என்னதான் நடக்கும், நடக்கட்டுமே!

இன்று சர்வதேச செவிலியர் தினமாம். கடந்த ஆறுமாதமாக ஒப்பற்ற சேவை செய்து வரும் அனைத்து செவிலியருக்கும் மனமார்ந்த வாழ்த்துகள், பாராட்டுகள். நடமாடும் தெய்வங்களான அவர்கள் சேவை தொடர்ந்து செய்ய ஏற்றவகையில் அவர்கள் உடல்நலனும், மனநலனும் இருக்கும்படிக் கடவுளைப் பிரார்த்திக்கிறேன். 



இன்று இரவு பிரதமரின் உரை இருக்கிறது எனச் செய்திகள் சொல்லுகின்றன. வரும் பதினேழாம் தேதியுடன் ஊரடங்கு முடியப் போகும் நிலையில் இன்று பிரதமர் உரை. ஊரடங்கை நீட்டிக்கச் சொல்லித் தமிழ்நாட்டு முதலமைச்சர் பிரதமரிடம் கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறார். ஏற்கெனவே பெயரளவுக்குத் தான் ஊரடங்கு இருக்கும் நிலையில் இன்னும் நீட்டித்தால் அதனால் என்ன பலன் ஏற்படப் போகிறது என்பது புரியவில்லை. மக்களில் ஒரு சாரார்/மிகக் குறைந்த எண்ணிக்கையில் மட்டுமே ஊரடங்கையும் அதை ஒட்டிய கட்டுப்பாடுகளையும் ஆதரிக்கின்றனர்/ கட்டுப்பாடுகளைக் கடைப்பிடிக்கின்றனர். இனி பேருந்துகள் ஓட ஆரம்பித்தால், ரயில்கள் ஓட ஆரம்பித்தால் இது தொடர முடியுமா? பேருந்து, ரயில்களில் இருக்கைகள் மாற்றி அமைக்கப்படுவதாகச் சொல்கின்றனர். இதற்கெல்லாம் செலவுகள், ஆட்கள் பலம்னு எல்லாம் தேவைப்படும். பயணச் சீட்டின் விலையும் மக்கள் வாங்கும்படி இருக்கவேண்டும்.

இது இத்தனையும் இருக்க வெளிமாநிலத் தொழிலாளருக்கு அரசு எதுவுமே செய்யவில்லை என்றவர்கள் இப்போது அனைத்துத் தொழிலாளர்களும் சென்றுவிட்டதால் இங்கே தொழிற்சாலைகளில் வேலை செய்ய ஆட்கள் பற்றாக்குறை என்கிறார்கள். ஆனால் தமிழ்நாட்டில் இருந்து மஹாராஷ்ட்ரா போனவர்கள் பலரும் அங்கே கரும்பு வெட்டப் போனதாகச் சொன்னார்கள். அதே கரும்பை, வயல் வேலைகளை இங்கே இருந்து செய்திருக்கலாமே என்னும் எண்ணம் வரத்தான் செய்தது. தமிழ்நாட்டில் கட்டுமான வேலைகள், வயல்வேலைகள் போன்ற கடினமான உடல் உழைப்பு நிறைந்த வேலைகளுக்கு ஆட்கள் கிடைப்பது கடினமாக உள்ளது எனவும், தமிழர்கள் எனில் கூடுதல் சம்பளம் தர வேண்டி உள்ளது எனவும் இவர்களை வேலை வாங்குபவர்கள் கூறுவது. இப்போதோ ஆட்கள் பற்றாக்குறை எனச் சொல்கின்றனர்.

