சௌந்தர்ய லஹரி! 8! நவராத்திரியில் அம்பிகை வழிபாடு!

 அம்பிகையின் பாத கமலங்களின் சக்தி எப்படிப்பட்டதெனில், மற்ற தெய்வங்கள் எல்லாம் தங்கள் திருவடிகளைச் சுட்டிக்காட்டி அபய வரத முத்திரை காட்டுகையில் அம்பிகையோ அதெல்லாம் இல்லாமலேயே தன்னிரு பாதங்களை இறுகப் பற்றிக்கொண்டவர்களை ஒரு நாளும் கைவிடுவதே இல்லை. நேரே தன்னில் அவர்களை ஐக்கியப்படுத்தி மோக்ஷத்தை அளிக்கிறாள். இந்த உலகம், ஈரேழு பதினாலு லோகங்கள் மற்றும் மற்ற தெய்வங்களின் சக்திகள் போன்ற எல்லா சக்தியும் அம்பிகையிடமிருந்தே வந்திருக்கையில் அவளுக்கெனத் தனியாக அபய வர ஹஸ்தங்கள் எதுக்கு என்கிறார் ஆசாரியார். அம்பிகையின் வெவ்வேறு வடிவங்களே மற்ற தெய்வங்கள் எல்லாம் என்றாலும், இங்கே அனைத்தும் அடங்கிய லலிதா திரிபுர சுந்தரியாக அம்பிகையைக் காண்கிறார் ஆசாரியார். அத்தகைய லலிதா திரிபுர சுந்தரி இவ்வுலகத்து மாந்தரெல்லாம் அடைக்கலம் புகும் புகலிடமாகவும் இருக்கிறாள். அவள் என்னைச் சரணடையுங்கள்; நான் உங்களை ரக்ஷிப்பேன்; என்றெல்லாம் அபயவர ஹஸ்தம் காட்டவேண்டும் என்பதே இல்லை. அவளை மனதில் தியானித்தாலே போதும். தன்னோடு சேர்த்துக் கொண்டு கேட்டதை வாரி வாரி வழங்குகிறாள். 

த்வ-தன்ய: பாணிப்ப்யா-மபயவரதோ தைவதகண: 

த்வமேகா நைவாஸி ப்ரகடித-வராபீத்யபிநயா 

பயாத் த்ராதும் தாதும் பலமபி ச வாஞ்சாஸமதிகம்

 சரண்யே லோகானாம் தவ ஹி சரணாவேவ நிபுணெள 

தேவெனப் புகழ அதில் நிமிர்ந்து நிகர் 

செப்புவார் அபய வரதமாம் 

பாவகத்து அபினயத்தோடு உற்ற கை 

பரப்பி என் பயம் ஒறுக்குமே யாவருக்கும் அஃதரிது நின் பதம் 

இரப்ப யாவையும் அளிக்கு மான் 

மூவருக்கும் ஒரு தாவரப் பொருள் என் 

மூலமே தழையு ஞாலமே. 

