தக்ஷிணேஸ்வரம் காளி கோயிலில்!

முதல்லே நாங்க தக்ஷிணேஸ்வரம் போனதுமே கோயிலுக்குப் போகவென ஒரு இடத்தில் ஓட்டுநர் இறக்கிவிட்டுட்டுச் சற்றுத் தொலைவில் இருந்த பாலத்தைக் காட்டி அதன் கீழே வண்டியை நிறுத்தும் இடம் இருப்பதாகவும் தான் அங்கே இருப்பதாகவும், கோயிலில் இருந்து திரும்பும்போது தன்னோட எண்ணுக்குத் தொலைபேசிவிட்டுப் பாலத்தின் கீழே வரும்படியும் சொல்லி விட்டார். அவர் எங்களை இறக்கிட்டு வண்டியை எடுத்துக் கொண்டு போய்விட்டார். நாங்கள் அங்கே கோயிலுக்குச் செல்லும் வழி என நினைத்த பக்கம் திரும்பி நடக்க ஆரம்பித்தால் காவலர்கள் வந்து இப்படிப் போக முடியாது என்று சொல்லிப் பக்கத்துத் தெருவில் திருப்பி விட்டார். சரிதான் என நடக்க ஆரம்பித்தோம்.

நடந்தோம், நடந்தோம், நடந்தோம்! தோம், தோம் தான்! கிட்டத்தட்ட அரைமணி நேரம் நடந்து போன பின்னர் கோயிலின் ஒரு வாயிலருகே கொண்டு விட்டது. அந்த இடத்துக்கு ஆட்டோ கூட வரக் கூடாது என்னும் கட்டுப்பாடு. சைகிள் ரிக்‌ஷா மட்டும் வரலாம். ஆனால் எனக்கு அதில் ஏற முடியாது என்பதால் அதில் செல்லத் தயக்கம். நடந்து நடந்து கால்கள் சோர்ந்து விட்டன! கடைசியில் ஒரு வழியாகக் கோயில் வந்தது. செருப்பு வைக்க ஓர் இடம்! அது எங்கேயோ! தேடிக் கண்டு பிடித்தோம். நல்லவேளையாத் திரும்பி வருவதும் இதே வழி தான் என்பதில் ஓர் நிம்மதி! எக்கச்சக்கக் கூட்டம்! மக்கள் கூட்டம் கூட்டமாகச் சென்று கொண்டிருந்தனர். கல்கத்தாவின் மொத்த ஜனத்தொகையே அங்கே வந்துவிட்டதோ என்னும்படி கூட்டம்.

இந்த அழகில் கோயிலின் அமைப்பை அவ்வளவாக் கவனிக்கலை! ஆனாலும் பார்வதி கேட்டதுக்கு இணங்க ஓரளவுக்குச் சொல்றேன். இது வங்காளப் பாரம்பரிய முறைப்படி கட்டப்பட்டதாகச் சொல்லப்படுகிறது.  தெற்கே பார்த்து அமைந்துள்ள மூன்று மாடிக் கட்டிடம்.  குறைந்த பட்சமாக 45 அல்லது 50 அடி உயரத்தில் அமைக்கப்பட்டிருக்கிறது. நூறு அடிக்கும் மேல் உயரம் இருக்கலாம். கர்பகிரஹம் என்பது நம்ம ஊரிலே இருக்கிறாப்போல் எல்லாம் இல்லை. புரியிலும், அங்குலிலும் கூட கர்ப்பகிரஹம் என்பது தனியாக இருந்தது. இங்கே ஒரு பெரிய அறையில் தான் காளி பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்டிருக்கிறாள்.  இங்கே காளியை "பவதாரிணி" என்னும் பெயரால் அழைக்கின்றனர். சிவனின் மார்பின் மேல் ஏறி நின்ற வண்ணம் காட்சி அளிக்கிறாள்.  ஆயிரம் இதழ்களைக் கொண்ட வெள்ளித்தாமரையின் மேல் இருவரும் காட்சி தருகின்றனர்.

