எங்கும், எதிலும் ஏமாற்றம் தான்!

நேற்றுக் காலை  9-42 க்கு ஒரு தொலைபேசி அழைப்பு. என்னோட மொபைலில் தான். 98516 47899 என்னும் எண்ணில் இருந்து. யாரு இது புது நம்பரா இருக்கேனு நினைச்சுட்டு எடுத்தா, "வணக்கம், சார், நான் உங்க பாங்க் மானேஜர் சார், முத்துக்குமார் சார்!" என்று ஒரு ஆண் குரல். "யாரு நீங்க? எந்த பாங்க்?" என்று கேட்டதுக்கு, "உங்க மானேஜர் தான் சார் பேசறேன். முத்துக்குமார் சார் நான்! உங்க ஏடிஎம் நம்பரையும் பின் நம்பரையும் கொஞ்சம் சொல்றீங்களா? சரி பார்க்கணும்!" என்றார். நான் உடனேயே அவரிடம் எனக்கு பாங்கில் அப்படி ஒரு கணக்கு இல்லவே இல்லைனு சொல்லிட்டுத் தொலைபேசியை வைச்சுட்டேன். பின்னர் அந்த எண்ணை கூகிளில் போட்டுத் தேடினால் விசித்திரமான முடிவுகள் எல்லாம் வந்தன. சரிதான் போ! என நினைத்துக் கொண்டேன். வங்கிகளிடமிருந்து இப்படி ஒரு அழைப்பு வரும். அதற்கு நீங்க எந்த பதிலும் சொல்லாதீங்கனு தொலைபேசி எண்ணுக்குச் செய்திகள் வந்து கொண்டே இருக்கின்றன. நாங்க யாரும் மானேஜர் என்னும் பெயரில் ஏடிஎம் எண்ணோ, க்ரெடிட் கார்ட் எண்ணோ, டெபிட் கார்ட் எண்ணோ கேட்க மாட்டோம். அது எங்க வேலை இல்லை. என்று சொல்லிக் கொண்டே இருக்கிறார்கள். அப்படி இருந்தும் இப்படி!

முன்னெல்லாம் உங்க எண்ணுக்குப் பரிசு விழுந்திருக்கு. இந்த ஓட்டலில் இந்த நடிகருடன் விருந்து சாப்பிடலாம். நீங்க கட்ட வேண்டியதெல்லாம் 5000 ரூ மட்டுமே/அல்லது வேறே தொகை ஏதானும் சொல்லிக் கட்டச் சொல்லி நடிகருடனான உங்க விருந்து சாப்பிடும் நிகழ்வைப் படம்பிடித்துத் தொலைக்காட்சியில் போடப் போறோம். அதுக்கு உங்களுக்குப் பரிசு உண்டு என்றெல்லாம் சொல்லுவாங்க.  நான் ஓட்டலிலேயே சாப்பிடமாட்டேன் என்றும் நடிகருடன் எல்லாம் சாப்பிடுவது பிடிக்காது என்றும் பதில் சொல்லிடுவேன்.  இன்னும் சிலர் முத்துமாலை பரிசு உங்களுக்கு விழுந்திருக்கு. நீங்க இந்த இடத்துக்கு வந்து உங்க தொலைபேசி எண்ணைச் சொல்லிட்டு, ஆயிரமோ, இரண்டாயிரமோ கட்டினால் பத்தாயிரம் மதிப்புள்ள நகை உங்களுக்குக் கிடைக்கும் என்பாங்க. எனக்கு நகையே வேண்டாம்னு சொல்லிடுவேன். நடுவில் கொஞ்ச நாட்களாக நின்று போயிருந்தது. இப்போ மறுபடி ஆரம்பிச்சிருக்காங்க போல! பாவம்!
*********************************************************************************

கொஞ்ச நாட்களாகச் செய்திகளே மோசமாக வந்தால் கேரளத்தில் இருந்து வரும் செய்திகள் அதை விட மோசமாக இருக்கின்றன. இன்னிக்குத் தொலைக்காட்சிச் செய்தியில் கேரளத்தில் ஓர் இளம் கணவன் தன் மனைவியியும் ஐந்து வயதுப் பையரையும் வெளியே கடற்கரைக்கு அழைத்துச் செல்வதாகக் கூறி அழைத்துச் சென்றுவிட்டுக் கடைசியில் யாரோ நண்பன் வீட்டுக்கு அழைத்துச் சென்றிருக்கிறார். அங்கே ஏற்கெனவே நான்கைந்து நபர்கள் குடிபோதையில். இவரும் அங்கே சென்ற உடனே குடித்ததோடு அல்லாமல் மனைவியையும் வலுக்கட்டாயமாகக் குடிக்க வைத்திருக்கிறார். பின்னர் அனைவருமாகச் சேர்ந்து அந்தப்பெண்ணை பலவந்தமாகச் சின்னாபின்னமாக்கி இருக்கிறார்கள். தடுக்கப் போன ஐந்து வயதுக் குழந்தையை அடித்துத் தூக்கி வீசி இருக்கிறார்கள். அந்தப் பெண்ணை சிகரெட்டால் சுட்டுக் கொடுமை! அவர்களின் குடிபோதை அதிகம் ஆனதும் அந்தப் பெண் எப்படியோ தப்பிக் கிழிந்த ஆடைகளோடு குழந்தையையும் தூக்கிக் கொண்டு தெருவுக்கு வந்து உதவி கேட்டிருக்கிறாள். யாரோ புண்ணியவான் அவள் நிலையைப் பார்த்துவிட்டுக் காவல் துறையை அழைக்க அனைவரும் கையோடு பிடிக்கப்பட்டிருக்கின்றனர். நல்லவேளையாக அந்தப் பெண்ணுக்கு மகளிர் பாதுகாப்பு ஆணையம் பாதுகாப்புக் கொடுத்திருக்கிறது.

கொரோனாவினால் வரும் துயர் போதாது போல! பெண்களுக்கு எப்படி எல்லாம் கஷ்டம் வருகிறது! அதிலும் கட்டிய கணவனே. ஐந்து வயதுக் குழந்தை இருப்பதால் திருமணம் ஆகி ஆறேழு ஆண்டுகள் ஆகி இருக்கும்! ஏன் இந்த வக்கிர புத்தி! பெண் என்பவள் ஆண் தேவைப்படும்போது உபயோகிக்கும் பொருளா? இயந்திரமா? அவளுக்கும் உணர்ச்சிகள் இல்லையா?  தொலைக்காட்சிச் செய்திகள் எங்கு பார்த்தாலும் கடத்தல், கொலை என்றே வருகின்றன. அதிலும் கடவுளின் நாட்டில் நடக்கும் நிகழ்வுகள் எதுவும் மகிழ்ச்சி அடைய வைக்கவில்லை!