி எரித்திருக்கிறாள். இதற்கு அந்தப் பெண்ணின் தாய் உதவி செய்திருக்கிறார். இத்தனை காலம் எப்படி அந்தப் பெண் ஊர் வாயில் விழாமல் தப்பித்தார்? அது போலவே இந்தக் குழந்தையையும் காப்பாற்றி இருக்கலாமே! பத்து மாதம் சுமந்து பிள்ளை பெறுகிற வரை சும்மா இருந்துட்டுப் பிறந்தப்புறம், அந்தப் பிஞ்சு முகத்தைப் பார்த்தப்புறமா ஒரு தாய்க்குக் குழந்தையைக் கொடுமையாக எரித்துக் கொல்லவும் மனம் வந்திருக்கு! என்ன சொல்லுவது என்றே தெரியவில்லை.

***********************************************************************************

இன்னொரு பெண்மணி பிரபல ஜோசியராம், ராசிக்கல் ஜோதிடம் சொல்லுவாராம்! அவர் மருமகளைக் கொடுமைப் படுத்திக் கல்யாணம் ஆனதுமே வீட்டை விட்டு விரட்டியதாகச் சொல்லுகிறார்கள். அந்த ராசிக்கல் அம்மாவோ காவல்துறையிடம் இந்தப் புகாரை வாங்கக் கூடாது என்று வேறே சொன்னாங்களாம். ஆனால் இப்போ எப்படியோ விஷயம் வெளியே வந்துவிட்டது. இவங்கல்லாம் ஏன் இப்படி நடந்துக்கறாங்க? எங்கே கோளாறு? பிறந்த விதமா? வளர்ந்த விதமா? சந்தர்ப்பங்களா? சுற்றி இருக்கும் மனிதர்களா? எதுவும் புரியலை! 

***********************************************************************************

நீட் தேர்வு எழுதப் பயந்து தற்கொலை செய்து கொண்ட மாணவர்களைப் பற்றிச் செய்திகள் நிறைய வருகின்றன. அதில் ஒரு மாணவன் +2 தேர்வில் 50 சதவீதம் மதிப்பெண்களே பெற்றிருப்பதாக அவனுடைய மதிப்பெண் சான்றிதழ் சொல்கிறது. அந்தப் பையனைப் போய் மருத்துவம் படிக்கச் சொல்லி நிர்ப்பந்தித்தால்! இது முழுக்க முழுக்கப் பெற்றோரின் தவறே! அதே போல் முதல் முதலில் கடிதம் எழுதி வைத்துவிட்டு இறந்த பெண்ணும் பெற்றோருக்குத் தான் கடிதம் எழுதி இருக்கிறாள். அவளும் பெற்றோரின் நிர்ப்பந்தத்தால் பயந்திருக்கிறாள். ஆக இது முழுக்க முழுக்கப் பெற்றோரின் அதீத எதிர்பார்ப்பே என்பது தெரிகிறது. 

