சரணம், சரணம் ஆண்டவன் பாதார விந்தங்களே சரணம்!

முன்னைப் போல் பதிவு அடிக்கடி போட முடியவில்லை. முன்னர் ஒரு தரம் வந்த அதே Eye floaters  கண் பிரச்னை ஒரு பக்கம் இருக்க, இன்னொரு பக்கம் சோர்வு, அலுப்பு! கடந்த 2 வருடங்களாகப் பிரச்னை இல்லை. இப்போ திடீர்னு கண்ணில் கட்டி கிளம்பிக் கூடவே இந்தப் பிரச்னையும் வந்திருக்கிறது. 

eye floaters

இந்த ஊரடங்கினால் மக்கள் படும்பாடு ஒரு பக்கம் எனில் மக்கள் படுத்தும் பாடு அதைவிட மோசமாக இருக்கிறது. கொரோனா தாக்குதல் இல்லாத மாவட்டமாக இருந்த கிருஷ்ணகிரியிலும் ஒருத்தர் நோயால் பாதிப்பு எனத் தகவல். சென்னை பற்றிச் சொல்லவே வேண்டாம். சென்னையில் இருப்பவர்கள் படித்தவர்களா இல்லையா என்றே சந்தேகமாக இருக்கிறது. அரசும் கொஞ்சமானும் கடுமை காட்டலாமோ எனத் தோன்றுகிறது. இதனால் கஷ்டப்படப் போகிறவர்கள் சுகாதாரத் தொழிலாளர்கள், மருத்துவர்கள், செவிலியர்கள் தாம். அவர்கள் எவ்வளவு சிரமங்களைப் பொறுத்துக் கொண்டு பணி ஆற்றுகிறார்கள் என்பதை இன்னமும் தமிழ்நாட்டில் யாரும் புரிந்து கொள்ளவில்லை என்றே நினைக்கிறேன்.

சென்னை தி.நகரில் இருக்கும் உறவினர்களுக்கு மளிகைப் பொருட்கள், காய்கறிகள், பழங்கள் வாங்கக் கடைகளுக்குச் சென்றால் எப்போதும் கூட்டமும் வரிசை நீளமாகவும் இருப்பதாகச் சொல்லுகின்றனர். மக்கள் ஊரடங்கினால் உள்ளேயே இருக்க மாட்டார்கள் போல!  இதிலே ஸ்விகி, ஜொமோடோ மூலம் உணவு அளிப்பவர்களில் சிலருக்குக் கொரோனா பாதிப்பு என்கிறார்கள். ஆகவே உணவையும் வாங்குவதில் மிகவும் யோசிக்க வேண்டும்.  சிவப்பு மாவட்டமாகச் சென்னை நீடித்து வருகிறது. கூடவே செங்கல்பட்டு, காஞ்சிபுரம் போன்ற அண்மை மாவட்டங்களும்! திருச்சி ஆரஞ்சு மாவட்டமாக இருக்கிறது. இன்னும் பதினைந்து நாட்களில் பசுமை மாவட்டமாக மாறிவிடும் என உறுதி கொடுக்கின்றனர். இங்கே மக்கள் நடத்தை கொஞ்சம் பரவாயில்லை ரகம் தான். அதிகம் கூட்டம் கூடுவதில்லை. அதோடு தள்ளுவண்டிகளில் காய்கள், பழங்கள் வருகின்றன. பூக்கள் வருவதில்லை. அது ஒரு குறைதான்.  காபிப் பொடி விநியோகம் செய்பவர் இரண்டாம் முறையாகக் கொடுத்துவிட்டுப் போயிருக்கிறார். அது ஒன்றுக்குத் தான் கொஞ்சம் சிரமமாக இருந்தது. 

