ஏழுமலையானுக்கு கோவிந்தா கோவிந்தா! பயணம் 2

ரொம்ப முக்கியமான அவசியம் ஆன ஒரு விஷயத்தை நேற்றுப் பகிர மறந்து விட்டேன். கீழத் திருப்பதியில் ரயிலில் இருந்து இறங்கியதும் வெளியே செல்லவேண்டி படிக்கட்டுகளை நோக்கி நடந்தபோது கூட வந்த சிலர் படிக்கட்டுகளுக்குக் கொஞ்சம் முன்னாடியே லிஃப்ட் இருப்பதாகவும் அதில் செல்லலாம் என்றும் கூறினார். என்ன லிஃப்ட் இருந்து என்ன பயன்? இருக்கும் கூட்டமெல்லாம் அங்கே தானே செல்லும் என நினைத்துக் கொண்டே எதுக்கும் பார்க்கலாம் என்று போனோம். லிஃப்ட் இயக்குநரோடு அங்கே காத்திருந்தது. சின்ன வயசுக்காரங்க வந்தாலும் விரட்டி விட்டுடறாங்க. வயதானவர்கள், நடக்க முடியாதவர்கள், மாற்றுத் திறனாளிகளுக்கு மட்டுமே லிஃப்ட். ஆகவே நாங்கள் லிஃப்டின் அருகே செல்லும் வரை காத்திருந்து எங்களை ஏற்றிக் கொண்டு மேலே கொண்டு விட்டதோடு அல்லாமல் கீழே இறங்கி முதல் நடைமேடைக்குச் செல்லும் லிஃப்ட் கொஞ்ச தூரத்தில் இருக்குனும் சொன்னாங்க.

கூட வந்தவங்க கொஞ்சம் வேக நடை நடந்ததால் அவங்க கிட்டேச் சொல்லி லிஃப்டைக் காத்திருக்கச் சொல்லிட்டு நாங்களும் சென்று லிஃப்டில் ஏறினோம். கீழே முதல் நடைமேடையில் வெளியேறும் வாசலுக்குக் கொஞ்சம் அருகே கொண்டு விட்டது. வெளியே வந்து நண்பருக்குத் தொலைபேசியில் முயன்றுவிட்டுப் பின்னர் பீமவிலாஸ் ஓட்டலில் லேசாக ஆகாரம் செய்து கொண்டு பின்னர் தான் அலைபேசியைச் சரி செய்து கொண்டு நண்பருடன் தொடர்பு கொண்டு மேலே வந்து வியாசராஜ மடத்தில் தங்கினோம். இதை இங்கே இப்போப் பகிரக் காரணமே நம்ம தெற்கு ரயில்வேயும் தாம்பரம், மாம்பலம், எழும்பூர் போன்ற இடங்களில் இது போன்ற லிஃப்டை அமைக்கலாம் என்னும் கருத்தைத் தெரிவிக்கத் தான். அதிலும் மாம்பலத்தில் இறங்கினாலோ, தாம்பரத்தில் இறங்கினாலோ ஏ.சி. பெட்டியிலிருந்து நடைமேடை முழுவதும் (சுமார் ஒன்றரை கிமீ) நடந்து வந்து பின்னர் படிகளில் பையையும் தூக்கிக் கொண்டு ஏறணும். போர்ட்டர் வைக்கலாம் எனில் அவங்க வேகத்துக்கு நம்மால் நடக்க முடியறதில்லை. அதோடு அவங்க கேட்பதும் கிட்டத்தட்ட நாம் போக வேண்டிய இடத்துக்குப் போய்ச் சேர ஆகும் பணம்!