ஆனாலும் மற்ற மாநிலங்களில் எல்லாம் இந்தத் தேர்வை சர்வ சகஜமாக எழுதித் தள்ளும்போது நம் மாநிலத்து மாணவர்கள் பயப்படக் காரணம் அவர்கள் மனதில் தேர்வு எழுதாமல் தேர்ச்சி பெறலாம் என்ற எண்ணம் ஊட்டப்பட்டது தான். எந்தப் பொதுத்தேர்வையும் எதிர்கொள்ளும் மனோபலத்துடன் மாணவர்களைப் படிக்க வைப்பதில்லை. இப்போதைய அதிமேதாவி அறிவாளிகளும் அறிவு ஜீவிகளும், குழந்தை எழுத்தாளர்களும் இது அநியாயம், அக்கிரமம், தேர்வெல்லாம் வைக்கக் கூடாது என்றே சொல்கின்றனர்.பொதுத் தேர்வு மாணவர்களுக்கு அழுத்தத்தைக் கொடுக்குமாம். ஆரம்ப கட்டத்தில் உள்ள சின்னச் சின்னத் தேர்வுகளே அழுத்தம் கொடுக்கும் என்கிறார்கள், அதனால் மாணவர்களின் உளநிலை பாதிக்கும் என்கின்றனர்.  எனில் பின்னர் அவர்களால் எப்படிப் பத்தாம் வகுப்புப் பொதுத்தேர்வு, பனிரண்டாம் வகுப்புப் பொதுத்தேர்வெல்லாம் எதிர்கொள்ள முடியும்? தமிழ்நாட்டைத் தவிர்த்த வேறே எந்த மாநிலங்களிலேயும் இப்படிப் படிக்காமல் தேர்வுகளில் தேர்ச்சி பெற்றதாக அறிவிப்பதில்லை. மாணவர்களின் தகுதி என்னவென்று தெரிய வேண்டாமா? முன்னெல்லாம் நான் சொல்வது நூறாண்டுகள் முன்னர் எட்டாம் வகுப்புப் பொதுத்தேர்வு ஈஎஸ் எல் சி என்னும் பெயரில் இருந்தது. என் அம்மா அந்தத் தேர்வு எழுதிவிட்டுப் பின்னர் ஆசிரியப் பயிற்சியில் சேர இருந்தார். திருமணம் ஆனதால் போகமுடியவில்லை. ஆனால் எட்டாம் வகுப்புப் பொதுத்தேர்வு ஒன்றும் புதியது அல்ல. அதே போல் பள்ளி இறுதியிலும் பொதுத் தேர்வு எழுதுவதற்குத் தகுதியான மாணவர்களைத் தேர்வு செய்யும் பொதுத் தேர்வு ஒன்று அந்த அந்தப் பள்ளி அளவில் நடைபெறும். இந்தத் தேர்வில் தேர்ச்சி பெற்றவர்களே பள்ளி இறுதிப் பொதுத் தேர்வு எழுத முடியும். தேர்ச்சி பெறாதவர்கள் அடுத்த வருஷம் மீண்டும் இந்தத் தகுதித் தேர்வு எழுதித் தான் பொதுத் தேர்வுக்குப் போக முடியும். அப்படியெல்லாம் இப்போது இல்லை. எட்டாம் வகுப்பு வரை தேர்வே இல்லை. எல்லோரும் பாஸ். ஒன்பது, பத்தாம் வகுப்பில் பாடங்களை எப்படிப் படிப்பார்கள்? பத்தாம் வகுப்புப் பொதுத் தேர்வு எனில் மதிப்பெண்களை அள்ளிப் போட்டுவிட்டு மாணவர்கள் தேர்ச்சி விகிதம் என்றால்? தேர்வு என்றாலே மாணவர்கள் பயந்து ஒதுங்கும்படி செய்துவிட்டார்கள். 

இப்படிக் கோழையான மாணவர்களால் மருத்துவப் படிப்பை மட்டும் எப்படி எதிர்கொள்ள முடியும்? முதல் வருஷம் அனாடமி வகுப்பிலேயே மயக்கம் போட்டு விழுந்து வீட்டுக்கு வந்து விடுவார்கள். முதல் வருஷம் தேர்ச்சி பெறவில்லை எனில் அடுத்த வருஷம் படித்துக் கொண்டே முதல் வருஷம் தேர்வுகளிலும் தேர்ச்சி பெறலாம் என்பது மருத்துவக் கல்வியில் இல்லை. மீண்டும் முதல் வருஷப் பாடங்களைத் தான் படிக்க வேண்டும்.இதுவே அமெரிக்கா, இங்கிலாந்து, சிங்கப்பூர் போன்ற நாடுகள் எனில், நம் நடிகர்கள் இந்த நாடுகளைத் தானே சுட்டிக் காட்டுவார்கள். அங்கெல்லாம் இப்படி ஒரு தேர்வு இல்லை என்பார்கள். ஆனால் அதற்கு முன்னர் அவங்க ஒன்றாம் வகுப்பில் இருந்தே மருத்துவப் படிப்புக்கான தேர்ச்சி பெறும் வகையில் படிக்க வேண்டும் என்பது இங்குள்ளவர்கள் யாருக்கும் தெரியாது. நம்ம அதிரடி அதிரா அவர் மகன் மருத்துவத்தில் சேர எத்தனைத் தகுதித் தேர்வுகள், நேர் காணல்கள் என எதிர்கொள்ள வேண்டி இருந்தது என்பதோடு அவர் தன்னார்வலராக ஏதேனும் மருத்துவமனைகளில் தொண்டு செய்திருக்க வேண்டிய அவசியத்தையும் சுட்டிக் காட்டி இருந்தார். இங்கெல்லாம் அப்படிச் சொல்லிட்டு எங்கே போவது?  மாணவர்களைக் கொடுமைப் படுத்துவதாகச் சொல்லி விடுவார்கள்.

