கௌரவப் பிரசாதம்! இது எனக்குப் போதுமா?

 என்னைப் பார்க்கிறவங்க யாராக இருந்தாலும் வீட்டில் எல்லா வேலைகளையும் நான் தான் செய்வேன் என்றோ தினசரி சமையலும் நான் தான் செய்வேன் என்றோ நம்புவது இல்லை. இது இப்போ ஆரம்பிக்கலை. கல்யாணம் ஆனப்போவே மாமியார் வீட்டில் யாருக்கும் நான் வேலை எல்லாம் செய்வேன் என்பதில் நம்பிக்கை இருந்ததில்லை. காய் நறுக்கத் தெரியுமா? தேங்காய் துருவத் தெரியுமா? தோசை வார்க்க வருமா?  இட்லி மாவு அரைக்கும்போது குழவியை எந்தத் திசையில் சுற்றுவாய்? தயிர் கடைவது என்றால் என்னனு தெரியுமா? தயிர் மத்தைப் பார்த்திருக்கியா? அதைப் பார்த்திருக்கியா?  இது தெரியுமா?" என்றெல்லாம் கேட்டார்கள். எனக்கு எல்லாம் தெரியும் என்பதை நம்பவும் இல்லை. எல்லாம் செய்து தான் காட்டினேன். அப்போவும் இன்னிக்கு என்னமோ பண்ணிட்டே! தினம் தினம் பண்ணணுமே! அதுக்கு உன்னால் முடியுமா? என்பார்கள். இது கேட்டுக் கேட்டு எனக்கே அலுத்துப் போய்ப் பின்னர் இந்தக் காதில் வாங்கி இன்னொரு காதால் வெளியே தள்ளிவிட ஆரம்பிச்சேன்.

50 வயதுக்குப் பின்னர்   கொடி போல் இருந்த உடல் பூஷணி போல் ஆக ஆரம்பிக்கையில் யாருமே இதுக்கும் வேலைக்கும் சம்பந்தமில்லை என்றோ நான் சாப்பிடும் சாப்பாட்டுக்கும் இதுக்கும் சம்பந்தம் இல்லை என்றோ ஒத்துக்கொள்ளவில்லை. சில நெருங்கிய சொந்தங்கள்/நட்புக்கள்  பார்க்கும்போதெல்லாம் வீட்டில் எல்லா வேலையையும் எடுத்துப் போட்டுக் கொண்டு செய்துடு! உட்காராதே! மத்தியானம் தூங்காதே! அள்ளிப் போட்டுக் கொண்டு சாப்பிடாதே! அளவாகச் சாப்பிடு!" என்றெல்லாம் உபதேசிப்பார்கள். அதோடு இல்லாமல் அவங்க வீடுகளில் எல்லாம் குழந்தை இருந்ததால் "குழந்தையோடு நாங்க ஓடி ஆடறோம். நீ தனியா இருக்கே! வேலையே இல்லை; அதான் உடம்பு பெருத்துப் போகிறது!" என்பார்கள். என்னத்தைச் சொல்ல! 

அம்பத்தூரில் இருந்தவரைக்கும் காலை/மாலை இருவேளையும் வீட்டைச் சுற்றிப் பெருக்கி, மாடிப்படி பெருக்கி, கொல்லைக் கிணற்றடி பெருக்கி எனக் காலை ஒன்றரை மணி நேரம், மாலை ஒன்றரை மணி நேரம் இதுக்கே சரியாகிவிடும். வாரம் ஒரு நாள் மொட்டை மாடி சுத்தம் செய்தல், தண்ணீர்த் தொட்டி சுத்தம் செய்தல்(இரண்டு பேருமாகத் தான் செய்வோம்) என்று வேலைகள் இருக்கும். அதோடு தோட்டம் பெருக்குதலும் சேர்ந்து கொள்ளும். பின்னாட்களில் எனக்கு வீசிங் தொந்திரவு அதிகரித்ததால் தோட்டம் பெருக்குதலுக்கு மட்டும் ஆள் போட்டோம். ஆனாலும் வீட்டைச் சுற்றி நான் தான் பெருக்கிக் குப்பைகளை அள்ளிப் போடுவேன். வேப்பிலைகள், அசோக மர இலைகள், மாவிலைகள், மற்ற மரங்களின் இலைகள்னு கீழே விழுந்து ஒரே அல்லோலகல்லோலமாக இருக்கும். பெருக்கலைனா நம்ம சுப்புக்குட்டியார் அந்த இலைகள் காய்ந்தனவற்றில் புகுந்து படுத்துக்கொண்டு ஓய்வு எடுப்பார். எங்கேயானும் மிதிச்சுடப் போறோமேனு அது வேறே கவலையா இருக்கும். இது போதாது எனத் தென்னை ஓலை மட்டைகள், தேங்காய்கள் எனக் கீழே விழும்.