இந்த ஊரடங்கு ஆரம்பத்தில் இருந்து எதிர்க்கட்சிகள் பொருளாதாரம் அதல பாதாளத்துக்குப் போய்விட்டது எனவும்,அடித்தட்டு மக்கள் வாழ்வாதாரம் இல்லாமல் கஷ்டப்படுவதாகவும், சாப்பாடே இல்லாமல் தெருத்தெருவாக அலைவதாகவும் சொன்னார்கள். சிலர் உணவு, நிவாரணப் பொருட்கள் கொடுத்து உதவியதாகவும் சொன்னார்கள். அரசோ ஆயிரம் ரூபாய் பணத்துடன் கடந்த இரண்டு மாதங்களாக அனைத்து மளிகைப் பொருட்களும் உணவுப் பங்கீடு நிறுவனம் மூலமாகக் கொடுத்து இருக்கிறது. இனி வரப்போகும் மாதமும் கொடுக்கப் போவதாகச் சொல்லி உள்ளது. இதைத் தவிரவும் முதல் ஊரடங்கின் போதே அனைத்து அடித்தட்டு மக்கள், விவசாயிகள் ஆகியோரின் ஜன் தன் வங்கிக் கணக்கில் பணமும் மத்திய அரசால் போடப்பட்டுள்ளது. ஆனாலும் எதிர்க்கட்சிகளுக்கு இதில் திருப்தி இல்லை. ஒரு தலைவர் கொரோனா பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு ஒரு கோடி நிதி உதவி செய்ய வேண்டும் எனக் கோரியுள்ளார். பணக்கார நாடு எனச் சொல்லப்படும் அம்பேரிக்காவிலேயே அப்படி எல்லாம் கொடுக்கவில்லை. கனடாவில் ஏதோ நிதி உதவி கொடுத்திருப்பதாகச் சொல்கின்றனர். முழு விபரம் தெரியவில்லை.

வெளிமாநிலத் தொழிலாளர்கள் அவங்க ஊர்களில், மாநிலங்களில் வேலை வாய்ப்பு இல்லாமல் தான் தென்னாடுகளுக்கு வந்தனர். இப்போது திரும்பிப் போனால் அங்கே அவங்களுக்கு வேலை காத்துக்கொண்டு இருக்கிறதா? இல்லை. ஆனால் அனைவருக்கும் உயிர் மேல் பற்றும், பாசமும், பயமும். தனியாக இங்கே இருக்கும்போது ஏதேனும் நடந்துவிட்டால்? அந்த எண்ணமே சொந்தங்களின் அருகே போகும்படிச் சொல்லி அவர்களும் சென்றுவிட்டனர். இத்தனைக்கும் இங்கே தமிழ்நாட்டில் அவர்களுக்கென தனி முகாம் ஏற்படுத்திச் சாப்பாடு, மற்ற வசதிகளைத் தமிழக அரசு செய்து கொடுத்துக் கொண்டிருந்தது. இப்போது அவர்கள் ஊர் திரும்பவும் ஏற்பாடுகள் செய்து கொடுத்துள்ளது. மத்திய அரசால் அவர்களின் ரயில் பயணச் செலவில் 85 சதம் இந்திய ரயில்வேயும் மீதி உள்ள 15 சதம் அந்த அந்த மாநிலங்களும் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்று சொல்லப்பட்டுள்ளது. ஆனால் கேரளா தன்னால் முடியாது என்று சொல்லிவிட்டது. என்றாலும் பலரும் இதைப் புரிந்து கொள்ளாமல் அனைத்துச் செலவுகளையுமே மத்திய அரசு மாநிலங்களை ஏற்கச் சொன்னதாகவும், அதனால் மாநில அரசுகள் மறுத்ததாகவும் கூறிக்கொண்டிருக்கின்றனர். விளக்கங்கள் அளித்தும் அவர்கள் தங்கள் கூற்று தவறு என மாற்றிக்கொள்ளவில்லை.  இங்கே தமிழக அரசு தன்னால் முடியும் என (கஜானா காலியாக இருந்தும்) ஒத்துக் கொண்டு விட்டது. கேரளா மேலும் மற்ற மாநிலங்களில் இருந்து வருபவர்களை ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது என்றும் சொல்கிறது. இதே போல் மேற்கு வங்காளத்திலும் அந்த மாநில அரசு அங்கே திரும்பி வந்த மேற்கு வங்கத் தொழிலாளர்களை ஏற்க மறுத்துவிட்டது.

