கீழே விழுவது மீண்டும் எழுவதற்காகவே!

என்ன ஆச்சுனு தெரிஞ்சுக்க எல்லோரும் ஆவலாக இருக்கீங்க! யாரையேனும் அழைச்சீங்களானும் கேட்டிருக்கீங்க! அங்கே தான் ஓட்டலில் வேலை செய்யும் பெண்மணி பாத்திரங்கள் கழுவிக் கொண்டிருந்தாரே! அவர் கூச்சல் போட்டுவிட்டார். நான் கீழே விழுந்த இடம் கழிவறையின் தண்ணீர் வெளியே வரும் இடமாக இருந்து விட்டது. ஆகவே சேறும் சகதியுமாக இருந்தது. நான் நேரிடையாக விழுந்திருந்தேனானால் கட்டாயம் எதிரே இருந்த மரத்தில் மோதிக் கொண்டிருப்பேன். கொஞ்சமானும் ரத்தக்காயம் ஏற்பட்டிருக்கும். மனதிற்கும் வேதனையாகப் போயிருக்கும். ஆனால் உண்மையிலேயே எங்க குலதெய்வத்தின் அருளால் (காமாட்சி அம்மா சொன்னபடியே) நான் விழுந்தது அந்தச் சேறில். அப்படியே மல்லாக்க விழுந்துவிட்டேன். அங்கே ஏதானும் பாறையாகவோ, கல்லாகவோ இருந்திருந்தாலும் பின் மண்டையில் அடிபட்டு இன்று உயிருடன் இருந்திருப்பேனா என்பது சந்தேகமே! ஆனால் விழுந்த இடம் மண்ணாகவும் கொஞ்சம் சேறாகவும் இருந்ததால் கட்டிக் கொண்டிருந்த புடைவை நனைந்து சேறானது.

அதோடு இல்லாமல் வலப்பக்கம் இடுப்பில் நல்ல அடி! அங்கே ஏற்கெனவே நாலைந்து முறை விழுந்து அதே இடத்தில் அடிபட்டுக் கொண்டிருக்கேன். முதல்முறை ஏணியில் இருந்து விழுந்தேன். பின்னர் இருமுறை மாடு முட்டியும், வீட்டில் வழுக்கியும். அதன் பின்னர் கடைசியாகக் கயிலை யாத்திரையில் குதிரையில் இருந்து விழுந்தேன். எல்லா நேரங்களிலும் ஒரே இடத்தில் அடிபட்டு வலப்பக்கம் இடுப்பில் அடிக்கடி இப்போதும் வலி வரும். அதிக நேரம் நிற்க முடியாது! இப்போவும் அங்கேயே அடி பட்டு இருக்கிறது என்றாலும் தாங்கிக்கொள்ள முடிந்தது. இடப்பக்கம் காலில், முழங்காலில் வீக்கம், வலி! ரத்தக்கட்டு! வலக்கையில் முழங்கையில் கொஞ்சம் ரத்தக்கட்டு. வேகமாகக் கையை ஊன்றியதில்!  என்னோட பெருமையையே விவரிக்கிறேன். அப்புறம் நடந்ததைச் சொல்லவே இல்லை.

ஓட்டல் ஊழியப் பெண் கூச்சல் போட்டு ஆட்கள் வருவதற்குள்ளாக நம்மவர் வந்து என்னைத் தூக்கப் பார்த்தார். அவரால் முடியலை. முடியாது என்பதும் தெரியும். ஆகவே நானே மெல்ல நிமிர்ந்து கொண்டு மெல்ல மெல்லத் திரும்பிக் குப்புறப்படுத்துக்கொண்டு முழங்காலிட்டாற்போல் எழுந்து கொண்டு வலக்காலைத் தூக்கி வைத்துக் கொண்டு எழுந்திருக்க முயன்றேன். அதற்குள்ளாக உள்ளே இருந்து ஓட்டல் ஊழியர் ஒருவர் வந்து தூக்கி விட்டார்.