கொஞ்சம் கருணை காட்டித் தெற்கு ரயில்வே முக்கிய ரயில் நிலையங்களில் இம்மாதிரி லிஃப்ட் வசதியைப் பயணிகளுக்கு முக்கியமாக மூத்த குடிமக்களுக்கும், மாற்றுத் திறனாளிகளுக்கும் செய்து கொடுக்கலாம். எழும்பூரில் நடமாடும் படிக்கட்டுகள்(எஸ்கலேட்டர்) இருக்கின்றன தான்! ஆனால் அதில் எல்லோராலும் ஏற முடியவில்லை. தாம்பரத்திலும் இருக்கோ? என்றாலும் அதில் மாட்டிக் கொண்டு ஏறவோ இறங்கவோ முடியாமல் தவித்தவர்களின் அனுபவங்களைக் கேட்டால் அதில் செல்லத் தயக்கம் தான் ஏற்படுகிறது.
***************************************
வியாசராஜ மடத்தில் காலை நாலரை ஆனதும் ஊழியரைக் கூப்பிட்டுக் காஃபி வாங்கி வந்து கொடுத்த பின்னர் வெந்நீர் கொடுக்கும்படி சொன்னோம். அவரும் கொடுத்தார். பின்னர் மூத்த குடிமக்களுக்கான டோக்கன் கொடுக்கும் இடத்திற்கு ஐந்தரைக்குள் செல்லும்படி வற்புறுத்தினார். சரினு நாங்களும் குளித்து முடித்த பின்னர் கிளம்பிவிட்டோம். செல்ஃபோன் கட்டாயமாக எடுத்துச் செல்ல முடியாது என்பதோடு மேலே வந்ததிலிருந்து சிக்னல் கிடைக்காமல் பிஎஸ் என் எல் சுத்தமாக வேலை செய்யவும் இல்லை. ஆகவே ஊழியர் பிடித்துக் கொடுத்த டாக்சியில் சென்று டோக்கன் கொடுக்கும் இடத்தை அடைந்தோம். அங்கே சென்றால் எங்களுக்கு முன்னாடியே சுமார் 40 பேர்கள் இருந்தனர். டோக்கன் கொடுக்கும் இடம் ஒரு அஸ்பெஸ்டாஸ் ஷெட்டால் மூடப்பட்டிருந்தது. நான்கு கவுன்டர்கள் இருந்தன. வரிசையில் நிற்கக் கம்பி கட்டி இருந்தாலும் ஒரு சமயத்தில் சுமார் 30 பேர்களே நிற்கலாம். விமான நிலையங்களில் இமிக்ரேஷனுக்குக் காத்திருப்பது போல் காத்திருந்து இரண்டு இரண்டு பேராகவே செல்லலாம்.  அந்த ஷெட்டில் உட்கார நாற்காலிகள் இல்லை என்பதோடு காத்திருப்பவர்களும் ஷெட்டிற்கு வெளியே தான் காத்திருக்கணும். ஷெட் திறக்க ஆறரை மணி ஆகுமாம். அதுவரை வெளியே இருக்கும் சின்னக் கைப்பிடிச் சுவரில் தான் அமரணும். அதுவும் இடம் இருக்கும்வரை தான் கிடைக்கும். இடம் இல்லை எனில் வெளியே தான் நிற்கணும். எங்க அதிர்ஷ்டம் கொஞ்சம் இடம் கிடைக்கவே உட்கார்ந்து கொண்டோம்.

எவ்வளவோ செய்யும் சந்திரபாபு நாயுடு இதையும் கவனித்து எல்லோரும் அமரும்படி நாற்காலிகள் போடச் செய்யலாம். வரிசைக்கிரமமாக வருவதற்குரிய டோக்கனையும் கொடுத்துவிட்டால் மூத்த குடிமக்கள் வரிசையாகவும் வருவார்கள். மூத்த குடிமக்கள் அமைதியாகவே வருகின்றனர். ஆனால் அவர்களுக்கு உதவியாக என்னும் பெயரில் வரும் இளைஞர்கள்/வயது குறைந்தவர்கள் கூட்டம் தான் கொஞ்சம் தொந்திரவு கொடுக்கின்றனர். (இது குறித்துப் பின்னர்) ஆனால் ஷெட்டில் வரிசையாக நிற்பதில் எவ்விதப் பிரச்னையும் இல்லை. சரியாகக் காலை ஆறரை மணிக்கு தேவஸ்தான ஊழியர்கள் இருவர் வந்து அனைவருக்கும் காஃபி கொடுத்தார்கள்.  நல்ல சூடாகவும் நன்றாகவுமே இருந்த அந்தக் காஃபி குளிரில் வெளியே நின்றுகொண்டிருந்தவர்களுக்கு ஆறுதலாகவும் அமைந்தது. ஆறே முக்காலுக்கு ஷெட் திறந்து முன்னேற்பாடுகளைச் செய்து கொண்டு ஊழியர்கள் நான்கு பேர் மூத்த குடிமக்களுக்கான டோக்கன்களைக் கொடுக்க ஆரம்பித்தார்கள்.



