பண்டர்பூரில்!

விட்டலனை ஏற்கெனவே பார்த்திருக்கோம். நல்ல தரிசனம் கிடைத்தது. இப்போக் கோயிலை அரசு எடுத்து நடத்துவதாகச் சொன்னார்கள்.அதோடு ஆன்லைனில் தரிசனத்துக்காக முன்பதிவும் செய்துக்கலாம் என்றார்கள். அது தெரிந்ததில் இருந்தே நம்மவர் மூணு மாசம் முன்னாடி இருந்தே என்னை முன்பதிவு செய்யச் சொன்னால் அது ஏற்கவே இல்லை. உன்னோட நேரம் இப்போ வரலைனே சொல்லிட்டு இருந்தது.  வழக்கமான குருக்ஷேத்திர யுத்தத்துக்குப் பின்னர் அவர் தம்பியிடம் சொல்லியும், எங்கள் பையரிடம் சொல்லியும் முன்பதிவு செய்யச் சொன்னார். இருவருமே தரிசனத்துக்கான தேதிக்கு ஒரு வாரம் முன்னால் பதிவு செய்ய முடியாது என்று சொன்னதுக்குப் பின்னர் தான் கணினி வாங்கிக் கொடுத்து நாம் மோசம் போகவில்லை என சமாதானம் அடைந்தார். :))))) அதை ஏன் கேட்கறீங்க! இந்த மாதிரி விஷயங்களில் எல்லாம் கணினி என்னைப் போட்டுப் பார்த்துடும். அதிலும் ஐஆர்சிடிசி முன்பதிவுனாலே எனக்கு வயத்தைக் கலக்கும்! :))))

இப்படியாகத் தானே கடைசியில் பண்டர்பூருக்கும் வந்து சேர்ந்தோம். ரயிலில் இருந்து இறங்கி ஆட்டோவில் ஏறினதுமே வழக்கம்போல் ஆட்டோக்காரரிடம் கோயிலுக்கு அருகாமையில் உள்ள லாட்ஜ் எதுக்கானும் கூட்டிப் போகச் சொல்லி எங்கள் முக்கியத் தேவைகளான ஏசி, வெஸ்டர்ன் கழிவறை போன்றதை உறுதியும் செய்தோம். ஆனால் பாருங்க அந்த ஆட்டோக்காரர் இதை எல்லாம் இந்தக் காதில் வாங்கி இன்னொரு காது வழியே விட்டுட்டார். கோயில் அலுவலகத்திலேயே நடத்தும் யாத்ரி நிவாஸுக்குக் கூட்டிப் போகிறேன் என அந்த வழியே செல்ல ஆரம்பித்தார். நான் இங்கே கொஞ்சம் கோபத்துடனேயே அங்கெல்லாம் என்னால் வர முடியாது எனச் சொல்லிக் கொண்டிருக்க அவரோ பண்டர்பூரில் லாட்ஜே இல்லை போலப் பேசினார். கடைசியில் யாத்ரி நிவாஸுக்கு அருகே கொண்டு வந்தும் விட்டார். நாங்க கேட்ட மாதிரி அறைகளும் இருப்பதாகவும் இரண்டாம் மாடி எனவும் ஒரு நாளைக்குத் தானே அங்கேயே இருந்துக்கோங்க என்றும் சொன்னார். அது இருக்கும் இடத்தைப் பார்த்தாலே பிடிக்கலை! சந்து! கழிவு நீர்ச் சாக்கடைகள் ஓடிக் கொண்டிருந்தன. அதோட இரண்டாம் மாடி! படிகள் ஏறி இறங்கணும். என்னால் முடியாது எனப் பிடிவாதமாகச் சொல்லவும் கூட அவர் ஒத்துக்கலை. போய்த் தான் பாருங்க! 500 ரூ தான் வாடகை  என்றார். அப்போத் தான் புரிந்தது. இவர் குறைந்த வாடகைக்கு நாங்கள் சம்மதிப்போம் என நினைக்கிறார் என்று. உடனேயே நான் வாடகை பத்திக் கவலை இல்லை; வேறே லாட்ஜுக்குக் கூட்டிப் போங்க! இல்லைனா இங்கேயே விடுங்க, நாங்களே வேறே ஆட்டோ பிடிச்சுப் போய்ப் பார்த்துக்கறோம்னு சொல்லிட்டேன்.