அவற்றை ஒதுக்குதல், தென்னங்குச்சியைக் கிழிச்சு எடுத்து விளக்குமாறுக்குச் சேர்த்தல் என வேலை இருக்கும். இந்த விளக்குமாறுக்கு ஓலை கிழிப்பதை நம்ம ரங்க்ஸ் நான் செய்தால் ஒத்துக்க மாட்டார்."தென்னை மரங்களெல்லாம் நீ எங்கே பார்த்திருக்கே? இதைப்பத்தி எல்லாம் உனக்கு என்ன தெரியும்? நான் தான் ஓலை கிழிப்பேன்!" என்று அவர் உட்கார்ந்து செய்வார். அவர் இல்லாதப்போ நானும் பண்ணுவேன். அதைப் பார்த்துச் சிரிப்புப் பொத்துக் கொண்டு வரும் அவருக்கு. நான் சரியாய்ப் பண்ணலையாம். போகட்டும்னு விட்டுடுவேன். இப்படி இருந்து கொண்டிருக்கும்போதே இங்கே ஶ்ரீரங்கம் வந்ததும் எல்லோருக்கும் நான் சமைக்கிறேனோ இல்லையோ எனச் சந்தேகம் வந்தது. அதற்கேற்றாற்போல் இரண்டு வருஷங்கள் முன்னர் அக்கி வந்தப்போ சாப்பாடு வாங்கிச் சாப்பிட்டோமா, அது சில மாதங்கள் வரை நீடித்தது. மருத்துவர் கண்டிப்பாக வேலை செய்யக் கூடாது என்று சொன்னதால் வாங்கித் தான் சாப்பிட்டோம். பின்னர் அம்பேரிக்கா போனதும் அங்கே நான் தான் சமைத்தேன். இங்கே வந்த பின்னரும் கொரோனா/தொடர்ந்து லாக்டவுன் என்று வர நான் தான் சமைக்கிறேன். இப்போத் தான் கண் அறுவை சிகிச்சை என்று முடிவாகி விட்டதால் ஒரு மாசத்துக்காவது சாப்பாடு கொடுக்க ஆள் வேண்டும் என்று தேடுகிறோம்.

இரண்டு, மூன்று பேரிடம் சாப்பாடு வாங்கிச் சாப்பிட்டுப் பார்த்துட்டோம். எல்லோருமே பீட்ரூட்டை விடுவதில்லை. அவங்களுக்கு அது தான் விலை மலிவு போல் இருக்கு. அடுத்து முட்டைக்கோஸ்! சென்ற வாரம் ஒரு நாள் ஒரு புது காடரர் சாப்பாடு உள்பட 50 ரூபாய் என்று சொல்லி இருந்தார். முகநூலில் நண்பர் ஒருத்தர் ஶ்ரீரங்கம் என்பதால் எனக்குப் பகிர்ந்திருந்தார். அவரிடம் சாம்பார், ரசம், கறி, கூட்டு வாங்கலாம் எனப் பேசினோம். ஒருத்தருக்கு 40 ரூபாய் என்றார். சரினு இரண்டு நபர்களுக்குத் தேவை என ஆர்டர் கொடுத்தோம். காலை பத்து மணிக்குள் வந்துவிடுவதாகச் சொன்னார்கள். அதே போல் ஒன்பதே காலுக்கெல்லாம் சாப்பாடு வந்து விட்டது. பயந்து கொண்டே வாங்கினேன். நல்ல வேளையாக அலுமினியம் ஃபாயிலில் கட்டி இருந்தார்கள். அதுக்குள்ளே நம்மவருக்கு இரவுக்கும் வாங்கிப் பார்க்கும் ஆசை வந்துவிட அவரிடம் இரவு என்ன என்று கேட்டார். பூரி, கிழங்கு என்று சொல்ல சரினு இரண்டு செட் பூரி கிழங்குக்கு ஆர்டர் கொடுத்துட்டார். நல்லவேளையாக சாதம் கூடவே வைத்திருந்தேன்.

