விஷமக்காரக் குஞ்சுலு!

 குட்டிக்குஞ்சுலு விஷமம் தாங்கலை. ப்ளே ஸ்கூல்லேருந்து வந்ததும் நேரா எங்க அறைக்கு வந்து இரண்டு பேரையும் எழுப்பிவிடும். என்னோடக் கைத்துண்டில் ஊதா நிறத்தில் ஒன்று தான் அதுக்குப் பிடித்த நிறம். அதையும் அதோடு கூட வைச்சுக்கப்  போனால் போகிறதுனு இன்னொன்றையும் எடுத்துக்கொண்டு விளையாட ஆரம்பிக்கும். அது தூக்கிப் போடும் நாங்க பிடிக்கணும். "ரெடி" சொல்ல வராது. "வெவி"னு சொல்லும். ஒன்றிலே இருந்து 20 வரைக்கும் நன்றாகச் சொல்லுகிறது. எல்லா நிறங்களும் உடனே கண்டு பிடித்துச் சொல்லுகிறது. பழங்கள் பெயர், சூரியன், சந்திரன், நக்ஷத்திரங்கள்னு எல்லாமும் தெரிகிறது.

  


  


விஷமக்காரக் கண்ணன் பாட்டுத் தான் இதுக்குப் பொருத்தம்னு தோன்றுகிறது. ஆரம்பத்தில் எல்லாம் சமர்த்தாக, சாதுவாக விளையாடும். என்னோட கைத்துண்டு நான்கை வைத்துக்கொண்டு அதைப் பந்து போல் சுருட்டிப் போட்டு விளையாடுவோம். இதில் தாத்தா, பாட்டி இருவரும் பங்கேற்க வேண்டும். இல்லைனா கத்தும்! இஃகி,இஃகி,இஃகி! அப்புறமா "ஓகே" என்று சொல்லும். நாமும் ஓகே சொல்லணும். தலையில் அந்தத் துண்டைக் கட்டி விட்டு லாலாலல்லா என்று பாடும். நாமும் பாடணும். அப்புறமா "ஆஹா!" என்று சொல்லும். நாமும் அப்படியே சொல்லணும். நடு நடுவில் நமக்குப் பாடம் எல்லாம் எடுத்துடும். இது பர்ப்பிள் என ஒரு துண்டைக்காட்டிச் சொல்லும். நாமும் ஆமாம் பர்ப்பிள் தான் என்பதை ஆமோதிக்கணும். இப்படி ஒவ்வொரு கலராகச் சொல்லிக் கொண்டு வரும். எல்லாம் சரியாகச் சொன்னதும் தானே கைதட்டிவிட்டு நம்மையும் கைதட்டச் சொல்லும்.

அப்புறமா அதுக்குத் திடீர்னு குஷி வந்துடுச்சுன்னா அவ்வளவு தான். என்னை உலுக்கி எடுத்துடும். உடனே அவங்க அம்மாவையோ அப்பாவையோ கூப்பிடறேன்னு சொல்லிட்டு அவங்க பெயரைச் சொல்லிக் கூப்பிட்டால் கிளு கிளுனு சிரித்துக்கொண்டு படுக்கையில் என் பக்கம் அடுக்கி வைத்திருக்கும் தலையணகளுக்கு இடையில் புகுந்து கொண்டு ஒரு தலையணையை மேலே போட்டுக் கொண்டு தன்னை மறைத்துக் கொள்ளும். மறைத்துக் கொண்டால் போதுமா! கிளு கிளு சிரிப்பையும் ஆடும் குட்டிக்கால்களையும், குட்டிக்கைகளையும் மறைக்கவா முடியும்! அதுக்கு என்னமோ இப்படிச் செய்தால் தான் இருப்பது அம்மாவுக்கும், அப்பாவுக்கும் தெரியாதுனு நினைப்பு.

அடுத்து அவங்க வரலைனு நிச்சயம் ஆனதும் ஒவ்வொரு தலையணையாக் கீழே தூக்கிப் போட்டுவிட்டு அவற்றை ஒன்றின் மேல் ஒன்றாக அடுக்கி விட்டு "டவர்" என்று சொல்லும். அட, ஆமாம், என்போம். உடனே ஒரு தலையணையைக் கொஞ்சம் சரிவாக வைச்சுட்டு, "பாட்டி, ஸ்லைட்! கம், ப்ளே!" என்று சொல்லும். பாட்டி அதில் சறுக்கினால் அவ்வளவு தான்! நான் விளையாடலைனதும் ஒரு கத்துக் கத்தி ஆக்ஷேபத்தைத் தெரிவிக்கும். பிறகு தானே அதில் சறுக்கு மரத்தில் சறுக்குவது போல் சறுக்கும். நமக்கு இங்கே திக்,திக்! எங்கேயானும் கட்டிலில் இடிச்சுக்கப் போறதேனு. அது கவலையே படாது. உடனே ஏறிக்கொண்டு என் கழுத்தைக் கட்டிக் கொண்டு தலைப் பின்னல் அதுக்கு வேடிக்கையா இருக்கும். அதைப் பிடித்து உலுக்கும்.  . கடகடவெனச் சிரிப்பும் வேறே. தீராத விளையாட்டுப் பிள்ளை பாடலில் வரும் பின்னலைப் பின்னின்று இழுப்பான்! கண்ணன்! என்னும் வரிகள் தான் நினைவில் வரும்.


ஆயிற்று! நாங்கள் ஊருக்குப் போகும் நாள் நெருங்கிட்டு வருது. ஊருக்குப் போனப்புறமா என்ன செய்யப் போகிறதோனு பயமாவும் கவலையாகவும் இருக்கு. பகல் பொழுதுகள் பள்ளியில் போயிடும். ஆனால் வரச்சேயே தேடும். கொஞ்ச நாட்களில் மறக்கும் என்கிறார்கள் ஆனால் இது அப்படி எல்லாம் மறக்கிற குழந்தையாத் தெரியலை. சாப்பாடு சாப்பிடப் படுத்தலோ படுத்தல். குறிப்பாகச் சில உணவுகள் தான் பிடிக்கும். எல்லாமும் சாப்பிடறதில்லை. குழந்தையோட விளையாட்டையும் பேச்சையும் கேட்கவும், ரசிக்கவும் தான் வந்தோம் அது நடக்கிறது.


அனைவருக்கும் இனிய பொங்கல் நல்வாழ்த்துகள். அனைவர் வாழ்க்கையிலும் பால் பொங்குவதைப் போல் மகிழ்ச்சி பொங்கட்டும்.