மீண்டும் மஹாலக்ஷ்மி தரிசனம்! பண்டர்பூர் பயணம்!

தொடர்ந்து எழுதி முடிக்கலாம்னு பார்த்தால் நாலைந்து நாட்களாக அடிக்கடி மின் வெட்டு. அதிலும் ஒன்றாம் தேதி கிட்டத்தட்ட முழு மின்வெட்டோனு நினைக்கும்படி இருந்தது. கிடைத்த நேரத்தில் ஒரு சில பதிவுகளுக்குத் தான் போக முடிந்தது. எழுத முடியலை. இரவிலும் ஒன்றரை மணி நேரம் போல் மின்சாரம் போய் விட்டது. இன்னிக்கும் காலை ஒன்பது அல்லது ஒன்பதரைக்குப் போன மின்சாரம் இப்போ ஒன்றரைக்குத் தான் வந்தது. இது தொடரும் மின்வெட்டா அல்லது பராமரிப்புக் காரணமான மின்வெட்டானு தெரியலை. அறிவிப்பெல்லாம் கொடுக்கவில்லை.  அதன் காரணமாகவே எழுதி முடிக்க முடியாமல் போகிறது.

ஏற்கெனவே அதீத சூடவெயில் காரணமாக வேனல் கட்டிகள் குழந்தைகளுக்கு வராப்போல் வந்து  ஒரு நாளைக்கு 100ரூக்கு  என மாத்திரை சாப்பிடும்படி ஆகி விட்டது. சூரியன் என்னமோ காலை வேளையில் போக்குக் காட்டினாலும் தாமதமாக எழுந்ததை ஈடு கட்டும் விதத்தில் சுட்டெரிக்கிறான். இன்னிக்கு அக்னி நக்ஷத்திரம் ஆரம்பமாம். 41 டிகிரி செல்ஷியஸ் காட்டுது! க்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்! கணினியில் ரொம்ப நேரம் உட்கார்ந்தாலும் சூடுதான் என்பதால் அதையும் யோசிக்க வேண்டி இருக்கிறது. கிடைக்கும் கொஞ்ச நேரத்துக்குள் எல்லாம் முடிக்க முடிவதில்லை! ஆகவே திடீர்னு காணாமல் போனால் தேடாதீங்க! வரவேண்டிய நேரத்துக்குக் கரெக்டா வந்துடுவேன்! :))))
********************************************************************************

மறுநாள் காலை எழுந்ததும் வழக்கம் போல் தேநீருக்குச் சொல்லிவிட்டு வாங்கிக் குடித்தோம். பின்னர் குளித்து முடித்து ஏழு மணிக்கெல்லாம் கோயிலுக்குச் செல்லத் தயாரானோம். லிஃப்டில் கீழே வந்து அங்கே போய்க் கொண்டிருந்த ஓர் ஆட்டோக்காரரை அழைத்துக் கோயில் வாசலில் விடும்படி கேட்டுக் கொண்டோம். அவரும் அழைத்துச் சென்றார். நிற்கவா எனக் கேட்டவரை வேண்டாம்னு சொல்லி அனுப்பிட்டோம். வாசலில் விற்றுக் கொண்டிருந்த பூக்காரர்களிடம் கொஞ்சம் பூக்கள் வாங்கிக் கொண்டு நேற்றுச் சென்ற அதே வழியில் சென்றோம். கூட்டமே இல்லை. என்றாலும் சுமார் நூறு, இருநூறு பேர்கள் இருப்பார்கள். ஆனால் அங்குமிங்குமாக இருந்ததால் சந்நிதியில் கூட்டம் தெரியவில்லை. முதல் நாளைப் போல இன்றும் சரஸ்வதியையும் காளியையும் தரிசித்துக் கொண்டு நேற்றுப் பார்க்காமல் விட்ட மஹாகணபதியையும் தரிசித்துக் கொண்டோம். அங்கிருந்து சந்நிதிக்குச் செல்லும்போது நாங்கள் தமிழில் பேசுவதைக் கண்ட ஓர் தம்பதியினர் எங்களை விசாரிக்க நாங்களும் அவர்களை விசாரித்தோம். அவர்கள் நால்வர். பல வருஷங்களாக நண்பர்களாம்.சென்னை வாசிகள். ஒருத்தர் இருப்பது வட சென்னை பெரம்பூர். இன்னொருத்தர் இருப்பது தென் சென்னை க்ரோம்பேட்! ஆனாலும் நட்பு இருவரையும் குடும்பத்துடன் இங்கே தரிசனத்துக்கு அழைத்து வந்திருந்தது.

