கல்யாண சாப்பாடு சாப்பிடவா?

இப்போத் தான் சாப்பாடு பத்தி எழுதினேன்னா இன்னிக்கும் அதே தான்! போன வாரம் ஒரு கல்யாண வரவேற்புக்குப் போயிருந்தோம். திருச்சியில் சத்திரம் பேருந்து நிலையம் தாண்டி கரூர் பைபாஸ் சாலையில் இருந்தது அந்தக் கல்யாண மண்டபம். மிகப் பெரிய்ய்ய்ய்ய்ய்ய்ய்ய்ய்ய்ய்ய்ய்ய்ய்ய்ய்ய்ய்ய மண்டபம். உள்ளே நுழையும்போதே வெளியே கூடாரம் போல் துணிகளால் அலங்கரிக்கப்பட்டித் தரை முழுவதும் சிவப்புக்கம்பளம் விரிக்கப்பட்டிருந்தது. கீழே இறங்கினதும் எனக்கே நான் ஏதோ ராணியோனு நினைப்பு வந்துவிட்டது! ஆனால் ராணி இல்லை என்பதைக் கீழே கம்பளம் தடுக்கியதும் மண்டையில் ஏறியது. உள்ளே நுழையும்போதே ஜூஸ் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

வரவேற்க இரு பெண்மணிகள். அதிலே ஒருத்தரோட பிள்ளைக்குத் தான் திருமண வரவேற்பு. ஜுஸ் குடிங்கனு சொன்னாங்க. வேண்டாம்னு சொல்லிட்டு வரவேற்பு நிகழ்ச்சி நடக்கும் ஹாலுக்குப் போனோம். ஹாலா அது! பிரம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்மாண்டம்! சென்னையில் கூட இத்தனை பெரிய ஹால் பார்த்ததில்லை. அப்போ என்ன நினைப்பு வந்ததுன்னா, அட நாம சென்னையை விட்டு வந்தப்போ திருச்சியிலே என்ன இருக்குனு அங்கே போறாங்கனு எல்லோரும் நம்மளைக் கேட்டாங்களே, இந்த ஹாலைப் பார்த்தா என்ன சொல்லுவாங்க என நினைத்துக் கொண்டேன். நுழையும் இடத்திலேயே பஞ்சு மிட்டாய் கொடுத்துட்டு இருந்தாங்க. சாப்பிட ஆசையா இருந்தாலும் நம்மவர் என்ன சொல்வாரோ என்னும் எண்ணத்தில் கண்ணையும், மனசையும் அங்கே விட்டுட்டு உள்ளே போனோம். ஏழு மணிக்கு வரவேற்பு ஆரம்பம்னு போட்டிருந்தது. ஏழு மணிக்கு மேல் ஆகியும் இன்னும் பெண்ணும், மாப்பிள்ளையும் வரவில்லை. சற்று நேரம் உட்கார்ந்திருந்தோம். தெரிந்தவர்கள் யாரும் இல்லை. போரடிச்சது. திடீர்னு நம்ம ரங்க்ஸ் பஞ்சு மிட்டாய் வேணுமானு கேட்டார். வேணும்னு சொன்னதும் போய் இரண்டு வாங்கி வந்தார். அதைக் கொஞ்ச நேரம் மெதுவாச் சாப்பிட ஆரம்பித்தேன்.