இரவு பூரி வந்தது. கிழங்கு ப்ளாஸ்டிக் பையில் கட்டி இருந்ததைப் பார்த்தாலே பிடிக்கலை. பூரிகள் மட்டும் அலுமினியம் ஃபாயில் பேப்பரில் கட்டப்பட்டு இருந்தன. கிழங்கைப் பிரித்து ஒரு பாத்திரத்தில் கொட்டினால் ஏதோ வாசனை. குமட்டியது. வாயில் விட்டுப் பார்த்தால் உப்பு, காரம் சரியாய் இருந்தாலும் ஏதோ மாற்றம். சாதம் இருந்ததால் அதைத் தயிர் விட்டுப் பிசைந்து வைத்துவிட்டு ஊறுகாயும் எடுத்து வைத்துக் கொண்டு பூரிகளைப் பிரித்தால் உள்ளே ஆறு பூரிகளும் பொடிப் பொடியாக உதிர்ந்திருந்தன. கையில் எடுத்தால் ரொம்பவே கடினமாகவும் இருந்தன. அதிலிருந்து எப்படியோ 3 பூரிகளைப் பிரித்து எடுத்து அவருக்குப் போட்டுவிட்டுக் கிழங்கையும் ஊற்றினேன். அவரும் வாசனை சரியில்லை எனச் சொல்லிக் கொண்டே பூரியை எடுத்தார். எனக்கும் உடனே புரிந்து விட்டது. பூரி மாவில் ரவையை தாராளமாகப் போட்டு ரொம்பக் கெட்டியாகப் பிசைந்து மொறுமொறுவென எடுத்திருக்காங்க. அதைக் கட்டவும் நொறுங்கி விட்டன. கிழங்கில் என்ன பிரச்னை என்று பார்த்தால் கடவுளே!

வெங்காயம் போட்டுக் கிழங்கு பண்ணவில்லை. அதுக்குப் பதிலாக முட்டைக்கோஸை நறுக்கி வெங்காயத்துக்குப் பதிலாக வதக்கி உருளைக்கிழங்கையும் போட்டுப் பண்ணி இருக்காங்க. அதிலே உப்பு மட்டும் போட்டிருந்தாங்களே தவிர்த்து வேறே வாசனைக்குக் கருகப்பிலையோ, பச்சை மிளகாயோ, அல்லது காரப்பொடியோ, பெருங்காயமோ சேர்க்கவே இல்லை.  உருளைக்கிழங்கை வேக வைத்து உதிர்த்து அதிலே தண்ணீர் சேர்த்து முட்டைக்கோஸுடன் சேர்த்துக் கொதிக்க வைத்துக் கொடுத்து விட்டார்கள். இத்தனைக்கும் நான் சாப்பாடு கேட்கும்போதே பீட்ரூட், முட்டைக்கோஸ், நூல்கோல், காலிஃப்ளவர் சாப்பிட முடியாது. தைராயிட் பேஷன்ட் எனச் சொல்லி இருந்தோம். அப்படி இருந்தும் சாப்பாட்டில் பீட்ரூட்டைச் சேர்த்து விட்டு நாங்க என்ன காய் என்று கேட்கையில் அவரைக்காய் என்று சொல்லிவிட்டார். இரவுக்கும் கிழங்குனு சொல்லிட்டு தண்டனையாகி விட்டது. நல்லவேளையா சாதம் இருந்ததோ பிழைச்சோம்.

அதுக்கப்புறமா அவரிடம் வாங்கலை. சாம்பார், ரசம் வரைக்கும் ஓகே. அளவும் இருவருக்குப் போதுமானதாக இருந்தது. என்றாலும் இந்த டிஃபனில் பட்டு விட்டதால் மேற்கொண்டு தொடரப் பயம். இப்போதைக்குச் சமைத்துக் கொண்டிருக்கேன். பின்னர் பார்க்கணும். இன்னும் நேரம் இருக்கே. அடுத்த மாதம் தம்பி குடும்பம் வருவாங்க. அதன் பின்னர் தான் எதுவாக இருந்தாலும் முடிவு எடுக்கணும். அது வரைக்கும் என் சமையல் தான்! ரசம் வைச்சாலும் போதும். ஊறுகாய் இருப்பதால் ஏதோ சாப்பிட்டுக்கலாமே! வர வர உப்பு, புளி, பருப்பு அடையாளம் தெரிஞ்சால் போதும், சமையல்காரராக ஆகிவிடலாம்னு எல்லோரும் கிளம்பிடறாங்க. இன்னொரு மாமி  நேரில் பேசும்போது தேன் வழிந்தது. சாப்பாட்டுக்குத் தொலைபேசினால் நான் வெளியே இருக்கேன். அதனால் 2,3 நாட்கள் சாப்பாடு கிடையாதுனு சொல்லிட்டாங்க. இங்கே வீட்டுக்கு வந்தப்போக் கேட்டதுக்கு என்கணவர் சமைப்பார், பிள்ளைக்கு எல்லாம் சொல்லிக் கொடுத்துட்டேன். அதனால் உங்களுக்குச் சாப்பாடு கிடைச்சுடும் என்றெல்லாம் சொன்னாங்க. கடைசியில் இல்லைனு கையை விரிச்சுட்டாங்க. பேசாமல் நம்ம ரங்க்ஸையே சமைக்கச் சொல்லிட வேண்டியது தானோ!இஃகி,இஃகி,இஃகி!