படங்களுக்கு நன்றி கூகிளார்

லட்டுக்கான டோக்கனையுமே இங்கேயே வாங்கிக் கொள்ள வேண்டும் என்றார்கள். ஒருத்தருக்கு நான்கு லட்டு என்றும் நான்குக்கும் சேர்த்து 70 ரூ என்றும் சொன்னார்கள். நாங்களும் எட்டு லட்டுக்கான பணம் கொடுத்து லட்டுகளுக்கும் சேர்த்து டோக்கன் வாங்கிக் கொண்டோம். டோக்கன் வாங்க ஆதார் கார்டு முக்கியத் தேவை. கணினியில் பொருத்தி இருக்கும் ஸ்கானிங் காமிரா மூலம் ஆதார் எண்ணைப் போட்டு நம்முடைய கண்களைச் சோதனை செய்து திருப்தி அடைந்தால் மட்டுமே டோக்கன். சிலருக்கு ரேகை சோதனையும் உண்டு. எங்களைக் காமிரா மூலம் பார்த்துவிட்டே டோக்கன் கொடுத்துவிட்டனர்.  ஒரு அம்மா ஏற்கெனவே இருமுறை (எப்படியோ) வந்து விட்டு மூன்றாம் முறையும் வர அதைக் கண்டு பிடித்து அவரை ஓரம் கட்ட, அவர் கத்திக் கொண்டே இருந்தார். டோக்கன் பெற்றவர்கள் அங்கே வந்த தேவஸ்தான இலவசச் சிற்றுந்தில் ஏறிக் கொண்டு தரிசனம் செய்யக் காத்திருக்க வேண்டிய இடத்தை நோக்கிச் சென்றார்கள். சிற்றுந்தில் சுமார் 20 பேர் அமர்ந்த வண்ணம் பயணிக்கலாம். ஆனால் சிற்றுந்து ஓட்டுநர்களும் சரி, மக்களும் சரி, அடித்துப் பிடித்துக் கொண்டு ஏறவே நாங்க செய்வதறியாமல் யோசித்தோம்.

அதற்குள்ளாக அங்கே இரண்டு பாட்டரி கார் வர அதில் மாற்றுத் திறனாளிகளுக்கு மட்டும் எனப் போட்டிருக்கவே மீண்டும் யோசித்தோம். சிலர் போய் ஒரு காரில் அமரவே அந்தக் காரோட்டியும் ஓட்டிக் கொண்டு சென்றதோடு எங்களையும் இன்னொரு காரில் அமரச் சொன்னார். எங்கள் கார் ஓட்டி வரக் கொஞ்சம் தாமதம் ஆனது. வந்ததும் அமர்ந்திருந்த ரங்க்ஸைப் பின்னால் போய் உட்காரச் சொல்ல, நான் கொஞ்சம் கலங்கினேன். ஆனால் பின்னால் இருந்தவர் அவருக்கு இடம் கொடுத்தார்.  எங்கள் காரும் கிளம்பியது. நாங்களும் இன்னும் சிலரும் முட்டாள் தனமாகச் செருப்பை அணிந்து கொண்டு வந்து விட்டோம். (ஆனால் அது எவ்வளவு புத்திசாலித் தனம் என்பது திரும்பும்போது தான் புரிந்தது.) ஆகவே செருப்புக்களை எங்கே விடுவது எனக் குழம்பியபோது ஓட்டுநர் எங்களை இறக்கி விட்ட இடத்தில் அங்கேயே மர நிழலில் விடச் சொன்னார். செருப்புக்கள் அணிந்து சென்றவர்கள் அங்கேயே விட்டுவிட்டு உள்ளே தரிசனத்துக்குச் செல்ல வேண்டிய பாதையில் சென்றோம். உள்ளே முதல் கூண்டு வந்தது. எங்களுக்கு முன்னால் 100,150 பேர் வந்து காலை உணவு சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். காலை உணவோடு காஃபியும் வழங்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது.

