படித்த புத்தகங்களும் கடக்கும்/கடத்தும் நேரமும்!

ஏதோ பொழுது நகர்கிறது. உபயோகமான வேலைகள் ஏதும் செய்யலை.  வீட்டு வேலைகள் இருக்கவே இருக்கின்றன. எல்லாவேலைகளும் செய்தாலும் எதுவும் சரியாகச் செய்ய முடியாமல் மனமும் பதியவில்லை. எல்லாம் இந்தக் கொரோனா ஆட்டி வைப்பது தான். இங்கே திருச்சியில் இல்லாமல் இருந்தது! பசுமை மண்டலமாக மாறப் போகிறது என நினைக்கும் வேளையிலே ஆரஞ்சு மண்டலமாகி விட்டது. இப்போது 40க்கும் அதிகமான நோயாளிகள் எனச் சொல்கின்றனர்.  திருவானைக்கா, ஸ்ரீரங்கம் வரை கொரோனா பரவி விட்டது. சென்னையிலிருந்து ஓடி வரும் மக்கள் தான் காரணம் என்கின்றனர். மக்கள் இரு சக்கர வண்டிகள், ஆட்டோக்கள், குட்டி யானைப்படும் டெம்போக்கள் எனக் கிடைத்தவற்றில் ஏறிக்கொண்டு தெற்கு நோக்கிப் பயணிக்கின்றனர். அவர்கள் சென்னையிலிருந்து கொண்டு வரும் தொற்று விரைவில் தமிழ்நாடு முழுவதும் பரவி விடும் போல் அச்சமாக உள்ளது. சென்னையின் வழித்தடங்களை அடைத்துச் சோதனை செய்தால் தவிர இது தொடர்ந்து கொண்டே இருக்கும். ஈ-பாஸ் இல்லாமலேயே பலரும் வருவதாக தினசரிகள் கூறுகின்றன. இன்னும் சிலர் வாடகைக்கார் கொடுக்கும் ஏஜென்டுகள் மூலமாக ஈ பாஸும் பெற்றுக் கொண்டு வருவதாகச் சொல்கின்றனர். தினசரிகளைப் பார்த்தாலே விதம் விதமான கொரோனாச் செய்திகள். மதுரைக்கு மட்டும் பல வண்டிகளில் மக்கள் சென்றுள்ளனர் எனத் தொலைகாட்சிச் செய்தி கூறுகிறது.  ஒரு கட்டுக்குள் இருந்து வந்த தென் மாவட்டங்களில் இனி அது போல் நிலைமை இருக்குமா தெரியவில்லை.  இறைவன் திருவடிகளே சரணம்!
********************************************************************************

கடந்த நாட்களில், "திருவரங்கன் உலா" திரும்பத்திரும்பப் படித்தேன். சித்தப்பாவின் "ஒற்றன்" படித்தேன். சித்தப்பா முதல் முறை அம்பேரிக்கா போனப்போ அங்கே மினசோட்டா மாநிலத்தில்  சித்தப்பாவின் ஐயோவா வாழ்க்கையைப் பற்றியது "ஒற்றன்." இதைத் தவிர்த்து நண்பர் திரு திவாகர் அனுப்பிய, "ஹரிதாசன் என்னும் நான்!" என்னும் நாவலின் பிடிஎஃப் படித்து முடித்தேன். திவாகர் நான் எழுதத் தொடங்கிய ஆரம்ப காலத்தில் இருந்து நண்பர். என்னைப் பல விதங்களிலும் ஊக்கம் கொடுத்து எழுத வைத்தவர். ஒரு காலத்தில் என் விளம்பர மானேஜர் என்றே அவரைச் சொல்வேன். அந்த அளவுக்கு என்னைப் பற்றிப் பலரிடமும் சொல்லி என் எழுத்தைப் படிக்க வைத்திருக்கிறார். திவாகருக்குச் சரித்திரத்தில் மிகுந்த ஈடுபாடு உண்டு.  தமிழ்நாட்டின் சரித்திரத்தில் மட்டுமில்லாமல் பொதுவான சரித்திரத்திலேயே ஈடுபாடு கொண்டு பல கல்வெட்டுக்கள், ஆய்வுகள், சரித்திரத் தகவல்களைத் திரட்டித் தேடுதல் எனச் செய்து கொண்டிருப்பார். ஆய்வுகளின் அடிப்படையில் கிடைத்த உண்மையான தகவல்களைக் கருவாக வைத்துக் கதைப்பின்னல் போடுவதில் தேர்ந்தவர்.  தான் சேகரித்த தகவல்களின் அடிப்படையில் "வம்சதாரா", "விசித்திர சித்தன்",  "எஸ்.எம்.எஸ். எம்டன் போன்ற பல புத்தகங்களை எழுதி வெளியிட்டிருக்கிறார்.  அது மட்டுமல்ல.

