தயிர்க்காரியும், கீரைக்காரியும்!

காமாட்சி அம்மாவோட பதிவில் தயிர்க்காரியைப் பத்திப் படிச்சதும் அந்த நாள் ஞாபகம் நெஞ்சிலே வந்ததே, நண்பரே, நண்பரே! மதுரையிலும் தயிர்க்காரிகள் வருவாங்க. பலருக்கும் அக்கம்பக்கம் கிராமங்களில் சொந்தமாக மாடுகள் இருக்கும். பெரும்பாலும் பசுக்கள் தான். நான் எருமைப் பால் முத முதலாய்ச் சாப்பிட்டதே கல்யாணம் ஆகி மாமியார் வீட்டுக்கு வந்தப்புறமாத் தான். எங்க வீட்டிலும் சரி, அக்கம்பக்கம் வீடுகளிலும் சரி, பசும்பால் தான் வாங்குவாங்க. அதிலும் அப்போதெல்லாம் நாட்டுப் பசுக்கள்! பசும்புல்லைத் தின்று வளர்ந்து பால் கொடுக்கும். அநேகமாத் தெருவுக்கு ஒரு வீட்டில் மாடுகள் இருக்கும். தெருக்காரங்க மொத்தமும் அங்கே தான் பால் வாங்குவாங்க. அல்லது எல்லாப் பசும்பாலையும் ஒன்றாகச் சேகரித்துக் கோ ஆபரேடிவ் சொசைடி மூலமும் விநியோகிப்பாங்க. சொசைட்டி பால் வாங்க கூப்பன்கள் உண்டு. நூறு மில்லி, 200 மில்லி, 500 மில்லி என்று கூப்பன்கள். இதிலே கஷ்டம் என்னன்னா 250 மில்லி வாங்கறது தான்! 50 மில்லிக்குக் கூப்பன் இருக்காது. சொசைடி பால் ஊத்தறவர் 50 மில்லி பால் ஊத்திட்டு நாலணா அல்லது இரண்டணா தனியா வாங்கிப்பார். . எல்லோரும் கொடுப்பாங்க! வேறே வழியே இல்லையே.

பால் இத்தனை கிடைத்தாலும்  தயிர்க்காரிகளும் வருவாங்க. தட்டுக்கூடையைச் சுற்றிப் பிரிமணை போல் துணியைச் சுத்தி வைச்சு நடுவில் பெரிய பானையை வைத்து அது நிறையத் தயிர் கொண்டு வருவாங்க. மேலே ஒரு சின்னப் பானையில் மோர்  இருக்கும். இந்த மோரானது கொஞ்சம் கட்டிகளும், கொஞ்சம் நீராகவும் இருக்கும்.  தயிர் அப்படி ஒண்ணும் கட்டித் தயிராக இருக்காது. என்றாலும் தினம் இதை வாங்கும் வாடிக்கைக்காரங்க உண்டு. ஓரணாவுக்குக் கால்படி தயிர் கொடுத்ததாக நினைவு! சரியாத் தெரியலை!



இது தான் தட்டுக்கூடை என்பது
படத்துக்கு நன்றி கூகிளார் வாயிலாக இலுப்பைத் தோப்புப் பதிவு!

ஆனால் எங்க வீட்டில் வாங்க மாட்டாங்க! தயிர் உறை ஊற்றித் தான் சாப்பிடுவோம். பெரியப்பா வீட்டில் தயிர்க்காரியிடம் தயிர் வாங்குவாங்க. எங்களுக்கெல்லாம் அது சட்டி வாசனை வராப்போல் தோணும். ஆனால் அதே தயிரை வட மாநிலம் போனதும் மண் சட்டியில் வாங்கிச் சாப்பிடுகையில் நன்றாகவே இருந்தது. மாறியது தயிரா, இல்லை என் மனசானு தெரியலை! :) தயிர்க்காரியே காலையில் தயிரைக் கொண்டு வந்துவிட்டு மதிய வேளைகளில் நெய் எடுத்து வருவாள். நெய்ப் பானையைத் திறக்கும்போதே நெய்யின் மணம் மூக்கைத் துளைக்கும். அந்த நெய்க்காரியிடம் நெய் எங்க வீட்டில் வாங்குவாங்க. பூரி பொரிக்க மற்ற பட்சண வகைகளுக்கு அந்த நெய்தான். சாப்பாட்டுக்கு விட்டுக்கத் தனியாய் வெண்ணெய் வாங்கிக் காய்ச்சுவாங்க! வெண்ணெயும் இந்த நெய்க்காரியிடமே கிடைக்கும்.

என் பாட்டி வீட்டில், சின்னமனூரில் சித்தி வீட்டில் எல்லாம் வீட்டிலேயே தூணில் சங்கிலி போட்டுக் கயிறு கட்டித் தயிர்ப்பானையில் மத்தோடு சேர்த்துக் கட்டி வெண்ணெய் எடுப்பாங்க. சின்ன வயசில் அதை இழுக்கிறது ஒரு வேடிக்கையாத் தோணும் என்பதால் அவங்க தயிர் கடைகையில் "நானும், நானும்!"னு சொல்லி இழுத்திருக்கேன். இப்போவும் வாரம் ஒரு முறையாவது தயிர் கடைந்து வெண்ணெய் எடுக்கிறேன் தான். இங்கேயும் பசும்பால் தான்.

ஆச்சா, இதைப் போலவே அப்போக் கீரைக்காரியும் தெருவிலே வருவாள். அம்பத்தூரிலே இன்னமும் தெருவிலே கீரைக்காரி வராதான். ஆனால் மதுரையிலே வர கீரைக்காரிக்குக் காசு கொடுத்துக் கீரை வாங்கினதே இல்லை. அரிசி போட்டுத் தான் கீரை வாங்குவோம். கீரையோடு சேர்த்து கருகப்பிலை, கொத்துமல்லி, பச்சைமிளகாய், தக்காளி எல்லாமும் வைச்சிருப்பா. அதுக்கும் அரிசிதான்!  ஒரு கிண்ணம் அரிசி போட்டால் வீட்டுக்கு வேண்டிய கீரை, கருகப்பிலை, கொத்துமல்லி, ஒன்றிரண்டு பச்சைமிளகாய், ஒன்று அல்லது இரண்டு தக்காளி கிடைக்கும். இதைத் தவிரவும் அந்த கீரைக்காரி பண்டிகை நாட்களின் போது மருதாணி பறித்து வந்து கொடுப்பாள். அதுக்கெல்லாம் காசு கிடையாது. அவளுக்கு வேலை இல்லைனால் அரைச்சே கொண்டு வந்து தருவாள். இல்லைனா இலைகளைப் பறித்து வந்து தருவாள். நவராத்திரி, தீபாவளி, கார்த்திகை, பொங்கல் போன்ற பண்டிகைகளின் போது கைகளுக்கு மருதாணி இட்டுக் கொண்டு போவது தனி மகிழ்ச்சி தான்.

மருதாணி இட்ட கரங்களில் மறுநாள் காலை பழைய சாதம் தயிர்விட்டுப் பிசைந்து கையில் உருட்டிப் போட்டுச் சாப்பிட்டால் நல்ல மணமாக இருக்கும். இதெல்லாம் ஏற்கெனவே எழுதி இருக்கேன். இருந்தாலும் இன்று மறுபடி கொசுவத்தி சுத்தி இருக்கேன்.