துளசி கோபால் தன்னுடைய வலைப்பக்கம் பதினெட்டாம் ஆண்டைத் தொட்டுவிட்டது எனவும் கடந்த ஒரு வருஷமாக தன் வலைப்பக்கம் கோமாநிலையில் இருப்பதாகவும் எழுதி இருக்கார். அவரும் சுறுசுறுப்பாகத் தினம் ஒரு பதிவு எனப் போட்டுக் கொண்டிருந்தவர் தான். என்ன காரணமோ சில காலங்களாகப் பதிவே இல்லை. அதைப் படித்ததில் இருந்து எனக்குள்ளும் சிந்தனை. துளசி ஆரம்பித்த சமயத்தில் எல்லாம் நான் சும்மாக் கருத்துச் சொல்லிக் கொண்டு தான் இருந்தேன். அப்புறமாய்த் தான் திடீரென 2005 ஆம் ஆண்டில் நவம்பரில் வலைப்பக்கம் ஆங்கிலத்தில் தொடங்கலாம் என்று ஆரம்பித்தேன். அப்போதெல்லாம் எப்படிக் கணினியில் தமிழில் எழுதுவது என்பதே தெரியாத நிலை. ஆரம்பித்துச் சில காலங்களிலேயே ஆங்காங்கே உதவிக்கரங்கள் நீண்டன. ஒரு வழியாக 2006 ஆம் வருஷம் ஏப்ரலில் என்னுடைய வலைப்பக்கத்தைத் தமிழில் மாற்றினேன். ஆரம்பத்தில் ரொம்பவே கனமான விஷயங்களை எழுதவில்லை. என் பக்கம் எல்லோரையும் வர வைக்கணுமே! அதனால் அதிகமாய் மொக்கை தான்! பின்னரே என்னுடைய பயணங்கள், கோயில்கள் சென்றவை, வட மாநிலங்களில் வசித்த அனுபவங்கள் எனப் பகிர ஆரம்பித்தேன். இதில் ரயில் பயணங்கள் பற்றி அதிகம் எழுதி இருக்கேன். அதன் பின்னர் அந்த வருஷமே செப்டெம்பர் மாதத்தில் திடீரெனக் கயிலைப் பயணமும் வாய்க்க அதை நான் பயணக்கட்டுரையாக எழுத வலை உலகில் ஓரளவுக்குப் பிரபலமும் ஆனேன். அதன் பின்னர் சில காலம் திரும்பியே பார்க்கவில்லை எனலாம். முழுக்க முழுக்க வலை உலகம் என்னை ஆட்கொண்டது. வீட்டில் அவ்வப்போது வேலைகளை விரைவாகவும் சரியாகவும் செய்து முடித்துவிட்டுக் கணினியில் ஆர்வமுடன் வந்து உட்கார்ந்து கொள்வேன். புதுப் பதிவுகள் எழுதுவது/வந்த கருத்துகளுக்குப் பதில் சொல்வது, மற்றப் பதிவுகளைப் போய்ப் படிப்பது/ எனச் சுறுசுறுப்பாக வேலைகள் நடக்கும். இதற்கு நடுவில் யாரானும் யாஹூ மெசஞ்சரின் மூலமோ/கூகிள் சாட்/ஸ்கைப் மூலமே அரட்டையும் அடிப்பாங்க. அப்போதிருந்த நண்பர்களில் பலர் இப்போது வலை உலகிலேயே இல்லை.
அப்போதெல்லாம் காலை நேரத்தில் எல்லாம் கணினியில் உட்கார மாட்டேன். எல்லா வேலைகளையும் முடித்துக்கொண்டு சாப்பாடும் முடிந்து பனிரண்டரை ஒரு மணிக்கு உட்கார்ந்தால் மாலை நான்கு மணி வரை உட்கார்ந்திருப்பேன். அதன் பின்னர் எழுந்து மாலை வேலைகள்/ இரவு உணவு தயாரித்தல் முடிந்து உணவு உண்டு இரவு ஏழரை வாக்கில் உட்கார்ந்தால் ஒன்பதரை வரை உட்கார்ந்திருப்பேன். இப்போல்லாம் கண்களின் பிரச்னைகள் காரணமாக இரவில்/மாலை அதிகம் உட்காருவதில்லை. மாலையில் உட்கார்ந்தாலும் ஆறு/ஆறரைக்குள்ளாக மூடும்படி ஆயிடும். மனதைச் செலுத்தி எதுவும் செய்ய முடியறதில்லை. மனசு வீட்டு வேலைகளையே நினைக்கும். அப்போதிருந்த செயல் திறன் இப்போது குறைந்திருக்கிறது. இதுக்கு நடுவில் 2013 ஆம் ஆண்டில் இருந்து சில காலங்கள் லினக்ஸிற்காக மொழிபெயர்ப்பு வேலை திரு தி.வா. மூலமாகச் செய்து கொடுத்திருக்கேன். செல்வமுரளிக்காக அவரின் விஷுவல் கம்யூனிகேஷன் சார்பாக தினத்தந்திக்கு நூற்றாண்டு மலருக்கான வேலைகள் செய்திருக்கேன். திரு வைகோ நடத்திய போட்டிகளில் அவருடைய விடா முயற்சியின் பேரில் விமரிசனங்கள் எழுதிக் கலந்து கொண்டு பரிசுகள் பெற்றிருக்கேன். அப்போதெல்லாம் குழுமங்களிலும் கலந்து கொள்வேன். அதிலும் மின் தமிழ்க்குழுமத்தின் மாடரேட்டர் ஆக இருந்ததால் அட்மின் வேலைகளையும் அவ்வப்போது பார்த்துக்கொள்ளும்படி இருக்கும். நிறைய மொழிபெயர்ப்பு வேலைகளும் வந்தன/ ஆனால் சிலவற்றின் ஒரு சார்பு காரணமாக அந்த வேலைகளை ஏற்றுக்கொண்டதில்லை.
இப்போ நினைச்சால் நானா அது எனத் தோன்றுகிறது. இப்போக் காலையில் எழுந்தாலும் கணினியில் உட்கார முடிவதில்லை. என்னிக்காவது உட்காருகிறேன். அதிகமாய் மத்தியானங்களில் தான் உட்கார்ந்து வேலை செய்யும்படி இருக்கிறது. அதுவும் அதிகம் போனால் ஒரு மணி நேரமே/ அதற்குள்ளாக எதைப் பார்ப்பது/எதை விடுவது/எதை எழுதுவது என்று இருக்கு! புதிதாய் ஒன்றும் எழுதவில்லை. பல வேலைகள் ஆரம்பித்தவை அப்படி அப்படியே நிற்கின்றன. உழைப்பு தேவை.ஆனால் நம்மால் இப்போது உழைப்பைக் கொடுக்க இயலாத நிலை. உடல் நலம் விரைவில் இதை எல்லாம் ஈடு கட்டும்படியாகக் குணம் ஆகிக் கொஞ்சமானும் வேலைகளில் ஈடுபட இடம் கொடுக்க வேண்டும். அதற்கு இறைவன் தான் கருணை காட்ட வேண்டும். இறை அருளால் அனைத்தும் சரியாக வேண்டும் என்பதே பிரார்த்தனைகள். இதுவும் ஒரு காலம். இதுவும் கடந்து போகும் தான். ஆனால் பழைய நிலை வருமா? இதான் மில்லியன் டாலர் கேள்வி!
