ரயில் பயணத்தில் ஏற்பட்டிருக்கும் மாற்றங்கள்!

அண்ணா பெண் கல்யாணத்திற்குச் சென்னை சென்றபோது 4 ஆம் தேதி இரவு மலைக்கோட்டை விரைவு வண்டியில் சென்றோம்.  இரண்டாம் வகுப்புக் குளிர்சாதனப் பெட்டியில் எங்களுக்கு எதிர் எதிரான இரண்டு கீழ்ப்படுக்கை இருக்கை. நாங்க ஶ்ரீரங்கத்தில் ஏறியதால் திருச்சியில் மேல்ப் படுக்கைக்காரங்க ஏறி இருக்காங்க. அவங்க இருவருமே சின்ன வயசுக்காரங்க! எனினும் ஐந்து வயதுப் பையர் ஒருத்தர் இருந்தார். அவரைக் காரணம் காட்டிக் கீழ்ப்படுக்கைகளை அவங்க வாங்கிக்கணும்னு எண்ணம்.  டிடி யிடம் கேட்டிருக்காங்க! அவர் அந்தப் படுக்கை எண்ணுக்குரிய ஆட்கள் வந்ததும் நீங்களே பேசிக்கோங்கனு சொல்லி இருக்கார் போல் தெரிந்தது. ஆகவே ஶ்ரீரங்கத்தில் நாங்க ஏறினதுமே இருவரும் முதலில் சென்ற என்னைப் பார்த்து ஆவலுடன் குழந்தை இருக்கான் ஆகவே நீங்க மேலே படுத்துக்குங்க என்று சொல்லவே என்னால் ஏற முடியாத நிலைமை என்பது உண்மை என்பதால் நான் திட்டவட்டமாக மறுத்துவிட்டேன்.

அப்போ அந்தக் குழந்தையின் அம்மா இன்னொருத்தர் யாருனு கேட்க, எங்க வீட்டுக்காரர், அதோ வரார் என்றேன். உடனே அவரிடம் கேட்க அவருக்கும் கழுத்துப் பிரச்னை என்பதால் மேல்ப் படுக்கையில் உள்ளே செல்வதே கஷ்டம் என்பதை எடுத்துரைத்தோம். இருவருக்கும் கோபம். அந்தக் குழந்தையிடம் நமக்குத் தான் இங்கேனு சொல்லி வைச்சிருக்காங்க போல! அது பாவம் மேலே போக மாட்டேன்னு ஒரே அடம்! என்ன செய்யறது! ஏற்கெனவே மணி பதினொண்ணைத் தாண்டி விட்டது. என்பதால் நாங்க படுத்துட்டோம். வேறே வழியில்லாமல் இருவரும் மறுபடி டிடியைப் பார்த்துக் கேட்டாங்க. அவரும் கையை விரித்து விட்டார். இப்போல்லாம் சீனியர் சிடிசனுக்கு அலாட் பண்ணினால் அதை மாத்த முடியாதுனு சொல்லிட்டார். அரை மனதாக இருவரும் மேலே ஏறினார்கள். அதுக்குள்ளே அந்தப் பெட்டியே அமர்க்களப்பட்டு விட்டது. அந்தப் பையர் மேலே போக மாட்டேன்னு பிடிவாதம் பிடிக்க ஒரு வழியா அவரை மேலே ஏற்றிக் கொண்டாங்க.

ஆனால் இரவு முழுவதும் தூங்க விடவில்லை. அவங்களைப் போகச் சொல்லு! நான் கீழே தான் படுப்பேன்னு அழுதுட்டே வந்தார்! அரை மணி நேரம் தூங்கினால் ஜாஸ்தி! ரொம்பக் கஷ்டப்பட்டு வாயை மூடிக் கொண்டு வந்தோம். வண்டியானா சொன்னாச் சொன்னபடி சரியாகக் காலை நாலேகால் மணிக்குச் சென்னை எழும்பூர் வந்து விட்டது! ஆனால் அப்போ மேலே மூணு பேரும் நல்ல தூக்கம்! எப்படியும் எழுந்து தானே ஆகணும்! நாங்க கீழே இறங்கி ஒரு ஆட்டோ வைத்துக் கொண்டு அம்பத்தூர் போய்ச் சேர்ந்தோம். 