கவிராஜப் பண்டிதரின் தமிழாக்கம் 

ஸம்சார பயத்தைப் போக்கி மோக்ஷத்தை அளிக்கும் அபய முத்திரையைக் காட்டும் பிற தெய்வங்களைப் போலன்றித் தன் காலடியில் வந்து வணங்கினாலே மோக்ஷத்தைக் கொடுக்கக் கூடியவள் அம்பிகை. நாம் கேட்பதற்கும் அதிகமாகப் பலனைத் தருவாள். லலிதா திரிபுரசுந்தரிக்குக் கரங்களில் பாசாங்குசங்கள், புஷ்பபாணங்கள், கரும்பு வில் போன்றவற்றோடு காட்சி அளிப்பதால் அம்பாளுடைய கைகளால் தன்னைச் சரணடை என இடக்கை பாதங்களைச் சுட்டாமலும், வலக்கை மேல்நோக்கிக்காட்டாமலும் அவளுடைய பாதங்களே சரணம் செய்யத் தக்கவை என்பது இங்கே சூசகமாய்ச் சொல்லப் படுகிறது. பொதுவாகவே பெரியவர்களை நமஸ்கரிப்பது வழக்கம். யார் வீட்டிற்கானும் போனாலும் அங்கே வயது முதிர்ந்தவர்கள் இருந்தால் நமஸ்கரித்து ஆசிகளை வாங்கிக்கொள்வோம். இப்போதெல்லாம் இந்த வழக்கம் இல்லை எனினும் இன்னமும் சிலர் கடைப்பிடித்து வருகின்றனர். வீட்டுப் பெரியவர்களை வணங்கினாலே ஆசிகளும், வாழ்த்துகளும் கிடைக்கிறது. கீழே விழுந்து வணங்குவதன் மூலம், நாம் அனைத்திலும் சிறியோன் என்ற எண்ணம் தோன்றி விநயம் பிறக்கும். வீட்டின் பெரியவர்களை விழுந்து வணங்கிப் பழகினோமானால் நாளாவட்டத்தில் அம்பிகையின் பாதங்களைப் பூரணமாய்ப் பற்றிக்கொள்ளலாம். நாம், நம்முடைய, என்ற நமது ஆணவம் விலகவேண்டுமானால் பரிபூரண சரணாகதி தான் சிறந்தது. 

ஆனால் அம்பிகையோ மூத்தோர்களுக்கெல்லாம் மூத்தவள்! அபிராமி பட்டரும் கூட அம்பிகையை "மூத்தவளே" என ஒரு பாடலில் அழைக்கிறார். ஆதிமூலமான பராசக்தியை அனைத்தையும் இயக்கும் சக்தியை வணங்கினால் கிடைக்கும் பெறர்கரிய பேற்றைப் பற்றி எண்ணுகையிலேயே, அவள் நாமத்தைச் சொல்கையிலேயே மனம் ஆனந்த சாகரத்தில் மூழ்குகிறது. அகிலாண்ட கோடி பிரம்மாண்ட நாயகியான அம்பிகையையே லலிதா திரிபுரசுந்தரியாக வழிபடுகிறோம். அப்போதாவது நம் ஆணவத்தை எல்லாம் விட்டு விட்டு அம்மா, தாயே, நீயே சரணம், உன் பாதாரவிந்தங்களில் நமஸ்கரிக்கிறேன்; என்னை ஏற்றுக்கொண்டு நான் நல்வழிக்குத் திரும்பச்செய்வாய்! உன்னை என்றும் மறவாமல் இருக்கும்படி பண்ணுவாய்! என்று நம்மை மறந்து தேவியின் பாதங்களையே நினைத்துக் கொண்டு பிரார்த்திக்க வேண்டும். 

சென்னியது உன்பொன் திருவடித்தாமரை; சிந்தையுள்ளே

 மன்னியது உன் திருமந்திரம்; சிந்துர வண்ணப்பெண்ணே! 

முன்னிய நின் அடி யாருடன் கூடி முறை முறையே 

பன்னியது என்றும் உன் தன் பரமாகம பத்ததியே. 

