மஹாலக்ஷ்மியின் சகோதரர் இருக்கும் இடம்!

அதற்கடுத்து அவர் அழைத்துச் சென்ற இடம் உயரத்தில் இருக்கும் கோயில் என்றார். நான் உடனே படிக்கட்டுகள் இருக்கும் என நினைத்து அப்படி என்றால் வேண்டாம், விட்டுடுங்க, என்னால் ஏற முடியாது என்றேன். அவர் இல்லை, மலை மேல் இருப்பதால் அப்படிச் சொன்னேன் எனக் கூறிவிட்டு சஹ்யாத்திரி மலைத்தொடரின் ஒரு பகுதியான ரத்னகிரி மலை மேல் ஏற ஆரம்பித்தார். இது கோலாப்பூர் நகரில் இருந்து சுமார் 20 முதல் 25 கிலோ மீட்டர் தூரத்தில் அமைந்துள்ளது.  மலையின் மேல் சுமார் 3200 அடி உயரத்தில் உள்ளது இந்தக் கோயில். இந்தக் கோயிலில் மும்மூர்த்திகளும் சேர்ந்து பிரதிஷ்டை கொண்டிருப்பதாகத் தகவல்கள் கூறுகின்றன. தத்தாத்ரேயர் கோயில் எனவும் சிலர் சொல்கின்றனர்.

இந்தக் கோயிலின் முக்கிய மூலவர் மும்மூர்த்திகளும் சேர்ந்தவர் எனவும் சொல்லப்படுகிறார். கேதார்நாத் என இந்தக் கோயிலை அழைத்துள்ளனர். இறைவன் கேதாரேஸ்வரர் என்னும் பெயரிலும் அழைக்கப்பட்டுள்ளார். ஜோதிர்லிங்க ஸ்தலங்களைப் போல் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த ஒன்று என்கின்றனர்.  ரத்னாசுரன் என்னும் அசுரனை மும்மூர்த்திகளும் சேர்ந்து வதம் செய்ததாக ஐதிகம். மேலும் மூவரும் அங்கே பஞ்ச கங்கை நதிக்கரைக்கு வந்து தவம் செய்த மஹாலக்ஷ்மிக்கும் அசுரர்களை வதம் செய்த போது துணையாக இருந்தனர். ஆகையால் இந்த மூர்த்தியை மஹாலக்ஷ்மியின் சகோதரர் எனச் சொல்லுகின்றனர். இவரே ரக்தபீஜனை அழிக்கவும் உதவினார் என்கின்றனர். கருவறையில் மூலவர் நான்கு கரங்களுடன் காட்சி அளிக்கிறார்.

இந்தக் கோயிலுக்குச் சென்ற மலைப்பாதை வளைந்து வளைந்து பல கொண்டை ஊசி வளைவுகளுடன் இருந்தது. வண்டி சென்ற வேகத்தில் படம் எடுக்க முடியவில்லை என்பதோடு காமிராவில் மூடித் திறப்பதில் பிரச்னை தீரவில்லை. மறுபடி மறுபடி தொந்திரவு. எனினும் ஒரு சில படங்கள் கோயிலில் எடுத்தேன். அங்கே நுழையும் போது காணப்பட்ட காமதேனுவின் சிலை!





கோயில் பல சிறு கோயில்களைத் தன்னுள்ளே கொண்டிருக்கிறது. ஆனால் நாங்கள் தரிசித்தது முக்கிய மூலவரைத் தான். கோயிலின் தொன்மையும் மிகப் பழமை வாய்ந்துள்ளது.


