வியாழக்கிழமை இரவில் மருத்துவமனை வாசம்! 2 தொடர்ச்சி!

 சுமார் பனிரண்டு மணி அளவில் எக்ஸ்ரேக்கு அழைத்துச் சென்று கொண்டு விட்டார்கள். தூக்கம் வேறே முழு ஏசி என்பதால் குளிர் வேறே. ஒண்ணும் சாப்பிடாததால் பசி வேறே. காலை நீட்டிப் படுத்தால் தேவலை போல இருந்தது. கொஞ்சம் சாய்ந்தாற்போல் உட்கார்ந்தால் இடப்பக்கம் அந்த நரம்பு முடிச்சுக்களெல்லாம் நகர்ந்து கொண்டு மேலும் வலியை அதிகப்படுத்தியது. அதற்குள்ளாக மேலும் இரு முறை மருமகள் வந்து பார்த்துட்டு செவிலியரிடம் எப்போ எனக்கு செக்கப் ஆரம்பம் எனக் கேட்டுக்கொண்டாள். சர்ஜன் வரணும் என்றார்கள். அதுக்குள்ளாக ட்யூட்டி மருத்துவர் மாதிரி ஒரு சர்ஜன் வந்து என்னைப் படுக்கையில் படுக்கச் சொன்னார். படுக்கை மிக உயரத்தில் இருக்க என்னால் ஏறிப் படுக்க முடியலை. உடனே ஒரு நர்சை அனுப்பி ஸ்டூல் கொண்டு வரச் சொல்லிப் படுக்கையையும் கொஞ்சம் இறக்கச் சொன்னார். ஏறிப் படுத்தேன். கால்களை மேலே தூக்கிப் போட முடியாமல் தவிக்கச் செவிலியர் தூக்குகையில் வலி தாங்காமல் கத்திவிட்டேன். பின்னர் இந்த மருத்துவர் என்னிடம் விபரங்களைக் கேட்டுக் கொண்டு சின்னதான ஒரு ஸ்கேன் மானிடரில் என் மேல் வயிற்றில் வலி இருக்குமிடம் பரிசோதனை செய்து கொண்டார். அரை மணி நேரத்துக்குப் பின்னர் அது முடிந்து அவர் ஏதோ சொல்லிட்டுப் போனார். என்னவென்று கேட்டதற்கு அல்ட்ரா சவுன்ட் ஸ்கேன் எடுத்தே ஆகணும் எனவும் அங்கே ஆள் இன்னும் வராததால் சிறிது நேரம் அங்கேயே இருக்கணும் எனவும் சொன்னார்கள். மறுபடி தேவுடு காத்துக் கொண்டிருந்தேன். 

நல்லவேளையாகப் போர்த்திக்கொள்ளப் போர்வை கொடுத்தார்கள். கீழே இருந்து யாரும் வரலை. தூங்கிட்டாங்க போலனு நினைச்சுட்டிருந்தப்போ என்னோடு காத்திருந்த ஒரு தமிழ்ப் பெண் அல்ட்ரா சவுன்டுக்கு நர்ஸ் துணையுடன் கிளம்பிப் போனார். அடுத்து நம்மைக் கூப்பிடுவாங்கனு எதிர்பார்ப்புடன் உட்கார்ந்திருந்தேன்.கொஞ்சம் அப்படியே கண்ணசர யாரோ கூப்பிடும் ஒலி கேட்டுக் கண் விழித்தால் நர்ஸ் ஒருத்தர். என்னை அல்ட்ரா சவுன்ட் ஸ்கேனுக்கு அழைத்துச் செல்ல வந்திருந்தார். அவருடன் அங்கே போனேன். ஆனால் இது விஷயம், பையருக்கோ அவர் மனைவிக்கோ தெரியாது. அவங்க கீழேயே இருந்தாங்க. அங்கே இருந்த பெண்மணி என்னைத் தனியாகவா வந்திருக்கே எனக் கேட்கக் கீழே பையரும், மருமகளும் காத்திருப்பதைச் சொன்னேன். இவர் ஹிந்தியிலும் பேசினார். சுமார் ஒரு மணி நேரம் அல்ட்ரா சவுன்ட் ஸ்கேன் நடந்தது. நான் வெளியே வந்தப்போப் பையர் அங்கே நின்றிருந்தார். செவிலியரோ அல்லது மருமகள் மூலமாகவோ செய்தி தெரிந்து அங்கே வந்திருந்தார். ஸ்கேன் செய்த பெண்மணியிடம் என்ன பிரச்னை எனக் கேட்க அவர் சர்ஜன் தான் சொல்லுவார் எனச் சொல்லிட்டார்.

பின்னர் பையரைக் கீழே போகச் சொல்லிட்டு நர்ஸ் ஒருத்தர் வந்து மறுபடி எமர்ஜென்சி வார்டுக்கு அழைத்து வந்தார். உட்காரச் சொன்னார்கள். சுமார் அரைமணிக்கும் மேலாக ஆகி விட்டது. இம்முறை கொஞ்சம் நன்றாகவே தூங்கி விட்டேன். மறுபடி எழுப்பும் சப்தம் கேட்டுப் பார்த்தால் என்னை வீட்டுக்குப் போகலாம்  என்று சொன்னார்கள். ஸ்கேன் ரிப்போர்ட் மற்றும் விபரங்கள் கேட்டதற்கு வெளியே கையைக் காட்ட அங்கே பையர் நின்று கொண்டிருந்தார். பின்னர் வீல் சேரை வெளியே தள்ள அங்கிருந்து பையர் என்னைக் கீழே அழைத்துச் சென்றார். போகும்போதே அவர் என்னிடம் உள்ளே நரம்புகள் சுருட்டிக்கொண்டு இருப்பதைத் தவிர்த்து வேறே எதுவும் தெரியலை என்றும் வலி குறைய மாத்திரைகள் கொடுத்திருப்பதாகவும் சொன்னார். பின்னர் எமர்ஜென்சிக்கு வெளியே வந்து ஃபார்மசியில் மருந்துகளை வாங்கிக் கொண்டுக் குட்டிக்குஞ்சுலுவும் அவங்க அம்மாவும் காத்திருந்த இடம்  வந்து அவங்களையும் அழைத்துக் கொண்டு வீட்டுக்குத் திரும்பினோம். வண்டியில்  ஏறும் வரை வீல் சேர்தான். சிரமப்பட்டுத் தான் வண்டியில் ஏற முடிந்தது. மணி நாலரை ஆகி இருந்தது. வீடு வந்து சேரும்போது ஐந்தரைக்குக் கிட்டத்தட்ட ஆகி விட்டது. வீட்டில் படிகள் ஏறணுமே! எனக்கு உள்ளே போக இருபது நிமிடங்களுக்கு மேல் ஆகி விட்டது. இரவு முழுதும் உட்கார்ந்திருந்ததால் கால்கள் வேலை செய்யவில்லை. நகர்த்தவே முடியவில்லை. கஷ்டப்பட்டுக் கால்களை நகர்த்தி ஒவ்வொரு அடியாக வைத்து வைத்து வீட்டுப் படிகளைக் கடந்து ஒருவழியாக உள்ளே போனப்போ மணி ஆறை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. ஆனாலும் படுத்துவிட்டேன்.