128. என்னைப்பற்றிய 5 குறிப்புக்கள்.

வேதா(ள்) இழுத்து விட்டாலும் தப்பிக்கலாம்னுதான் இருந்தேன். இருந்தாலும் இது ஒரு சுய அலசல் என்பதால் பார்க்கலாம்னு எழுதறேன்.

1.வெளிப்படையாகப் பேசுதல்:
இது நல்ல குணமா? கெட்ட குணமா தெரியவில்லை. ஆனால் சின்ன வயசில் இருந்தே இருக்கிறது. இதனால் பல சமயம் கெட்ட பேர் கிடைத்திருக்கிறது, நல்ல பேர் நிறையவே கிடைத்திருக்கிறது. முக்கியமாகப் பின்னால் பேசமாட்டாள் என்று என் எதிரிகள் கூடச் சொல்லுவார்கள். "உள்ளொன்று வைத்துப் புறமொன்று பேசுவோர் உறவு" நிறைய இருக்கிறது என்றாலும் நான் இன்னும் திருந்தவில்லை. என் கணவர் சொல்வது, "நீ இன்னும் குழந்தையாவே இருக்கிறாய். வயசுக்குத் தகுந்த மனமுதிர்ச்சி இல்லை." என்பதுதான். (அம்பி, வேதா(ள்), பொற்கொடி, இப்போ புரியுதா? நான் இன்னும் சின்னப் பொண்ணுதான்னு. நற நற நற இனிமேல் என்னைப் பாட்டின்னு சொன்னா தெரியும், ஆப்பு இருக்கு.)

2.ஞாபக சக்தி:
உண்மையிலே பார்த்தால் நான் ஒரு "ஏக சந்தாக்ரஹி"னு சொல்லணும். பள்ளி நாட்களிலே கூட வீட்டில் வந்து படிப்பது குமுதம், கல்கி, ஆனந்த விகடன், கல்கண்டு, கலைமகள், மஞ்சரி போன்ற புத்தகங்கள் தான். என்னோட அப்பாவோட பயங்கர கட்டுப்பாட்டில் நான் இப்படி வளர்ந்து வருவது பொறுக்காமல் அவர் பள்ளி ஆசிரியர்களிடம் கூடச் சொல்லிப் பார்த்தார். ஆனால் என்ன செய்வது? முதல் ரேங்க் வாங்காவிட்டாலும் 2,3-க்குக் கீழே இறங்கியது இல்லை. அதனால் அவரால் எதுவும் செய்ய முடியாது போய் விட்டது. இப்போ கூட பழைய நினைவுகள் வருவதுண்டு. சிலசமயம் பூர்வ ஜென்ம நினைவுகள் கூட. (ஹி,ஹி,ஹி,). எந்த ஒரு நம்பரோ, அட்ரஸோ அல்லது வேறு ஏதாவது பேப்பரில் படித்த விஷயமோ டக்கென நினைவு சரியான சமயத்துக்கு வரும். அதே என் கணவருக்கு என் பேர் இத்தனை வருஷமா நினைவில் இருப்பதே பெரிய விஷயம். எல்லாப் பேரையும் மாத்துவார் அவர் இஷ்டத்துக்கு. இது வரை என்னோட பேரை நினைவு வச்சிருக்கார். அதே மாதிரி காலை இத்தனை மணிக்கு எழுந்துக்க வேண்டும்னு சொல்லிட்டாப் போதும். அலாரம் எல்லாம் வேண்டாம். எங்க வீட்டிலே நாந்தான் அலாரம். அதுவும் ராத்திரி எப்போப் படுத்தாலும் சாதாரணமாகவே காலை 4-30-க்கு முழிப்பு வந்துடும். முக்கியமான தினம்னால் கேட்கவே வேண்டாம். எங்க வீட்டில் காவலே வேண்டாம்னு என் கணவரோட நினைப்பு. நான் தான் இருக்கேனே! (அம்பி, ச்யாம் எரியுமே). இரண்டு பேருக்கும் வயசு ஆயிடுச்சு இல்ல.

3.கணக்கு:
எனக்குப் பிடிக்காத விஷயம். நான் ஒண்ணும் MGR மாதிரிக் கணக்கெல்லாம் கேட்கலை. சாதாரணக் கணக்குப் பாடம்தான் சொல்றேன். அதுவும் ஹைஸ்கூல் வந்ததும் அந்தக் கணக்கு டீச்சருக்கு என்னோட என் முன் ஜென்மத்துப் பகைனு தெரியலை. நான் மத்தப் பாடங்களில் புலி என்றால் நம்பவே மாட்டாங்க. தோழிகள் சத்தியம் பண்ணிச் சொல்வாங்க. அதுவரை ஏதோ 60 லிருந்து 70 வரை வாங்கிய கணக்கு மதிப்பெண்கள் 40, 50-க்குப் போனது. இதுக்காகவே நான் சிறப்புக் கணக்குப் பாடம் எடுத்தால் இந்த அல்ஜீப்ரா, (ஏதோ ஸ்வீட்டுனு நினைப்பேன்), ஜியோமெட்ரி எல்லாம் வரும்னு அக்கவுண்ட்ஸ் எடுத்துப் படிச்சேன். ஒரு சி.ஏ. ஆகி நம்ம தி.ரா.ச.வுக்குப் போட்டியா வந்திருக்கணும். இந்தக் கம்பெனி அக்கவுண்ட்ஸ் இரண்டு தரம் காலை வாரிவிட்டது. பாதியிலே கல்யாணமும் ஆகவே தி.ரா.ச. பிழைத்தார். நானும் நம்ம தான் பாரதி வம்சமாச்சேனு மொழிப்பாடம்(கல்யாணத்துக்கு அப்புறம்) படிச்சேன்.

