ராமஜயம், ஸ்ரீராமஜயம், நம்பின பேருக்கு ஏது பயம்!

ஆறு மாச அம்பேரிக்க வாசம் முடிஞ்சு முந்தாநாள் சனிக்கிழமை காலை எட்டரை மணி அளவில் ஸ்ரீரங்கம் வந்தாச்சு. அம்பேரிக்காவில் வியாழன் அன்று மாலை ஏழு மணிக்கு விமானம். 3 மணிக்கெல்லாம் வீட்டை விட்டுக்கிளம்பிட்டோம். கிளம்பும் முன்னர் நான் பனிரண்டரை மணிக்கே புடைவை மாற்றித் தயார் ஆகிட்டேன். ஆனால் புடைவை மாற்றும்போதே மனசில் என்னவோ நெருடியது. அதையும் மீறி நான் தேர்ந்தெடுத்து வைத்திருந்த புடைவையையே கட்டிக் கொண்டேன். கொஞ்சம் விறைப்பாக வேறே இருக்கும். உடல், தலைப்பெல்லாம் ஜரிகையோ ஜரிகை. சாதாரணமாகக் கல்யாணங்கள், சின்னச் சின்ன விசேஷங்களுக்குக் கட்டிக் கொண்டு போவேன் இம்மாதிரிப் புடைவைகளை. விமானப் பயணங்கள், இன்னும் சொல்லப் போனால் ரயில், பேருந்துப் பயணங்களில் கூடக் கட்டிக்கொண்டதில்லை. காபினில் வைக்கும் பெட்டியில் இன்னமும் இரண்டு சாதாரணப் புடைவைகள் இருந்தன. ஆனாலும் நான் மாற்றிக்கொள்ளவில்லை. மருமகள் எப்போதுமே நான் புடைவை கட்டுவதற்கு ஆக்ஷேபணைகள் தெரிவிப்பாள். ஜீன்ஸ் போட்டுக்கோங்க, இல்லாட்டி சல்வார், குர்த்தா போடுங்க என்பாள். சல்வார், குர்த்தா கைவசம் ஒரே ஒரு உடுப்பு இருந்தது. அதையும் பெட்டியின் அடியில் போட்டுவிட்டேன். ஆனால் அன்னிக்குக் கிளம்பறச்சே அவள் ஒண்ணும் சொல்லலை. எனக்கு மட்டும் கொஞ்சம் யோசனையாகவே இருந்தது. ஏதோ நடக்கப் போகிறது என்று உள்ளுணர்வு சொல்லிக் கொண்டே இருந்தது.

எல்லோருக்குமாக 2 பெட்டிகள் என்பதாலும் பெரிய பெட்டிகள் என்பதாலும் எங்களை விமான நிலையம் அழைத்துச் செல்ல மாப்பிள்ளை வந்திருந்தார். பெண் வீட்டுக்கு வந்து பார்த்துட்டு நாங்க கிளம்பியதும் அவள் வீட்டுக்குப் போய்விட்டாள். அப்புவுக்குச் சில சிறப்பு வகுப்புகளுக்குக் கொண்டுவிட்டு அங்கேயே காத்திருந்து அழைத்து வரணும். நாங்க விமானநிலையம் கிளம்பி சௌகரியமா வந்துட்டோம். எமிரேட்ஸில் வந்ததால் அந்த இடத்துக்கு அருகேயே வண்டியை நிறுத்தி இறக்கி விட்டாங்க பையரும், மாப்பிள்ளையும். அவங்க காரைப் பார்க் செய்துட்டு வந்ததும் உடனே  போர்டிங் பாஸ் கொடுக்கும் இடத்தில் பையர் போய் நாங்க எல்லாம் ஒரே குடும்பம் என்பதால் உட்காரும் இருக்கையை ஒரே மாதிரி நான்கு இருக்கை கொண்ட வரிசையில் போடச் சொன்னார். ஏனெனில் மருமகள் பயணத்திட்டம் மிகுந்த யோசனையின் பேரில் ஏற்பட்டது. ஆகவே பயணச்சீட்டுத் தனித்தனியாகவே இருந்தது. அவங்களும் அப்படியே போட்டுத் தந்தாங்க. வீல் சேர் எங்க இரண்டு பேருக்கும் சென்னையில் இருந்து கிளம்பும்போதே சொல்லி இருந்தோம். ஹூஸ்டன் வரை வீல் சேர் கிடைத்திருந்தது. அதே போல் இங்கேயும், எதிரே உள்ள அலுவலகத்தில் போய்ப் பதிந்து கொண்டால் சற்று நேரத்தில் வரும் என்றார்கள். அதற்குள்ளாக அங்கேயே இருந்த ஸ்டார்பக்ஸில் "லாட்டே" காபியும் ஒரு பேகிள்ஸும் சாப்பிடுங்க என வாங்கித் தந்தார் பையர். விமானத்தில் உணவு கொடுக்க எட்டரை மணி ஆகிடும் என்பதால் வாங்கினார். ஆனால் நான் கையில் தயிர் சாதம் கொண்டு வந்திருந்தேன். நம்மவர் தான் அந்த சாதத்தைச் சாப்பிடுவதாகச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தவர் அங்கே பேகிள்ஸ் வாங்கவும் வீணாகிடும் என அதைப் பாதி சாப்பிட்டுவிட்டுப் பாதியைக் குஞ்சுலுவுக்குக் கொடுத்தோம்.




