அதிராவின் சிந்தனையும் என் பதிலும்!

//எதுவும் சரியாப் புரியல்ல ... கடவுள் தூணிலும் இருப்பார் துரும்பிலும் இருப்பார் எனத்தான் படிச்சோம்.. //

//அதனால கோயிலுக்குள் போய் விக்கிரங்களுக்கு அருகில் நின்று சேவை செய்தால் மட்டுமே கடவுளை நெருங்கலாம் என்பதை என்னால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை...//

//அன்பு, கருணை... அடுத்தவர்கள் மேல் காட்டும் பாசம், நன்னடத்தை, அடுத்தவர் மனம் புண்படாமல் பேசுவது, மனச்சாட்சிக்குப் பயந்து வாழ்வது, முடிந்தவரை நல்ல விசயங்கள் செய்வது, பிறரைத் தூற்றாமை.... இப்படிச் செயல்கள் மூலம்தான் கடவுளை நெருங்க முடியும் அல்லது இப்படி இருப்போர் கடவுளாகத் தெரிவார்கள் என்பதே என் கருத்து.//

இங்கே

மேலே உள்ளவை தில்லையகத்து துளசிதரனின் பதிவில் அதிரா போட்டிருக்கும் கருத்து.  உயர்ந்த கருத்து என்றாலும் அதன் சாராம்சம் கடவுளை நெருங்குவதற்காகவே கோயில்களில் சேவை என்னும் பொருளில் வருகிறது. அப்படி இல்லை. அவங்க கடவுளைக் கண்டு கொண்டதாலேயே கோயில்களில் உள்ள விக்ரஹங்களை மனப்பூர்வமாகக் கடவுளின் உருவாக ஏற்றுக்கொண்டு அபிஷேஹ ஆராதனைகள், அலங்காரங்கள் செய்து அவர்களும் ஆனந்தம் அடைந்து நம்மையும் மகிழச் செய்கின்றனர். ஆனால் அதிரா அவர்கள் தன்னுள் "கடவுள்" இருப்பதைப் புரிந்து வைத்திருக்கிறார். அதனாலேயே அவருக்குக் கோயில் கட்டி விக்ரஹம் பிரதிஷ்டை செய்து அதை வழிபட ஒரு பூசாரி அல்லது அர்ச்சகர் ஏற்பாடு செய்வது குறித்துப் புரியவில்லை.

ஆனால் அவங்க சொல்வது மிகப் பெரிய விஷயம். அவரால் ஆழமாகச் சிந்திக்க முடிகிறது! எல்லோராலும் இயலுமா? சாமானியரால் புரிஞ்சுக்க முடியாத, ஏற்க முடியாத ஒரு விஷயம். கடவுள் தூணிலும் இருப்பார், துரும்பிலும் இருப்பார்! உண்மை தான்! என்னைப் போன்ற பாமரர்கள்  அந்தத் தூணையும்   கடவுளாக நினைத்துக் கும்பிட ஆரம்பித்தால்? அதை விடுங்க! உண்மையில் கோயிலுக்குள்ளே போய் விக்ரஹங்களை ஆராதித்துச் சேவை செய்பவர் கடவுளை நெருங்கலாம் என்னும் காரணத்துக்காகவா போகிறார்? கடவுள் தான் நம்முள்ளே இருக்காரே! அப்புறமா எதுக்குப் போகணும்? ஏன் ஆராதிக்கணும்? கடவுள் தனி, நாம் தனி என நினைப்பவரா அவரும்? அப்படி எனில் அவரும் நம்மைப் போன்ற பாமரர் தானா?