இவரும் இவர் மனைவியுமாகப் பன்னிரு திருமுறையில் முதல் 3 திருமுறைகளை (திருஞானசம்பந்தர் அருளிச் செய்தது) தெலுங்கு மொழியில் மொழி பெயர்த்திருக்கின்றனர். முதல் திருமுறை, திருஞானசம்பந்தர் தேவாரம், 
136 பதிகங்கள், 1469 பாடல்கள்.

தெலுங்கு மொழிபெயர்ப்பு
விசாகப்பட்டினம் சசிகலா திவாகர். 
தமிழுக்கு இவர்கள் செய்த மாபெரும் தொண்டு இது. பக்தி இலக்கியங்கள் பலவும் இப்படி மற்ற மாநில மொழிகளுக்கு மொழி பெயர்க்கப்படுவதன் மூலம் தமிழ்நாட்டின் அன்றைய கால கட்டத்துச் சிறப்பான நிலையும், அரசர்கள் வரலாறும், மக்களின் பழக்கவழக்கங்களும் நிலையானதொரு இடத்தைப் பெற்று விடுகிறது. அதற்குத் திரு திவாகர் எப்போதுமே தன்னால் ஆன உதவிகளைச் செய்து வருகிறார்.  பன்னிருதிருமுறைகளில் மற்றவற்றையும் தேர்ந்த தமிழறிஞர்கள்  தருமை ஆதீனத்தின் மேற்பார்வையில் செய்து கொடுத்திருக்கின்றனர். மிகப் பெரிய பணி இது. இதை எடுத்துச் செய்தவர் தேவாரம் தளத்தின் நிர்வாகியான ஈழத்துப் பெரும் புலவர் ஐயா மறவன்புலவு சச்சிதானந்தம் அவர்கள்.

 திவாகர்  சமீபத்தில் எழுதிய இந்த "ஹரிதாசன் என்னும் நான்!" என்னும் புதினம் கிருஷ்ணதேவ ராயர் காலத்தில் நடந்த சம்பவங்களை வைத்து எழுதப்பட்டது. கிருஷ்ணதேவ ராயர் அரசனாக மகுடம் சூட்டும் முன்னர் விஜயநகர சாம்ராஜ்யத்தின் சூழ்நிலையும், வடக்கே பாமானி சுல்தான்களால் அவர்கள் எந்நேரமும் கண்காணிக்கப்பட்டதையும், அதைத் தவிர்க்க வேண்டி, ராயரின் தங்கையை பாமணி சுல்தானுக்கு மணம் செய்து கொடுக்க அனுப்பி வைக்கப்பட்டதையும் சொல்லுகிறது இந்தச் சரித்திர நாவல். ஹரிஹர புக்கர்களால் ஆளப்பட்ட இந்த விஜயநகர சாம்ராஜ்யத்தில் அவர்களுக்கு சுமார் 170 ஆண்டுகளுக்குப்பின்னர் வந்த நாயக்க மன்னர்களின் காலத்தையும் அவர்களில் சிறந்தவன் ஆன கிருஷ்ணதேவ ராயன் என்னும் துளு வம்சத்து இளவரசன் அரசனாக எப்படி முடிசூட்டிக் கொண்டான் என்பதையும் குறிப்பிட்டுச் சொல்லும் நூல் இது. திருப்பதி அருகே உள்ள சந்திரகிரி அரசர்கள் எப்போதும் விஜயநகர அரசர்களுக்குக் கட்டுப்பட்டவர்களாயும், நண்பர்களாயுமே இருந்துள்ளனர். அவர்களில் கிருஷ்ணதேவராயர் காலத்தில் இருந்த இளவரசன் ஆன ஹரிதாசன் என்னும் இளைஞன் கிருஷ்ண தேவராயனின் நண்பன்.

