ஏழுமலையானுக்கு கோவிந்தா! கோவிந்தா! பயணம் 1

புதுசாப் பதிவு எழுதணும்னு முயற்சித்தால் எரர் காட்டுது கூகிள். இந்தப் பக்கத்துக்கு சப்போர்ட் இல்லைனு சொல்லிட்டு இருக்கு. இத்தோட நான்காம் முறையா ஆரம்பிக்கிறேன். எழுதி வைச்சுட்டுக் காப்பி, பேஸ்ட் பண்ணினால் வருமோ! தெரியலை! நான் அப்படியே நேரடியாகவே எழுதிட்டு வருவதால் என்னிடம் வேர்ட் டாகுமென்டில் எல்லாம் இது வராது. தொடர்களாக எழுதினால் அவற்றை மட்டும் வேர்டில் எழுதிக் கொண்டு இங்கேயோ அல்லது குறிப்பிட்ட பதிவிலேயோ காப்பி, பேஸ்ட் பண்ணுவேன்.  இது தொடராக எழுதினாலும் சின்னத் தொடர் தானே! ஆகவே நேரடியாகவே தட்டச்சுகிறேன்.



ஃபெப்ரவரி மாதம் 25 ஆம் தேதி போலக் காணாமல் போனேன் அல்லவா! அப்போத் திருமலைக்குப் போயிருந்தோம். சுமார் பத்து ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டன திருமலைக்குப் போய்! பையர், அவர் மனைவி இருவரும் போனாலும் அப்போ இருந்த கூட்டத்தில் எங்களால் வெகுநேரம் நிற்க முடியாது எனக் கூட்டிச் செல்லவில்லை. நாங்களும் கொஞ்சம் தயக்கத்துடனேயே இருந்தோம். ஆனால் இப்போது சந்திரபாபு நாயுடுவின் அரசு மூத்த குடிமக்களுக்காகத் தனியான தரிசன சேவை ஏற்படுத்தியதும் அதைக் குறித்த விபரங்களைப் படித்ததும் செல்லும் ஆசை ஏற்பட்டது என்னமோ உண்மை. ஆனால் மாமியாரின் ஆப்திகம் முடியக் காத்திருந்தோம். முதலில் குலதெய்வம் கோயிலுக்குத் தானே செல்லணும். அங்கே போயிட்டு வந்தோம். அப்புறமாப் பெரிய ரங்குவையும் பார்த்தோம். மதுரையும் செல்ல நினைத்திருந்தோம். முடியவில்லை. அதற்குள்ளாகத் தான் ஆயிரக்கால் மண்டபத்தில் தீ விபத்து.

ஆனால் திருப்பதி செல்லப் பயணச்சீட்டு இங்கிருந்து பல்லவனிலும், சென்னை சென்றதும் அங்கிருந்து சப்தகிரியிலும் முன் பதிவு செய்திருந்தோம். தெரிந்த நண்பர் மூலமாக மலையில் ஓர் மடத்தில் அறைக்கும் ஏற்பாடு செய்திருந்தோம். 26 ஆம் தேதி காலை பல்லவனில் கிளம்பினோம். எழும்பூர் சென்று அங்கிருந்து சென்ட்ரல் போய் சப்தகிரியைப் பிடிக்கணும். நல்லவேளையாக் குறிப்பிட்ட நேரத்துக்கு வந்துவிட்டது சப்தகிரி! ஒரே ஒரு பெட்டி மட்டுமே குளிர்சாதனப் பெட்டி! நல்லவேளையா அதிலே இடம் கிடைத்திருந்தது. மாலை சுமார் ஆறு மணி அளவில் கீழத்திருப்பதி போய்ச் சேர்ந்தோம். எனக்கு அங்கேயே தங்கிட்டுக் காலை மேலே ஏறலாம் என்று எண்ணம். ஆனால் நம்ம ரங்க்ஸ் இரவே அங்கே போயிடணும் என்று முயன்றார்.