இதையே அபிராமி பட்டர் கூறுகையில் சிந்தூரத்தை ஒத்த செந்நிறப்பெண்ணே! அம்பிகையை உதிக்கின்ற செங்கதிருக்கும் ஒப்பிட்டிருக்கிறார் பட்டர். இங்கேயோ சிந்தூரத்தைக் கூறுகிறார். அவ்வளவு செக்கச் சிவந்த மேனியை உடைய பெண்ணரசியே, நான் என்றும் வணங்கி தாள் பணிவது உன் பொன்னிறத் திருவடித் தாமரையில் தானே! தாமரை மலர்களை ஒத்த அந்தத் திருவடியில் விழுந்து வணங்குவதோடு அந்தத் திருவடியைத் தம் சிரசின் மேலும் தாங்குகிறார் பட்டர். அம்பிகையின் திருவடியைத் தம் சிரசின் மேல் தாங்கிக்கொண்டு, தன் மனதினுள்ளே அம்பிகையின் திருமந்திரமான சக்திப் பிரணவத்தை நினைத்த வண்ணம் துதிக்கிறார். அம்பிகையும் தானும் ஒன்றாகி தானே அம்பிகை என்னும் வண்ணம் இரண்டறக் கலந்து விடுகிறார் பட்டர். இவ்வளவும் போதாது என்று, அம்பிகையைத் துதிப்பதே தங்கள் வாழ்நாளின் பெரிய கடமை, பெரும்பேறு என எண்ணும் அடியார் கூட்டத்தோடும் சேர்ந்து அவர்கள் அம்பிகை குறித்த நூல்களைப் பாராயணம் செய்து வாழ்த்திப் பாடுகையில் தாமும் சேர்ந்து கொண்டு அம்பிகையை வாழ்த்திப் பாடுகிறார். இப்படிச் சொல், செயல், நினைவு என எல்லாமும் அம்பிகையாகவே இருக்கத் தான் செய்த புண்ணியம் தான் என்ன என வியந்து மகிழ்கிறார் பட்டர். அவரோ உயிருக்கு ஆபத்தான நிலையில் இருக்கிறார். அமாவாசை அன்று தாம் பெளர்ணமி என அம்பிகையின் முகதரிசனத்தைக் குறித்துச் சொன்னதை மன்னன் புரிந்து கொள்ளவில்லை என்று தெரிந்தும், மன்னன் கட்டளை இட்டுவிட்டான். பெளர்ணமி பூரணச் சந்திரனைக் காட்டு என! என்ன செய்ய முடியும் அவரால்! அம்பிகையைச் சரணடைந்தார். உன் பக்தன் ஆன நான் சொல்வதும் பொய்யாகுமா அம்மா! என நம்பிக்கையோடு பாடுகிறார். அம்பிகையைப் பூரண நிலவை வரச் செய்தாகவேண்டிய கட்டாயமான சூழ்நிலை; அந்தக் கடுமையான நிலையிலும் கூட அவருக்கு அம்பிகையின் மேன்மையையும், அவள் கருணையையும், அவள் பாதார விந்தங்களின் பெருமையையும் மறக்க முடியாமல் அவற்றைக் குறித்துப்புகழ்ந்தே சொல்லுகிறார் எனில் என்றோ ஓர் நாள், ஒரு நிமிடம் நின்றுகொண்டு நாம் சொல்லுவதற்கே இவ்வளவு செய்கிறாளே அம்பிகை அதை என்னவென்று சொல்வது!

8888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

நவராத்திரி அனுபவங்கள்!

நவராத்திரி முடிஞ்சாச்சு. இந்தப் பதிவு நேற்று வந்திருக்கணும். நேற்றுப் பூராவும் கணினியில் வேலை செய்ய நேரம் கிடைக்கவில்லை. ஆகவே இன்று போடுகிறேன். இன்றோடு கொலு முடிந்து விடுகிறது. ஆனால் இந்தப் பதிவுகள்  இன்னமும் இருக்கின்றன. முடிந்தவரை போடுகிறேன்.

இந்த வருஷம் நவராத்திரிக்குக் கொலு வைக்க முடியுமா என்பதே சந்தேகமாக இருந்தது. ஆனால் எப்படியானும் வைச்சுடணும்னு ஓர் உறுதியும் இருந்தது. படி கட்டி எல்லாம் வைக்கும் அளவுக்குப் பொம்மைகளும் இல்லை என்பதால் இருப்பனவற்றைச் சீராக அமைத்து வைத்து விட்டேன். பொம்மைகளைப் பெட்டியில் இருந்து எடுத்துத் துடைத்துக் கொடுத்தது நம்ம ரங்க்ஸ் தான். வரிசைப்படி வைத்தது நான்.  ஒரு மாதிரியாக இந்த ஒன்பது நாட்களை ஒப்பேற்றி விட்டேன். தினமும் ஒரு சுண்டல் கட்டாயமாய்ப் பண்ணிடுவேன். ஒரு நாளைக்குக் குணுக்குப் போட்டேன். இந்தப் பத்து நாட்களில் பலவிதமான அனுபவங்களும் கூட. வெற்றிலை, பாக்கு வாங்கிக்கொள்ள அழைத்தாலும் வராதவர்கள்! ஒரு நாள் வாங்கிக் கொண்டாச்சே தினம் தினம் வாங்கிக்கணுமா என்று சிலர்! தினமுமா சுண்டல் பண்ணுவாய் என்று கேட்டுக்கொண்டு சிலர்! ஒரு தரம் வெற்றிலை, பாக்குக் கொடுத்தாச்சு என்பதால் மற்ற ஒன்பது நாட்களும் அழைக்கவே அழைக்காத சிலர்! இப்படிப் பல்வேறு வேடிக்கையான மனிதர்கள். 

