அப்பாடா! ஒரு வழியா முடிச்சுட்டேனே!

இன்னைக்கு மின்சாரம் போயிடும்னு நேற்றே மொபைல் மூலம் செய்தி வந்ததால் காலை ஒன்பது மணிக்குள்ளாக இன்றைய சமையலுக்கு வேண்டிய ஆயத்தங்களைச் செய்து கொண்டேன். வறுத்தல், அரைத்தல் எல்லாமும் ஒன்பது மணிக்குள் முடித்துக் கொண்டேன். ஆனால் பாருங்க! மின்சாரமே போகலை! க்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்! வேறே ஏரியாவுக்குப் போல. எனக்குத் தப்பா வந்திருக்குனு நினைக்கிறேன். எதிர்பாராமல் ஒரு நாள் மின்வெட்டை அமல் செய்வாங்க! ஆனாலும் வீட்டு அன்றாட வேலைகள் முடிந்ததும் கணினிக்கு வரலை! காலைத் தொங்கப் போட்டு உட்கார முடியாததால் போய்ப் படுத்துட்டேன். இப்போத்தான் ஒன்றே முக்காலுக்குப் பின்னர் எழுந்து வந்தேன். சுருக்கமாய்ப்பார்த்துட்டு ராகு கால விளக்கு ஏற்றப் போகணும்!
*********************************************************************************

கடைசியாய்ப் பார்த்தது

நாங்கள் அறைக்குப் போய்ப் படுத்தோம். ஆனாலும் தூக்கம் ஏனோ வரவே இல்லை. காலை ஐந்து மணிக்கெல்லாம் அந்த ஆட்டோக்காரர் வந்து அழைத்துச் செல்வதாய்க் கூறி இருந்தார்.  ஆனாலும் விழித்திருந்தோம். கொஞ்சம் நேரம் எழுந்து உட்கார்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்தோம். கடைசியில் கண் அசருமோ என்னும் நேரம் மணி பார்க்க நாலரை எனத் தெரிந்தது. உடனே எழுந்து காலைக்கடன்களை முடித்துக் கொண்டு குளித்து முடித்துத் தயாராகிக் கீழே வந்தோம். இருட்டுப் பிரியவில்லை. மணி ஐந்து தானே! அந்த உள் அறையில் ஓட்டல்காரர்கள் உறங்கிக் கொண்டிருந்தனர். அவர்களிடம் முதல்நாள் முன்பணமாகக் கொடுத்த தொகையில் 250 ரூ வரை அவர் கொடுக்கணும். எழுந்துப்பாரோ இல்லையோ என நினைக்கையில் வேறொரு இளைஞர் எழுந்து வந்தார். நம்ம ரங்க்ஸ் அவரிடம் சாவியைக் கொடுக்க அவரும் வாங்கிக் கொண்டு போய் முன் பணத்தைத் திரும்பக் கொடுத்துவிட்டு அறையைச் சோதிக்கக் கிளம்பினார். ஆட்டோக் காரருக்குத் தொலைபேசியதில் தொலைபேசியை அவர் எடுக்கவே இல்லை. சற்று நேரம் பொறுத்திருந்து விட்டு நம்ம ரங்க்ஸே வெளியே போய் ஆட்டோ பிடிக்கலாம் எனக் கிளம்பினார். எனக்குக் கொஞ்சம் கவலை தான்.ஆனால்சிறிது நேரத்தில் ஆட்டோ பிடித்துக் கொண்டு வந்துவிட்டார்.

