குட்டிக்குஞ்சுலு ஊருக்குக் கிளம்பி விட்டது!

அஞ்சலி என்னும் நடிகையின் படத்தைத் தற்செயலாக எங்கள் ப்ளாகில் திரு கௌதமன் போட்டிருந்தார். அதைப் பார்த்த துரை "அங்காடித் தெரு" என்னும் படத்தையும் அதில் கதாநாயகியாக நடித்த அஞ்சலியையும், அவள் பாத்திரத்துக்குக் கடைசியில் கிடைத்த தண்டனையையும் பற்றி வருந்தி எழுதி இருந்தார். அது என்ன படம் என அதைப் பற்றி விசாரித்துத் தெரிந்து கொண்டு அந்தப் படத்தைப் பார்க்க ஆரம்பித்தேன். அடுத்த 2,3 நாட்கள் வீட்டின் வேலைகளால் பார்க்க முடியாமல் கடைசியில் நேற்றுப் பார்த்து முடித்துவிட்டேன். தமிழில் இப்படி இயல்பாக ஒரு படம் வந்திருப்பதே தெரியாது எனில் அதில் நடித்திருக்கும் நடிகர்கள் அனைவருக்கும் பாத்திரப் பொருத்தம் அம்சமாக அமைந்திருப்பதோடு எல்லோருமே இயல்பாக வாழ்ந்தும் காட்டி இருக்கிறார்கள். அதிலும் அண்ணாச்சியாக நடிக்கும் பழ.கருப்பையா, கருங்காலியாக நடிக்கும் நடிகர்(அவர் யாரோ இயக்குநர் என்று கேள்வி) கதாநாயகன் ஜோதிலிங்கமாக நடித்திருக்கும் மகேஷ் என்னும் இளைஞர், (திண்டுக்கல்லைச் சேர்ந்த விளையாட்டு வீரராம்) அருமையான நடிப்பைக் காட்டி இருக்கிறார். அஞ்சலி கேட்கவே வேண்டாம். எல்லாப் படங்களிலுமே அவர் தன்னுடைய பாத்திரத்தை உணர்ந்து நடிப்பார். இதில் இன்னும் அதிகமாக உணர்ச்சிகளைக் கொட்டி நடித்துள்ளார். இல்லை/ கனியாகவே வாழ்ந்திருக்கிறார்.



ஆனால் துரை சொன்னாற்போல் முடிவு கடைசியில் இப்படி இருந்திருக்க வேண்டாம். கஷ்டப்படுகிறவர்கள் எப்போதும் கஷ்டமே படுவார்கள் என்பதை நிலை நிறுத்தும் வண்ணம் அமைக்கப்பட்ட முடிவா? என்றாலும் அதிலும் தன்னம்பிக்கையைக் கைவிடாமல் இருவருமே திருமணம் செய்து கொண்டு வாழ ஆரம்பிப்பதும், சந்தோஷமாக இருப்பதும் தன்னம்பிக்கையைக் கொடுக்கத்தான் செய்கிறது. ஆனாலும் அவர்கள் இருவரும் படுக்க இடம் தேடி அலைந்து ஓர் இடம் கிடைத்துப் படுப்பதோடு படம் முடிந்திருக்கலாமோ என்னும் எண்ணம் தோன்றுவதைத் தவிர்க்க முடியவில்லை. ரங்கநாதன் தெருவிலேயே எடுத்திருப்பதால் படம் பார்க்கிறோம் என்னும் எண்ணமே ஏற்படாமல் கண் முன் நடக்கும் நிகழ்வுகளைப் பார்க்கும் உணர்வு! பல வருடங்கள் கழித்து ரங்கநாதன் தெருவில் அலைந்த உணர்வு. மொத்தத்தில் வசந்த பாலன் படம் எனில் பார்க்கும்படியாக இருக்கும் என்னும் நம்பிக்கையைக் கெடுக்காமல் படத்தை எடுத்திருக்கார். சரியாகப் பத்தாண்டுகள் ஆகி இருக்கின்றன படம் வெளி வந்து. என்றாலும் அன்றும், இன்றும், என்றும் நடக்கும்/நடந்து கொண்டிருக்கும் ஓர் விஷயமே இது. இப்போதும் ஒன்றும் மாறிவிட்டதாகத் தெரியவில்லை.

