புரந்தர தாசருக்கு அருளிய விட்டலன்!

           

படத்துக்கு நன்றி விக்கிபீடியா

கண்ணனுக்குப் புண்டரீகனை உலகுக்குக் காட்டிக் கொடுக்க வேண்டிய சந்தர்ப்பம் நெருங்கியது புரிந்து விட்டது. ஆகவே ருக்மிணியைத் தவிர்த்து அவன் ராதையுடன் கூடிக் குலவக் கோபம் கொண்ட ருக்மிணி (ருக்மாபாய், தமிழ்நாட்டில் ரெகுமா பாய் என்பார்கள்) பீமா நதிக்கரையிலுள்ள வனத்துக்கு வந்து தனித்து உட்கார்ந்திருந்தாள். அவளைச் சமாதானம் செய்வதற்காகவும், இந்த வாய்ப்பைப் பயன்படுத்திக் கொண்டு புண்டரீகனுக்குக் காட்சி கொடுத்து அவனுக்கு உயர்வை அளிப்பதற்காகவும் கண்ணன் வந்தான். ருக்மிணியைச் சமாதானம் செய்து அழைத்துக் கொண்டு வந்தான்.  வழியில் புண்டரீகன் குடிலின் வாயில் வந்தது. மாயக்கண்ணனுக்குச் சொல்லவா வேண்டும்? அவனுக்கு அப்போது பார்த்து தாகம் ஏற்பட்டது. ஆகவே குடிலின் கதவைத் தட்டிக் குடிக்க நீர் தருமாறு கேட்டான். பெற்றோர் சேவையில் ஆழ்ந்திருந்த புண்டரீகனோ சற்றுப் பொறுக்குமாறு சொல்ல, இங்கே சேறும், சகதியுமாய் இருக்கிறதே அப்பா! இந்தச் சேற்றில் எவ்வளவு நேரம் நிற்பேன் எனக் கண்ணன் கேட்க உள்ளிருந்து ஓர் செங்கல்லைத் தூக்கிப் போட்டான் புண்டரீகனிடம். கண்ணனிடம், "இதன் மேல் நிற்பீர்!" என்று சொல்லிவிட்டு மீண்டும் குடிசைக்குள் பெற்றோரின் பணிவிடைக்குச் சென்றான். விட் என்றால் மராத்தி மொழியில் செங்கல். இந்தச் செங்கல் மேல் நின்றதால் அவனுக்கு விட்டலன் என்னும் பெயர் ஏற்பட்டது.

புண்டரீகன் தன் பெற்றோருக்கான பணிவிடையை முடித்துக் கொண்டு அடுத்து வந்திருக்கும் அதிதிகளைக் கண்டு உபசரிக்க வந்தான். அவர்களை வரவேற்றான். என்ன வேண்டும் என்று கேட்டான். அத்தனை நேரம் சும்மா இருந்த ருக்மிணியால் இப்போது பேசாமல் இருக்க முடியவில்லை. தாங்கள் இருவரும் யார் என்பதைச் சொன்னாள். சுய ரூபத்தைக் காட்டினார்கள் இருவரும். வந்திருப்பது கண்ணனும், ருக்மிணியுமா? அவர்களையா காத்திருக்கச் செய்தேன்? புண்டரீகன் செய்வதறியாது திகைத்தான்.  கீழே விழுந்து மன்னிப்புக் கேட்டான்.கதறினான். கண்களில் கண்ணீர் பெருகியது. அப்போது கண்ணன் புன்னகைத்தான்.  "புண்டரீகா! நீ பெற்றோருக்குச் செய்த சேவையில் மனம்  மகிழ்ந்தோம். உன் மதிப்பை உலகுக்குக் காட்டவே இத்தகையதொரு திருவிளையாடலைப் புரிந்தோம்! நீ வேண்டும் வரம் கேள்! " என்றான் கண்ணன். அதற்குப் புண்டரீகன், " கண்ணா, இப்போது நீ நின்றிருக்கும் இடத்தில் இவ்வாறே நின்ற வண்ணம் பக்தர்கள் அனைவரும் வந்து காணும் வண்ணம் விட்டலனாக எழுந்தருளி பக்தர்களுக்கு அருள் பாலிக்க வேண்டும். இந்த இடம் ஓர் புண்ணிய ஸ்தலமாக மாற வேண்டும். உன்னை நாடி வரும் பக்தர்களுக்கு நீ இடர்களை நீக்கி அவர்கள் துன்பங்களைத் தீர்க்க வேண்டும்." என்றெல்லாம் கேட்டுக் கொண்டான். அவ்வாறே கண்ணனும் அங்கேயே கோயில் கொண்டான். இந்த ஊரில் பீமா நதி அர்த்த சந்திர வடிவத்தில் ஓடுவதால் சந்திரபாகா என்னும் பெயர் கொண்டு விளங்கும் என்றும் இந்த நதியில் குளித்து என்னை வந்து தரிசிப்பவர்களின் இடர்களை எல்லாம் நீக்கி அவர்களைத் துன்பத்திலிருந்து காத்தருள்வேன் "என்றும் கண்ணன் புண்டரீகனிடம் சொன்னான்.