மறுநாளே திரும்பியதால் மதியம் பல்லவனில் முன்பதிவு செய்திருந்தோம் அதிசயமாக இரட்டை இருக்கை கொண்ட சீட் கிடைத்தது. வண்டி நாங்க ஸ்டேஷனில் நுழையும்போது நடைமேடையில் இருந்தாலும் சுத்தம் செய்கிறார்கள் என்னும் அறிவிப்புப் பலகையை மாட்டிவிட்டுச் சுத்தம் செய்து கொண்டிருந்தனர். முன்னெல்லாம் ஒரு பக்கம் சுத்தம் செய்யும்போது இன்னொரு பக்கம் போய் ஏறிப்பாங்க. இப்போ யாரையும் உள்ளே அனுமதிக்கலை. அப்படி ஏறினவங்களையும் கையைப் பிடிச்சுக் கீழே இறக்கி விட்டுட்டாங்க. முழுக்கச் சுத்தம் செய்த பிறகே உள்ளே அனுமதிச்சாங்க. சுத்தம்னா சுத்தம் படு சுத்தம்!  மயக்கமே வரும்போல் இருந்தது. என்ன ஒண்ணு நம் மக்கள் வேர்க்கடலையை உரித்துத் தின்று விட்டுத் தோலை அங்கேயே போடுவாங்க! அதான் கவலை! ஆனால் அப்படி ஏதும் நடக்கலை!

காஃபி, தேநீர் கொண்டு வந்தாங்க. கல்யாண வீட்டில் மதியம் ரசம் சாதம் மட்டுமே சாப்பிட்டிருந்தேன். மற்றவை எதையும் சாப்பிடலை! ஆகவே தேநீர் வாங்கிக் கொண்டோம். அடுத்த ஆச்சரியம் காத்திருந்தது. அந்தக் கப்பில் முக்காலுக்குத் தேநீரை ஊற்றிக் கொடுத்தார் தேநீர் விற்பவர். தேநீரைக் குடித்தால் இன்னுமொரு ஆச்சரியம். தேநீர் குடிக்கும்படி இருந்தது.  முன்னெல்லாம் கொஞ்சம் கடுமையாகவே பேசும் இந்த ஆட்கள் இப்போது மிகவும் தன்மையுடன், மரியாதையுடன் பேசுவதையும் காண முடிந்தது. அதோடு அடுத்தடுத்துத்   தின்பண்டங்கள் விற்பனை ஆகிக் கொண்டிருக்க விருத்தாசலம் வரும்போது ஒரு ஆள் கையில் பெரிய ப்ளாஸ்டிக் பையை எடுத்துக் கொண்டு வந்து ப்ருந்தாவன் எக்ஸ்பிரஸில் குப்பையைச் சேகரம் செய்வது போல் சேகரம் செய்து கொண்டு போனார். பின்னாடியே இன்னொருத்தார் சோப் ஆயில் அல்லது சுத்தம் செய்யும் திரவம் ஏதோ ஒன்றைத் தெளித்துக் கொண்டே தளத்தைத் துடைத்தார். 

ஶ்ரீரங்கம் வருவதற்குள்ளாக இம்மாதிரி இருமுறை நடந்தது. ரயிலும் ஏற்கெனவே சொன்ன மாதிரி சரியான நேரத்தில் ஶ்ரீரங்கம் வந்தும் விட்டது. எப்போவும் முதல் நடைமேடையிலேயே வண்டி நிற்கும். இப்போ நாலு நடைமேடைகள் கட்டி முடித்து விட்டதால் நாலாவதில் வடக்கே இருந்து வரும் வண்டிகளை நிறுத்துகிறார்களாம். கடந்த ஒரு வருடமாக ரயில் பயணமே செய்யாததால் இது பற்றித் தெரிந்திருக்கவில்லை. சுரங்கப்பாதை வழியாக வெளியேறி மேலே போகணும்! என்னடா செய்வோம்னு கவலையாக இருந்தது. நல்லவேளையாக இன்னொரு தம்பதிகள் எங்களுடன் ஶ்ரீரங்கத்தில் இறங்கினவர்கள் சாமான்கள் அவர்களுக்கு அதிகம் இல்லாததால் எங்களுடையதைத் தூக்கிக் கொண்டு வந்து ஆட்டோ பிடித்துக் கொடுத்துவிட்டுச் சென்றார்கள்.  வீட்டிற்கு ஒன்பதே காலுக்கெல்லாம் வந்தாச்சு. கல்யாண வீட்டில் கொடுத்த இட்லியைச் சாப்பிட்டோம். கிட்டத்தட்ட ஒரு வருடம் கழித்துச் செய்த ரயில் பயணம் சொகுசாக அமைந்தது. எல்லா ஊர்களுக்குச் செல்லும் ரயில்களிலும் இதே மாதிரி சௌகரியங்களைச் செய்து கொடுப்பார்கள்/கொடுத்திருப்பார்கள் என நம்புவோம். 

நல்லார் ஒருவர் உளரேல் அவர் பொருட்டு எல்லோருக்கும் பெய்யும் மழை!