பண்டரிபுரத்தில்!

இங்கே  முந்தைய பதிவு இந்தச் சுட்டியில் பார்க்கவும்.



முதலில் பண்டரிநாதன் அங்கே கோயில் கொண்ட வரலாறைப் பார்ப்போமா? ஜானுதேவர், சத்யவதிக்குப் பிறந்த மகன் புண்டரிகன்.  பெற்றோரைக் கண்ணும் கருத்துமாகக் கவனித்து வந்தான். அவனுக்குத் திருமணப்பருவம் வந்ததால் பெற்றோர் ஓர் பெண்ணைப் பார்த்துத் திருமணம் முடித்து வைத்தார்கள். அந்தப் பெண்ணுக்கு மாமனார், மாமியாரைப் பிடிக்கவில்லை. தன் கணவன் அவர்களைக் கவனித்துப் பணிவிடை செய்வது அதைவிடப்  பிடிக்கவில்லை. ஆகவே மெல்ல மெல்ல கணவன் மனதை மாற்றி விட்டாள். அதன் பின்னர் புண்டரீகன் பெற்றோரைக் கவனிப்பதே இல்லை. மனம் வருந்திய பெற்றோர் இனி இங்கு இருப்பது உகந்தது அல்ல என நினைத்துக் காசி யாத்திரைக்குக் கிளம்பி அங்கே போய் மிச்ச நாட்களைக் கழிக்கலாம் எனக் கிளம்பினார்கள். ஆனால் மருமகளுக்கு அதுவும் பிடிக்கவில்லை. அவர்கள் மட்டும் எப்படிக் கிளம்பலாம்? நாமும் போக வேண்டும் எனப் புண்டரீகனை நச்சரித்தாள்.

அதன் பேரில் புண்டரீகன் பெற்றோர் காசிக்குச் செல்லும் குழுவில் அவனும் தன் மனைவியுடன் கிளம்பினான்.எல்லோருமே நடந்து சென்று கொண்டிருந்தனர். ஒரு சிலர் குதிரைகளில் பயணம் செய்தனர். புண்டரீகன் தன் மனைவியைக் குதிரை மேல் அமர்த்தித் தானும் இன்னொரு குதிரையில் அமர்ந்து பயணம் செய்தான். பெற்றோரை லட்சியமே செய்யவில்லை என்பதோடு பலர் எதிரிலும் பெற்றோரை அவமானம் செய்தான். அலட்சியம் செய்தான். ஏளனமாகப் பேசினான். பெற்றோர் மன வருத்ததில் வாயே திறக்க வில்லை.  ஒரு நாள் இரவு அனைவரும் குக்குட முனிவரின் ஆசிரமத்தில் தங்கினார்கள். உணவு உண்ட பின்னர் ஓய்வு எடுத்தனர். புண்டரீகன் அங்கே வெளியே படுத்துத் தூங்கி விட்டான். அதிகாலையில் ஏதோ சப்தம் கேட்டு எழுந்தவன் என்னவென்று பார்த்தால்,  நைந்து போன துணிகளை உடுத்திய வண்ணம் அழுக்கும் அருவருப்புமாகச் சில பெண்கள் ஆசிரமத்தில் நுழைந்ததைப் பார்த்தான். யார் இவர்கள்! ஏன் இப்படிக் காட்சி அளிக்கின்றனர் என அவன் எண்ணும்போதே அவர்கள் ஆசிரமத்தைக் கூட்டிப் பெருக்கிச் சுத்தம்செய்து முனிவர் குளிக்க சுத்தமான நீர் எடுத்து வைத்து, முனிவரின் துணிகளைத் துவைத்து அவருக்கு உணவு தயாரித்து எனப் பலவிதமான பணிவிடைகளையும் செய்தனர். பின்னர் அங்கிருந்து கிளம்புகையில் அவர்களைப் பார்த்தால் பளிச்சென்று வண்ணமயமான ஆடைகளை உடுத்திக் கொண்டு ஒளி பொருந்திய உடல்களோடு சுத்தமாகவும், வணக்கத்துக்கு உரியவர்களாகவும் காட்சி அளித்தனர்.

புண்டரீகனுக்கு எதுவும் புரியவில்லை. அன்றும் அங்கேயே தங்கும்படி ஏற்பட்டது. ஆகவே அன்று அதிகாலை அவன் விழித்திருந்து அந்தப் பெண்களைப் பார்த்து இது என்ன அதிசயம் எனக் கேட்டுத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்று காத்திருந்தான். ஆனால் அவர்கள் உள்ளே நுழைந்ததுமே வேலைகளைக் கவனிக்க ஆரம்பித்து விட்டனர். ஆகவே அவர்கள் வெளியே செல்லும்போது அவர்களிடம்கேட்டு விட வேண்டும் என்று காத்திருந்தான்.  அவர்களும் வேலைகளை முடித்துவிட்டுப் பளிச்சென்ற ஆடைகளோடும், சுத்தமான ஒளி பொருந்திய உடலோடும் வந்தனர். அவர்களை வழிமறித்து அவர்கள் கால்களில் விழுந்தான் புண்டரீகன். "நீங்கள் யார்? ஏன் தினம் இங்கே வந்து முனிவருக்குப் பணிவிடை செய்கிறீர்கள்?அதோடு வரும்போது அழுக்கும், அருவருப்புமாக வரும் நீங்கள் கிளம்பும்போது தூய்மையானவர்களாக மாறுவது எப்படி?" என வினவினான்.

அதற்கு அவர்கள், அவர்கள் எல்லோருமே கங்கை, யமுனை, சரஸ்வதி, போன்ற பல புண்ணிய நதிகள் எனவும். மக்கள் அவர்கள் நதியாக ஓடும்போது நீராடித் தங்கள் பாவங்களை எல்லாம் இறக்கித் தூய்மை பெறுவதால் அந்தப் பாவங்கள் எல்லாம் சேர்ந்து அவர்கள் இப்படிக் கோர உருவைப் பெற்றுவிடுவதாகவும் சொன்னார்கள். அந்தப் பாவங்களை எல்லாம் அடியோடு தீர்த்துக் கொள்ளவே குக்குட முனிவரின் ஆசிரமத்துக்கு வருவதாயும் அவருக்குப் பணிவிடை செய்வதாகவும் சொன்னார்கள். அது என் அப்படி எனப் புண்டரீகன் கேட்க, குக்குட முனிவர் தன் பெற்றோரைத் தெய்வங்களாக எண்ணிப் பணிவிடை செய்து வருவதால் அவருக்குச் செய்யும் சேவை மூலம் தாங்கள் புனிதத்தை மீண்டும் பெறுவதாக அவர்கள் சொன்னார்கள். பின்னர்  மறைந்து விட்டனர். புண்டரீகனுக்குத் தன் தவறு அப்போது தான் உறைத்தது. மனம் திருந்திப் பெற்றோருக்குப் பணிவிடை செய்வதை மீண்டும் ஆரம்பித்தான். பெற்றோரும் மனம் மகிழ்ந்து அவன் மனைவியோடும் மகிழ்வோடு இருக்கும்படி வற்புறுத்தினார்கள். ஆகவே அவர்களுக்காக மனைவியையும் தன்னுடன் சேர்த்துக் கொண்டான்.

இந்தப் புண்டரீகனை உலகுக்கு எடுத்துக் காட்ட வேண்டியே அந்த விட்டலன் காத்திருந்தான். அந்த நாளும் வந்தது.