எனக்கு ஏறுவது தான்சிரமமாக இருந்தது. எப்படியோ கொஞ்சம் பாறைக்கருகே போய் நிறுத்திக் கொண்டு அதன் மேலேறி நானும் ஆட்டோவில் ஏறிக் கொண்டேன்.அவரும் ஏறினதும் ஆட்டோக்காரர் விபரங்களைக் கேட்டுக் கொண்டு பேருந்து நிலையம் நோக்கிச் சென்றார். அங்கே போனால் அந்த ட்ராவல்ஸ்காரங்க பேருந்து இருக்கும் இடமோ, கிளம்பும் இடமோ தெரியவில்லை. அங்கும் இங்கும் சுற்றிப் பார்த்துச் சிலரிடம் கேட்டுவிட்டுப் பின்னர் முதல்நாள் கொடுத்திருந்த தொலைபேசி எண்ணுக்குத் தொலைபேசிக் கேட்டதில் அவர் சொன்னது எங்களுக்குப் புரியவில்லை. ஆட்டோக்காரரிடமே கொடுத்தோம்.  அவர் கேட்டுவிட்டு எங்களை ஆட்டோவிலேயே அமரச் சொல்லி இன்னும் சிறிது தூரம் சென்று நெடுஞ்சாலைக்கு வந்து அங்கிருந்த ஓர் இன்ஸ்டிட்யூட் எதிரே வந்து அங்கே அமைக்கப்பட்டிருந்த அம்பேத்கர் சிலைக்கருகே எங்களை இறக்கி விட்டார். பேருந்து இங்கே தான் வரும் எனவும், இன்னும் அரை மணியில் வந்துவிடும் எனவும் சொல்லிவிட்டுக் காசை வாங்கிக் கொண்டு கிளம்பி விட்டார். அவ்வளவு அதிகாலையில் அங்கும் இங்கும் அலைந்துவிட்டு அவர் இறக்கிவிட்டுக் கிளம்பினாலும் 50 ரூ தான் வாங்கிக் கொண்டார்.

அங்கே இருந்த நடைமேடையில் கீழே காலைத் தொங்கப் போட்டு உட்காரும்படி இருந்ததால் அங்கேயே நான் உட்கார்ந்து விட்டேன். இவரோ நிலைகொள்ளாமல் அலைந்தார். எதிரே ஒரு தேநீர்க்கடை திறக்க என்னிடம் தேநீர் வேண்டுமா எனக் கேட்டார். நான் எதுவுமே வேண்டாம் எனச் சொல்லி விட்டேன். அவர் மட்டும் போய்த் தேநீர் குடித்துவிட்டுப் பேருந்தைப் பற்றி விசாரித்துக் கொண்டு வந்தார். இங்கே தான் தினமும் அந்தப் பேருந்து நிற்கும் எனவும் இன்னும் சில நிமிடங்களில் வந்துவிடும் எனவும் சொன்னார்கள் என்றார். ஆனாலும் எனக்குள் அங்கே வேறே யாருமே இல்லாததால் பேருந்து கிளம்பும் இடம்,எத்தனை பேர் இருப்பார்கள் என்னும் சந்தேகங்கள் எல்லாம் தோன்றிக் கொண்டிருந்தது. சிறிது நேரத்தில் ஓர் கல்லூரி மாணவர் தன் தந்தையுடன் வந்தார். ஹோலியை ஒட்டிய விடுமுறைக்கு வந்துவிட்டுப் புனே கல்லூரிக்குத் திரும்பச் செல்வதாகத் தெரிந்தது. அதன் பின்னர் ஒருத்தர் வந்தார். அவர் அந்தப் பேருந்தில் வரும் பால் பாக்கெட்டுகளை எடுத்துப் போக வந்திருந்தார். பேருந்து கிளம்பும் இடத்தின் அருகேயே பால் பண்ணை இருப்பதாகவும். அங்கிருந்து வரும் பாலை இங்கே இறக்கித் தான் வியாபாரம் செய்வதாகவும் இது தான் நிரந்தரத் தொழில் எனவும் சொன்னார். அதன் பின்னரும் இன்னும் 2,3 நபர்கள் வந்தனர்.