கடவுளை நெருங்குவதற்காக அவர் வழிபாடுகள் செய்யப் போவதெனில் ஒவ்வொரு பக்தனும் கர்பகிரஹத்தின் உள்ளே போய் அல்லவா வழிபட்டு வரவேண்டும்? அப்படியா செய்கிறோம்? இல்லை! நாம் வெளியே நிற்கிறோம். கடவுளின் அருகே அல்லது விக்ரஹங்களின் அருகே செல்வது வேறு ஒருவர்! அவர் மட்டும் ஏன் போகணும்? அதான் அதிராவின் கேள்விக்குப் பொருள் என நினைக்கிறேன். அவர் தான் மட்டும் அருகே போய் வழிபாடு செய்து கடவுளின் அருகே போய்விட்டார் எனில் எல்லோருமே அதுக்குத் தான் முயல்வார்கள்.

அப்படி எல்லாம் இல்லை. கடவுள் தூணிலும் இருக்கிறான். துரும்பிலும் இருக்கிறான். உங்களுள்ளும், என்னுள்ளும் இன்னும் எல்லோருள்ளும் இருக்கிறான். கடவுள் நம்முள்ளே இருக்கிறான் என்பதை நம்மால் உணர முடியுமா? சரி, நமக்கு அது தெரியுது! ஆனால் பாமரர்களுக்கு? அவங்க புரிஞ்சுப்பாங்களா? கடவுளுக்கு என ஓர் உருவம் கொடுத்து, சிற்பமாகச் செய்து பிரதிஷ்டை செய்து வழிபாடுகள் செய்தால் தான் அவங்களுக்குத் திருப்தி!   இன்னும் சிவவாக்கியர் சொன்னாப்போல

நட்ட கல்லைச் சுற்றி வந்து நாலு புஷ்பம் சாற்றியே;
சுற்றி சுற்றி வந்து முணு, முணுக்க சொல்லும் மந்திரம் ஏதடா!
சுட்ட சட்டி சட்டுவம் கறிச்சுவை அறியுமோ!
நட்டகல்லும் பேசுமோ; நாதன் உள்ளிருக்கையில்..!

என்பது போல அதைக் கல் என நினைத்தால் கல் தான்; விக்ரஹம் கடவுள் என நினைத்தால் கடவுள். சிவவாக்கியரைப் போல் நாம் நம்முள்ளே நாதனைக் காண்கிறோமா? நமக்கு என ஒரு வெளிப்பாடு தேவைப்படுகிறது. ஒரு சார்புத் தன்மை தேவை! இது தான் நம் தெய்வம் என ஏதேனும் ஒன்றை பற்றிக்கொள்ள மனம் தேடுகிறது. பற்றுக்கோட்டைத் தேடி அலையும் இப்படியான பாமரர்களுக்குத் தான் கோயில், விக்ரஹங்கள் எல்லாம். அங்கே அந்த விக்ரஹங்களுக்கு உயிர் கொடுத்து, அலங்காரம் செய்வித்து, புனிதத்தன்மையைக் கொண்டு வந்து நமக்காகப் பிரார்த்தனைகள் செய்வதற்காகவும், நம்முடைய நன்மைகளைக் கருதி வேண்டிக் கொள்வதற்காகவும் தான் அங்கே அர்ச்சகர். அவர் தனக்காக எதுவும் செய்வதில்லை! தனக்காக எதுவும் பிரார்த்தித்துக் கொள்ளுவதில்லை! நம் போன்ற மூட பக்தர்களுக்காகவே அங்கே சேவை செய்ய வேண்டிக்காத்திருக்கிறார்.

நமக்குக் கோயிலுக்குச் செல்வதும் அங்கே போய் வேண்டிக் கொள்வதும் அப்போது தான் கடவுள் அருள் புரிவார் என நம்புவதும் தான் வாழ்க்கை! நம்பிக்கை தான் வாழ்க்கை! எல்லோராலும் புரிந்து கொள்ள முடியாத அறிய முடியாத மஹாசக்தியை உணரத் தான் முடியும்! அதன் இருப்பை எவ்வகையில் வெளிப்படுத்துவது? அதற்குத் தான் இவ்வகை வழி! இதன் மூலம் ஏதும் அறியாப் பாமரர்களுக்கு ஓர் வடிகால் கிடைக்கிறது. மனதில் நம்பிக்கை பிறக்கிறது. ஆகவே நம்மளவில் இந்தக் கோயில்களுக்கு எல்லாம் செல்வதில் நம்பிக்கை இல்லாவிட்டாலும் செல்கிறவர்களின் நம்பிக்கையை நாம் தகர்க்க முடியாது!