அதற்குள்ளாக அந்தப் பெண்ணும் கைகளைக் கழுவிக்கொண்டு ஓடி வந்து பக்கத்துக் குளியலறையிலேயே என்னைப் பயன்படுத்திக்கச் சொல்ல நான் முதலில் வேண்டாம், போகவே இல்லை என்றே சொன்னேன். அவ்வாறே முடிவும் செய்தேன். முதலிலேயே அனுமதித்திருந்தால் இந்தக் களேபரமே நடந்திருக்காது! ஆகவே வருத்தமும், கோபமும் முட்டிக்கொண்டு வந்தது. எல்லாவற்றையும் விட அவ்வளவு உயரத்தில் இருந்து விழுந்ததில் ஏற்பட்ட அதிர்ச்சியையும் விட அடிபடாமல் இருந்த வியப்பும் ஆக்கிரமித்துக் கொண்டிருந்தது. ஆகவே போக வேண்டாம்னு தான் நினைச்சேன்.     ஆனால் பின்னால் புடைவை முழுக்கச் சேறு. அதுவும் கழிவறைத் தண்ணீர். இந்தக் கோலத்தோடு கோயிலுக்கு எப்படிப் போவது? அதற்கு முன்னால் எப்படிச் சாப்பிடுவது? ஆகவே அந்தப் பெண்மணி முதலிலேயே அனுமதிக்கவில்லை என்ற கோபம்+வருத்தம் இருந்தாலும் குளியலறை உள்ளே சென்று இயற்கை உபாதையை முடித்துக் கொண்டு புடைவையை நன்கு அலசினேன். கைகளைக் கழுவினாலும் சோப்பெல்லாம் இல்லை. அதுக்குள்ளாக அங்கே ஈரமாக இருக்குனு நம்மவர் அவசரப்படுத்தினார். கோபம் இப்போ அவர் மேல் திரும்பியது. என்றாலும் பொறுத்துக் கொண்டு வெளியே வந்து அந்தப் பெண்ணிடம் இருந்து மேலும் கொஞ்சம் நீர் வாங்கி நன்றாகச் சுத்தம் செய்து கொண்டு சாப்பிடும் இடத்துக்கு வந்தோம்.

எனக்கு இன்னமும் அதிர்ச்சி விலகவில்லை. ஏதேனும் காயம் பட்டிருந்து மருத்துவமனைக்குச் செல்லும்படி நேர்ந்திருந்தால் கோயிலுக்கே போயிருக்க முடியாது என்பதோடு பையரின் பயணமும் தடைப்பட்டிருக்க நேர்ந்திருக்கும். எல்லாவற்றிலிருந்தும் காப்பாற்றிய மாரியம்மனின் அருளை நினைத்துக் கொண்டிருக்கையில் என்ன சாப்பிடுவது என அப்பா, பிள்ளை இருவரும் கேட்க எனக்கோ உடனே குளித்துப் புடைவை மாற்றினால் பரவாயில்லை போல் இருந்தது. ஒண்ணும் வேண்டாம் என்று சொன்னாலும் இரண்டு பேருமே நான் விழுந்ததால் ஏற்பட்ட கோபத்தில் சொல்லுவதாக நினைத்தார்களே தவிர நிலைமையைப் புரிந்து கொள்ளவில்லை. அதற்குள்ளாகப் பூரி சொல்லிவிட்டார்கள். உள்ளே இறங்கவே இல்லை. அடுத்ததாக தோசையும் சொல்ல, அந்த சர்வர் கல்யாணப் பந்திகளில் பரிமாறி அனுபவப்பட்டவர் போல!

பூரி சாப்பிட்டு முடிவதற்குள்ளாக தோசையைக் கொண்டு வந்ததோடு கேட்கவே கேட்காமல் பூரி கிழங்கின் பக்கத்திலேயே சட்னி, சாம்பாரை ஊற்றித் திரிவேணி சங்கமம் செய்தார். உள்ளே ஒரு கவளம் இறங்கவே இல்லை. ஆனால் சாப்பிடாமல் இருந்தால் இரண்டு பேரும் வருத்தப்படுவார்கள். எப்படியோ முழுங்கினேன். பானகமாக இருந்த காஃபியையும் குடித்துவிட்டு வெளியே வந்து வண்டியில் ஏறியதும் எனக்கு உடனே புடைவை மாற்றினால் தான் கோயிலுக்கே வர முடியும் என்று தைரியமாகச் (!!!!!) சொல்லி விட்டேன். எப்போதும் எங்கே சென்றாலும் கையில் 2 புடைவை எடுத்துச் செல்லுபவள் அன்று கட்டிய புடைவையோடு கிளம்பி இருந்தேன். அந்த நேரம் கடைகள் திறந்திருக்காதே என்பதால் என்ன செய்யலாம் எனக் குழம்பினார்கள். அதற்குள்ளாக அங்கே சென்னை சில்க்ஸ் திறக்க ஏற்பாடுகள் நடந்து கொண்டிருக்கப் பையர் அங்கே போய் விசாரித்தார். அவங்க கடை திறக்க நேரம் ஆகும் என்றும் பேருந்து நிலையம் பக்கம் சிறிய கடைகள் சீக்கிரமே திறப்பாங்க என்றும் சொல்லப் பேருந்து நிலையம் செல்லும் வழியில் வண்டியைத் திருப்பி அங்கே திறந்திருந்த ஓர் கடையில் ஒரு புடைவை வாங்கிக் கொண்டு அங்கேயே பின்னால் இருந்த பெரிய கூடத்தில் போய் மீண்டும் கைகால்களைச் சுத்தம் செய்து கொண்டு புடைவை மாற்றிக் கொண்டு கடைக்காரருக்கு நன்றி சொல்லிவிட்டு மறுபடி ஊருக்குப் போக வண்டியில் ஏறினோம்.