நாங்களும் காலை உணவு வாங்கிக் கொண்டோம். பொங்கல் தான் காலை உணவு. சுமாராக இருந்தாலும் நல்ல சூடாக இருந்தது. எல்லோருக்கும் எத்தனை முறை கேட்டாலும் கொடுத்தார்கள். முதலில் கொடுத்ததே எங்களுக்குப் போதுமானதாக இருந்தது. ஏற்கெனவே இரண்டு காஃபி சாப்பிட்டு விட்டதால் மீண்டும் காஃபி வேண்டாம், ஒன்பது மணிக்குப் பால் கொடுத்தால் வாங்கிக்கலாம் என்று முடிவு செய்தோம். அந்தக் கூண்டில் சென்று நாங்கள் அமரும்போது காலை மணி ஏழரை ஆகி இருந்தது. அங்கேயே கழிவறை, குடிநீர் வசதி எல்லாம் இருந்தது. தண்ணீர் அலறிக் கொண்டிருந்தது. நாங்கள் அமர்ந்திருந்தது வெளிப்பிரகாரத்தில் சந்நிதியை ஒட்டிய ஒரு கூண்டு. எங்களுக்குப் பின்னால் உயரத்தில் இன்னொரு கூண்டும், அதன் பக்கம் இன்னொரு கூண்டும் இருந்தது. மெல்ல மெல்ல எல்லாக் கூண்டுகளும் நிரம்பிக் கொண்டிருந்தன. தாமதமா வந்த பலரும் பொங்கல் வாங்கும் சாக்கில் முன்னால் நாங்கள் இருக்கும் பகுதிக்கு வந்து அங்கேயே நுழைவாயில் அருகே இருப்பதைப் பார்த்ததும் அங்கேயே தங்கி விட்டனர். இப்படிச் சுமார் நூறு பேருக்கு மேலே அங்கே வந்து விட்டனர்.

ஒன்பது மணிக்குப் பால் கொடுக்க ஆரம்பித்ததும் இளைஞர் கூட்டம் எல்லாம் அங்கே சென்று ஒரே நெரிசல். அதிலும் ஒரு குடும்பத்தில் மாமனார், மாமியார் வந்தால் அவங்களுக்கு உதவியாகப் பெண், மாப்பிள்ளை அல்லது பிள்ளை, மருமகள் என்று வந்திருந்ததால் மொத்தக் குடும்பமே குழந்தைகளோடு வந்திருந்தனர். ஒவ்வொருத்தருக்கும் இரண்டு குழந்தைகள் என்ற கணக்கில் இருந்ததால் பால் வாங்க அடிதடி, கூட்ட நெரிசல், நான் போகவே இல்லை. பாலே வேண்டாம்னு விட்டுட்டேன். சரியாக ஒன்பதே முக்காலுக்குக் கூண்டைத் திறந்தார்கள். உடனே வந்தது பாருங்க ஒரு கூட்டம். பின்னால் இருந்த சிறுவயதுக்காரர்கள் எல்லாம் அடித்துப் பிடித்துக் கொண்டு நாற்காலிகளின் மேல் ஏறி அதைத் தாண்டிக் கொண்டு முண்டி அடித்து முன்னே சென்றார்கள். இரண்டாம் வரிசையில் அமர்ந்திருந்தாலும் எங்களால் போக முடியலை. ஊழியர்கள் முதல் கூண்டைத் திறந்து அனைவரையும் அனுப்பிய பின்னர் இரண்டாம் கூண்டைத் திறந்திருக்கணும். ஆனால் இரண்டாம் கூண்டிலிருந்தே கழிவறை செல்லவோ, குடிநீருக்குச் செல்லவோ முடியும் என்பதால் அது திறந்தே இருந்தது. வேறு வழியில்லை. ஆகவே எல்லோரும் வர வசதியாகி விட்டது. நடுவில் உள்ள கூண்டுக்காரர்களும் ஏறிக் குதித்து முன்னேற நாங்கள் கொஞ்சம் பின் தங்கியே சென்றோம்.

