உன்னோடு வாழ்தல் அரிது! :(

 ஒரு நாள் உணவை ஒழியென்றால் ஒழியாய்

இருநாளைக்கு ஏலென்றால் ஏலாய் -ஒரு நாளும்

என் நோவறியா இடும்பை கூர் என் வயிறே

உன்னோடு வாழ்தல் அரிது!

என்னவோ தெரியலை. ஒண்ணு மாத்தி ஒண்ணு பிரச்னையா வந்துட்டே இருக்கு. போன வாரம் கைவலி வந்து இரண்டு நாட்கள் கஷ்டப்பட்டேன். அதுக்கு மாத்திரை சாப்பிடும்போதே வயிறு கொஞ்சம் தகராறு செய்து கொண்டிருந்தது. மாத்திரையின் தாக்கம்னு நினைச்சுட்டு இருந்தேன். அதன் பிறகு இரண்டு நாட்களுக்கும் மேல் நான் தான் சமைச்சேன். இட்லி மாவெல்லாம் தயார் செய்து வைச்சேன். சனிக்கிழமையும் நான் தான் சமைச்சேன். மத்தியானம் சாப்பிடும்போதெல்லாம் ஒண்ணும் தெரியலை. சாப்பிட்டு முடிச்சதும் வயிறு ஒரு மாதிரியா இருந்தது. அதை அலட்சியம் செய்யலாம்னு செய்துட்டு நான் பாட்டுக்கு என் வேலைகளைப் பார்த்தேன். தெரிந்த மாமி ஒருத்தர் வீட்டில் செய்த காராசேவு வாங்கி வைச்சிருந்தார் நம்மவர். எனக்கூ அது ஆரம்பத்திலிருந்தே ஒத்துக்கலை. ஆகவே கிட்டேயே போகாமல் இருந்தேன். அன்னிக்குனு பார்த்து விதி அழைக்கவே அந்தக் காராசேவ் கொஞ்சமாகவும் இருந்ததால் அதை எடுத்துச் சாப்பிட்டுவிட்டுத் தேநீரையும் குடிச்சேன். அப்போக் கூட வயிறு முணுக் முணுக் என்றே சொல்லிக் கொண்டிருந்தது. அதன் பிறகு இரவுக்கு இட்லி வார்த்துச் சட்னி அரைச்சுச் சாப்பிட்டது தான்!

அதன் பிறகு நடந்தவை எல்லாம் எனக்கே ஒரு ஆச்சரியம். இட்லி சாப்பிட்டதில் இருந்தே வயிறு வலி அதிகம் ஆக வெந்நீரில் அஷ்ட சூரணம்போட்டுச் சாப்பிட்டேன். ஏலக்காய்களை வாயில் போட்டுப் பச்சைக்கற்பூரத்துடன் மென்றேன். வறுத்த சோம்பை வாயில் போட்டு மென்றேன். எதுக்கும் அசையாமல் குமட்ட  அதிகம் ஆகவே சுமார் ஒன்பது மணி அளவில் வாந்தி தாங்க முடியாது என்ற நிலைமையில் வாந்தி எடுக்க ஆரம்பித்தால் மறுநாள் காலை நான்கு மணி வரைக்கும் இடைவிடாத வாந்தி. இதற்குள்ளாக நம்ம ரங்க்ஸ் ஒன்பதரை மணிக்கே மருத்துவரிடம் போய்ச் சொல்லி (அவருக்கு அடிக்கடி எனக்கு இப்படி வருவதால் நல்ல பழக்கம்) மாத்திரைகளும் ஓஆர் எஸ் ரீஹைட்ரேஷன் சால்ட் டெட்ரா பாக்கும் வாங்கி வந்தார். அந்த மாத்திரைகளை வாயில் போட்டுத் தண்ணீரோடு உள்ளே இறக்க முடியலை. எல்லாம் வெளியே வந்து விட்டது. காலை நான்கு மணிக்கு வயிற்றில் ஏதும் இல்லைனதும் வாந்தி, குமட்டல் நின்றது. எழுந்திருக்கவே முடியலை. காஃபி குடிக்கவும் பிடிக்கலை. அவரே எழுந்து காஃபி போட்டுக் குடிச்சுட்டு எனக்கும் வைச்சிருந்தார். பிடிக்காமல் குடிச்சு வைச்சேன். மறுபடி படுத்துட்டேன்.

எப்போ எழுந்தேன்னு தெரியாது. ஒரே மயக்க நிலை. ஒண்ணும் சாப்பிடத் தோணலை. சாப்பாடு வாங்கி வைச்சிருந்தார். ஆனால் நான் சாப்பிடலை. நல்லவேளையாக முதல் நாள் கரைச்சு வைச்சிருந்த மோர் நிறையவே இருந்ததால் அதைப் போகவரக் குடிச்சு வயிற்றை நிரப்பிக் கொண்டேன். மறுபடி மாலை நான்கு மணிக்குப் படுத்தால் ஆறு மணிக்கு விளக்கு வைக்கையில் தான் விழித்தேன். இரவுக்கு ஒரே ஒரு தோசையைக் கஷ்டப்பட்டு விழுங்கி விட்டுப் படுத்தது தான் தெரியும். காலை இரண்டரைக்குத் தான் விழிச்சேன். அப்புறமாச் சரியாத் தூக்கம் வரலை. ஆறரை மணிக்கு எழுந்து வெந்நீர் போட்டுவிட்டுக் காஃபி என்னும் திரவத்தை வேண்டாவெறுப்பாய் விழுங்கிட்டுக் குளித்துப் படுக்கை எல்லாம் சுத்தம் செய்து போர்வை, தலையணை உறைஆகியவற்றைத் தோய்க்கப் போட்டுவிட்டுக் கஞ்சியைக் கஷ்டப்பட்டுக் குடிச்சேன்.கஞ்சி போட்டு வைச்சிருந்தார். கஞ்சி குடிச்சதும் மறுபடி ஒரு மயக்கம். படபடப்பு. போய்ப் படுத்துட்டேன். ஒன்பது மணிக்குக் குஞ்சுலு வந்ததும் தான் எழுந்து வந்தேன். இப்போக் கூட இணையத்துக்கு வரலாமா வேண்டாமானு சீட்டுப் போட்டுப் பார்த்துட்டு (நல்லவேளையா யாரும் தேடலை)

அது என்னமோ என் வயிறு இப்படித் தான் அடிக்கடி திடீரெனத் தொந்திரவு செய்யும் என்பதால் உணவு விஷயத்தில் ஏகக்கட்டுப்பாடுகள். ஆனால் எல்லோருக்கும் இது புரிவதில்லை. நான் சும்மாவானும் உபசாரம் பண்ணிக்கிறேன்னு நினைப்பாங்க/நினைக்கிறாங்க! என்ன செய்ய முடியும்! நம்ம வயிறு தான். ஆனால் நம்முடைய விருப்பத்துக்கு ஏற்றாற்போல் எங்கே இருக்கு! வெளியே எங்காவது போனால் கூட ஆயிரம் ஜாக்கிரதை. கூடியவரை பயணங்களில் சாப்பிடாமல் பழச்சாறு, லஸ்ஸி எனப் பொழுதைக் கழிப்பேன். அப்படியே சாப்பிட்டாலும் ஏதானும் ஒரு வேளை மட்டும் உணவு எடுத்துப்பேன். இப்போக் கொஞ்சம் பரவாயில்லை என்றாலும் வயிற்றில் முணுக் முணுக் இன்னும் குறையலை. சாப்பாடு பிடிக்கலை. மெல்ல மெல்லச் சரியாகும். பிள்ளையார் துணை!