கோயில்கள் ஒவ்வொன்றும் யோக முறைப்படி கட்டியவை! அந்தக் காலத்துக் கோயில்களைச் சொல்கிறேன். நம் உடம்பையே ஓர் கோயிலாகச் சொல்லுவார்கள்.
"உள்ளம் பெருங்கோயில் ஊனுடம்பு ஆலயம்
வள்ளற்பிரானுக்கு வாய் கோபுர வாயில்
தெள்ளத் தெளிந்தார்க்கு சீவன் சிவலிங்கம்
கள்ளப் புலன் ஐந்தும் காளாமணி விளக்கே!" என்பது திருமூலர் வாக்கு! அதோடு இல்லை. இன்னும் சொல்கிறார்.

"உடம்பினை முன்னம் இழுக்கென்று இருந்தேன்
உடம்புக்குள்ளே உறுபொருள் கண்டேன்
உடம்புளே உத்தமன் கோயில் கொண்டானென்று
உடம்பினை நான் இருந்து ஓம்புகின்றேன்!" என்கிறார். நம் உடலே ஓர் கோயில் என்றும் சொல்கிறார். ஆகையால் உடம்பைப் பேண வேண்டிய அவசியத்தையும் கூறுகின்றார்.


ஆகவே கோயில்கள் எல்லாம் வெறும் கட்டடங்கள் அல்ல. நாம் நம்முள்ளே காண வேண்டிய இறைவனைக் கோயிலில் முதலில் காண்பது தான் நம்முடைய ஞானம் ஆரம்பிக்கிறது என்பதன் அடிப்படை! இதிலிருந்து தான் படிப்படியாக நாம் நம்முள்ளே இருக்கும் சீவன் தான் சிவன் என்பதைப் புரிந்து கொள்ள முடியும். ஆனால் அங்கே வழிபாடு நடத்துகிறவர்களும் இதைப் புரிந்து கொண்டு தான் செயலாற்ற வேண்டும். இந்தக் காலத்தில் இது எத்தனை பேரால் முடிகிறது என்பது கேள்விக்குறியே!  கோயில்களும் தேவை! அதில் வழிபாடுகள் நடத்த ஆட்களும் தேவை! ஆனால் அவர்கள் உண்மையாக இறை பக்தியுடன் சித்தத்தைச் சிவத்திலே ஒடுக்கி வழிபாடுகள் செய்பவராக இருக்க வேண்டும்.

இப்போக் கேரளத்திலே தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டிருக்கும் அர்ச்சகர்களிலே ஒருவரான யது கிருஷ்ணன் என்பவர் தன் எட்டாம் வயதிலிருந்தே இறை பணிக்குத் தன்னை அர்ப்பணித்துக் கொண்டுள்ளார். அவர் சம்ஸ்கிருதத்தில் முதுகலைப்படிப்புப் படித்ததோடு அநிருத தந்திரி என்பவரிடம் வேதம் பயின்றிருக்கிறார். இவர் கல்லூரிப்படிப்பையும் முடித்து மத்திய அரசின் சிவில் சர்வீஸ் தேர்விலும் தேர்வாகி இருந்திருக்கிறார். எனினும் பெற்றோரும் இவரும் இந்த அர்ச்சகர் வேலையையே தேர்ந்தெடுத்திருக்கின்றனர். குருநாதர் மூலம் பெற்ற மந்திர உபதேசத்தை 50 லட்சம் முறை உச்சரித்து குருவின் கட்டளையை நிறைவேற்றி இருக்கிறார்.