*********************************************************************************

ஒரு வழியாக ரொம்ப ஆலோசித்துப் பல்வேறு நிலைகளையும் யோசித்துக் கொண்டு இன்று அதிகாலை கிளம்பிய தில்லி -- சிகாகோ விமானப் போக்குவரத்தில் (வந்தே பாரத்) மருமகளும், குட்டிக்குஞ்சுலுவும் சிகாகோவுக்குப் பயணித்துக் கொண்டிருக்கின்றனர். வழக்கமான போக்குவரத்து ஆரம்பிக்கும், ஆரம்பிக்கும் என எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்ததில் நாட்கள் தாம் ஓடின. மாதங்கள் ஓடின. ஆகவே இப்போது இந்த அறிவிப்பு வந்ததும் உடனேயே நன்கு ஆலோசித்துக்கொண்டு பயணச்சீட்டு வாங்கி விட்டார் பையர். என்ன ஒரு பிரச்னைன்னா உள்ளூரில் இருக்கும் உறவினர்களோ, அல்லது நாங்களோ குட்டிக்குஞ்சுலுவைப் பார்க்கப் போக முடியவில்லை. உள்ளூரிலேயே இருக்கும் என் மைத்துனர் பார்க்க நினைத்துப் போகப் பல முயற்சிகள் எடுத்தும் போக முடியவில்லை. இப்போது பயணம் ஏற்பாடு ஆனதும் போகலாம் எனில் அது இன்னும் பயமாக இருந்தது. விமான சேவையிலும் பல்வேறு நிபந்தனைகள், ஆலோசனைகள். மருத்துவப் பரிசோதனை பயணிகளுக்கு உண்டு என்பதால் வீட்டுக்கு யாரையும் வரவேற்க யோசனை. கிளம்பும் நேரம் ஏதாவது ஆகிவிட்டால் இத்தனை பணம் செலவு செய்தது மட்டுமின்றி மன வருத்தம் இன்னமும் தாங்க முடியாது. ஆகவே யாரையும் வரவேற்கவில்லை. சூழ்நிலை அப்படி அமைந்து விட்டது. எங்களுக்கும் குழந்தையைத் தொட்டுக் கொஞ்ச முடியவில்லை, போக முடியவில்லை என வருத்தம் தான். இனி எப்போ நேரில் பார்ப்போமோ என்றும் யோசனைதான். ஆனாலும் வேறே வழி இல்லை. நல்லபடியாக அவங்க இடத்துக்குப் போனால் போதும் என்று ஆகி விட்டது.

நேற்று மத்தியானம் குஞ்சுலுவைப் பார்த்தோம். ஒளிந்து விளையாடியது. முகத்தை மூடிக்கொண்டு கை விரல்களின் இடுக்கு வழியாகவும், திரையில் முகத்தை மூடிக்கொண்டும் விளையாட்டுக் காட்டியது. பின்னர் "பை" சொன்னது. ஆனாலும் நேரிடையாகப் பார்க்கவே மாட்டேன் என்று பிடிவாதம். கோபம். இப்போ நாங்களும் வரப்போகிறோம்னு நினைச்சதோ என்னமோ! கொஞ்சம் யோசனையுடனேயே பை சொன்னது.

மேலும் இந்த வந்தே பாரத் விமானங்களில் குடிமக்கள் தான் பயணிக்க முடியும். அதாவது அம்பேரிக்கா போக அம்பேரிக்கக் குடிமக்களாய் இருக்கணும். அதே போல் அங்கிருந்து வருபவர்கள் இந்தியக் குடிமக்களாய் இருக்கணும். மற்றவர்களின் போக்குவரத்துக்கு வழக்கமான விமான சேவை தொடங்கினால் தான் போக முடியும். இதில் பணமும் அதிகம். போகவரப் பயணச் சீட்டுக்குச் செலவு செய்யும் தொகையை இதில் மொத்தமாகக் கொடுக்கும்படி ஆகிறது. ஆனாலும் இந்தச் சந்தர்ப்பத்தை விட்டால் பின்னர் எப்போவோ! இதுவே பதினாறு, பதினேழு தேதிகள் வரைதான். மொத்தம் ஆறு விமானங்களோ என்னமோ அம்பேரிக்காவின் வெவ்வேறு ஊர்களுக்குப்போகின்றன. அதன் பின்னர் வழக்கமான விமான சேவை மாதக் கடைசியில் தொடங்கலாம் என ஊகங்கள் வருகின்றன. வந்தாலும் அவற்றில் பயணச்சீட்டுக் கிடைக்கணும். தமிழக அரசு அந்த விமானங்களை அனுமதிக்கணும். எத்தனையோ பிரச்னைகள். இப்படி எல்லாம் நடக்கும்னு யார் நினைச்சுப் பார்த்தது? விரைவில் இந்தச் சங்கடமான சூழ்நிலை சரியாகப் பிரார்த்திப்பதை விட வேறு வழியே இல்லை.