சுற்றுப் பிரகாரத்தில் காணப்பட்ட காட்சிகள்



விரைவில் இந்தக் கோயிலில் தரிசனம் முடித்துக் கொண்டு கீழே இறங்கினோம். நகரில் இருக்கும் அரண்மனையும் அதனுள்ளே இருக்கும் ம்யூசியமும் பார்க்க வேண்டும் என்பதால் விரைவாகக் கீழே இறங்கினோம். இந்த அரண்மனைக்குள் நுழைய அனுமதிச் சீட்டு உண்டு. அதோடு இங்கே கட்டாயமாய்ப் படம் எடுக்கக் கூடாது. பலவிதமான நிபந்தனைகள் போட்டுவிட்டும், அதை எழுதியும் போட்டிருக்கின்றனர். உள்ளே நுழையும்போதும் காவலாளி வற்புறுத்திச் சொல்கிறார்.

இந்த அரண்மனை பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டில் கட்டி இருக்கின்றனர். இதைத் தவிர்த்தும் அரண்மனைகள், கோட்டைகள் இருப்பதால் இதைப் புதிய அரண்மனை, புதிய பாலஸ் என அழைக்கின்றனர். ஆங்கிலேய ஆட்சிக்காலத்துக் கோலாப்பூர் அரசரின் காலத்தில் நிகழ்ந்த முக்கியமான நிகழ்ச்சிகளின் படங்கள், ஓவியங்கள், சித்திரங்கள், சந்திப்புகள், அரசர்கள் பயன்படுத்திய ஆயுதங்கள், அவர்களின் அந்தக் கால கட்டத்து உடைகள், அணிமணிகள், அலங்காரங்கள், ராணிகளின் சிற்பங்கள், ஓவியங்கள், சபா மண்டபம், தர்பார் ஹால் என அழைக்கப்பட்ட இடம்,  அந்தப்புரங்கள், படுக்கை அறைகள், வாகனங்கள் என அனைத்தும் அங்கே பாதுகாக்கப்படுகின்றன.

சில முக்கிய ஆவணங்களும் காட்சிப் பொருளாக இருக்கின்றன. ஆனால் பராமரிப்புக் குறைவு. சுத்தமும் போதாது. எல்லாம் புழுதி படிந்து, ஒட்டடைகளுடன் காட்சி அளிக்கின்றன.  எண்கோண வடிவிலான இந்தக் கட்டிடத்தில் உள்ள கடிகாரம் பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்தது என்கின்றனர்.  எங்கெங்கும் சத்ரபதி சிவாஜியின் வாழ்க்கைச் சித்திரம் ஓவியங்களாக வரையப்பட்டுக் காட்சி அளிக்கிறது. புனே, கோலாப்பூர் போன்ற இடங்களில் சத்ரபதி சிவாஜி மிகுந்த முக்கியத்துவம் பெறுகிறார். நாங்கள் போயிருந்த சமயம் சத்ரபதி சிவாஜியின் பிறந்த நாளோ/நினவு நாளோ தெரியவில்லை.புனே நகரே கோலாகலமாகக்கொண்டாடியது. இந்த அரண்மனையில் தற்போதைய கோலாப்பூர் மஹாராஜா இன்னமும் இருப்பதால் இங்கே படங்கள் எடுக்க அனுமதி இல்லை எனச் சொல்கின்றனர். ஒரு பகுதியில் ம்யூசியம் அமைந்துள்ளது.  ஷாஹூஜி சத்ரபதி ம்யூசியம் என அழைக்கப்படும் இதில் வைஸ்ராயின் கடிதம் ஒன்றும், கவர்னர் ஜெனரலின் கடிதமும் காணப்படுகிறது.

