(நான்) நிற்பதும்/நடப்பதும் நின் செயலாலே!

 இரண்டு மாதங்களாக நரக வாழ்க்கை.. காலைக் கீழே ஊன்ற முடியவில்லை. ஏற்கெனவே சாப்பிட்டுக்கொண்டிருந்த ஆயுர்வேத மருந்துகள் கொரோனா லாக்டவுனினால் வெளியூரில் இருந்து வரமுடியாமல் போக அவசரத்துக்கு வாங்கிய அலோபதி மாத்திரையும் பயனின்றிப் போக மருத்துவரை வீட்டுக்கு வரச் சொல்லி ஆயுர்வேத/சித்தா மருந்துகள் எடுத்துக்கொண்டும் பலனில்லாமல் போகவே ஆடிப்பெருக்கன்று இந்த ஊரிலேயே பல வருடங்களாகத் தொழில் செய்யும் ஆங்கில மருத்துவரை வரவழைத்தோம். மற்ற மருத்துவர்கள் யாரும் வீட்டுக்கு வர மறுத்துவிட்டார்கள். ஆகவே இவர் வந்து பார்த்துவிட்டு வீக்கம் வடியவும், மற்றவற்றிற்கும் மருந்துகள் கொடுத்துச் சென்றார். ஆனாலும் முதல் இரண்டு நாட்கள் காலை ஊன்றி நடக்க முடியா நிலைமை. பிடித்துக் கொண்டு தான் கழிவறைக்குக் கூடப் போக வேண்டி இருந்தது. வலி பொறுக்க முடியவில்லை. பின்னர் மெல்ல மெல்ல வீக்கம் குறைய ஆரம்பித்தாலும் அதற்காகக் கொடுத்த மாத்திரையினால் சிறுநீர் அதிகமாகப் போக ஆரம்பிக்கவே அதற்காக அடிக்கடி எழுந்து கொள்ள வேண்டி வருகிறது.  என்றாலும் வேறு வயிற்றுத் தொந்திரவுகள் முதல் வாரத்தில் இல்லை. ஆனால் பின் வரும் நாட்களில் நேர்மாறாக இருக்கின்றன. 

கொடுத்திருக்கும் மாத்திரைகளில் சில ஒத்துக்கொள்ளாமல் வயிற்றில் தொந்திரவு ஏற்பட அவற்றை நிறுத்தலாமா என மருத்துவரிடம் கேட்கப் போனால் அவர் இதற்கென வேறொரு சிரப்பை எழுதிக் கொடுத்துச் சாப்பிடச் சொல்ல அதைச் சாப்பிட்டால் இரண்டு நாட்கள் விடாமல் வயிற்றுப்போக்கு/வயிற்று வலி! தூக்கம் இல்லை. வயிற்றில் எப்போதும் நமநமவென்று வேதனை! மருத்துவரிடம் சொல்லாமலேயே அவரைக் கேட்காமலேயே அந்த சிரப்பை நிறுத்திவிட்டேன். இருந்தாலும்  அதைத் தவிர்த்து உள்ளுக்குச் சாப்பிடும் மாத்திரைகள் எதிலோ இந்த வயிற்றைக் கிளறிவிடும் தன்மை இருக்குப் போல. இரவு/பகல் என்றில்லாமல் வயிற்றில் வேதனை/வலி/தொந்திரவு.  இதை எல்லாம் எழுதிக் கொண்டும்/புலம்பிக் கொண்டும் இருக்க வேண்டாம்னு தான் இருந்தேன். ஆனால் தொடர்ந்து நான் இணையத்துக்கு வரலையேனு நண்பர்கள் கவலைப்பட்டுக்கொண்டு கேட்பதால் எப்படியும் இன்னும் சில நாட்கள் ஆகும் முழுவதும் சரியாக என்று நினைக்கிறேன். கால் வீக்கம் குறைந்தாலும் தொடர்ந்து உட்கார முடியவில்லை காலைத் தொங்கப் போட முடியவில்லை. ஆகவே நடு நடுவில் போய்ப் படுப்பேன். படுத்தால் பின்னர் எழுந்திருப்பதிலும் தொடர்ந்து நடப்பதிலும் உடனடியாக முடியவில்லை. நேரம் எடுக்கிறது.

இரண்டு நாட்களாகக் கொஞ்சம் நடக்கிறேன். மருத்துவரும் நடக்கச் சொல்லி இருக்கார். ஆனாலும் வேகமெல்லாம் இல்லை. ஓர் அடி எடுத்து வைக்கவே பத்து நிமிஷங்கள் ஆகிவிடுகின்றன.  ஏதோ நான் பாட்டுக்குச் சமைத்தேன்/சாப்பிடுகிறேன் என்றெல்லாம் இருந்த வாழ்க்கை இப்போது தடம் புரண்டு விட்டது. மறுபடி எப்போது சகஜமான சூழ்நிலைக்குத் திரும்புவோம் என ஏக்கம் பிடித்து ஆட்டுகிறது! எந்த ஒரு வேலையைச் செய்யவும் தனியாகச் செய்ய முடியாத சூழ்நிலை.  எல்லாவற்றுக்கும் நேரம் எடுக்கிறது. இதில் கணினியில் உட்கார மனமும் இல்லை/நேரமும் சரியாக ஒத்து வருவதில்லை. இன்னிக்கு எப்படியும் வரணும்னு வந்திருக்கேன். சும்மாவானும் வந்துட்டு உடம்பு இன்னும் சரியாகலைனு சொல்லுவதற்கு ஏன் வரணும்னு இருந்தேன். என்றாலும் இப்போ இரண்டு நாட்களாக ஓரளவுக்கு நடை பழகத் தொடங்கி இருப்பதால் கொஞ்சம் மனம் சமாதானம் ஆகி உள்ளது. ஆனாலும் படுக்கை அறையிலிருந்து சமையலறைக்கு/கூடத்திற்கு வரப் பத்து நிமிஷங்கள் ஆகி விடுகின்றன. எப்படியானும் இந்த அளவுக்கு நடக்க முடிந்ததே இறைவன் செயல் தான்.  இனி நான் சமைக்க ஆரம்பித்தாலோ காஃபி/டிஃபன் செய்தாலோ தினசரித் தலைப்புச் செய்தியாக ஆகிவிடும் போல! :(

இப்போதைக்கு எல்லாவற்றையும் மீறிப் படுத்துவது வயிறுதான். அதுவும் சரியாகணும். ஆகாரத்தையே வயிற்றில் போட முடியவில்லை. அதிலும் இரவுகள் கழிவது ஓர் யுகமாக ஆகிவிடுகிறது. எல்லாம் சரியாக அந்த ஆண்டவன் தான் கருணை புரியணும்.  மொத்தத்தில் நல்ல நேரத்துக்குக் காத்திருக்கேன். இறை அருளால்  பின்னர் முடிஞ்சால் வரேன்.