ஆனால் அவருக்கு எங்களை விட மனசில்லை. ஏனெனில் அந்தக் கொஞ்ச நேரத்தில் நம்ம உண்மை விளம்பி இருக்காரே அவர் மறுநாள் சோலாப்பூர் போய் அங்கிருந்து உத்யான் எக்ஸ்பிரஸில் நாங்க புனே போகப் போவதையும் இங்கிருந்து சோலாப்பூருக்கு எப்படிச் செல்வது என்பதையும் விசாரித்துக் கொண்டிருந்தார். அந்த ஆட்டோ ஓட்டுநர் ஆட்டோவிலேயே போயிடலாம் என்றார். எவ்வளவு ஆகும் என்றதற்கு மற்றவர்கள் என்றால் 2000 ரூபாய் வாங்குவதாகவும், எங்களுக்காக 1500க்கு வருவதாகவும் சொன்னார். வேறு அரசாங்கப் பேருந்துகள் இருக்கானு கேட்டதுக்கு அவை எதுவும் சரியில்லை என்றும் நின்று நின்று போகும் எனவும் சொன்னார். கார் ஏதேனும் ஏற்பாடு செய்து கொள்ளலாம், நானே செய்து தரேன் என்றும் சொன்னார். சோலாப்பூரில் இருந்து புனே செல்ல இருவருக்கும் சாதாரண வகுப்புக்கான பயணச்சீட்டுத் தான் எடுத்திருந்தோம். அது 300 ரூபாய்க்கும் கீழே! இங்கே பண்டர்பூரிலிருந்து சோலாப்பூர் போக 45 அல்லது 50 கிலோமீட்டருக்கு 2000 ரூபாயா எனத் திகைத்துப்போய் உட்கார்ந்திருந்தோம். இது ஒரு முடிவுக்கும் அப்போதைக்கு வரவில்லை.

அவர் முணுமுணுத்துக் கொண்டே அந்தச் சந்தில் திரும்பிப் பக்கத்து மெயின் ரோடுக்கு வந்தார். எதிரே ஓர் பெரிய லாட்ஜ் அதை ஒட்டிய ரெஸ்டாரன்ட் இரண்டும் தெரிய இவர் அங்கே போகாமல் வலப்பக்கம் தெரிந்த ஓர் பாதையில் திரும்பி ஆட்டோவை நிறுத்தினார். அங்கே ஒருத்தர் மதியத் தூக்கத்தில் ஆழ்ந்து போயிருந்தார். அவரை எழுப்பி விஷயத்தை சொன்னோம். முதல் மாடியில் ஓர் அறை இருப்பதாகவும் லிஃப்ட் இருப்பதாகவும் சொல்லிவிட்டுப் போய்ப் பார்க்கச் சொன்னார். வாடகை பற்றிக் கேட்டதற்கு 1,800 ரூபாய் என்றார். அறையில் ஏசி இருக்கானு கேட்டதுக்கு இருக்கு என்றார். கழிவறையும் வெஸ்டர்ன் என்றார். நம்மவர் என்னைப் போய்ப் பார்க்கச் சொன்னார்.  சரினு லிஃப்டைத் தேடினால் இஃகி,இஃகி! ஒரு சின்ன ஜன்னல் தென்பட்டது! அதான் லிஃப்டாம்! அதுக்குள்ளே என்னோட இந்தச்சரீரம் புகுமானு நான் யோசிக்கையில் அந்த லாட்ஜின் ஊழியர் ஒருத்தர் (அங்கே அவர் தான் எல்லா முடிவும் எடுப்பார் போல) லிஃப்டைத் திறந்து தானும் உள்ளே போய் என்னையும் அழைத்தார்! இரண்டு பேரா? இந்த லிஃப்டிலா?ஙே!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! என நான் முழிக்க என் கையைப் பிடித்து இழுத்து உள்ளே தள்ளிக் கொண்டார். லிஃப்ட் இரு கதவுகள் கொண்ட அந்தக் காலத்து லிஃப்ட். மேலே சென்றதும் முதல் தளத்தில் அறையைக் காட்டினார். அறை பெரியது தான்!

ஆனால் ஒரு ஷெல்ஃப் கிடையாது. மேஜை, நாற்காலிகள் இல்லை. டெலிஃபோன் இல்லை. எதற்கேனும் வரவேற்பில் உள்ளவர்களைக் கூப்பிடணும்னால் ஒவ்வொரு முறையும் கீழே வரணும். சின்னச் சின்னதாய் இரு அறைகள். ஒன்று கழிவறை, ஒன்று குளியலறை! ஒருத்தர் உள்ளே போவதே சிரமம். எப்படிக் கட்டிட்டு அந்தக் கொத்தனார் வெளியே வந்திருப்பார் என நான் வியந்தேன். அறையில் இரு இரும்புக் கட்டில்கள்! இரும்புச் சட்டங்கள் அடித்து! ஒன்று சுவரை ஒட்டிப் போடப் பட்டிருக்கவே அந்தப் பக்கம் படுப்பவர்கள் எப்படிக் கீழே இறங்குவது எனக் கேட்டதுக்குக் கட்டில்களைத் தனியாய்ப் போட்டால் விழுந்து விடுவீர்கள் என அந்த ஊழியர் பயமுறுத்தினார். ஒரு பக்கம் நிறையப் படுக்கைகள். கம்பளிகள். அவற்றை எடுப்பீங்களா? நாங்க பெட்டியை எல்லாம் வைச்சுக்கணுமே, ஒரு ஷெல்ஃப் கூடக் கிடையாது என்றதுக்கு ஓர் மூலையைக் காட்டி இந்தப் பக்கம் வைங்க என்றார். படுக்கைகளை எடுக்க முடியாது என்றார். கீழே போய் நம்மவரிடம் சொன்னால் அதற்குள்ளாக அந்த ஓட்டல் உரிமையாளர் இவரை எப்படியோ மெஸ்மரைஸ் பண்ணி அறைக்கான ஒரு நாள் வாடகையை வாங்கிக் கொண்டிருந்தார். ஆட்டோக்காரர் திரும்ப வந்து கோயிலுக்குக் கூட்டிப் போவதாகச் சொல்லிவிட்டுப் பணம் வாங்காமலே போயிட்டாராம். அறையைப் பார்த்துட்டு வருவதற்குள்ளாக இங்கே எல்லாம் முடிஞ்சே போச்சு! இனிமேல் அறை வேண்டாம், வேறே இடம் போகலாம்னு எப்படிச் சொல்றது?