அதன் பின்னர் வீல் சேருக்காகப் போனோம். குழந்தைக்கு ஸ்ட்ராலர் கையில் இருந்ததால் குழந்தையை அதில் உட்கார்த்தி வைச்சாச்சு. மருமகள் குழந்தையைத் தள்ளிக் கொண்டு வர, நாங்கள் இருவரும் வீல் சேரில் பயணித்தோம். பிள்ளையும், மாப்பிள்ளையும் லிப்டில் பயணம் செய்யும் வாயிலுக்குச் செல்லும் முன்னர் அவர்களைப் பார்க்கச் சொன்னார்கள். சரினு செக்யூரிடி செக்கப்புக்கு எங்களை இரு பெண்கள் அழைத்துச் சென்றனர். செக்யூரிடியில் எல்லாம் சக்கரநாற்காலிப் பயணிகளுக்குத் தனி முன்னுரிமை உண்டு. ஆகவே நேரே உள்ளே அழைத்துச் சென்று விட்டார்கள். ஆண்கள் பகுதிக்கு நம்ம ரங்ஸும், பெண்கள் பகுதியில் நானும் மருமகளுமாகப் போனோம். மருமகள் பாஸ்போர்ட் அமெரிக்கன் என்பதோடு இந்தியா வருவதற்கான ஓசிஐயும் இருந்ததால் அவங்களுக்கு விரைவில் முடிந்து விட்டது.

சாதாரணமாக நம்மவர் தான் ஷேவிங் செட்டில் ஏதேனும் ஒன்றை கையில் கொண்டு செல்லும் பையிலோ, பெட்டியிலோ வைச்சுட்டு மாட்டிப்பார். ஆனால் இம்முறை எல்லாத்தையும் நினைவாகக் கார்கோவில் போட்டாச்சு. ஆகவே அவருக்கும் விரைவில் முடிந்து வெளியில் வந்திருக்கார். எனக்குத் தெரியாது. மருமகள் என்னோடூ இருந்ததால் அவள் சென்றது மட்டும் தெரியும். எனக்கு முன்னால் கிட்டத்தட்ட என் வயது ஒரு பெண்மணியைத் திரும்பத் திரும்ப ஸ்கான் செய்து பார்த்துப் பின்னர் உட்காரச் சொல்லி விட்டார்கள். என்னை அழைக்கவும் நான் போனேன். ஸ்கானிங் அறைக்குப் போகும் வழியிலேயே "கணகண்"வென்ற சப்தம் பேரொலியாகக் கிளம்பியது. உடனேயே அங்கே இருந்த அலுவலர் (ஆண்) என்னை மிஷினுக்கு நேரே நிறுத்தி ஸ்கான் செய்தார். எதுவும் அகப்படவில்லை. மீண்டும் அந்தக் கதவு வழியே போய்விட்டு வரச் சொன்னார். உள்ளே நுழையும்போது மணி அடித்தது. அவருக்கு சந்தேகம். மீண்டும் மீண்டும் ஸ்கான் செய்தாலும் எதுவும் கிடைக்கவில்லை. பாஸ்போர்ட்டையும் போர்டிங் பாஸையும் வாங்கி வைத்துக் கொண்டு ஓர் பெண் அதிகாரியை அழைத்தார்.