இங்கே தமிழ்நாட்டில் எல்லா ஜாதியும் அர்ச்சகர் ஆகணும்னு சொல்றாங்க தான். ஆனால் சம்ஸ்கிருதம் கூடாது, ஹிந்தி கூடாது என்கிறார்கள். வேதப்படிப்பையும் கேலி செய்கின்றனர்.ஆகமம் கற்க சம்ஸ்கிருத அறிவு கொஞ்சமானும் தேவை. என்ன தான் மொழிபெயர்ப்புக்களில் கிடைத்தாலும் மூலத்தில் படிப்பது போல் வராது. ஆனால் இங்கே அது கூடாது என்கின்றனர். ஒரு பக்கம் சம்ஸ்கிருதப் படிப்பை பிராமணர்கள் மற்றவர்களுக்கு அளிக்க மறுத்தார்கள் என்று சொல்கின்றனர். இன்னொரு பக்கம் சம்ஸ்கிருதம் படிக்க மறுப்பவர்கள். சமஸ்கிருதம் என்னும் மொழிப்பாடமே தமிழ்நாட்டில் இருக்கக் கூடாது என்று எதிர்ப்போர்! ஆக எல்லா ஜாதியினரும் அர்ச்சகர் ஆவது என்பது எப்படி எனப் புரியவில்லை. ஆகம முறைப்படியான கோயில்களில் அந்த அந்த ஆகமப்படியே வழிபாடுகள் நடத்தப்பட வேண்டும் என்பதற்கான உச்ச நீதிமன்ற ஆணை உள்ளது. இவை எல்லாவற்றையும் தாண்டி இதெல்லாம் நடக்க வேண்டும். நடைமுறைக்கு சாத்தியமா என்பது புரியவில்லை.    இவை எல்லாம் தமிழ்நாட்டில் நடப்பதற்கான சாத்தியங்களே கண்களில் படவில்லை! அப்படி நடந்தால் அனைவருக்கும் நல்லதே! யாரும் எதிர்க்கப் போவதில்லை. நல்லதே நடக்கும் என எதிர்பார்ப்போம். எல்லோருடைய மனங்களும் மாறப் பிரார்த்திப்போம். யதுகிருஷ்ணனைப் போன்ற இளைஞர்கள் இங்கே தமிழ்நாட்டில் மட்டும் இருக்க மாட்டார்களா என்ன? நம்பிக்கையுடன் தேடுவோம்.

அடுத்து அதிரா கடைசிப் பத்தியில் சொல்லி இருக்கிறாப்போல் அன்பு, பண்பு, கனிவான பேச்சு, நன்னடத்தை, ஒழுக்கம், பிறர் மனம் புண்படாமல் பேசுவது எல்லாமும் வேண்டும் தான்! அதிலும் அர்ச்சகர்களுக்குக் கட்டாயம் தேவைதான்! ஆனால் எல்லோரிடமும் இந்தக் குணங்கள் இருப்பது என்பது சாத்தியம் அல்ல என்றே நினைக்கிறேன்.  அர்ச்சகர்கள் பொதுவாகக் கோபம் கொள்வதில்லை என்பதைப் பார்த்திருந்தாலும் சிலர் கொஞ்சம் இல்லை நிறையவே கோபக் காரர்களாக இருக்கின்றனர். அப்படியும் பார்க்கத் தான் செய்கிறோம். ஆனால் கோயிலில் வழிபாடுகள் செய்கிறவர்கள் அனைவருமே கெட்டவர்கள் என்னும் எண்ணமும் கொள்ளக் கூடாது! எல்லோரிடமும் இரண்டும் கலந்தே இருக்கும்.   எல்லாவற்றுக்குமே இரண்டு பக்கம் உள்ளது.