அம்பேரிக்காவில் உணவகங்கள் திறந்திருப்பதாகப் பையரும் பெண்ணும் சொன்னார்கள். காய்கள், பழங்கள் இணையம் மூலம் தேவையைக் கூறி வீட்டிற்குக் கொண்டு வந்து தருகின்றனர். ஆனால் இதில் ஒரு பிரச்னை என்னவெனில் நாம் கேட்கும் அளவை விட அநேகமாகக் கூடுதலாக இருப்பது. எங்க பெண் வெள்ளைப் பூஷணிக்காய்ச் சின்னதாக ஒன்று கேட்டிருக்கிறாள். அவங்க அனுப்பியதோ பெரிய பறங்கிக்காய்! என்ன செய்வது என்று தெரியவில்லை என்றாள். கூட்டு, கறி, துவையல், பச்சடி, சாம்பார், குழம்பு எனப்பண்ணிவிட்டு முடிந்தால் அல்வா, பாயசம் பண்ணலாம். அப்படியும் மிகுந்தால் அடையில் போடு என்று சொன்னேன்.பறங்கிக்காய் வாரம் கொண்டாடினாள். இன்று அப்புவின் பிறந்த நாள். காலை வீடியோ அழைப்பில் கூப்பிட்டுப் பேசினோம். மீண்டும் இரவு (அவங்களுக்கு அப்போத் தானே மே 2) கூப்பிடுவதாய்ச் சொல்லி இருக்காங்க. குட்டிக் குஞ்சுலுவையும் பார்த்துச் சில நாட்கள் ஆகின்றன.

பேருந்துகளை 50 சதம் பயணிகளோடு இயக்கலாம் என்கின்றனர்.நம் மக்கள் கேட்பார்களா? குறைந்தது 200 சதம் பயணிகளாவது பயணிப்பார்களே!அதை நினைச்சால் இப்போவே திக், திக் என்றிருக்கிறது.  இந்த நோய்க்கு மருந்தே இல்லை என ஒரு சாராரும், மருந்து கண்டு பிடிச்சாச்சு என இன்னொரு சாராரும், எத்தனை மருந்து கண்டுபிடித்தாலும் இது திரும்பத் திரும்ப வரும் என ஒரு சாராரும் சொல்லுகின்றனர். யாருக்கும் எதுவும் நிச்சயமாகச் சொல்லத் தெரியலை. எங்கிருந்து வந்திருந்தாலும்  இது எப்போது போகும் என்னும் எண்ணமே அனைவரிடமும் உள்ளது! இயல்பு வாழ்க்கைக்குத் திரும்புவது எப்போது என்னும் எண்ணம் அனைவரிடமும் உள்ளது. அது அதிகமாய் உள்ளவர்களால் தான் ஊரடங்குச் சட்டமும் மீறப்படுகிறதோ எனத் தோன்றுகிறது. அதோடு நோய்த் தொற்று அறிகுறி இல்லாமலேயே கொரோனா தாக்கும் என்று வேறு சொல்கின்றனர். எல்லாவற்றுக்கும் அரசைக் குறை கூறும் மக்கள் நாம் அரசின் கட்டுப்பாடுகளுக்குக் கட்டுப்பட்டு நடக்கிறோமா என்பதைப் புரிந்து கொண்டு செயல்பட வேண்டும். எங்க உறவினர் ஒருவர் சுமார் ஒரு மாதத்துக்கும் மேலாக இங்கே வந்து மாட்டிக்கொண்டு திரும்பும் வழி தெரியாமல் விழிக்கிறார். 

மருத்துவர்கள் வேறே இப்போதெல்லாம் அவசரம் என்றால் தவிரப் பார்ப்பதில்லை. நோயாளிகளைத் தொட்டுப் பரிசோதனை செய்ய வேண்டுமே! அதே போல் ரத்தம் எடுப்பதற்கும் யாரும் வருவதில்லை. எல்லோருக்கும் கொரோனா பயம். ஆண்டவனைப் பிரார்த்திப்பதைத் தவிர வேறு வழியில்லை. முக்கியமாகச் சென்னை மக்களுக்கு நல்ல புத்தி வரப் பிரார்த்திக்கிறோம். நிலைமையின் தீவிரம் அவர்களுக்கும் புரியும்படி ஆண்டவன் அருள வேண்டும்.