உன்னை முதன் முதலாகப் பார்த்தபோது என்ன நினைத்தேன்!

ஹிஹிஹி, என்ன நினைச்சீங்க?? குலாப்ஜாமூனை முதன்முதலாகப் பார்த்தப்போ என்ன நினைச்சேனு சொல்லப் போறேன்.

ஹோட்டல்னு சொன்னதும் பல நினைவுகள்.  ஹோட்டலுக்கே போகாத எங்கள் குடும்பத்திலே திடீர்னு ஒரு ஜனவரி ஒண்ணாம் தேதி அப்பா எங்களை எல்லாம் ஹோட்டலுக்குக் கூட்டிப் போய் ஸ்வீட், காரம் வாங்கித் தரப் போவதாய்ச் சொன்னார்.  உடனே எனக்குள்ளே பல நினைவுகள், பல கனவுகள்.  ஹோட்டல்கள் வழியாய்ப் போகும்போதும் வரும்போதும் அங்கே உள்ள கண்ணாடிப் பெட்டியில் உள்ள ஸ்வீட் வகையறாக்களைப் பார்த்துப் பெருமூச்சு, சிறுமூச்சு விட்டது உண்டு. இப்போ ஹோட்டலுக்கே போறோம்னதும் தலைகால் புரியலை.  வடுகக் காவல் கூடத் தெருவில் இருந்தோம் அப்போ.  அங்கிருந்து ஒரே ஓட்டமாய் மேலாவணி மூல வீதி பெரியப்பா வீடுக்கு ஓட்டமாய் ஓடி, அங்கே அறிவிப்புச் செய்தேன்.  ஏதோ பெரிய விஷயமே நடந்துட்டதாய், உலகமே தலைகீழாய் மாறி விட்டதாய் எனக்குள் நினைப்பு.  ஆனால் அங்கே எல்லாரும் சாதாரணமாய் எடுத்துக்கக் கொஞ்சம் ஏமாற்றம்னே சொல்லணும்.

அங்கிருந்து அதே தெருவின் பிள்ளையார் கோயில் வாசலில் தங்கள் நண்பர் குழாமுடன் (இவங்க நண்பர்கள் அனைவருமே இந்தப்பெயரில் தான் பழகினார்கள்) இருக்கும் மாமாக்களிடம் போய்ச் சொன்னேன்.  அவங்களும் சிரிச்சாங்க. சே, எவ்வளவு பெரிய விஷயம்,  யாருக்குமே இதன் அருமை புரியலை.  நாளைக்கு ஸ்கூலில் போய்ச் சொல்லணும்.  மனசுக்குள்ளே நினைச்சுக் கொண்டே வீடு திரும்பினேன்.  அன்னிக்குச் சாயந்திரமா ஹோட்டலுக்குக் கிளம்பினோம்.  ஒரே படபடப்பு, திகில் கலந்த எதிர்பார்ப்பு.  என்ன ஆர்டர் கொடுப்பது என எங்களுக்குள்ளாக ஒரு கலந்தாலோசனை.  வேறே உடை மாத்திக்கணும்னு எனக்கு ஆசை.  இதே பாவாடையோடயா போறது? ஆனால் அப்பா முழித்த முழியில் ஹோட்டல் ப்ரொகிராமே கான்சல் ஆகிவிடும் சாத்தியக் கூறு தென்பட்டதால் அடக்கிக் கொண்டு கிளம்பினேன்.

அப்பா முன்னே செல்ல பின்னால் நாங்கள் மூவரும் ஏதோ பெரிய முக்கியமான இடத்துக்கு அவார்ட் வாங்கச் செல்லும் மனோபாவத்துடன் தெருவில் இருந்த நண்பர்களை அலட்சியமாய்ப் பார்த்தபடி சென்றோம்.  தெருத் திரும்பி அப்பா அழைத்துச் சென்றது மேல மாசி வீதி மாடர்ன் லாட்ஜோ, அப்போ புதுசா மேல கோபுர வாசலில் வந்திருக்கும் வட நாட்டு இனிப்பு வகைகள் உள்ள புத்தம்புதுக்கடையான டெல்லிவாலாவோ  இல்லை.  வடக்காவணி மூல வீதியில் வழக்கமாய் சாம்பார் வாங்கும் சுமுஹ விலாஸ் ஹோட்டலுக்குத் தான் கூட்டிப் போனார். சொப்புனு உற்சாகம் குறைய அசடு வழிய உட்கார்ந்தோம்.  அங்கே என்ன இருக்கும்!  வழக்கமான பஜ்ஜி, சொஜ்ஜி தான்.  என்ன ஆனாலும் அதைச் சாப்பிடக் கூடாது.  சுற்றும் முற்றும் பார்த்த என் கண்களில் ஜீராவில் மிதக்கும் குலாப்ஜாமுன்கள் கண்களில் பட, (அதன் பெயரே அப்போத் தெரியாது.) எனக்கு அதான் வேண்டும்னு சொல்ல, அப்பாவுக்கு திக்.  அதெல்லாம் உனக்குச் சாப்பிடத் தெரியாது.  எதிலே பண்ணி இருக்காங்களோ!