மெல்ல மெல்ல வந்துட்டேன்.

ஒரு வாரமாய்க் கடுமையான ஆஸ்த்மா தாக்குதல். இம்முறை பலமாகத் தன் வீரியத்தைக் காட்டி உள்ளது. போன ஞாயிறன்று இரவு லேசாய்த் தொண்டை வலிக்கையிலேயே கொஞ்சம் பயமாகவே இருந்தது. திங்களன்று முழு ஓய்வும் எடுத்துக் கொண்டேன். என்றாலும் தாக்குப் பிடிக்க முடியவில்லை. புதனன்று மருத்துவரிடம் செல்லும்படி ஆகி விட்டது. அன்றும், மற்றும் வெள்ளிக்கிழமையும் நெபுலைசர் வைத்துக் கொண்டு வந்தாச்சு. நேற்று மறுபடி போயிருக்கணும். திடீர் விருந்தினர் வரவால் போக முடியவில்லை. இன்று காலை போகணும். கணினி பக்கமோ, முகநூலோ, பதிவுகளோ எதுவும் பார்க்கவில்லை.  தலையே தூக்க முடியவில்லை. நேற்று மாலையிலிருந்து கொஞ்சம் பரவாயில்லை. அதோடு ஜூரம் வேறு!  நேற்று இரவு ஒரு நிமிடம் கூடக் கண் அசரவில்லை. ஒரே இருமல் மயம்! விதவிதமான சப்தங்களில் வெவ்வேறு சுருதிகளில் என்னோடமூச்சுக்காற்று என்னையே பயமுறுத்திக் கொண்டிருக்கிறது.

நானும் எழுந்து உட்கார்ந்து பிராணாயாமம் எல்லாம் பண்ணிப் பார்த்தேன். பண்ணிச் சிறிது நேரம் வரைக்கும் பேசாமல் இருக்கிறது அப்புறமாத் தன் வேலையைக் காட்டுகிறது. வீட்டில் எல்லாம் போட்டது போட்டபடி இருக்கு. சமையலறை மட்டும் தலைகீழா மாறி இருக்கு! ஹிஹிஹி, ரங்க்ஸ் கைவண்ணம்! காஃபி மட்டும் தான் நான் போட்டேன். அவர் போட்டால் குடிக்கிறதுக்கு ஆள் தேடணுமே! மெல்ல மெல்லச் சரியாகிக் கொண்டு வருகிறது. ஆனால் யாருமே நான் எங்கேனு தேடலை! அப்பாடானு நினைச்சிருப்பாங்க! ஹிஹிஹிஹி! இல்லைனா வம்புக்கு பதில் சொல்லணுமே! ஆனாலும் விடுவேனா என்ன? வந்துட்டேனே!