கல்வியா? செல்வமா? வீரமா?

 பத்தாம் வகுப்பு/பனிரண்டாம் வகுப்புப் பொதுத் தேர்வுகள் நடத்தும்படியான சூழ்நிலை இல்லை. ஆகவே மத்திய அரசு அதை ரத்து செய்திருக்கிறது. முக்கியக் காரணம் கொரோனா இரண்டாவது அலை இந்தியா முழுவதும் உச்சத்தைத் தொட்டிருப்பது தான். ஆனால் நம் தமிழக மக்கள் அதிலும் அரசியலைக் காண்கின்றனர்.  இது "நீட்" தேர்வுக்காக மத்திய அரசு செய்யும் சதி என்கின்றனர். கடந்த வருடங்களில் எல்லாம் நீட் தேர்வு நடந்து வந்திருக்கையில் இந்த வருஷம் மட்டும் மத்திய அரசு ஏன் சதி செய்யணும் என்பதே புரியலை. மேலும் நீட் தேர்வே இப்போதுள்ள தமிழக அரசின் கட்சியும், காங்கிரஸ் கட்சியும் இணைந்து மத்திய அரசில் ஆட்சி புரிந்த காலக் கட்டத்தில் தான் 2010 ஆம் ஆண்டில் அரசாங்க கெஜட்டில் வெளியிடப்பட்டது.  தனியார் மருத்துவக் கல்லூரிகளால் எதிர்க்கப்பட்ட அரசு இதே காங்கிரஸ் மற்றும் அதன் துணைக் கட்சியின் உதவியோடு மேல் முறையீடு செய்து சுப்ரீம் கோர்ட் நீட் தேர்வை உறுதி செய்து தீர்ப்பளித்தது. உண்மை இப்படி இருக்க இப்போது மோதி அரசு தான் "நீட்" தேர்வைக் கொண்டு வந்தது போல் பேசுகின்றன தமிழ்நாட்டு அரசியல் கட்சிகள்.   கிராமப்புற மாணவர்களால் நீட் தேர்வு எழுத முடியாது என்றும் சொல்லுகின்றனர். அப்போது கிராமப்புற மாணவர்களின் படிப்பின் தரத்தைத் தானே மேம்படுத்த வேண்டும்? ஒரு நீட் தேர்வு எழுதி அதில் தேர்ச்சி பெற முடியாமல் இருக்கும் கிராமப்புற மாணவர்கள் மருத்துவப் படிப்பில் மட்டும் பிரகாசிக்க முடியுமா? அதற்கு உழைப்புத் தேவை இல்லையா? சும்மா மனப்பாடம் பண்ணி எழுதும் படிப்பா மருத்துவப் படிப்பு? கிராமப்புற மாணவர்களும் நகரத்து மாணவர்களுடன் போட்டி போட்டுக் கொண்டு படிக்க வேண்டும் எனில் "நவோதயா" பள்ளிகளைக் கிராமங்களில் திறந்து மத்திய அரசால் அளிக்கப்படும் இலவசப் படிப்பை/தரமான படிப்பை கிராமப்புற மாணவர்களும் பெறும்படி ஏற்பாடுகள் செய்ய வேண்டும். இந்த நவோதயா பள்ளிகளும் மோதியின் அரசால் கொண்டுவரப்பட்டவை அல்ல. ராஜீவ் காந்தி பிரதமராக இருக்கையிலேயே கொண்டு வரப்பட்டவை!  படிப்புக்காகச் செலவு செய்து படிக்கும் சூழ்நிலையோ மேற்படிப்புக்குத் தேவையான அறிவைத் தரும்படியோ இப்போதைய பாடத்திட்டம் இல்லை. ஆகவே அனைவருக்கும் நன்மை தரும் பாடத்திட்டத்தை ஏற்பதே சரியானது.