ஒரு நல்ல மருத்துவராக முக்கியமான தகுதியே மனோ தைரியம், எந்த நிலையிலும் துவளாத மனம் இவை தான். ஆனால் இங்கேயோ நுழைவுத் தேர்வுக்கே, அதிலும் படித்த பாடங்களில் இருந்து கேட்கப்படும் கேள்விகள், உங்கள் தாய்மொழியில் பதிலளிக்கலாம், என இவ்வளவு சலுகைகள் இருந்தும் தேர்வை எதிர்கொள்ளத் தேவையான மனோபலம் இல்லை எனில் இவங்கல்லாம் படிச்சு மருத்துவராகப் பத்தாண்டுகளுக்கு மேல் ஆனாலும் கஷ்டம் தான். எதற்கெடுத்தாலும் சிங்கப்பூரை உதாரணம் காட்டுபவர்கள் அங்கெல்லாம் 3 ஆம் வகுப்பு, ஆறாம் வகுப்பு ஆகியவற்றில் பொதுத்தேர்வுகளைக் கடந்தால் தான் நல்ல பள்ளியில் அனுமதி கிட்டும் என அங்கே இருப்பவர் ஒருத்தர் சொல்கிறார். அதோடு மருத்துவம் படிக்க நுழைவுத் தேர்வுகள் அங்கேயும் இருப்பதாகவும் சொல்கிறார். இதே அம்பேரிக்கா என்றால் எடுத்த எடுப்பில் நம்ம நாடு மாதிரி மருத்துவக் கல்லூரியில் சேரமுடியாது. நான்காண்டுகள் பட்டப்படிப்பு மருத்துவத்துக்குத் தேவை. எங்க பெரிய பேத்தி சட்டம் படிக்கப் போகிறாள். அதற்கு அடிப்படையாக அவள் மூன்றாண்டுகள் அடிப்படைப் படிப்பு முடித்துப் பட்டம் வாங்கி இருக்கிறாள். இப்போது சென்ற வாரம் சட்டப்படிப்புக்குச் சேரப் பொதுத்தேர்வு எழுதி இருக்கிறாள். அதில் அவள் வாங்கும் மதிப்பெண்கள்/கிரேட் ஆகியவற்றைப் பொறுத்தே அவளுக்குக் கல்லூரி கிடைக்கும்.அவள் விரும்பும் கல்லூரி வேண்டுமெனில் அதற்கேற்ற மதிப்பெண்கள் இருக்க வேண்டும்.சட்டப்படிப்புக்கே இவ்வளவெனில் மருத்துவத்துக்கு? 