பின்னர் சந்நிதிக்குச் சென்று அம்பிகையைக் கண்ணாரப் பார்த்தோம். பட்டர் தான் எழுந்து போய், எழுந்து போய் கூடியவரை மறைத்துக் கொண்டிருந்தார். என்றாலும் விடாமல் நின்று பார்த்துவிட்டு வெளியே வந்தோம். அங்கே ஓர் இடத்தில் அம்பிகைக்கு மக்கள் அளித்த உண்டியல் காணிக்கைகள் மூலம் பண்ணப்பட்ட தங்கப்பல்லக்கு காட்சி அளித்தது. அதை ஓர் க்ளிக் செய்து கொண்டேன்.

வெளியே வந்து பிரகாரங்களைச் சுற்றிய போது சில இடங்களில் பிரகாரங்களை மட்டும் க்ளிக்.

அதிகம் படங்கள் எடுக்கலை. நம்ம ரங்க்ஸுக்குப் பசி வந்து விட்டது. ஆகவே அங்கே வெளியே கடை போட்டிருந்த ஓர் பெண்மணியிடம் குழந்தைகளுக்குக் கொடுப்பதற்காக அம்பிகையின் படங்கள் மற்றும் ஶ்ரீசக்ரம் படங்கள் வாங்கிக் கொண்டோம். பின்னர் நாங்கள் நுழைந்த வாயில் வழியே வெளியே வந்தோம்.  காலை உணவுக்கு எங்கே போகலாம் என யோசிக்கையில் கோயிலுக்கு எதிரேயே இரண்டு, மூன்று கடைகள் திறந்து வைத்திருந்தனர். ஓர் கடையில் நன்றாக இருக்கும் என ஓர் ஆட்டோக்காரர் சொல்லவே அங்கே போனோம். நான் எனக்குப் போஹா மட்டும் போதும் எனச் சொல்லவும், அவரும் அதுவே வாங்கிக் கொண்டார். காரமில்லாமல் இருக்கணும் என நினைத்து வாங்கியது ஒரே பச்சை மிளகாய்! பொறுக்கி மாளலை! அதைச் சாப்பிட்டுவிட்டுத் தேநீர் வேண்டாம்னு சாச்(ஸ்)(chach) கேட்டோம். மோர் என்னமோ நல்ல திக்காக இருந்தது. ஆனால் இதிலும் பச்சைமிளகாய்க் கூட்டம்! க்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர் என மனதுக்குள் சொல்லிவிட்டு எல்லாவற்றையும் எடுத்துவிட்டுக் குடித்தாலும் காரம் நாக்கில்!

பின்னர் அங்கிருந்து ஓர் ஆட்டோவைப் பிடித்துக் கொண்டு ஓட்டலுக்குப் போனோம். அந்த ஆட்டோ ஓட்டுநருக்கு நாங்க  சொன்ன ஓட்டல் பெயர் புரியாமல் நீளப் போனார். அவரை வழிமறித்து யூ டர்ன் அடிச்சுத் திரும்பி வரணும்னு சொல்லி நாங்க தங்கிய இடத்துக்கு வந்தோம். மேலே அறையில் போய்க் கொஞ்ச நேரம் ஓய்வு எடுத்துக் கொண்டு சாமான்கள் எல்லாவற்றையும் கட்டியாச்சானு சரி பார்த்து விட்டுப் பத்து மணி போலக் கீழே இறங்கலாம்னு நினைச்சோம். ஏனெனில் பனிரண்டு மணிக்கு பண்டர்பூருக்கு வண்டி அங்கிருந்தே போகிறது. நாக்பூர் போகும் ரயில் பண்டர்பூர் வழியாகச் செல்கிறது. அதில் இரண்டு படுக்கை உள்ள இருக்கைகளை இரண்டாம் வகுப்பு ஏசி பெட்டியில் முன்பதிவு செய்திருந்தோம். 

நாங்கள் கீழே சாமான்களை எடுத்துக் கொண்டு போகவும் எங்கள் ஆஸ்தான ஆட்டோ ஓட்டுநர் வரவும் சரியாக இருந்தது. ஓட்டலில் பணம் செட்டில் செய்துவிட்டு ஆட்டோவில் ஏறிக்கொண்டு ஸ்டேஷனுக்குப் போனோம். நல்லவேளையாக ரயில் அங்கிருந்தே கிளம்புவதோடு முதலாம் நடைமேடையும் கூட. ஆகவே அங்குள்ள முதல் வகுப்புப் பிரயாணிகள் தங்குமிடம் சென்றோம். ஒரே கூட்டம். நெரிசல். கழிவறை நாற்றம். சகித்துக் கொண்டு உட்கார்ந்தால் என்ன ஆச்சரியம்! காலையில் கோயிலில் பார்த்த நபர் க்ரோம்பேட்டைக்காரர்.அவர் மனைவியும் நண்பர் மற்றும் அவர் மனைவியோடு இன்னொரு பயணிகள் தங்குமிடத்தில் தங்கி இருப்பதாகவும் அங்கே கொஞ்சம் நன்றாக இருக்கும் எனவும் அவர் சொன்னார். ஆனால் இங்கே ஐஆர்சிடிசியின் உணவகம் பக்கத்தில் இருந்தது. நம்ம ரங்க்ஸுக்கு மத்தியானம் கொஞ்சமானும் சாப்பிடணும்! ஆனால் ரயில் வர நேரமிருந்ததால் அங்கிருந்து வந்துக்கலாம்னு நினைச்சுக் கிளம்பினோம். 