மாற்றாக இப்போது மத்திய அரசு அறிவித்திருக்கும் புதிய கல்விக் கொள்கையையும் சாடுபவர்கள்/தமிழர்களை ஏமாற்றுகிறார்கள் என்று சொல்லுபவர்கள் தமிழகத்தில் உண்டு.அவர்களுக்கெல்லாம் பதில் கொடுப்பது போல் அண்ணா பல்கலைக் கழகத்தின் முன்னாள் துணை வேந்தரான பாலகுருசாமி அவர்கள் மிகவும் விளக்கமாக நேற்றைய தினமலரில் எழுதி இருக்கிறார். திருச்சிப் பதிப்பில் வந்திருக்கும் இது மற்ற மாவட்டங்களுக்கான பதிப்பில் வந்திருக்கானு தெரியாது. திருச்சிப் பதிப்பிலும் எத்தனை பேர் படித்திருப்பார்கள் தெரியவில்லை.  முக்கியமான குற்றச்சாட்டான இந்தித் திணிப்பை அவர் கண்டிப்பாக மறுக்கிறார். மும்மொழிக் கொள்கையையும் தவறான புரிதல் என்கிறார். எந்த மொழியை மூன்றாவது கற்கும் மொழியாகத் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும் என்பதை அந்த அந்த மாநிலங்களே முடிவு செய்து கொள்ளலாம் என்றிருக்க ஹிந்தி தான் கற்க வேண்டும் என யாரும் வற்புறுத்தவில்லை என்கிறார். ஆனால் படிப்பு.வேலை போன்ற காரணங்களுக்காக வடமாநிலங்கள் சென்றாலோ துபாய்/சௌதி போன்ற அரபு நாடுகள் சென்றாலோ ஹிந்தி தெரிந்திருப்பது கூடுதலாகப் பயன் தரும் ஒன்று. மற்ற நாட்டு மொழிகளைக் கற்பேன் எனச் சொல்லும் தமிழர்கள் இந்தியாவின் மொழியான ஹிந்தியின் மேல் இவ்வளவு வெறுப்பைக் காட்டுவது ஏன் என்றே புரியவில்ல.

ஐந்தாவது/எட்டாவது வகுப்புகளுக்குப் பொதுத்தேர்வு வைக்கச் சொல்லிப் புதிய கல்விக் கொள்கை கட்டாயம் செய்வதாகச் சொல்லப்படுவதாயும் அது முற்றிலும் தவறு எனவும் தேர்வுகளை அந்த அந்தப் பள்ளிகளே நடத்திக்கொள்ளலாம் எனவும் தேர்வு இல்லாமல் இருக்கக் கூடாது என்றும் தான் புதிய கொள்கை சொல்வதாகவும் திரு பாலகுருசாமி சொல்கிறார். ஆனால் என்னைக் கேட்டால் தேர்வுகள் வைத்து வடிகட்டுவது நல்லது என்றே சொல்லுவேன். அந்தக்காலங்களில் (என் அம்மாவெல்லாம் படிக்கையில்) எட்டாவதுக்கான பொதுத் தேர்வு எழுதி இருக்கிறார். அதை ஈஎஸ் எல் சி என்பார்களாம். எலிமென்ட்ரி ஸ்கூல் லீவிங் செர்டிஃபிகேட்! இதை வைத்து அந்தக் காலங்களில் ஆசிரியப் பயிற்சிக்குக் கூடச் செல்ல முடியுமாம். ஆசிரியப் பயிற்சி முடித்து வந்து ஒன்றிலிருந்து ஐந்து வகுப்புகள் வரை ஆசிரியப் பணியும் செய்ய முடியும் என்றும் பலரும் அந்தக் காலங்களில் அப்படி ஆசிரியர்கள் ஆகிக் குடும்பச் சுமையையும் குறைத்தனர் என்றும் அம்மா/அப்பா சொல்லிக் கேட்டிருக்கேன். இப்போதோ பத்து/பனிரண்டாம் வகுப்புக்களுக்கே பொதுத் தேர்வு இல்லை. இரண்டு வருஷங்களாகக் கொரோனா காரணமாகத் தேர்வுகளே ரத்து செய்யப்படுகின்றன. 