காளியைப் பார்க்க நாங்கள் வரிசையில் போய் நின்று கொண்டோம். அங்கே இருந்த காவலர் என்னைப் பார்த்ததும் படிகளில் ஏற முடியுமா என்று கேட்டார். ஏற்கெனவே படிகளில் ஏறித் தானே வந்திருக்கேன் என எண்ணிக்கொண்டே தலையை ஆட்டினேன். அவரும் கொஞ்சம் யோசனையுடன் சரி எனச் சொன்னார். ஆனால் மேலே போகப் போகத்தான் தெரிந்தது. நிறையப் படிகள் ஏற வேண்டி இருந்தது.  உள்ளே போய்க் காளியைக் கிட்டே இருந்து பார்க்கவும் முடிந்தது. தொட்டு விடும் தூரம் தான். ஆனால் தொட முடியாது. என்றாலும் கல்கத்தா காளியை நான் கொஞ்சம் தொட்டு விட்டேன். பண்டா அதற்குள்ளாகப் பார்த்துட்டுக் கையைத் தட்டி விட்டார். அந்தக் கதையை முதலில் சொல்லி இருக்கணும். :)

கல்கத்தாவில் காளி கோயில்களில் செவ்வாய்க்கிழமை அன்றும், சனிக்கிழமை அன்றும் கூட்டம் நிறைய இருக்குமாம். நாங்கள் போனதோ சனிக்கிழமை அன்று! கேட்கவே வேண்டாம்! அந்தக் கூட்டத்தில் காளியைப் பார்த்துட்டு வெளியே வரவே பனிரண்டு மணி ஆகிவிட்டது. மூடப் போகும் நேரம் வேறே நெருங்கி விட்டது. ஒருவழியாகக் காளியின் தரிசனம் கிடைத்தது. ராமகிருஷ்ணரும், விவேகானந்தரும் வணங்கிய காளி என்பதில் மனதில் ஓர் சிலிர்ப்பு நம்மையும் அறியாமல் தோன்றியது. தரிசனம் முடிந்து வெளியே வந்தோம். மீண்டும் சுற்றிக் கொண்டு வர வேண்டும். போதும் போதும்னு ஆகி விட்டது. மற்றச் சந்நிதிகள் மூடி விட்டார்கள். ஆகவே வேறு வழியின்றி வெளியே செல்லும் வாயிலுக்குச் செல்லும் வழியில் சென்று செருப்புக்களை எடுத்துக் கொண்டு வெளியே செல்ல ஆயத்தமாக வந்தோம். திரும்ப அவ்வளவு தூரம் நடக்கணுமே என நினைத்தப்போ ஒரு ரிக்‌ஷாக்காரர் வந்து மிகவும் கெஞ்சினார். நம்ம ரங்க்ஸுக்கு எப்போவும் ரிக்‌ஷாப் பயணம் என்றால் ஓர் அலாதி ஆசை! ஆகவே அவர் கண்களில் ஆசை மின்ன ஏற முடியாமல் ரிக்‌ஷாவில் ஏறினேன். குடை சாயுமோ என்று பயம் வந்துவிட்டது. :) ஒருவழியாகச் சமாளித்து ஏறினேன். அவரும் ஏறினார். மிகக் கஷ்டப்பட்டு மிதித்தார் ரிக்‌ஷாக்காரர். எனக்கு இறங்கிடலாமா என்றே தோன்றியது. ஆனால் ரிக்‌ஷாக்காரர் விடவில்லை.

நாங்க எங்க வண்டி நிற்கும் இடம் சொல்லி இருந்தோம். பாலத்துக்கு அருகே வரும்போது ஓட்டுநரைத் தொலைபேசியில் அழைத்தோம். அவரும் பாலத்தின் கீழே காத்திருப்பதாகவும், ரிக்‌ஷாக்காரரிடம் அங்கே கொண்டுவிடும்படி சொல்லுமாறும் கூற நாங்கள் ரிக்‌ஷாக்காரரிடம் தொலைபேசியைக் கொடுத்து அவரையே பேசும்படி சொன்னோம். ஓட்டுநர் சொன்ன இடத்தில் அவர் இல்லை. அங்குமிங்கும் அலைந்து தேடிக் கடைசியில் காவலரிடம் கார்கள் நிறுத்துமிடம் கேட்டுத் தெரிந்து கொண்டு, மீண்டும் ஓட்டுநரிடம் பேசி எங்கே இருக்கார் எனக் கேட்கப் பாலத்தின் அடியே என்றார். நாங்களும் அங்கே தான் இருக்கோம் என்று சொல்ல, சற்றுத் தூரத்தில் நின்ற ஒரு கார் கிளம்பி எங்கள் அருகே வந்தது. முதலிலேயே அந்த இடத்தில் தேடினோம். அப்போது அவர் இல்லை. தேநீர் அருந்தச் சென்றிருக்கலாம். என்றாலும் தான் அங்கேயே இருப்பதாகச் சத்தியம் செய்தார். மேற்கொண்டு வார்த்தையை வளர்க்காமல் நாங்கள் வண்டியில் ஏறிக் கொண்டு பேலூர் மடத்துக்கு விடச் சொன்னோம்.




Thanks to Travology.in via google pictures.