ஒரு வழியாகப் பேருந்தும் வந்தது. வோல்வோ பேருந்து தான் ஆனாலும் ஏசி இல்லை. கதவு திறந்ததும் முதலில் அவர் பாலை இறக்கிக் கொள்ளட்டும் என்றனர். அதன் பின்னர் நாங்கள் ஏறினோம். எங்கள் இருவருக்கும் ஓட்டுநரின் இருக்கைக்குப் பக்கத்திலேயே அமர்ந்திருந்த இருவரை இடம் மாறி உட்காரச் சொல்லிவிட்டு அங்கே அமர வைத்தார் அதன் பின்னர் அனைவரும் ஏறி அமர்ந்ததும் பேருந்து கிளம்பியது. நல்ல நீண்ட நெடுஞ்சாலை. அருமையாகப் போட்டிருந்தனர். வண்டி வழுக்கிக் கொண்டு போயிற்று. நடுவில் எட்டரை மணி சுமாருக்கு ஓர் சுமாரான ஓட்டலில் தேநீருக்கு நிறுத்தினார்கள். நான் எதுவும் வேண்டாம் என்று சொல்லிவிட்டேன். கழிவறை மட்டும் பயன்படுத்திவிட்டுத் திரும்பினேன். அங்கே ஒரே தண்ணீர் மயம்! வழுக்கல். ரொம்பக் கவனமாகப் போக வேண்டி இருந்தது. அதன் பின்னர் ஒன்றரை மணி நேரத்தில் புனே வந்து விட்டது. நம்மவருக்குத் தான் புனே தெரியுமே. இறங்க வேண்டிய இடம் வந்ததும் சொன்னார். சாமான்களை இறக்கிக் கொடுத்தார்கள். நாங்களும் இறங்கினோம். சத்ரபதி சிவாஜியின் பிறந்த நாளாம். ஒரே கோலாகலம் எங்கு பார்த்தாலும்! எனக்கு நம்ம ஊர் கரிகால் சோழனும், ராஜராஜ சோழனும், ராஜேந்திர சோழனும், மகேந்திர பல்லவனும், நரசிம்ம பல்லவனும் நினைவில் வந்தார்கள். அவர்கள் பிறந்த நாளெல்லாம் எப்போ வரும்? அதெல்லாம் வேண்டாம்! குறைந்த பட்சமாக நம்மை அந்நியப் படையெடுப்பில் இருந்து காப்பாற்றி ஶ்ரீரங்கம் ரங்கநாதரை மீட்டுக் கொடுத்த கம்பண்ண  உடையாரின் பிறந்த தினம்? ம்ஹூம்! சுத்தம் நமக்கு அதெல்லாம் தெரியவே தெரியாது!

கீழே இறங்கினதுமே வந்த ஓர் ஆட்டோக்காரரிடம் நாங்க போக வேண்டிய இடமும் ஓட்டல் பெயரும் சொன்னோம். அந்தப் பெயரிலேயே இரண்டு ஓட்டல் இருந்ததால் கேட்டுக் கொண்டு சரியான ஓட்டலில் போய் நிறுத்தினார். நாங்க இறங்கும்போதே அங்கிருந்த மானேஜர் (முன்னர் இருந்த அதே மானேஜர் தான்! இவருக்கு மட்டும் மாற்று ஆளே வரவே இல்லை!) ஊழியர்களைக் கூப்பிட்டு நாங்க வந்துவிட்டதைச் சொல்லிவிட்டு அறையைச் சுத்தம் செய்யச் சொல்லி மராத்தியில் சொன்னார். ஏற்கெனவே சொல்லி இருப்பார் போல! அந்தப் பையர்கள் நாங்க மாலை தான் வரப்போறோம்னு போக்குக் காட்டி இருக்காங்க! உடனடியாகத் தங்க இடம் வேண்டுமெனில் மாடியில் முதல் தளம் போகலாம் என்றார் மானேஜர். லிஃப்ட் இருந்தது தான். ஆனாலும் வேண்டாம்னு சொல்லிட்டோம். பத்து நிமிஷத்தில் அறை தயாரானதும் அறைக்குப் போகும்போதே நல்ல காஃபியாக இரண்டு வேண்டும் என்று சொல்லிவிட்டுப் போனோம். 

