ஆகாயத்தில் பறந்தேனோ?

பையர் இன்னிக்கு ஊருக்குக் கிளம்பி விட்டார்.. இன்றிரவு (ஆங்கிலத்தேதி ஞாயிறு 6) காலை ஒன்றே முக்கால் மணிக்கு விமானம். ஞாயிறன்று மாலை அம்பேரிக்கா போய்ச் சேருவார். குட்டிக் குஞ்சுலுவை பையர் இருந்த நாட்களில் தினம் தினம் பார்க்க நேர்ந்தது. அதுக்கு அவங்க அப்பா விட்டுட்டுப் போயிட்டது குறித்துக் கோபம்! நோ, நோ, நோ எனக் கத்திக் கொண்டு முகத்தை மூடிக் கொண்டு பார்க்க மாட்டேன் போ எனக் கோபத்தில் சொன்னது. பின்னர் கொஞ்சம் போல் கைகளை நீக்கிப் பார்த்துவிட்டுக் கொஞ்சம் சிரிப்பு, கொஞ்சம் வெட்கம்! பின்னர் கொஞ்ச நேரம் அப்பாவைப் பார்த்தது. எங்களையும் பார்த்தது! பின்னர் பை சொல்லி விட்டுப் போய் விட்டது! ஒவ்வொரு நாள் ஒவ்வொரு விளையாட்டு! சில நாட்கள் தாத்தா, பாட்டி எங்கே என எங்களை விசாரிக்கும்!  ஆயிற்று. பத்து நாட்கள் ஓடியே போய் விட்டன!

அடுத்தடுத்து உறவினர்கள் வருவதும், போவதுமாக இருந்ததாலும் நடுவில் மாமியார் ச்ராத்தம் வேறே வந்ததாலும் ஒரே ஓட்டம் தான்! காலை எழுந்து ஆரம்பிக்கும் வேலை மதியம் சாப்பாட்டுடன் ஓர் இரண்டு மணி ஓய்வில் முடியும். பின்னர் திரும்ப மூன்று மணிக்கு ஆரம்பித்தால் இரவு படுக்கப் போகையில் ஒன்பதரை ஆகி விடும். நடுவில் கிடைக்கும் கொஞ்ச நேரத்தில் கணினியைப் பார்க்க நேரம் கிடைக்கவில்லை.  அதோடு ஒரே களைப்பாக வேறே இருக்கும். இதுக்கு நடுவில் சபரிமலையில் நடந்த அமர்க்களத்தைப் பார்த்துவிட்டு எங்க உறவினர்கள் பயந்து போய்ப் பையர் மலையிலிருந்து இறங்கியாச்சா எனத் தொலைபேசி விசாரித்தனர்.

நல்லவேளையாக சபரிமலையில் அமர்க்களம் நடக்கும் முன்னரே எங்க பையர் மலை ஏறிவிட்டு இறங்கி விட்டார். அதை எல்லாம் பார்க்கையில் கடவுள் தான் காப்பாற்றினார் என்பது மேலும் உறுதி ஆனது. கஷ்ட காலத்திலும் ஒரு நல்லகாலம் என்பது போல் இருந்தது. நேற்று குலதெய்வம் கோயிலுக்குப் போகணும்னு பையர் சொன்னதால் காலை ஆறு மணிக்கெல்லாம் திடீர்ப்பயணமாகக்  கிளம்பிச் சென்றோம். முதல் நாள் ச்ராத்தம் முடிந்து சாப்பிட 2 மணி ஆகிவிட்டது. கொஞ்சம் அலுப்புத் தான் என்றாலும் எனக்கு அக்கி வந்து விட்டுச் சென்றதில் இருந்தே ஒரு முறை கோயிலுக்குப் போகணும்னு ஆசை இருந்தது. ஆனால் இப்போ வேண்டாம். கொஞ்ச நாட்கள் கழிந்து போகலாம் என்று ரங்க்ஸ் சொல்லிவிட்டதால் சரினு பேசாமல் இருந்து விட்டேன். இப்போப் பையர் கேட்டதும் ஊருக்குப்போகும் ஆசை வந்து விட்டது!  காலை ஆறு மணிக்குக் கிளம்பிப் போயிட்டு பரவாக்கரை, கருவிலி இரண்டு ஊரிலும் ஸ்வாமி தரிசனம் செய்து விட்டு மத்தியானத்துக்குள் திரும்பணும்னு திட்டம்.