4.புத்தகம் படித்தல்:
யார் யாரோ என்ன என்னமோ செய்து பார்த்துட்டாங்க. என்னால் இன்னும் இதில் இருந்து விடுபட முடியலை. முதலில் ராஜஸ்தான் மாத்திப் போனபோது அங்கே தமிழ் புத்தகம் கிடைக்காது என்று தான் கவலைப்பட்டேனே தவிர, ஊர் விட்டுப் போகிறோமேனு இல்லை. அப்புறம் என் கணவர் என்னோட ஆர்வத்தைத் தணிக்காமல் சில புத்தகங்களுக்கு வருஷச் சந்தாவும், சிவற்றுக்கு 6 மாதச் சந்தாவும் கட்டி வரவழைத்துக் கொடுத்தார். இன்னும் சிலபேருடன் புத்தக மாற்றும் செய்து கொண்டேன். அப்போது இருந்த நிலையில் முன்பணம் போட்டுச் சந்தாக் கட்டுவதே பெரிய விஷயம். இப்போவும் அநேகமாக முக்கியமான புத்தகங்கள் படிக்கிறேன். சில சமயம் குறிப்பு எடுக்கிறதுக்காகத் தேடிப் பிடிச்சு கூகிளில் பார்க்கிறேன். புத்தகம் படிக்கலைன்னா உலகமே அஸ்தமிச்சுப் போயிட்ட மாதிரி இருக்கு.

5. போராட்ட குணம்:
நிறையவே இருக்கு. யாராவது உன்னால் முடியாது என்று சொல்லிட்டால் அதை அவமானமாக உணர்வேன். உடனே அதை முடிச்சுக் காட்டுவேன். எடுத்துக்காட்டா எவ்வளவோ இருக்கு. கொஞ்சம் பெருமையாத் தோணிச்சுன்னா என்ன செய்யறது? இது குறைகளை மட்டும் பட்டியல் இடும் பதிவு. இதுவும் தப்பா அல்லது சரியா தெரியலை. தவிர, "ரெள்த்ரம் பழகு"னு பாரதி சொன்னது எனக்காவேங்கிற மாதிரி ஏதாவது தப்பா நடந்தாலோ, யாராவது தப்பு செய்தாலோ கோபம் வரும். அதுவும் எங்கள் தெருவில் சில பையன்கள் வீட்டு வாசலில் இருக்கும் தென்னை மரங்களில் தேங்காய், மாமரங்களில் மாங்காய், பூச்செடிகளில் இருந்து பூக்கள் பறிக்கிறதுனு வீட்டுக்காரர்களைக் கேட்காமல் அவங்க சொந்த மரம் போல் எடுப்பாங்க. அப்போ தெருவிலேயே நான் ஒருத்தி தான் கத்திச் சண்டை போடுவேன். இப்போ இப்போ எங்க வீட்டு புத்தரும் (என் கணவர்) கொஞ்சம் சொல்ல ஆரம்பிச்சிருக்கார். எங்க வீட்டு வாசலில் ஊரில் இருக்கும் வண்டி எல்லாம் கொண்டு வந்து நிறுத்துவாங்க. வேப்ப மரம் வச்சிருக்கோம். அதன் நிழலுக்காக. நாங்க வெளியிலேயும் வர முடியாது. வெளியே இருந்தா உள்ளே போக முடியாது. அதுக்கும் எங்க புத்தர் பேசாமல் தான் இருப்பார். நான் தான் வரிந்து கட்டிக் கொண்டு போவேன். அவங்க அங்கே இருந்து போகும் வரை விடமாட்டேன். இப்போ எல்லாம் புத்தரே சொல்ல ஆரம்பிச்சுட்டார். கொஞ்சம் பரவாயில்லை.
அப்புறம் பிடிச்சது, பிடிக்காததுனு இப்போவெல்லாம் வச்சுக்கலை. ஒருத்தர் கிட்டே அவ்வளவு சுலபமாப் பழக ஆரம்பிக்க மாட்டேன். பள்ளியிலே கூட எல்லாரும் ரொம்ப ரிசர்வ்னு முதலில் நினைப்பாங்க. பேச ஆரம்பிச்சா நான் வாங்கற வாங்கலில் ஒரே அமர்க்களமாப் போயிடும். பழக ஆரம்பிச்சுட்டா விடவே மாட்டேன். ஒரு முடிவு எடுக்கிற வரை யோசிப்பேன்.முடிவு எடுத்துட்டா என்ன ஆனாலும் பின் வாங்க மாட்டேன். (ஊசி தான் வாங்குவேன்.) இப்போதைக்கு இது போதும்னு நினைக்கிறேன். குறைகள் நிறைந்தவள்தான் நான். ஆகவே குறைகளையே நிறைகளாக ஏற்றுக் கொள்ளுங்கள்.