பத்து நிமிஷத்தில் பாட் காஃபி வந்தது. எத்தனை வருடங்கள்! பாட்காஃபி, பாட்தேநீர் அருந்தி! என நினைத்துக் கொண்டேன். முன்னெல்லாம் பயணங்களில் முதல்வகுப்பில் ஆர்டர் எடுக்கும்போதே பாட் காஃபியா எனக் கேட்டுக் கொண்டு கொண்டு வருவார்கள். தேநீரும் அப்படித்தான். குறைந்தது நான்கு நபர்கள் தாராளமாய்க் குடிக்கும்படி இருக்கும் அந்தக் காஃபியும், தேநீரும். சுவையும் நன்றாக இருக்கும்.  கடைசியாய் இமாலயப் பயணம் செய்தபோது திருக்கயிலைப் பயணத்தின் முடிவில் நேபாள் ஓட்டலில் குடித்தது.  அதன் பின்னர் ஷிர்டியில் உட்லண்ட்ஸில்  குடித்தோமோ? நினைவில் இல்லை.  ஆவலுடன் காஃபியை எடுத்துக் கொண்டு குடித்தோம்! முதல்நாள் இரவில் பெயருக்குச் சாப்பிட்டது தானே! காலையிலிருந்து ஒரு மடக்குத் தண்ணீர் கூடக் குடிக்கவில்லை. அந்தக் காஃபி தேவாமிர்தமாய் இறங்கிற்று. கொஞ்சம் மிச்சம் இருந்தது. குளித்துவிட்டு வந்து குடிக்கலாம் எனவைத்துவிட்டு ஒவ்வொருவராய்ப் போய்க் குளித்துவிட்டு வந்தோம். மிச்சம் காஃபியையும் குடித்தோம். ஓட்டல் மானேஜரிடம் சாப்பாடு சாப்பிட எங்கே செல்லலாம் எனக் கேட்டோம். இருபது வருஷங்கள் முன்னால் உள்ள ஓட்டல்கள் தான் நம்மவருக்குத் தெரிந்திருந்தது. ஆனால் அவற்றில் சில ராஸ்தாப்பேட்டையில் இன்னமும் இருக்கு எனப் பின்னர் அறிந்தோம்.ஆனாலும் முதலில் அதைக் கேட்டுக் கொள்ளவில்லை. பின்னர் மானேஜர் சொன்ன ஓட்டலுக்குச் சென்றோம்.தென்னிந்திய உணவும் உண்டு எனச்சொல்லி இருந்தார்.  ஆனால் அங்கே தென்னிந்திய உணவு இல்லை.

வேறே வழி இல்லாமல் சப்பாத்தி, சப்ஜி காரம் இல்லாமல் சொன்னோம். காரம் போட வேண்டாம் என்றதும் அந்த சமையல்காரர் மிளகாய்ப் பொடி போடாமல் பச்சை மிளகாயிலேயே தாளித்திருந்தார்! க்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்! பின்னர் வழக்கம்போல் சாஸ் எனப்படும் மசாலா மோர் அருந்திவிட்டுக் கிளம்பினோம். இந்த ஓட்டலில் கை கழுவ ஃபிங்கர் பௌல்ஸ் கொடுத்தார்கள்! எங்களுக்குத் தானா, எல்லோருக்குமா தெரியலை! ஓட்டலுக்கு வந்து ஓய்வு எடுத்தோம். ஓட்டல் மானேஜர் ஓட்டல் மூலமாகவே உணவு வரவழைத்துக் கொடுப்பதாகவும் சொல்லி இருந்தார். அநேகமாக அது ஸ்விகி என நினைக்கிறேன். ஆகவே மாலை காஃபி வரவழைத்துச் சாப்பிட்டதும் வெளியே எங்கும் போகாமல் அறையிலேயே தங்கி இருக்கத் தீர்மானித்து ஓட்டல் ஊழியரிடம் தென்னிந்திய இட்லி, தோசை கிடைக்குமா என விசாரித்ததற்கு அவர் தங்களிடம் இருந்த பட்டியலைப் பார்த்துவிட்டுத் தயிர்சாதம் தான் கிடைக்கும் என்றும் 125 ரூ ஒருத்தருக்கு என்றும் சொன்னார். சரினு அதையே வரவழைத்துத் தரச் சொன்னோம். ஏழரை மணிக்கு வரும் என்றார்கள்.

ஏழரைக்குத் தயிர்சாதம் வந்தது. பெரிய பொட்டலம்! ஒருத்தரால் சாப்பிட முடியாது போல் இருந்தது. உள்ளே மிகப் பெரிய மோர்மிளகாய்! குடமிளகாயையே மோர் மிளகாயாகப் போட்டு அதையே வறுத்து வைத்திருக்கின்றனர். ஊறுகாயும் இருந்தது. முடிந்தவரை சாப்பிட்டோம். சாதம் நன்றாகவே இருந்தது. மறுநாள் விமானத்தில் ஊருக்குக் கிளம்பணும். ஆகவே பெட்டி, படுக்கையைத் தயார் செய்து கொண்டோம். காலை எழுந்ததும் குளித்துத் தயாராகி இட்லி, தோசை கிடைக்குமிடம் தேடிச் சென்றோம். அந்த நேரம் ஒரே ஒரு ஓட்டல் திறந்திருந்தது. அன்று ஞாயிறு வேறே! கன்னடக்காரர்களால் நடத்தப்படும் ஓட்டல்! தோசையும், இட்லியும் சாப்பிட்டோம். மதியம் பனிரண்டு மணி இருபது நிமிடங்களுக்கு விமானம்.சென்னை போகும்போது இரண்டு மணி ஆகிவிடும். அங்கே என்ன கிடைத்தாலும் விலை அதிகமாக இருக்கும். ஓட்டலில் இருந்து மறுபடி லாட்ஜுக்குத் திரும்பிய ஆட்டோவையே விமான நிலையம் வரை கொண்டுவிடப் பேசிக் கொண்டோம். சரியாகப் பதினோரு மணிக்கு வருவதாக அவர் சொல்லிவிட்டுச் சென்றார்.