எனக்கு ஓரளவு விஷயம் என்னனு புரிஞ்சாலும் அவங்க கிட்டே இதெல்லாம் சொல்ல முடியாது. என்னோட புடைவையின் உலோக ஜரிகைக் கும்பலால் வந்த வினை! அவங்களுக்கு சந்தேகம் வந்து விட்டது. உடனே வாய்க்குள்ளாக ஸ்ரீராமஜயத்தைச் சொல்ல ஆரம்பித்தேன். இது எப்போவுமே மனசில் ஓடிக் கொண்டே இருக்கும். நிற்கையில், நடக்கையில், சமைக்கையில் என. ஆனால் சில சமயம் எங்கோ ஓடிப் போயிருப்பதைத் தேடிப் பிடித்து இழுத்து வரணும். அம்மாதிரி இப்போவும் இழுத்து வந்தேன். ஸ்ரீராமஜயம், ஸ்ரீராம ஜயம், ஸ்ரீராமஜயம்.

வந்த பெண் அதிகாரி என்னிடம் உனக்கு முழு உடல் பரிசோதனை செய்ய வேண்டும் என்றாள். தனி அறைக்கு அழைத்துச் செல்வாளோ என சந்தேகம். ஆனால் அதையும் அவளிடம் கேட்க முடியாது. நான் என்ன செய்யணும் என்று கேட்டேன். முழு உடல் பரிசோதனைக்கு ஒத்துக்கொள் என்றாள். நான் கொஞ்சம் யோசித்துவிட்டு நீங்க சொல்வது எனக்குப் புரியாததால் என் மருமகளை அழையுங்கள் என்றேன். நல்லவேளையாகப் பத்தடி தூரத்திலேயே மருமகள் இருந்தாள். அவளும் வந்து கேட்டுவிட்டு இதையே தான் சொன்னாள். நீங்க நகைகளை அவிழ்த்திருக்கலாமே என்றாள். கழுத்துச் சங்கிலியை ஒரே ஒரு முறை மெம்பிஸில் கழட்டி இருக்கேன். மற்றபடி இத்தனை முறை அம்பேரிக்கா போனதில் இப்படி எல்லாம் நடந்ததில்லை. ஆகவே நான் செய்வதறியாது விழித்துவிட்டு அவளைப் பரிசோதனை செய் எனச் சொல்லி விட்டேன். அவள் என்ன நினைத்துக் கொண்டாளோ தனி அறைக்கு அழைத்துச் செல்லாமல் அங்கேயே ஸ்கானிங் மிஷ்னை வைத்தும், கைகளாலும் ஒரு முறைக்கு 3 முறை சோதித்தாள். எதுவும் கிடைக்கவில்லை. பின்னர் என்னைப் போகச் சொன்னாள். நான் என் பாஸ்போர்ட்டும் போர்டிங் பாஸும் எங்கே எனக் கேட்கவும் எங்கேயோ  போய்விட்டிருந்த அந்த அதிகாரியை அழைத்து எதுவும் கிடைக்கவில்லை. அனுப்பிவிடலாம் என்றாள். அந்த அதிகாரி பாஸ்போர்ட்டையும், போர்டிங் பாஸையும் கொடுக்க நானும் நெடுமூச்சு விட்டுக்கொண்டு நம்ம உறவுகளிடம் வந்து சேர்ந்து கொண்டேன்.