இப்போது இன்றிரவு பிரதமர் என்ன சொல்வாரோ, ஊரடங்கு நீட்டிக்கப்படுமா? அல்லது பதினேழாம் தேதியோடு முடிவடையுமா என்பதே பெரிய கேள்வி. ஏற்கெனவே ஜனவரி மாதமே ஊரடங்கை ஆரம்பிக்கவில்லை என்று சிலரும் பெப்ரவரியிலேயே செய்திருக்க வேண்டும் எனச் சிலரும் சொல்கின்றனர். இப்போது கடந்த 48 நாட்களாக ஊரடங்கில் இருக்கையிலேயே மக்கள் அதை மதிக்கவில்லை. அதை யாருமே கண்டிக்கவில்லை. இன்னொரு பக்கம் ஊரடங்கினால் வாழ்வாதாரம் போய்விட்டது என்றும் புலம்பல். அடித்தட்டு மக்களுக்கு அரசு உதவ வேண்டும் என்றும் புலம்பல். அரசு ஒரு பக்கம் ஊரடங்கு, கொரோனா தொற்றுப் பாதிப்பு, சுகாதார ஏற்பாடுகள், நோயாளிகளைக் கவனித்தல் எனச் செய்யும் போது இதையும் சேர்த்து எப்படிச் செய்யும்? எல்லோரும் மனிதர்கள் தானே! ஏதோ பிரதமரும், தமிழ்நாட்டில் முதலமைச்சரும் சேர்ந்து கொண்டு பேசி வைத்துக் கொண்டு கொரோனாவை உள்ளே விட்டு விட்டார்கள் என்று சொல்லாத குறை!

ஊரடங்கை முதலில் அறிவித்தபோது மத்திய அரசு சொல்லாமல் தமிழகத்தில் அறிவித்துவிட்டதாகச் சொன்னார்கள். அடுத்த ஊரடங்கை நீட்டிக்கும் சமயம் மத்திய அரசின் முடிவுக்குக் காத்திருக்கையில் மத்திய அரசின் அடிமை அரசு, மற்ற மாநிலங்கள் நீட்டிக்கையில் இங்கேயும் ஏன் செய்யவில்லை எனக் கேள்வி. நீட்டித்த பின்னர் எத்தனை நாட்கள் ஊரடங்கில் இருப்பது? மக்களால் பொறுக்க முடியவில்லை. இதற்கு என்ன செய்யப் போகிறோம்? அரசு என்ன பதில் சொல்லப் போகிறது என்றெல்லாம் கேள்விகள். ஏன் இவர்களே இதற்கு ஒரு மாற்றுக் கண்டறிந்து அதை முதலமைச்சருக்குத் தெரியப்படுத்தலாம். இப்போது ஊரடங்கு தளர்த்தப்பட்டவுடன், ஆங்காங்கே கொரோனா பரவிக்கொண்டிருக்கும் வேளையில் "அரசு கொரோனாவோடு நீங்கள் வாழப் பழகிக்கொள்ளுங்கள்!" என்று சொல்லிக் கை கழுவி விட்டது எனச் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆக ஊரடங்கு இருந்தாலும் குற்றம் சொல்வோம்; எடுத்துவிட்டாலும் குற்றம் சொல்வோம். ஊரடங்கு நியமங்களுக்கும் கட்டுப்பட மாட்டோம். ஆனால் எங்களுக்குக் கொரோனா மட்டும் வரக்கூடாது! இது தான் இப்போதைய போக்கு! நம்மால் அரசுக்கோ, மற்ற மக்களுக்கோ உதவி ஏதும் செய்ய முடியலைனாலும் தொல்லை கொடுக்காமலாவது இருக்கலாம்.

டிஸ்கி: நான் எந்த அரசின் ஆதரவாளரோ அல்லது எதிர்ப்பாளரோ இல்லை. பொதுவாக அரசின் சட்ட திட்டங்களை மதிக்கும் ஒரு சாதாரணப் பிரஜை. அது எந்தக் கட்சி ஆட்சியில் இருந்தாலும்!