பொல்லாத விஷமக்காரக் குஞ்சுலு! 2

ஆயிற்று! நாளை (புதன்கிழமை) ஒரு நாள். வியாழனன்று இங்கிருந்து கிளம்பணும். விசா என்னமோ மார்ச் எட்டாம் தேதி வரை இருந்தாலும் நாங்க போன வாரம் போகவே நாள் முடிவு செய்திருந்தோம். ஆனால் பையர் கோபித்துக்கொண்டதால் ஒரு வாரம் முன்னாடி கிளம்பறோம். குட்டிக் குஞ்சுலுவும் அவ அம்மாவும் எங்களுடன் சென்னை வரை வருகிறார்கள் மருமகளுக்குப் பெற்றோரைப் பார்த்து 3 வருடம் ஆனதால் அவங்க வரமுடியாத நிலையில் எங்கள் துணையுடன் வருகிறாள். குஞ்சுலுவும் அவ அம்மாவும் நேரே அங்கே போய்விடுவார்கள். கிளம்பும் முன்னர் ஸ்ரீரங்கம் வருவார்கள். அப்போது நல்ல வெயில் வந்துடும். கவலையாத் தான் இருக்கு. இந்தக் குஞ்சுலு வேறே ஒரே ஆட்டம், பாட்டம், விளையாட்டுத் தான். இப்போ 2 நாட்களாக ஊருக்குப் போவதால் பள்ளிக்கு அனுப்பலை. அதுக்கே அதுக்குப் பொழுது போகாமல் எல்லோரையும் வேலை வாங்கிக் கொண்டு இருக்கிறது. நேற்று மதியம் என்னோடு உட்கார்ந்து கொண்டு எல்லாப் புத்தகங்கள்,படங்கள் பார்த்துப் பெயர் சொல்லிக் காட்டியது. ஒன்று, இரண்டு 30 வரை சரியாக எண்ணுகிறது. சில படங்களுக்கு வர்ணம் அடிப்பதாகச் சொல்லிக் கொண்டு தாறுமாறாக வர்ணம் அடிச்சு வைச்சிருக்கு!

தினம் தினம் ராத்திரி எங்க அறைக்கு வந்து கொட்டம் அடிச்சுட்டுத் தான் தூங்கவே போகும்.ஒன்பது மணிக்குத் தூங்கப் போகவே அதைக் கெஞ்சணும். இனிமேல் அது முடியாது. என்ன செய்யுமோ என நினைத்தால் கவலையும் வருத்தமுமாக இருக்கு. குழந்தை ஏங்கிப் போய்விடுவாளோ என்னும் கவலை பத்து நாட்களாகவே. ஓடி ஓடி வரும். நினைக்கவே கஷ்டமாக இருக்கிறது. இந்தியாவிலேயே எங்கேயானும் இருக்கக் கூடாதோ என்று தோன்றுகிறது. ஆனால் நம் கையில் என்ன இருக்கிறது? இந்தியாவில் அவ பாட்டி வீட்டில் எப்படிப் பொழுதைக் கழிக்கப் போகிறதோ! விஷமம் தாங்காது. எல்லா சாமான்களும் கீழே வந்துடும். நாற்காலி, பெஞ்ச் எல்லாவற்றையும் இழுத்துப் போட்டுக்கொண்டு ஏறி எல்லாவற்றையும் எடுக்கும். பபுள்ஸ் விடுவதற்கென பாதுகாப்பான சோப்பு நீர் இங்கே குழந்தைகளுக்கென அங்கீகரிக்கப்பட்டது விற்கிறார்கள். அதைப் பெண் வாங்கிக் கொடுத்தாள். குஞ்சுலுவுக்காக அதில் பபுள்ஸ் விட்டுக்கொண்டு காட்டிக் கொண்டிருப்பேன். சும்மாத் தொந்திரவு செய்கிறது என்பதால் இப்போ அதை ஒளிச்சு வைச்சிருக்கோம்.

எங்க பெண் வந்தால் குஞ்சுலுவுக்குக் கோபம் வந்துடும், எங்களை அழைத்துச் செல்லத் தான் வந்திருக்காள் என. ஆகவே உள்ளே போய்க் கோவித்துக்கொண்டு உட்கார்ந்துக்கும். கூப்பிடக் கூப்பிட வெளியே வராது. பையரோ, மருமகளோ உள்ளே போய் அதோடு பேசித் தாத்தா, பாட்டி இங்கே தான் இருக்கப் போறாங்க, அத்தையோடு போகப் போவதில்லைனு எல்லாம் சொல்லி இப்போ அத்தை கிளம்பப் போறாங்கனு சொன்னப்புறமா வந்து ஓரக்கண்ணால் என்னைப் பார்த்துக்கும், வேறே புடைவை மாத்தி இருக்கேனானு! இல்லைனு தெரிஞ்சதும் சிரித்துக்கொண்டே இரண்டு கைகளாலும் அவங்களுக்கு "பை" சொல்லி கட்டிக்கொண்டு வழி அனுப்பும். :))))) பெண்ணுக்குக் கொஞ்சம் வருத்தமாக இருந்தாலும் குழந்தையின் மனதைப் புரிந்து கொள்வதால் அதை நாம் துன்புறுத்துகிறோமேனு வருத்தப்படுவாள். இனி என்ன செய்யப் போகிறதோ தெரியலை. ஏற்கெனவே ஒன்பது, பத்து மாசத்தில் விட்டுவிட்டு வந்தது அதுக்கு இன்னமும் நினைவில் இருக்குப் போல! கொஞ்ச நாட்கள் ஸ்கைபில் எங்களைப் பார்க்கவே மறுத்துக் கொண்டு இருந்தாள். சரியாக நாளானது. இனி எப்படியோ தெரியலை. அது திரும்பி இங்கே வந்ததும் ஸ்கைபுக்கு வந்தால் தான் தெரியும். பார்ப்போம். இறைவன் விட்ட வழி!