ஏன் இந்தக் கொடுமை!

 எதுவும் மனதுக்கு உற்சாகம் அளிக்கிறாப்போல் இல்லை. இரண்டே நாட்கள் ஆன ஆண் குழந்தையை எரித்துக் கொன்ற செய்தி சில நாட்களுக்கு முன்னர் படித்த நினைவு மாறும் முன்னர் இங்கே காவிரிக்கரையில் ஒரு பொட்டலத்தில் பிறந்த பெண் குழந்தை! நல்லவேளையாக ஆட்டோ ஓட்டுநர் ஒருத்தர் தற்செயலாகப் பார்த்தப்போப் பொட்டலம் அசையவே பிரித்துப் பார்த்துப் பின்னர் அரசு விடுதியில் ஒப்படைச்சிருக்கார். இப்போ நேற்று ஓர் குழந்தையை அதுவும் இரண்டே நாட்கள் ஆன குழந்தை! ஸ்க்ரூ டிரைவரை வைத்து வயிற்றில், நெஞ்சில் துளைபோட்டுக் கொன்று விட்டு வீசி எறிந்திருக்கிறார்கள். பதினெட்டே வயதான இளம்பெண்ணைப் பாலியல் பலாத்காரம் செய்து எலும்புகளை நொறுக்கிக் கொன்று பொட்டிருக்கிறார்கள். 

முதல் இரண்டும் தமிழ்நாட்டில். கடைசி இரண்டும் வட மாநிலத்தில்! ஆனால் எங்கே செய்தாலும் இவை எல்லாம் செய்யும் அளவுக்கு மனித மனம் குரூரம் அடைந்திருப்பது ஏன்? அதிலும் இரண்டு நாள் குழந்தையை உயிருடன் எரிக்க அந்தத் தாய்க்கு எப்படி மனசு வந்தது ? அப்புறம் ஏன் குழந்தையைப் பெற்றுக்கொண்டாள்? முறை தவறிப் பிறந்த குழந்தை எனில் அது பிறக்கும் வரை ஏன் காத்திருக்கணும்! ஆரம்பத்திலேயே அழித்திருக்கலாமே! இன்னொரு தாய் குழந்தையின் உடலில் ஸ்க்ரூ டிரைவரால் ஓட்டை போட்டிருக்கிறாள். குழந்தை எப்படிக் கதறித்துடித்திருக்கும்! அப்போக் கூடவா மனசு கல்லாக இருந்திருக்கிறது!  இந்த அழகிலே பெண்ணை தெய்வமாகக் கொண்டாடும் நாடு என்கிறோம். பெண்ணிற்குத் தாய் என்னும் புனிதமான அந்தஸ்தைக் கொடுத்துக் கொண்டாடுகிறோம். தாயை தெய்வமாய்க் கொண்டாடும் நாடு! அதிலும் எப்படிப் பட்ட தாய்மார்கள்? பிறந்த குழந்தையைக் கொல்லும் அளவுக்கு மனம் கல்லாகிப் போன பெண்கள்!

வரவர நானும் ஒரு பெண் என்று சொல்லிக் கொள்ளவே எனக்கு மனம் கூசுகிறது. அந்த அளவுக்குப் பெண்கள் தரம் தாழ்ந்து விட்டார்கள். இதற்கெல்ல்லாம் காரணம் பிறப்பு வளர்ப்பா? சந்தர்ப்ப சூழ்நிலையா? அந்த நேரத்து மனோநிலையா? எதுவாக இருந்தாலும் செய்துவிட்டு மனம் துன்புறாமல் நிம்மதியாக அவர்களால் இருக்க முடியுமா?