இங்கே திருச்சியில் ரெட் டாக்சி என்னும் கால் டாக்சி அறிமுகம் செய்திருக்காங்க. முதலில் கோவையில் ஆரம்பித்து அங்கே வெற்றிகரமாக நடத்திப் பெயர் வாங்கினதும், மதுரையில் ஆரம்பிச்சிருக்காங்க. இப்போச் சில மாதங்களாகத் திருச்சிக்கு வந்திருக்கு.  இப்போது அது தான் பயன்படுத்துகிறோம். ஆகவே அது சொன்னால் உடனே வந்துவிடுவதோடு சரியான நேரமும் வந்து விடுகிறார்கள். ஆகவே முதல்நாள் இரவே காலை கிளம்பணும்னு முடிவானதும் ரெட் டாக்சியைக் கூப்பிட்டு முன் பதிவு செய்து கொண்டோம்.

அதன்படி கிளம்பிச் சென்றோம்.  காலை சீக்கிரமாகவே கும்பகோணம் வந்தாச்சு. அங்கே பூஜைக்கு வேண்டிய சாமான்கள் வாங்கிக் கொண்டு அப்படியே காலை ஆகாரமும் செய்துட்டுக் கிளம்பலாம்னு ஒரு திட்டம். அதன்படி பெரிய கடைத்தெருவுக்குப் போவோம்னு நினைச்சுட்டு இருந்தால் வண்டி காமாட்சி ஜோசியர் தெருவழியே மடத்துத் தெருவுக்குச் சென்றது. அங்கே முரளீ"ஸ் கஃபே என்னும் ஓட்டல் ஒன்று இருக்கிறது. இதைப் பற்றிக் கேள்விப் பட்டதில் இருந்தே நம்மவருக்கு அங்கே போய்ச் சாப்பிடணும் எண்ணம். ஆகவே அங்கே போகவேண்டி வண்டி முன்னாலேயே திரும்பி இருக்கு. எனக்கு இது புரியாமல் கழிவறைக்குப் போகணும்னு சொல்ல அங்கே பக்கத்தில் எதுவும் இல்லை என்பதால் ஓட்டலில் விசாரித்து விட்டு அங்கேயே போகலாம்னு என்னைக் கூட்டிப் போனார்.

பையரை உட்கார்ந்து உணவு ஆர்டர் கொடுக்கச் சொல்லிட்டு நாங்க ரெண்டு பேரும் கழிவறை எங்கே இருக்கு எனக் கேட்டுக் கொண்டு உள்ள்ள்ள்ள்ள்ள்ள்ள்ள்ள்ள்ள்ள்ளே சென்றோம்.  சுமார் ஒரு மைல் உள்ள்ள்ளே சென்றபின்னர் கொல்லைப்பக்கம் வந்தது. அங்கே ஓர் ஓரமாகக் கழிவறை இருந்தது. அப்போது உள்ளே யாரோ இருப்பதாகச் சொல்லவும் காத்திருந்தோம். காத்திருந்தப்போ பக்கத்தில் இருந்த ஓர் அறையைப் பார்த்துவிட்டு நான் அங்கே சென்றுவிட்டு வந்து விடுகிறேன் என ஓட்டல் ஊழியர் பெண்மணியிடம் கேட்டப்போ அங்கே போகக் கூடாது எனச் சொல்லிவிட்டார். அது குளிக்கும் அறை என்றார். சுமார் பத்து நிமிடக் காத்திருப்பின் பின்னர் திரும்பி விடலாமா என நினைக்கையில் உள்ளே இருந்த மனிதர் வந்தார். அதற்குள்ளாகக் கழிவறை வாயிலில் இருந்து ஏகப்பட்ட நீர் வெளியே வந்து விழுந்தது. கால் கழுவி இருப்பார் போல. உள்ளே நுழையவே எனக்கு யோசனை! ஆனால் இத்தனை நேரம் காத்திருந்ததால் போயிட்டு வருவோம், செருப்புத் தான் போட்டிருக்கோமே எனச் சென்றால் கழிவறை வாயில் மலை உச்சியில் இருந்தது.

திகைத்துப் போனேன். இவ்வளவு உயரத்திலா வாசல்படியை வைப்பார்கள்? சுற்றும் முற்றும் பார்த்துப் பிடிமானத்துக்கு எதுவும் கிட்டவில்லை. வலப்பக்கம் சுவரில் கழிவறைக் கதவு. அதைப் பிடித்தால் தகரக்கதவு. கையோடு வந்துடும் போல! அதுக்குச் சட்டமோ நிலையோ இல்லை. கதவில் சட்டத்தை அடித்துவிட்டுக் கீல் வைத்துச் சுவற்றில் பொருத்தி இருந்தாங்க. பிடிமானத்துக்கு இடப்பக்கமும் எதுவும் கிட்டவில்லை. மெல்ல முயன்று வலக்காலை எடுத்து முதலில் உள்ளே வைத்துக் கொண்டு நல்ல சகுனம் தானே என நினைத்தவண்ணம் முழங்காலில் கையை ஊன்றிக்கொண்டு இடக்காலை எடுத்து மேலே வைக்க எம்பினேன். அவ்வளவு தான் தெரியும். அடுத்த கணம் நான் பறந்து கொண்டிருந்தேன்.