அடுத்தது தான் மிக முக்கியமானது. ஏதேனும் ஒரு தொழிலை மாணவனோ/மாணவியோ கற்க வேண்டும் என்பது மீண்டும் குலத்தொழிலைக் கொண்டு வரும் முயற்சி என்பது நம் தமிழ்நாட்டு அரசியல்வாதிகளின் கருத்து. தொழில் கல்வி மூலம் மாணவர்களைச் சுயச் சார்புடையவர்களாக மாற்ற முடியும் என்பதாலும் வேலை வாய்ப்புக்கள்/பிறரிடம் போய் வேலை செய்யும் முறை போன்றவற்றையும் முறைப்படுத்தும் எனவும் திரு பாலகுருசாமி சொல்கிறார்.படிப்பை முடித்ததுமே மாணவர்களுக்குத் தொழில் செய்வதற்கான வாய்ப்புக்களை உருவாக்கும் இந்தப் படிப்பு என்கிறார். உலகளவில் இந்திய மாணவர்கள் மட்டுமே தொழில் கல்வியில் பின் தங்கி இருப்பதாகவும் சொல்கிறார். என்னுடைய கருத்து இந்தக் குலக்கல்வியை ஒழித்ததே தப்பு என்பேன். எத்தனை எத்தனை தொழில்கள் இப்போது மறைந்து முற்றிலும் ஒழிந்தே போய்விட்டன! பரம்பரை ஆசாரிகள்/தச்சர்கள்/பொன்னாசாரிகள் இப்போது கிடைப்பது அரிதிலும் அரிது. பரம்பரையாக வந்தால் தொழில் நுணுக்கங்களைத் தன் வாரிசு என்பதால் பெரியோர்கள் சுலபமாகச் சொல்லிக் கொடுப்பார்கள். பரம்பரைத் தொழிலோடு கல்வியும் சேரும்போது அந்த மாணாக்கனிடம் தன்னம்பிக்கையும் படைப்புத் திறனும் பெருகும். இப்போது எங்க வீட்டில் ஒரு தச்சு வேலை/கதவுகளுக்குத் தாழ்ப்பாள் மாற்றுவது சென்ற இரு மாதங்கள் முன்னால் நடைபெற்ற போது இரு இளைஞர்கள் வந்தனர் அந்தவேலைக்கு! அவர்களில் ஒருவர் பரம்பரை ஆசாரிக் குடும்பம் என்பது அவர் வேலை செய்த விதத்திலேயே தெரிந்து விட்டது. இன்னொருத்தர் கேட்டுக் கேட்டுச் செய்தார்.  ஆசாரிப்பரம்பரையிலே வந்தவர் அப்படி இல்லை. இதை இப்படிச் செய்தால் சரியாக இருக்கும் என்பதைத் தீர்மானமாகச் சொன்னதோடு செய்தும் காட்டினார். 

என் அப்பா வேலை பார்த்த மதுரை சேதுபதி உயர்நிலைப்பள்ளியில் அந்தக் காலம் தொட்டு எழுபதுகளின் கடைசி வரை தச்சுத் தொழில், நெசவுத் தொழில் போன்றவை தக்க ஆசிரியர்களால் சொல்லிக் கொடுக்கப்பட்டு வந்தது. விருப்பம் உள்ளவர்கள் தானே படிக்கப் போகிறார்கள்? இதில் தடை சொல்லுவது சரியல்ல என்பதே என் கருத்து.  இது வைத்தியம் முதற்கொண்டு எல்லாவற்றுக்கும் பொருந்தும். விவசாயியின் மகன் எனில் நிலங்களை விற்காமல் இருந்தால் அந்த மகன் விவசாயத்திலேயே ஆய்வுகள் மேற்கொண்டு படித்து அதைத் தன் நிலங்களில் செய்து காட்டலாம் இப்போதும் அப்படியான இளைஞர்கள் தென் மாவட்டங்களில் காணக் கிடைப்பார்கள். விவசாயத்திலேயே படிப்பு மேற்கொண்டு ஆய்வுகள் மூலம் தங்கள் நிலங்களை நல்லதொரு விளைச்சலுக்குக் கொண்டு போயிருக்கிறார்கள்.  என் அப்பாவின் அப்பா நல்லதொரு சித்த/ஆயுர்வேத மருத்துவர். மணி, மந்திர ஔஷதங்கள் தெரியும். பாம்புக்கடி, தேள்கடிக்கு வைத்தியம் தெரியும்.  மஞ்சள் காமாலைக்கு ஊசி மூலம் நோயை மந்திரங்கள் சொல்லி இறக்குவாராம். ஆனால் என் அப்பா.பெரியப்பாக்கள் அதில் ஆர்வம் காட்டவில்லை சுவடிகள் எல்லாம் எங்கேயோ ஒழிந்து போய்விட்டன. ஓரளவுக்குக் குழந்தை வைத்தியம் மட்டும் எல்லோரும் சொல்வார்கள். மற்றபடி முக்கியமான வைத்திய சம்பந்தமான குறிப்புகள் முற்றிலும் காணாமல் போய்விட்டன.  என் அப்பாவும் இருந்தவரை சுவடிகளையோ பஸ்பங்கள் பண்ணும் முறையையோ பார்த்துத் தெரிந்து கொள்ளாததோடு அவற்றை எல்லாம் பின்னாட்களில் தூக்கியும் போட்டுவிட்டார். ஆங்கில மருத்துவத்தை நாடிய பின்னர் இவை எல்லாம் எதற்கு என்னும் காரணமும் தான். 

இன்னும் இருக்கு! முடிந்தால் சொல்வேன்!