திடீர்னு தூக்கிவாரிப்போட என்ன சப்தம்னு பார்த்தால் லைட் ம்யூசிக் குழுவினர் தங்கள் கச்சேரியை ஆரம்பிச்சுட்டாங்க! ரங்க்ஸ் ஏதோ கேட்க, நான் ஏதோ சொல்ல ஏதோ ஊமைப்படம் மாதிரி நடந்தது. அதுக்குள்ளே பெண்ணும், மாப்பிள்ளையும் வர அங்கே மேடையில் ஒரு ஃபோட்டோ செஷன் நடந்தது. அதைப் பார்க்கையிலேயே திடீர்னு எனக்கு ஏதோ தோன்ற நம்மவரைக் கிளப்பிக் கொண்டு மேடைக்கு அருகில் வந்து நின்றேன். ஃபோட்டோ செஷன் முடிஞ்சதும் முதல் ஆளாப் போய்ப் பரிசைக் கொடுத்துட்டுக் கீழே இறங்கினோம். அதுக்குள்ளாக மேடைக்கு அருகே வரிசை கட்டி நிற்க ஆரம்பித்த விருந்தினர் கூட்டம் வால் போல் நீண்டு கொண்டிருந்தது. இதை நினைவில் வைத்துத் தான் அவசரம் அவசரமாப் போய் யாரும் வரும் முன்னே கொடுத்துட்டு வந்தோம்.

அப்புறமாச் சாப்பிடணுமே! அது எங்கேனு கேட்டதுக்குக் கீழேனு சொன்னாங்க. கீழே இறங்கி வந்தோம். சாப்பிடும் கூடமும் ஒரே நேரத்தில் 200 பேருக்கு மேல் சாப்பிடலாம். அப்போத் தான் ஒரு வரிசை உட்கார்ந்திருக்கிறது! கழிவறைக்குப் போய்விட்டுக் கைகளைக் கழுவிக்கலாம்னு போனோம். இருந்தது ஒன்றே ஒன்று! கண்ணே கண்ணு! ஏற்கெனவே ஒருத்தர் குடியிருக்க 2 பேர் சீனியாரிடியில் இருந்தனர். வேறே இல்லையானு கேட்டதுக்கு ஒரு வேளை மாடியில் இருக்கலாம். ஆனால் அங்கேயும் ஒன்று தான் இருந்தாப்போல் நினைவுனு சொல்லவும் ஙே என விழித்தோம். வேறு வழியில்லாமல் காத்திருக்க எங்களுக்குப் பின்னால் வரிசை நீண்டது. ஒருவழியாக எல்லாவற்றையும் முடித்துக் கொண்டு சாப்பிட வந்தால் அதுக்குள்ளாக ஒரு வரிசையில் இரண்டு பந்தி முடிஞ்சு இரண்டாம் பந்திக்கு இலை போடறாங்க. எங்களை ஏற்கெனவே பரிமாறி வைச்சிருந்த ஒரு வரிசையிலே போய் உட்காரச் சொன்னாங்க.

சரினு போய் உட்கார்ந்தோம். ஓர் வட இந்திய பால் சேர்த்த ஸ்வீட். பார்க்க ஸ்டஃப்ட் ஜாமூன் மாதிரி இருந்தாலும் அது இல்லை. வெங்காயப் பச்சடி, சில துண்டுகள் உ.கி. வறுவல், ஊறுகாய்.  போய் உட்கார்ந்ததும் முதலில் இடியாப்பம்னு கொண்டு வந்தாங்க. அதுக்குத் தொட்டுக்கத் தண்ணியா ஒரு பூண்டுக் குழம்பு. அதான் பாயானு சொல்வாங்களோ! தெரியலை! அதைச் சாப்பிட ஆரம்பிப்பதற்குள்ளாக ஒருத்தர் வெஜிடபுள் புலவ், அதைத் தொடர்ந்து ஏதோ கூட்டு வர, இன்னொருவர் கேட்காமலேயே சாம்பார் சாதத்தைப் போட்டுக் கொண்டு போனார். அதற்கு ஏதோ ஒரு கறி.  பின்னாலேயே ஒருத்தர் அடை, அவியல் எனக் கொண்டு வர, ஒருத்தர் உ.கி. போண்டா என்ற ஒன்றைக் கொண்டு போட்டார்.  எதைச் சாப்பிடுவது என யோசிப்பதற்குள்ளாகச் சப்பாத்தியும், சனாவும் வர ஒண்ணுமே புரியலை!