அவன் தானே தன் வாழ்வில் நடந்தவற்றைச் சொல்வதாக எழுதி இருக்கிறார் திவாகர். பொதுவாகச் சிறுகதைகள் மட்டுமே அப்படி எழுதுவார்கள். ஆனால் இதில் பதினைந்து நாட்கள் நடக்கும் விஷயங்களைப் பனிரண்டு  அத்தியாயங்களில் சொல்லி இருக்கிறார். கிருஷ்ண தேவராயர் இல்லை எனில் இன்று நம் நாட்டுக் கோயில்கள் எதுவும் இருந்திருக்காது.  நம் தென்னாட்டின் கோயில்களையும் அதன் ஆகம முறை வழிபாடுகளையும் கட்டிக்காத்தவர்கள் விஜயநகர சாம்ராஜ்யத்து அரசர்களே! அவர்கள் இல்லை எனில் இன்றைக்கு நமக்கு வழிபடக் கோயில்களே இருந்திருக்காது என்பதில் சிறிதும் கருத்து வேறுபாடு இல்லை. அத்தோடு இல்லாமல் நம் மொழியையும் கட்டிப் பாதுகாத்தவர்கள் நாயக்க வம்சத்து அரசர்கள் ஆவார்கள். அதிலும் கிருஷ்ணதேவராயர் ஸ்ரீவில்லிபுத்தூர் ஆண்டாளின் கதையில் மிகுந்த ஈடுபாடு கொண்டு அவள் கதையை "ஆமுக்த மால்யதா" என்னும் பெயரில் தெலுங்கில் எழுதி உள்ளான். அத்தோடு இல்லாமல் நம் நாலாயிர திவ்யப் பிரபந்தங்களும் அங்கே தெலுங்கில் எழுதப்பட்டு வைணவக் கோயில்களில் படிக்கப்படுகின்றன. இதற்கெல்லாம் மூல காரணமே கிருஷ்ண தேவராயனும் அவனுக்குப் பின்னர் வந்த நாயக்க வம்சத்து அரசர்களும் ஆவார்கள். சுமார் 200 ஆண்டுகளுக்கு மேலாக அவர்கள் தென்னாட்டை ஆட்சி புரிந்து வந்திருந்தும் நம் தமிழ் மொழிக்கு எவ்விதமான ஆபத்தும் நேரவில்லை. கிருஷ்ணதேவ ராயன் காலத்தில் விஜயநகரப் பேரரசு புகழின் உச்சத்தில் இருந்தது. அத்தகைய ஓர் அரசன் எவ்வாறு அரியணை ஏறினான் என்பதே இந்தப் புதினத்தின் மையக்கருத்து.

ஆசாரியரான வித்யாரண்யரால் ஆரம்பிக்கப்பட்ட விஜயநகர சாம்ராஜ்யத்தில் கிருஷ்ணதேவ ராயரின் காலத்தில் இருந்த ஆசாரியர் வியாச ராய தீர்த்தர். இவர் கிருஷ்ண்தேவனைக் காப்பாற்றுவதற்காகச் சில நாட்கள் அரியணையில் அமர நேர்ந்தது. அதனால் வியாசராஜ தீர்த்தர் என்னும் பெயர் பெற்றார். அவர் அரியணையில் அமர நேர்ந்த நிகழ்வு இந்தக் கதையில் வேறுவிதமாகக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. ஆனால் பொதுவில் அரசனைக் காப்பாற்றவே வியாசராயர் சிம்மாசனம் ஏறினார். கிருஷ்ண தேவராயனின் உயிரைக்  காப்பாற்ற எனச் சொல்லப் பட்டாலும் இந்தக் கதையின் படி அவர் கிருஷ்ணதேவராயனின் அண்ணனுக்குச் சமாதானம் ஏற்பட வேண்டி தானே அரசனாக சிம்மாசனம் ஏறுகிறார்.  பனிரண்டு அத்தியாயங்களும் விறுவிறுப்புடன் ஒரே ஓட்டமாக ஓடுகிறது. அந்தக் கால கட்டங்களில் துருக்கியரால் தூக்கிச் செல்லப்படும் பெண்கள் தங்களைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள வேண்டிச் சுண்டுவிரலையும் மோதிர விரலையும் வெட்டிக் கொள்வார்களாம். அதைக் குறித்த கல்வெட்டு ஒன்று இலஹங்காவில் கிடைத்துள்ளது. அதுவும் இந்தக் கதையில் ஓர் ஆதாரமாக எடுத்துக் கொள்ளப் பட்டிருக்கிறது.

அந்தக் காலகட்டத்தில் கிருஷ்ணதேவராயனின் அண்ணனான வீரநரசிம்ம ராயன் தன் வாழ்நாளின் கடைசிக் கட்டத்தில் இருந்ததும், அவன் மனதை மாற்றிச் சூழ்ச்சி செய்து ராஜ்யத்தைப் பிடிக்கச் செய்த முயற்சிகளையும் அனைத்தையும் முறியடித்துக்  கிருஷ்ண்தேவராயனின் தங்கையின் மனதையும் வென்று அவளைக் கைப்பிடித்த ஹரிதாசனையும் இந்தக்கதையை எல்லாம் ஹரிதாசன் வாயிலாகவே சொல்ல வைத்திருக்கும் திவாகரையும் பாராட்டுவோம். இதற்கு மேல் கதையின் சம்பவங்களைக் குறிப்பிட்டால் கதையைப் படிக்கும் ஆவல் இல்லாமல் போய்விடும். ஆகவே அவற்றைக் குறிப்பிடவில்லை.

மனமார்ந்த பாராட்டுகள் திவாகர். படித்துச் சில நாட்கள் ஆகிவிட்டன என்றாலும் இன்றே இந்தப் புத்தகம் குறித்துக் கொஞ்சமானும் எழுத நேரம் வாய்த்தது.