அரை மனதோடு கீழே வைக்கப்பட்டிருந்த பெட்டியையும், பையையும் அந்த ஊழியரிடம் மாடியில் அறையில் கொண்டு வைக்கச் சொன்னால், "யே ஹமாரா காம் நஹி! ஆப் லே ஜாவோ!" என்று சொல்லிவிட்டு அவர் மறுபடி உள்ளே போய்ப் படுத்து விட்டார். ரூம் சர்வீஸ் கிடையாதா எனக் கேட்டால் பதிலே இல்லை. இதுக்கு 1,800 ரூபாயா? எனக்கு மயக்கமே வந்தது! அதுக்குள்ளே நம்மவர் அந்தக் குட்டி ஜன்னலில் சாமான்களை வைத்துக் கொண்டு தானும் ஒடுங்கிய வண்ணம் மேலே அறைக்குச் செல்ல ஆயத்தமானார். இருவருமாகச் சேர்ந்து போக முடியாது. ஆகவே என்னிடம் கீழே இதிலேயே ரெஸ்டாரன்ட் இருக்காம்; இங்கேயே சாப்பிட்டுக்கலாம்னு சொல்றார். முதல்லே தேநீர் வாங்கிக் கொண்டு வா எனச் சொல்லி என்னிடம் பணத்தையும் ஃப்ளாஸ்கையும் கொடுத்துவிட்டு அவர் அறைக்குப் போனார். கீழே இருந்த ரெஸ்டாரன்டுக்குப் போய் அங்கிருந்த பெண்மணியிடம் இரண்டு தேநீர் வேண்டும் எனச் சொல்லி ஃப்ளாஸ்கைக் கொடுத்தேன். 30 ரூபாய் என்றார். சரினு பணத்தையும் கொடுத்தேன். தேநீர் போட்டுக் கொடுத்தார். வாங்கிக் கொண்டு மேலே வந்து முதலில் தேநீரைக் குடிப்போம்னு ஃப்ளாஸ்கைத் திறந்தால் உள்ளே தேநீரைத் தேட வேண்டி இருந்தது. மறுபடி ஙே!!!!!!!!!!!!!!!!! கொஞ்சூண்டுக்குத் தேநீர். அதுவும் 30 ரூபாய்.

மறுபடி கீழே இறங்கி அந்த அம்மாவிடம் கேட்டால் குழந்தைகளுக்குப் பால் புகட்டும் பாலாடை அளவுக்கு ஒரு கிண்ணத்தைக் காட்டி இதில் தான் தருவோம் என்றார்கள். நான் க்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர் எனப் பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு மறுபடி இதே போல் நான்கு தேநீர் போட்டுத் தரச்சொன்னேன். அப்போக் கூட அரைக் கப் தான் வரும்! ஆனால் அறுபது ரூபாய்க்குத் தேநீருக்குச் செலவழிக்கணுமானு மனசு வருந்தியது.  மேலே போய்த் தேநீரைக் குடித்துவிட்டுக் கைகால் கழுவிக் கொண்டு கோயிலுக்குச் செல்லத் தயாரானோம். இதற்குள்ளாக நம்ம ரங்க்ஸ் கட்டில்களைப் பிரித்து ஏறி, இறங்க வசதியாகப் போட்டிருந்தார். பின்னர் கீழே வந்து ஆட்டோக்காரருக்குத் தொலைபேசிச் சொல்லிட்டுக் காத்திருந்தோம். அங்கேயும் அந்த ரெஸ்டாரன்ட் அம்மா, இங்கே உட்காராதே!அங்கே உட்காராதே! எனச்சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். எரிச்சல் தாங்கலை.

பின்னர் ஓர் ஆட்டோ வந்தது. இது எதுவானாலும் ஏறிப் போயிடலாம்னு நான் சொல்லுவதற்குள்ளாக அந்த ஆட்டோவை ஓட்டி வந்த பையரே ஸ்டேஷனில் இருந்து எங்களை அழைத்து வந்தவரின் தம்பி எனச்சொல்லிவிட்டு அண்ணன் வேறே சவாரிக்குப் போயிருப்பதாகச் சொல்லிவிட்டு எங்களை அழைத்துச் செல்லும்படி அண்ணன் கூறி இருப்பதாகச்சொன்னார். சரினு அவருடன் கோயிலுக்குக் கிளம்பினோம்.