பஞ்சு அடைக்கப்பட்ட மிருகங்கள் ஒரு பக்கம் காட்சி அளிக்கின்றன. மன்னர்கள் பயன்படுத்திய அந்தக் காலத்து வாள்கள், சின்ன பீரங்கி போன்றவை மனதைக் கவருகின்றன. நினைவு வைத்துக் கொண்டு சொல்லுவது கொஞ்சம் சிரமமாக இருக்கிறது. ஆனால் இந்த ம்யூசியத்திற்குப் படம் எடுக்கவும் அனுமதி கொடுத்துப் பணம் வசூலித்துக் கொஞ்சம் சுத்தமாகப் பராமரிக்கவும் ஏற்பாடு செய்யலாம். ம்யூசியம் பார்த்து முடிக்க ஒன்றரை மணி நேரத்துக்கு மேல் ஆகி விட்டது. மணி இரண்டுக்கும் மேல் ஆகி விட்டது. ஆகவே இந்த அளவில் நிறுத்திக் கொண்டு உணவு உட்கொண்டு அறைக்குத் திரும்பலாம் என முடிவெடுத்தோம். இன்னும் பார்க்க மிருகக் காட்சி சாலை எல்லாம் இருக்கு! ஆனால் போனால் இன்னும் நேரம் ஆகும். மறுநாள் காலை கோலாப்பூரில் இருந்து பண்டர்பூர் செல்ல ரயிலில் முன்பதிவு செய்திருந்தோம். ஆகவே இன்னும் சுற்ற முடியாது.

அவ்வளவில் வெளியே வந்து ஆட்டோவில் ஏறிக் கொண்டு உணவகத்துக்கு விடச் சொன்னோம். நல்லதொரு உணவகமாகப் பார்த்து உணவு உண்ணச் சொன்னார். உணவு என்னமோ நன்றாகத் தான் இருந்தது. ஆனால் அந்தக் காரம் தான் ஒத்துக்கலை. நான் ரொம்பச் சமர்த்தாகக் காரம் குறைவாகப் போடுனு சொல்லி இருந்தேன். அவங்க என்னடான்னா மிளகாய்ப் பொடியைக் குறைத்துவிட்டுப் பச்சை மிளகாயைத் தாளித்து விட்டார்கள். கோலாப்பூர் மசாலாவே காரத்துக்குப் பெயர் போனது! ஒரு மாதிரி சமாளித்துச் சாப்பிட்டுவிட்டு லஸ்ஸி ஒன்றும் குடித்தோம். அந்தக் காரத்துக்கு அது தான் தேவை! பின்னர் அறைக்கு வந்து ஓய்வு எடுத்துக் கொண்டு மாலை ஆறு மணி போல் ஆட்டோ ஓட்டுநரை வரச் சொன்னோம்.

மாலை ஐந்து மணி அளவில் ஓட்டலில் தேநீர் கேட்டு வாங்கிக் குடித்துவிட்டுத் தயாரானோம். சரியாக ஆறு மணிக்கு ஆட்டோ ஓட்டுநர் வந்தார். அவரிடம் பாரம்பரியக் கோலாப்பூர்ச் சேலைகள், கைத்தறி வேண்டும் எனச் சொல்லவே அவர் சுமார் நாலைந்து கிலோ மீட்டர் பயணத்தில்  கடைத்தெருவில் ஓர் கடைக்கு எதிரே நிறுத்தினார். க்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர் கடைக்கு ஏறப் படிகள்! அங்கே எல்லா இடங்களிலும் படிகள் ஏறித்தான் ஆக வேண்டும். நல்ல உடற்பயிற்சி. தினம் தினம் ஏறி இறங்கினால் கால் பிரச்னை வராது! ஆனால் நாம் என்னிக்கோ இல்லை ஏற வேண்டி இருக்கு! எங்க பெண்ணின் மாமியார் 86/87 வயதில் மும்பையில் அவங்க குடியிருப்பில் நாலு மாடி ஏறி இறங்குகிறார். சுமார் 40/50 வருடம் முன்னர் கட்டிய அந்தக் குடியிருப்பு வளாகத்தில் லிஃப்ட் கிடையாது. நம்மாலோ என்னிக்கோ ஒரு தரம் அவங்களைப் போய்ப் பார்க்கையிலேயே நாக்குத்தள்ளும். :(