அதன்படி அவர் வந்ததும் விமானநிலையம் போய்ச் சேர்ந்தோம். தொகை சரியாகவே வாங்கிக் கொண்டார். விமானம் கொஞ்சம் தாமதம் எனச் செய்தி மொபைலுக்கு வந்திருந்தது. ஆகவே பாதுகாப்புச் சோதனைகளை முடித்துக் கொண்டு நுழைவாயிலுக்குச் சென்று காத்திருந்தோம். அங்கே தேநீர் 40 ரூபாய்க்கும் காஃபி 50 ரூபாய்க்கும் சமோசா 30 ரூபாய்க்கும் விற்பதாகப் போட்டிருந்தார்கள்.வாங்கிக் கொள்ளலாம் எனில் அது சரியாக வருமா என்னும் சந்தேகம். வேண்டாம்னு விட்டோம். எவ்வளவு பெரிய தவறு என்பது சென்னை போய்த் தான் தெரிந்தது. மதியம் விமானத்தில் ஏறிச் சென்னை வந்ததும் மறுபடி திருச்சி போக வேண்டி நாங்க செல்லவேண்டிய வாயிலில் உள்ள பாதுகாப்புச் சோதனைக்குச் சென்று அதை முடித்துக் கொண்டோம். திருச்சி விமானமும் ஏழு மணிக்குத் தான் கிளம்பும் என்றார்கள். இன்னமும் மூன்று மணி நேரம் இருக்கே, பசி தாங்கணுமே எனச் சுற்றும் முற்றும் பார்த்தோம். நாங்கள் இருந்த பனிரண்டாம் நுழைவாயிலுக்கருகே இருந்த ஓர் ரெஸ்டாரன்டில் ப்ரெட் இருக்கவே அதைப் போய்ப் பார்த்தோம். அது ப்ரெட் பிட்சாவாம். 125 ரூ ஒரு பீஸ் என்றார்.குடிக்க என்ன இருக்குனு பார்த்தால் காஃபி விலையில் காஃபி எஸ்டேட்டே வாங்கலாம்னு நினைச்சோம். பின்னர் அவர் ரொம்பவே பிகு செய்துவிட்டு எங்களுக்கு டிப் டீ இருக்குனு சொன்னார். அதை வாங்கிக்கலாம்னு வாங்கிக் கொண்டால்! பகவானெ! அதுவும் ஒருத்தருக்கு 110 ரூபாய்! ஙே!!!!!!!!!!!!!!!!!!! வேறே வழி இல்லை. இருவர் கையிலும் தேநீர்த்தம்பளர். வாங்கிய அந்தப் பிட்சா ப்ரெட்சகிக்கவில்லை. தூக்கிப் போட்டுவிட்டுத் தேநீரைக் குடித்தோம்.



ஏழு மணிக்கு விமானம் கிளம்பியது. ஏழரைக்குத் திருச்சி வந்து எட்டு மணிக்கு வெளியே வந்தால் அப்போப் பார்த்து என்னோட மொபைலில் ஜியோவும் அவுட்! பிஎஸ் என் எல்லும் அவுட். சரினு ரங்க்ஸோட மொபைல் மூலம் ரெட் டாக்சியைத் தொடர்பு கொள்ள நினைச்சால் சுத்தம்! மொபைலில் சார்ஜே இல்லை! அப்புறமா அங்கிருந்த வண்டி ஓட்டுநர்களிடம் பெரிய பேரங்கள் செய்து அறுநூறு ரூபாய்க்கு ஶ்ரீரங்கம் எங்க வீடு வந்து சேர்ந்தோம். ரெட் டாக்சியில் வந்தால் 200 ரூபாய்க்குள் தான்! நேரம்!