மெதுவாக உ.கி. போண்டாவைப் பிய்த்தால் அதிலே உ.கி.யே வைக்க மறந்திருக்காங்க போல! நம்ம ரங்க்ஸைக் கேட்டால் அவருக்கும் அப்படியே. அதை அப்படியே வைச்சுட்டு இடியாப்பத்தைப் பிய்க்கலாம்னு பார்த்தால் ரப்பர் மாதிரி இழுக்குது! அதை ஒருவழியாப் பிய்ச்சு ஒருவாய் போட்டுக்கலாம்னு நினைப்பதற்குள்ளாக ஒருத்தர் வந்து ரொம்பவே வினயமாகத் தயிர்சாதம்போடவானு கேட்டார். நம்ம ரங்க்ஸிடம் கேட்டார் முதல்லே. அவர் தான் காந்தியோட மறு அவதாரம் ஆச்சே! ஆகவே பொறுமை காத்தார். நமக்கெல்லாம் பொறுமை என்பதே இல்லை என்பதால் நான் அவரிடம் இதை எல்லாம் நாங்க சாப்பிட வேண்டாமா? இப்போ இலையிலே எங்கே தயிர்சாதத்தைப் போடுவீங்க? னு கோபமாக் கேட்டேன். மறைமுகமா எங்க தலையிலானு நினைச்சுண்டேன்.

அவர் என்ன நினைச்சுண்டாரோ போயிட்டார். அப்புறமா எங்க பக்கம் யாருமே வரலை. அப்பாடி கொஞ்சம் நிம்மதினு சாப்பிட முடிந்த உணவுகளைச் சாப்பிட ஆரம்பித்தோம். சப்பாத்தி தென்னிந்திய முறையில் தயாரிக்கப்பட்டிருந்ததால் விரட்டி மாதிரி இருந்தது. ஆகவே அதையும் இடியாப்பத்தையும் ஒதுக்கிட்டு அடையைச் சாப்பிட்டால் முழுதும் கடலை மாவு! க்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர் போண்டாமாவிலேயே அடைனு வார்த்திருப்பாங்க போல! சரினு வெஜிடபுள் புலவை வெங்காயப் பச்சடியோட சாப்பிட்டுட்டு, சாம்பார் சாதத்தையும் சாப்பிட்டுவிட்டு மற்றவற்றை ஒதுக்கிட்டுத் தயிர்சாதம் கேட்டு வாங்கிக் கொண்டு சாப்பிட்டோம். பின்னர் கைகழுவிக் கொண்டு வெளியே வந்தால் பாதாம் பால்! அதில் பாதாமைத் தேட வேண்டி இருந்தது. கடைசியில் எல்லாம் முடிந்து வெளியே வந்தால் ஐஸ்க்ரீம், குலாப்ஜாமூனுடன். நாம தான் இதுக்கெல்லாம் பக்கியாட்டமாப் பறப்போமே! உடனே போய் ஐஸ்க்ரீமையும் ஜாமூனையும் வாங்கிக் கொண்டேன். ஜாமூன் கடலை எண்ணெய்! க்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர். ஐஸ்க்ரீம் நல்லா இருந்தது. அதைச் சாப்பிட்டுட்டு இன்னொரு கோர்ஸ் போகலாமானு யோசிச்சால் பக்கத்தில் ரங்க்ஸைக்காணோம். திடுக்கிட்டுப் பார்த்தால் வெளியே ஆட்டோவைத் தேடிக் கொண்டு நிக்கறார். அது சரியாப் போச்சு போ! என நினைத்துக் கொண்டு அரை மனசாகக் கிளம்பி வந்தேன். ஆட்டோ பிடித்து வீட்டுக்கு ஒன்பது மணிக்கு வந்து சேர்ந்தோம்.வந்ததும் பசித்தது! :))))))))))