நான் தினம் தினம் அழைத்ததால் என்னைக் கண்டாலே ஓடி ஒளிந்த சிலரும் இவர்களில் அடக்கம். இந்தக் கொலுவுக்கு அழைப்பதிலும் சரி, வருவதிலும் சரி சென்னையை மிஞ்ச யாரும் இல்லை என்பது நன்கு புலனாயிற்று. அங்கே அம்பத்தூரில் நாங்க அனைவருமே ஒரே தெருக்காரர்கள் தான். வருஷா வருஷம் பார்க்கிற/பார்த்த கொலு தான்! என்றாலும் அழைத்தால் உடனே வருவார்கள். யாருக்கு முடிகிறதோ அவங்க தினம் வருவார்கள். இன்னும் சிலர் செவ்வாய், வெள்ளி தப்பாமல் வந்து வெற்றிலை, பாக்கு வாங்கிக் கொண்டு செல்வார்கள். இங்கே மாதிரி கௌரவம் பார்த்தது இல்லை. ஏனெனில் நவராத்திரியில்வெற்றிலை, பாக்கு மஞ்சள் குங்குமம் கொடுப்பதே முக்கியம். அதோடு அம்பிகைக்குத் தினம் ஒரு சுண்டலும் நிவேதனம் செய்ய வேண்டும். காலையும் ஏதேனும் கலந்த சாதம், அம்பிகைக்குப் பிடித்தமான பாயசம் பண்ணி நிவேதனம் செய்ய வேண்டும். கொலுவை வைத்து விட்டுத் தினமுமா சுண்டல் எனக் கேட்டுக் கொண்டும், யாரையும் அழைக்காமல் ஏதோ ஒரு நாள் மட்டும் அழைத்துக் கொடுத்துவிட்டுப் போதும் என இருந்தால் அது என்னமோ எனக்கு மனதுக்குக் கேட்கவில்லை. கொலுவை வைத்து விட்டு வீட்டைப் பூட்டிக் கொண்டும் சிலர் போகின்றனர். :( அதுவும் சரியில்லை. 

முன்னெல்லாம் சென்னையில் தபாலில் கொலுவுக்கு அழைப்பதைப் பற்றி வேடிக்கையாகப் பேசிச் சிரித்திருக்கிறோம். ஆனால் அது தொலைவில் இருந்தவர்களுக்கான அழைப்பு என்பது பின்னால் புரிந்தது. இப்போதெல்லாம் என்னிக்கானும் ஒரு நாள் மட்டும் அழைத்து மஞ்சள், குங்குமம் கொடுத்துவிட்டு மற்ற நாட்களில் யாரையும் கூப்பிடாமல் இருப்பது என்னவோ மாதிரி இருக்கிறது.  எப்படியோ இந்த வருஷம் ஓட்டியாச்சு. இனி பிழைத்துக் கிடந்தால் பார்த்துக்கொள்ளலாம். என்னடா அம்பிகை பற்றிய பதிவோடு சேர்த்துப் போட்டுட்டேன்னு நினைக்காதீங்க! மனசில் தோன்றியதை உடனே எழுதிட்டேன். :) மேலும் தனியாப் போட்டிருந்தால் அதான் போணி ஆகும். அம்பிகை குறித்த பதிவுக்கு யாரும் வரமாட்டாங்க! :))))