இதுவும் எதுவும் எல்லாமும் கடந்து தான் போகும்!

ஏமாறுவதற்கு ஆள் இருந்தால் போதும் நம்மவர்கள். நல்லா தலையில் மிளகாய்ச் சட்னி, தக்காளிச் சட்னி எல்லாமும் அரைத்துவிடுகின்றனர். அதிலும் இந்தத் தொழில் நுட்ப வேலை தெரிந்தவர்கள் இருக்காங்களே! அவங்க தங்களுடைய பொருளை நமக்கு விற்பதெனில் கரெக்டா வருவாங்க! வியாபாரம் பேசுவாங்க! பொருளை நமக்காகச் சலுகை விலையில் கொடுப்பது போல் கொஞ்சம் பணம் குறைச்சுட்டுக் கொடுப்பாங்க! அதே நம்முடைய ஒரு பொருளை அவங்களிடம் விற்கக் கொடுத்தால் அது என்னமோ நம்ம ராசி போல, விற்கவே விற்காது. இதோ, இன்னிக்கு வித்துடும். , இதோ இன்னிக்கு வித்தாச்சு, பணத்தை எடுத்து உங்களிடம் கொடுக்கத் தான் கிளம்பினேன். நடுவில் வேலை வந்துவிட்டது என்பார்கள். அதுக்குள்ளாக அவங்களுக்கு அப்போத் தான் எக்கச் சக்க மீட்டிங் எல்லாம் ஏற்பாடு ஆகும். அல்லது வெளியூரில் போய் மாட்டிக் கொண்டிருப்பார்கள்! நாம் தொலைபேசியில் அழைத்தால் எட்டாத இடத்தில் இருப்பதாகச் செய்தி வரும்.

மீறி எடுத்துவிட்டால், அங்கே தான் வரப்போறேன், இன்னும் பத்து நிமிஷத்தில் அங்கே இருப்பேன் என்பார்கள். சரினு நாம கதவை எல்லாம் விரியத் திறந்து வைச்சுட்டு, கீழே பாதுகாவலரிடம் சொல்லிட்டுக் காத்திருப்போம். "காத்திருந்து, காத்திருந்து காலங்கள் போகுதடி!" என்று நாம் பாடிக் கொண்டிருக்க வேண்டியது தான். வரவே மாட்டாங்க. சரினு மறுநாள் கூப்பிட்டுக் கேட்கலாம்னு தொலைபேசினால் மணி அடிக்கும்;அடிக்கும்;அடிக்கும்; அடித்துக் கொண்டே இருக்கும். மறுமுனையில் எவ்வித அசைவும் இருக்காது. இம்மாதிரி அலுத்துப் போன ஒரு மணி நேரத்துக்குப் பின்னர் நம் நண்பர், நாம் பெரிதும் நம்பிய தொழில் நுட்ப நிபுணர்  தொலைபேசியின் உரிமையாளர்,  நாம் யாரை எதிர்பார்த்து அழைத்தோமோ அவர் தொலைபேசியை எடுக்க மாட்டார். வேறே யாரானும் எடுத்து ஏதோ பிசியான  நேரத்தில் நாம் அழைத்துத் தொந்திரவு கொடுக்கிறோம் என்னும் எண்ணம் வரும்படியான குரலில் , "அவர் இப்போ ரொம்ப பிசி. முக்கியமான மீட்டிங்க்! இப்போப் பேச முடியாது!" என்று சொல்லுவார். நாமும் அலுத்துப் போய்த் தொலைபேசியில் எஸ் எம் எஸ் கொடுத்துப் பார்ப்போமேனு கொடுப்போம்.

இந்த எஸ் எம் எஸ் மட்டும் கரெக்டா நாம் அனுப்புவதற்குப் பைசாவைக் கழித்துக் கொண்டேன்னு செய்தியை அனுப்பி வைப்பாங்க. ஆனால் சம்பந்தப்பட்ட நபர் அதைப் பார்த்தாரா இல்லையா என்பதற்கான அடையாளமே எதுவும் இருக்காது. வாட்ஸப்பில் அனுப்பலாம் எனில் அப்போப் பார்த்து அது போகாது! அன்னிக்குப் பொழுது   இப்படியே போயிடும். மறுநாள் கூப்பிட்டால் ரொம்பக் கரெக்டா சம்பந்தப்பட்ட நபரே தொலைபேசியை எடுப்பார். அடடா! நீங்க இத்தனை முறை கூப்பிட்டீங்களா? மெசேஜ் அனுப்பினீங்களா? தெரியலையே மேடம், நான் பாருங்க இங்கே மதுரைக்கு வந்திருக்கேன். எங்களுக்குத் திருச்சி, ஸ்ரீரங்கம் மட்டுமில்லை. இங்கே சுத்துவட்டார ஊர்கள் எல்லாத்துக்கும் நாங்க தான் செர்வீஸ் செய்யறோமா! இங்கே அனுப்பிட்டாங்க! இன்னும் 2 நாள் பொறுங்க! நான் ஊருக்கு வந்ததும் நானே உங்களைக் கூப்பிட்டு எப்போ வரணும்னு கேட்டுட்டு பணத்தைக் கொடுத்து செட்டிலே செய்துடறேன். என்று ரொம்ப நம்பிக்கையாகத் தெரிவிப்பார். அவர் ஊரிலிருந்து வந்திருப்பார் என்று தோன்றும் நாள் நாம் அழைத்தால் அப்போதும் பொறுமையாய்த் தொலைபேசியை எடுத்து இன்னும் இரண்டே நாட்கள்! இருங்க இதோ வந்துடுவேன்! என்பார்.

இப்படிப் பல இரண்டு நாட்கள், பலமுறை வெளியூர் போய் வேலை செய்தல், பல முறை மீட்டிங் எல்லாம் ஆகிவிடும். ஒருவழியா இங்கே இருந்து ஒண்ணுமே பெயராதுனு நாம் அலுத்துப் போக ஆரம்பிச்சுடுவோம். பணம் போனால் போகட்டும்! எத்தனை பேர் ஏமாத்திட்டாங்க இந்த ஊரிலே! எலக்ட்ரீஷியன் ஆயிரக்கணக்கில் ஏமாத்தலையா? ப்ளம்பர் ஏமாத்தலையா? நாம நம்ம கணினியைச் சும்மாக் கொடுத்ததாக நினைச்சுப்போம் என்னும் எண்ணத்துக்கு இறங்கி வந்து விடுவோம். ஆனால் இதை எல்லாம் விடப் பெரிய பிரச்னை இனிமேல் நம்மிடம் இருக்கும் லாப்டாப்பிற்கு யார் வந்து ரிபேர் வேலைகள் செய்து தருவாங்க? பெரிதும் நம்பின இவரை இனிமேல் நம்மால் கூப்பிட முடியுமா? அப்படியே நாம் எல்லாவற்றையும் மறந்துட்டு இவரையே கூப்பிட்டாலும் இவர் வந்து செய்து தருவாரா?  நாம பணத்தைப் பத்திப் பேசுவோம்னு வராமல் இருப்பாரா? இது தான் இப்போதைய மில்லியன் டாலர் கேள்வி!