அந்த உணவகத்தில் விசாரித்தால் உணவு தயாராக இருப்பதாகச் சொன்னார்கள். சரினு என்னைக் கொண்டு போய் அந்தச் சென்னைப் பயணிகள் பக்கம் உட்கார வைத்துவிட்டு அவர் மட்டும் சாப்பிடச் சென்றார். நான் அவர்களுடன் பேசிக் கொண்டு பொழுதைக் கழித்தேன். சிறிது நேரத்தில் ரயில் வர நாங்கள் கிளம்பினோம். நான் தயிர் மட்டும் வாங்கிக் கொண்டேன். அமுல் கிடைக்குமானு கேட்டதுக்கு அவங்க சரியாச் சொல்லலை. அமுல் விற்பனைக்கூடம் கொஞ்சம் தள்ளி இருந்திருக்கு! நமக்கு அது தெரியலை. அவங்க கொடுத்த தயிரை வாங்கிக் கொண்டேன். அதில் 12 ரூ போட்டிருக்கப் பதினைந்து வாங்க எனக்கும் அவங்களுக்கும் ஒரு வாதவிவாதம். முடிவில் நான் 12 ரூ கொடுத்து வாங்கிக் கொண்டு வெற்றிப்புன்னகையுடன் திரும்பினேன். வழியில் பார்த்தால் அமுல் பொருட்கள் விற்பனை! க்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்!  அவங்க "பெண்"களூர் போவதால் ரயிலுக்கு இன்னும் நேரம் இருந்தது. கோலாப்பூரிலிருந்து "பெண்"களூருக்கு ரயிலும், விமானமும் நேரடிப் போக்குவரத்து இருக்கு! இது தெரிஞ்சால் நாங்க புனேயில் தங்காமல் திருச்சியில் இருந்து நேரடி விமானத்தில் "பெண்"களூர் வந்து அங்கிருந்து கோலாப்பூர் போயிருந்தால் அலைச்சலும் மிஞ்சி இருக்கும். பணமும் மிஞ்சி இருக்கும். சரியாக விசாரிக்கலை. இனி என்ன செய்ய முடியும்? ரயிலில் ஏறிக்கொண்டு எங்கள் படுக்கை இருக்கைக்கு வந்தோம். ஒரு பக்கம் எனக்குச் சிரிப்பு! ஏனெனில் சாயங்காலம் /மத்தியானம் மூன்றரை மணிக்கெல்லாம் இது பண்டர்பூர் போயிடும். அதுக்கு படுக்கையா என நினைச்சேன். எங்களோட வந்த ஒரு பெண்மணியும் நாங்க எங்கே இறங்கப் போறோம்னு கேட்டுட்டு பண்டர்பூர்னதும் அதிசயமாப் பார்த்தாங்க! இஃகி,இஃகி. 

ரயிலில் தயிரைச் சாப்பிட்டேனோ இல்லையோ மேல் வயிற்றில் வலி! ரொம்பவே சிரமமாகப் போய் விட்டது. என்ன செய்யறதுனு தெரியாமல் கந்த சஷ்டி கவசத்தைச் சொல்லிக் கொண்டே உட்கார்ந்திருந்தேன். நம்மவர் நல்ல தூக்கம். கொஞ்ச நேரத்தில் பண்டர்பூர் வரும் அறிகுறிகள் தெரிய நான் அவரை எழுப்ப அவர் இல்லைனு சொல்ல, நான் ஆமாம்னு சொல்லக் கடைசியில் பண்டர்பூர் வந்தே விட்டது. அடிச்சுப்பிடிச்சு இறங்கணுமேனு கவலைப்பட்டால் டிடிஆர் வந்து பத்து நிமிஷம் நிற்கும். நிதானமா இறங்குங்க என்றார். அப்பாடானு பெருமூச்சு விட்டுக் கொண்டு கீழே இறங்கினோம். முன்னர் பார்த்தது நான்கே நடைமேடைகள் உள்ள சின்ன ரயில்வே ஸ்டேஷன். அதில் இரண்டில் மட்டும் ரயில் போகும். இப்போப் பார்த்தால் ரயில் நிலையமே மாறி விட்டிருந்தது. கீழே இறங்கவும் இங்கேயும் ஓர் ஆட்டோக்காரர்!