அது போகட்டும். படிகளில் ஏறிக் கடைக்குள் போய்க் கேட்டால் 2 ஆவது மாடி எனச் சொல்ல மயக்கமே வந்தது. திரும்பலாமானு யோசிக்கிறதுக்குள்ளாகக் கடைக்காரர் ஒருத்தரை அழைத்து இவங்களை உள்ளே உட்கார வைத்துக் கோலாப்பூர்ச் சேலைகளை மேலே இருந்து எடுத்து வந்து காட்டு எனச் சொன்னார். உள்ளே போனால் தரையில் அமர்ந்து பார்க்கும்படியான பெரிய கூடம். விதம் விதமாய்ச் சேலைகள்,சேலைகள், சேலைகள். சில பெண்கள் அமர்ந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்.அவங்க முன்னால் சேலைக் குவியல் அம்பாரமாய்! இத்தனை பார்த்தும் அவங்க முகத்தில் திருப்தி இல்லை.கட்டி இருந்த சேலையும் சுமார் ரகம் தான்! இதைவிடவா நல்லதாய்ப் பார்க்கப் போறாங்க என நினைத்துக் கொண்டேன். நல்லவேளையாக எங்கள் இருவருக்கும் உட்கார நாற்காலி கொடுத்தார்கள்.

முதலில் கோலாப்பூர்ப் பட்டு வந்தது. ஆஹா! என்ன அழகு! பட்டுன்னா இதான் பட்டு என நினைத்துக் கொண்டே ஒரு புடைவையைத் தேர்ந்தெடுத்தேன். மிக அழகான புடைவை! ரங்க்ஸும் தலையை வேகமாக ஆட்ட அதைக்கொடுத்துப் பிரித்துக் காட்டச் சொல்லிட்டு என்ன விலைன்னு பார்த்தால்! மறுபடி மயக்கம்! விலை அதிகமில்லை ஜென்டில்மேன்! 9,500 ரூபாய்க்குள் தான். க்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்! அவ்வளவு கொடுத்தாப் புடைவை வாங்கறது? பின்னர் நான் அந்த ஊழியரிடம் கைத்தறிப் பருத்திச் சேலைகளைக் காட்டச் சொன்னதும் என்னைக் கொஞ்சம் துச்சமாய்ப் பார்த்தாரோ? நான் கண்டுக்கவே இல்லையே! நான் என்ன கோலாப்பூர் மஹாராணியா ஒன்பதாயிரம் கொடுத்துப் புடைவை வாங்க! பருத்திச் சேலைகள் வந்தன.முதலில் சாதாரண ரகம் காட்டினார்கள்.எல்லாம் கட்டம் போட்டவை. நிறமும், கட்டங்களும், விலையும் நன்றாக இருந்தாலும் நல்ல பருத்திச் சேலை இல்லை. கலப்பு ரகம்! புடைவையைப் பார்த்ததுமே தெரிந்தது. ஆனால் அறுநூறு ரூபாய்க்குள் தான். அதை ஒரு பக்கம் எதுக்கும் இருக்கட்டும்னு வைத்துவிட்டுப் பாரம்பரியச் சேலைகளைக் காட்டும்படி சொன்னேன்.

அவற்றையும் காட்டினார்கள். அவை சுமார் ஆயிரத்து ஐநூறில் இருந்து மூவாயிரம் வரை போகிறது. நான் ஆயிரத்து ஐநூறுக்குள்ளேயே இருக்கும்படியாகப் பார்த்து இரண்டு சேலைகள் எடுத்தேன். படம் முதலிலேயே போட்டு விட்டேன். இரண்டும் சேர்த்து மூவாயிரத்துக்கும் கீழே தான் வந்தது.  இங்கேயும் படம் மறுபடி போடறேன்.