அவ்வாறே அங்கே ஏற்படுத்தப்பட்ட கோயில் மற்றும் அதைச் சார்ந்த ஊர்கள் முதலில் புண்டரீகபுரம் என்னும் பெயரில் விளங்கி வந்து பின்னர் நாளாவட்டத்தில் பண்டரிபுரம்/பந்தர்பூர் என்னும் பெயரில் அழைக்கப்படுகிறது. இங்கேயும் கோயிலுக்கு நான்கு வாசல்கள். நாமதேவரின் பித்தளைச் சிலை கையில் தம்பூருடன் காணப்படும் வாயில் கிழக்கு வாயில். அது வழியாத் தான் நுழைந்தோம். அடுத்து தத்தாத்ரேயர், கணபதி குடி கொண்டிருக்கும்  ஒரு பெரிய மண்டபத்தைத் தாண்டி உள்ளே சென்றால் சுற்றிலும் மாடங்கள் நிறைந்து நடுவில் 16 அல்லது 18 கற்றூண்களுடன் காணப்படும் ஓர் மண்டபம். அந்த மாடங்களில் கிருஷ்ணன், ராதை, நரசிம்மர் போன்றவர்களோடு செந்தூரத்தில் குளிக்கும் நம்மாளும் காட்சி கொடுக்கிறார். அங்கே தான் நாங்கள் நின்று கொண்டிருந்தோம். கணபதியைத் தொட்டு வணங்கிக் கொண்டோம். முன் பதிவு செய்யப்பட்டவர்களுக்கு எனத் தனியான வாயில் எனச் சிலர் சொல்ல, இன்னும் சிலரோ கூட்டம் அதிகம் இல்லை, இப்போத் திரையை எடுத்துடுவாங்க. இங்கேயே போகலாம்.இங்கே போனால் தான் பாண்டுரங்கனைத் தொட்டு வணங்க முடியும். ஆன்லைன் பதிவு செய்த வரிசையில் சென்றால் தொட்டு வணங்க முடியாது. கருவறைக்கு வெளியே இருந்து தரிசித்துவிட்டுப் போக வேண்டி இருக்கும் என்றார்கள்.

அப்போ நமக்கோ வேலை ஒண்ணும் இல்லை; ஆகவே காத்திருந்தோம். பஜனைகள் முழங்கிக் கொண்டிருந்தன. அங்கே மாட்டப்பட்டிருந்த தொலைக்காட்சி மூலம் உள்ளே பாண்டுரங்கனுக்கும் ரெகுமாயிக்கும் நடந்த வழிபாடுகள் காணக் கிடைத்தன. அந்த மண்டபத்தில் ஒரு தூணுக்கு முழுக்க முழுக்க வெள்ளிக் கவசம் போல் பூண் போட்டிருந்தார்கள். அதைப் புரந்தரதாசர் கம்பம் எனவும் கருடஸ்தம்பம் எனவும் அழைக்கின்றனர். அதற்கான ஓர் கதையும் உண்டு. அநேகமாக மஹாபக்தவிஜயம் புத்தகத்தில் (என்னிடம் இருப்பது குகப்ரியை எழுதியது) படித்திருக்கலாம். பாண்டுரங்கனைப் பார்க்க வேண்டிப் புரந்தர தாஸர் கிளம்பிப் பண்டரிபுரம் வருகிறார். சத்திரம் ஒன்றில் தங்கிக் காலையில் எழுந்ததும் கண்ணனைக் காணவேண்டும் என்னும் எண்ணத்துடன் உறங்கச் செல்கிறார். நீண்ட யாத்திரையாக வந்தவருக்குக் கால் வலி தாங்காமல் உறக்கம் வரவில்லை. தன்னுடன் வந்த சீடனை அழைத்தார். "அப்பண்ணா! அப்பண்ணா! கால் வலி தாங்க முடியவில்லை. வெந்நீருடன் வா! வந்து ஒத்தடம் கொடு!" என அழைக்கிறார்.அப்பண்ணா கேட்பதாக இல்லை. வெகு நேரம் அழைத்த பின்னரே தாமதமாக அப்பண்ணா கையில் வெந்நீர்ப்பாத்திரத்துடன் வந்து சேருகிறான். அவன் மேல் கோபம் கொண்ட புரந்தரதாசர் வெந்நீர்ப்பாத்திரத்தை வாங்கி அப்படியே அவன் முகத்தில் விசிறி அடித்து விட்டார்.




படத்துக்கு நன்றி கூகிளார்