மூத்தகுடிமக்களிடம் கடுமை காட்டக் கூடாது என்றும், கையைப் பிடித்துத் தள்ளவோ, ஜரிகண்டி சொல்லவோ கூடாது என்னும் கடுமையான கட்டளை இருப்பதால் யாரும் எதுவும் சொல்லவில்லை. ஆகவே கூட்டத்தினருக்கு இது வசதியாகப் போகிறது. என்றாலும் கொஞ்ச தூரம் நடந்ததுமே சந்நிதி வந்து விடுவதால் ஒண்ணும் பிரச்னை இல்லை. என்ன ஒரு பத்து நிமிடம் போல் தாமதமாக தரிசனம் செய்வோம். அவ்வளவு தான். சந்நிதிக்கு அருகே வரும்போது ஷிர்டியில் இருப்பது போல் மூன்று வரிசைகளாக விடுகின்றனர். அதோடு எங்குமே ஏறவோ இறங்கவோ படிகளே கிடையாது என்பதும் என் போன்றோருக்கு ஒரு சௌகரியம். எல்லாம் சாய்வான பாதைகளே! ஆகவே ஏறவோ, இறங்கவோ கஷ்டப்படவே வேண்டாம்.  சந்நிதிக்குச் செல்ல வரிசைகளில் காவலர்கள் பிரித்து விடுகின்றனர். என்னை நடுவரிசைக்குச் செல்லும்படி பெண் காவலர் அனுப்ப நம்ம ரங்க்ஸ் இங்கே வலப்பக்கம் வா, அப்போத் தான் பெருமாள் தெரிவார் என்று சொல்லிவிட்டார். ஆனால் நடுவில் போனால் தான் பெருமாளுக்கு நேரே நின்று பார்க்க முடியும். வலப்பக்கமோ, இடப்பக்கமோ போனாலும் பெருமாள் தெரிந்தாலும் நடுவில் நின்று பார்ப்பது போல் வராது!

முன்னெல்லாம் உள்ளே அர்த்த மண்டபத்துக்குள்ளே கூட்டமாய்ப் போய் தரிசனம் செய்ய வேண்டி இருந்தது. இப்போ துவார பாலகர்கள் இருக்கும் இடத்தில் இருந்தே (மதுரை மீனாக்ஷியை தரிசனம் செய்வது போல்) பார்க்க வேண்டும். ஆனாலும் பின்னால் சாய்வுப்  பாதை உயரமாக இருப்பதால் நாம் தூரத்திலிருந்து போகும்போதே தரிசனம் செய்து கொண்டே போகலாம். சாய்வுப் பாதை போகப் போகக் கீழே இறங்குவதால் யாரும் மறைப்பார்கள் என்றெல்லாம் இல்லை. அதோடு நின்று ஒரிரு வினாடிகள் பார்ப்பதற்கும் காவலர்கள் மறுப்புச் சொல்வதில்லை. கையைப் பிடித்துத் தள்ளுவதில்லை. கடைசி முறையாகப் பத்து வருடங்கள் முன்னே போனபோது காவலர்கள் பிடித்துத் தள்ளியதில் தான் சந்நிதிக்கு உள்ளேயே விழுந்தேன். இப்போ அதெல்லாம் இல்லை. பணிவாக வேண்டிக் கொள்கின்றனர்.