பின்னர் பணம் கொடுத்துச் சேலைகளைப் பெற்றுக்கொண்டு மறுபடி ஆட்டோவுக்கு வந்தோம். அதற்குள்ளாக மணி ஏழரை ஆகிவிடவே இரவு உணவை முடித்துக் கொண்டு போகலாம் என ரங்க்ஸ் சொன்னார். அதென்னமோ தெரியலை. அவருக்கு மட்டும் வடமாநிலங்களுக்குப் போனால் தான் இட்லி, தோசை சாப்பிடும் ஆவல் அதிகமாகிறது. க்ர்ர்ர்ர்ர்ர்! ஆகவே தோசை வேண்டும் என்று சொல்லவே மறுபடி சில கிமீ ஓடி ஒரு கடையில் நிறுத்தினார் ஆட்டோ ஓட்டுநர். மொத்தக் கோலாப்பூரும் இன்னும் சிறிது நேரத்தில் இந்தக்கடையில் கூடி விடும் என்றும் அதற்குள்ளாகச் சாப்பிட்டு வரும்படியும் சொன்னார். தாவண்கெரே தோசா சென்டர் எனப் போட்டிருந்தது. அவங்க கொடுத்த மெனுவில் பட்டர் தோசை, மற்றும் செட்தோசை, பொடி தோசை, என இருந்ததில் நான் பட்டர் தோசை போதும் வயிற்றை ஒண்ணும் பண்ணாது எனச் சொல்லவே இருவருக்குமாக பட்டர் தோசைக்கு ஆர்டர் கொடுத்தார்.

உள்ளே அமர்ந்து சாப்பிட முடியாது. வெளியே பெஞ்சுகள் இருக்கின்றன. அதில் தான் உட்கார்ந்து சாப்பிடணும். ஏற்கெனவே நாலைந்து பேர் தோசைகள் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்ததால் எங்களுக்குக் கொஞ்சம் நேரம் ஆகும் என்றார்.கன்னடக் காரர். பல வருடங்களாக இந்த தோசைக்கடையை நடத்தி வருகிறாராம். கையில் காமிராவோ, அலைபேசியோ கொண்டு போகாததின் நஷ்டம் அப்போத் தெரிந்தது.  என்ன செய்ய முடியும்? விரைவில் திரும்பப் போகிறோம் என நினைத்தோம். ஒவ்வொரு இடமும் தூரமாக அமைந்து விட்டது. சிறிது நேரத்தில் எங்களுக்கான தோசை வந்தது. 2,3 தோசைகளை ஒன்றாக்கியது போன்ற கனத்தில் ஒரு தோசை!தொட்டுக்கச் சட்னி மற்றும் உருளைக்கிழங்கு மசாலா. சாம்பாரெல்லாம் கிடையாது! தோசையை வெண்ணெயிலேயே குளிப்பாட்டி இருந்தார். நல்ல சூடாகக் கடைசி வரை இருந்தது. ஒரு தோசையே வயிறு நிரம்பியும் விட்டது. பின்னர் அருகிலிருந்த ஒரு ஜூஸ் கடையில் நான் மட்டும் ஃபலூடா சாப்பிட்டேன். அதன் பிறகு அங்கிருந்து தங்குமிடம் சென்று காலை எத்தனை மணிக்குக் கோயில் திறக்கும் எனக் கேட்டுக் கொண்டோம்.

பகல் பதினோரு மணிக்குத் தான் பண்டர்பூர் ரயில்! அதுக்குள்ளே இன்னொரு முறை மஹாலக்ஷ்மியை தரிசனம் செய்யலாமே என்னும் எண்ணம்.காலை நாலரைக்கே திறக்கும் எனவும் ஏழரை வரை கூட்டம் இருக்காது எனவும் சொன்னார்கள். ஆட்டோக்காரருக்குப் பணம் அன்றைய தினத்துக்குக் கொடுத்து அனுப்பினோம். மொத்தம் 750 ரூபாய் வாங்கிக்கொண்டார். மறுநாள் ரயில் நிலையத்தில் கொண்டு விட வருவதாகச் சொன்னார். கோயிலுக்கு வர வேண்டாம் எனவும் நாங்களே போய்க் கொள்கிறோம் எனவும் சொல்லி விட்டோம்.