சோதனை போலக் கீழத்திருப்பதி போனதுமே என்னோட அலைபேசியும் அவரோட அலைபேசியிலும் நெட்வொர்க் வேலை செய்யவில்லை. அங்கிருந்த ஒரு அலைபேசிக் கடைக்காரரிடம் விஷயத்தைச் சொல்லி உதவி கேட்டதில் சரி செய்து கொடுத்தாலும் எங்களால் அழைக்க முடியவில்லை. அழைப்பவர்களுக்கு மட்டும் பதில் கொடுக்க முடிந்தது. ஒரு மாதிரியாக மேலே போய் வியாசராஜ மடத்தில் தங்குமிடம் ஏற்பாடு செய்திருப்பதைத் தெரிந்து கொண்டு மேலே ஏறினோம். அதற்குள்ளாக இரவு ஆகிவிட்டபடியால் அனைவரும் அரசுப் பேருந்திலேயே பயணிக்கும்படி ஆலோசனை சொன்னார்கள். ஆகவே பேருந்திலேயே போனோம்.  பேருந்தில் நாங்க இரண்டு, மூன்று பேர் மட்டுமே! மேலே சாமான்கள் வைக்கும் பகுதியில் ரங்க்ஸ் சாப்பாடு கொண்டு வந்த பாத்திரங்கள் உள்ள பையை வைத்திருந்தார். வண்டி மேலே ஏறும் இடம் வந்ததும் பயணிகள் அனைவரும் கீழே இறங்கி பாதுகாப்புச் சோதனையை மேற்கொண்டு மீண்டும் வண்டிக்கு வந்தோம்.

வண்டியின் வேகத்தாலும் கொண்டை ஊசி வளைவுகளாலும் மேலே உள்ள பையிலிருந்து சாமான்கள் சிதறத் தேடித் தேடிப் பொறுக்கிக் கொண்டோம். மலைக்குப் போனதும் பேருந்து நிலையம் வரும் முன்னரே பேருந்துகள், தனிப்பட்டவரின் கார்கள், வான்கள் போன்றவை வழி இல்லாமல் நிறுத்தப்பட்டிருக்க நாங்க வந்த வண்டியும் நின்றது. நீண்ட நேரம் ஆகும் எனத் தோன்றியதால் அங்கே இருந்து இறங்கிக் கொஞ்ச தூரம் போனதும் ஒரு டாக்சி வர அந்த டாக்சி ஓட்டுநரிடம் நாங்க போகவேண்டிய மடம் பெயரைச் சொல்லிக் கோயிலுக்குப் பின்னால் இருப்பதாகவும் கூற அவர் 50 ரூ வாங்கிக் கொண்டு எங்களை மடத்தின் வாயிலில் இறக்கி விட்டார். என்றாலும் உடனே செல்லாமல் எங்களுக்கு அறை கிடைக்கிறதா எனப் பார்த்துத் தெரிந்து கொண்டு சாமான்களையும் இறக்கி உதவி விட்டுச் சென்றார். அறைக்குச் சென்றோம். மாலை கொஞ்சம் டிஃபன் சாப்பிட்டிருந்ததால் அந்த நேரம் இரவு ஒன்பது மணிக்கு உணவு வேண்டாம் எனத் தீர்மானித்துக் கொண்டு ஃப்ளாஸ்கைக் கொடுத்துப் பால் வாங்கி வரச் சொன்னோம். விடுதி ஊழியர் வாங்கி வந்தார். பாலைக் குடித்துவிட்டுப் பழங்களைச் சாப்பிட்டு விட்டுப் படுத்தோம். காலை மூன்று மணிக்கெல்லாம் விழிப்பு வந்து விட்டது. ஆனால் நாலரைக்கு அப்புறமாத் தான் விடுதியில் வெந்நீர் கொடுப்பார்கள் என்று சொல்லி இருந்ததால் காத்திருந்தோம்.