நான்காண்டுகள் அடிப்படைப் படிப்பு முடித்த பின்னரே மருத்துவத்துக்கு விண்ணப்பிக்கலாம். அதற்கும் எம்சிஏடி என்னும் (Medical College Admission Test) தகுதித் தேர்வு உண்டு. அதில் தேர்ச்சி பெற்றால் தான் மருத்துவப் படிப்பில் சேரலாம். அதிலும் நான்கு முதல் ஐந்தாண்டுகள் கட்டாயம் படித்தாக வேண்டும். அதன் பின்னர் அவரவர் தகுதி அடிப்படையில் 3 ஆண்டுகள் முதல் 7 ஆண்டுகள் வரையிலும் பயிற்சி மருத்துவர். அதன் பின்னரே சிறப்பு மருத்துவத் துறைப் படிப்பில் சேர்ந்து படிக்கலாம்.  பள்ளிப்படிப்பு முடிந்ததும் இங்கெல்லாம் மருத்துவப் படிப்புக்குச் சேர்ந்து படிப்பது போல் அங்கெல்லாம் படிக்க முடியாது. அதோடு இல்லாமல் பள்ளிப் படிப்பு மட்டுமில்லாமல் அவங்க பொது இடங்களில் நடந்து கொள்ளும் முறை, தன்னார்வத் தொண்டு, விளையாட்டு, கலை,  எனப் பல்வேறு விஷயங்களில் அவர்கள் எப்படி நேரத்தைச் செலவு செய்திருக்கிறார்கள் என்பதும் கணக்கில் எடுத்துக் கொள்ளப்படும். மருத்துவக் கல்லூரியில் சேர்ந்தப்புறம் படிக்க வேண்டிய படிப்பு அது தனி! இன்னொரு பதிவாக எழுத வேண்டிய அளவுக்கு இருக்கும். இந்த அழகில் பனிரண்டாம் வகுப்புத் தேர்வில் பெற்றிருக்கும் மதிப்பெண்கள் அடிப்படையில் மருத்துவத்தில் சேர்ந்தால்! அவங்கல்லாம் மருத்துவராக வந்துவிட்டால் அவங்களிடம் மருத்துவம் செய்து கொள்ள நம்ம ஊர் அரசியல்வாதிகளையும்,திரைப்பட நடிகர்களையும் அனுப்பணும். ஆனால் அவங்க என்னடான்னா வெளிநாடுகளுக்குப் போய் வைத்தியம் செய்துக்கறாங்க! இந்தக் கொடுமையை எங்கே போய்ச் சொல்லுவது? :)))))))

இந்த அழகிலே இவங்க மத்திய அரசுப்பணியில் தமிழர்கள் இல்லைனு வேறே சொல்றாங்க! அதற்கான தேர்வுகளில் தேர்ச்சி பெறும் அளவுக்குப் படிப்புத்தகுதி இருக்கா? அதை விடுங்க! போக மாட்டாங்க. அதில் நிரந்தரப்பணியோடு, ஓய்வூதியத்தோடு கூடிய வேலை, மருத்துவச் சலுகை, குழந்தைகள் படிக்கச் சலுகை, இரண்டாண்டுகளுக்கு ஒரு முறை ஊர் சுற்றிப் பார்க்க இந்தியா முழுவதும் போகச் செலவுத் தொகைனு எத்தனையோ உண்டு. ஆனால் நம் மக்கள் இதை எல்லாம் புரிந்து கொள்ளுவதே இல்லை. இப்போதெல்லாம் மத்திய அரசு அலுவலகங்களில் வெளி மாநிலத்தவரே அதிகம் இருக்கிறார்கள் எனில் அது ஏன்? யோசிக்க வேண்டாமா? அதோடு இல்லாமல்  ஐஏ எஸ், ஐபிஎஸ், சி.ஏ., போன்ற படிப்புகளிலும் தமிழர்கள் குறைவே! ஏனெனில் அதிலும் பொதுத் தேர்வுகள், தகுதித் தேர்வுகள் உண்டு. அவ்வளவு ஏன்? வெளிநாடுகளில் படிக்கச் செல்லுபவர்களுக்கு எனத் தேர்வுகள் தனியாக உண்டு. இப்படி எங்கே போனாலும் தேர்வுகள் வைத்தே தகுதியை நிர்ணயம் செய்யும்போது மருத்துவப் படிப்பில் நுழையத் தகுதித் தேர்வே வேண்டாம் என்றால் எப்படி?