இன்னிக்குப் பொழுதுக்கு ஒரு மொக்கை!

முகநூலில் நண்பர் ஜெயராமன் ரகுநாதன் என்பவர் அடிக்கடி டாக்டர் வைகுண்டம் என்பவரைப் பற்றி எழுதுகிறார். அதைப் படிக்கையில் எல்லாம் என்னோட சின்னமனூர் சித்தப்பாவின் நினைவு வருது! அவரும் இப்படித் தான் ஏழைப்பங்காளர்! இவரைப் பற்றி ஒவ்வொரு வருடமும் அவரோட நினைவு நாளன்று நந்தன் ஶ்ரீதரன் என்பவர் எழுதிக் கொண்டு இருக்கிறார். அவரும் சின்னமனூர் போலிருக்கு. எனக்குப் பல வருடங்கள் வரை அதாவது ஏழு, எட்டு வயசு வரைக்கும் ஆயுர்வேத வைத்தியம் தான்! மேலமாசி வீதியில் மேலக் கோபுர வாசலில் இருந்து திரும்பியதும் வரும் அவர் இருந்த அந்த வீடு. பக்கத்திலேயே ஒரு சீன பல் மருத்துவரும் இருந்தார். அவர் பையர் எங்க அப்பா வேலை பார்த்த சேதுபதி பள்ளியில் தான் படித்தார். சீனப் போர் வந்த சமயம் அவங்க வீட்டு வாசலில் சின்னச் சின்னப் பசங்க ஒரே கூட்டமாகக் கூடிக் கொண்டு சீனாக்காரன் ஒழிக என்பார்கள். அந்தப் பையருக்கும் அந்த மருத்துவருக்கும் சிரிப்பு வரும். ஆனாலும் யாரையும் கடிந்து எதுவும் சொன்னது இல்லை. எங்கேயோ போயிட்டேனே! எனக்கு உடம்பு சரியில்லைனா  அந்த மலையாளி மருத்துவர் சூரணம், பொடி, லேகியம், கஷாயம் எனக் கொடுப்பார். சூரணத்தைத் தேனில் குழைத்துச் சாப்பிடச் சொல்லுவார். அது எனக்கு ரொம்பப் பிடிக்கும். மறுப்பே இல்லாமல் சாப்பிட்டுடுவேன்.

அந்தச் சூரணம் சாப்பிடவென்று எங்க வீட்டில் ஓர் வெண்கலப் பாலாடை உண்டு. ராசியான பாலாடை! கஷாயமும் அதில் ஊற்றித் தான் குடிப்போம். சூரணங்களையும் அதில் போட்டுத் தான் தேன் ஊற்றிக் குழைத்துக் கொண்டு சாப்பிடுவோம். இதை எல்லாம் நக்கிச் சாப்பிட வேண்டும் என்பார்கள். கடைசியில் பாலாடையில் கொஞ்சம் மருந்து இருக்குனு  பெயர் பண்ணிக் கொண்டு மேலும் தேன் ஊற்றிக் கொண்டு தேனை நக்குவதும் உண்டு. உடம்பு சரியில்லைனால் அப்போத் தான் பன் வாங்கித் தருவாங்க. இந்த ப்ரெட் எல்லாம் அப்போத் தெரியாது. பன் தான் தெரியும். பன்னை வாங்கிக் கொண்டு பாலில் தோய்த்துக் கொண்டு சாப்பிடுவோம். உடம்பு சரியானதும் மலையாளி மருத்துவர் ரெண்டு இட்லி! என்பார். கோபமாக வரும். ரெண்டு இட்லியெல்லாம் எப்படிப் போதும்! தயிர் சேர்க்கலாமா என்று கேட்டுப்பேன். ம்ஹூம், சர்க்கரையோடு சாப்பிடணும் என்பார். எங்க வீட்டில் சர்க்கரை எல்லாம் கட்டுப்பாடுடன் பயன்படுத்தி வந்ததால் இட்லிக்குச் சர்க்கரை என்றதும் கொஞ்சம் சந்தோஷமாக இருக்கும். பாதி இட்லிக்கே போட்ட சர்க்கரை போதலைனு திரும்பவும் கேட்கலாமே!

அதுக்கப்புறமா எனக்கு ஒரு முறை ஜன்னி வந்து ஆட்டம், பாட்டம், ஓட்டம்னு இருந்தப்போ மலையாளி மருத்துவர் வீட்டுக்கே வந்து பார்த்துட்டுக் கை விரிச்சுட்டுப் போயிட்டாராம். அப்போத் தான் எங்க பெரியப்பா பையர் அவங்க வீட்டு மருத்துவரைச் சின்னச் சொக்கிகுளம் சென்று அழைத்து வந்தார். அப்போதிருந்து எனக்கும் ஆங்கில மருத்துவம் அறிமுகம் ஆனது. அடிக்கடி உடம்பு வருமா! அந்த மருத்துவர் மாத்திரை சாப்பிடச் சாக்லேட் கொடுப்பார். சாக்லேட் என்றால் அப்போல்லாம் முக்கால்வாசி ஆரஞ்சு மிட்டாய் தான். எப்போவானும் பேப்பரில் சுற்றிய சாக்லேட் கிடைக்கும். அதுவே பெரிய பரிசை வென்று விட்டாற்போல் இருக்கும். இப்படியாகத் தானே என்னுடைய உடல் மெல்ல மெல்ல ஆங்கில மருத்துவத்தை ஏற்கத் தொடங்கியது.

 இரண்டு மூன்று நாட்களாக இணையம் பக்கமே வர முடியலை. நேத்திக்கு மாமனாரின் சிராத்தம். முந்தாநாள் அதற்கான பூர்வாங்க வேலைகளும், நேற்று சிராத்த வேலைகளும் இருந்தன. இன்று உறவினர் வருகை. இப்போத் தான் நான்கு மணிக்குப் போனாங்க. இதுக்கு நடுவில் ஒரு கதை ஒண்ணு மனசில் முகிழ்த்திருக்கிறது. ஒரு நிஜ சம்பவம்! அந்த சம்பவத்தின் நிகழ்வைக் குறித்த ஒரு உறவினரின் விமரிசனம்!  அதை ஒட்டித் தோன்றியது! யார் கண்டா! உங்களை எல்லாம் பயமுறுத்தினாலும் பயமுறுத்தலாம். நான் மூணு நாளா வரலைனாலும் இந்த வலைப்பக்கம் பார்வையாளர்கள் நிறையவே வந்துட்டுப் போயிருக்காங்க. புது மொக்கை இருக்கானு பார்த்திருப்பாங்க போல!  அப்புறமா சாவகாசமா வரேன். :)