அன்னை/தாய், பாசம் உள்ளவளா?

பதாகையில் அன்னை கதையும் என் விமரிசனமும்

பதாகையில் "தன்ராஜ் மணி"யின் "அன்னை" சிறுகதை படித்தேன். சுருக்கமாக என் கருத்தையும் பதிவு செய்தேன். பதாகையின் தொடர்பாளர் தொடர்பு கொண்டு கதையின் நிறைகுறைகளைப் பட்டியலிட்டு விமரிசனம் ஒன்றை எழுதித் தரும்படி கேட்டிருக்கிறார். கதையில் குறை என எதையும் சொல்ல முடியாது. தன்ராஜ் மணியின் கதைகளை முன்னால் படித்த நினைவும் இல்லை. இவர் யாரென அறிய முயன்றால் எந்தத் தகவலும் கிடைக்கவும் இல்லை. போகட்டும். நாம் சொல்ல வேண்டியது கதையைப் பற்றி மட்டுமே.

பெண்கள், பெண்கள்! அவர்களின் ஆளுமை பல விதத்திலும்! இங்கே தாய்மையின் ரூபத்தில்! அதிலும் எப்படிப்பட்ட தாய்மை! தவிக்கும் தாய்மை! ஒரு பக்கம் வயது வந்த அம்மாவின் மகளாக! இன்னொரு பக்கம் பிள்ளை பெற்ற மகளின் தாயாக! தவிக்கிறாள் சாந்தம்மா!  அநேகமாக வெளிநாடுகளில் குடி இருக்கும் மகள், மகன் ஆகியோரின் பெற்றோர்  தங்கள் குழந்தைகளைப் பார்க்க வெளிநாடுவருகையில் தாய் நாட்டில் விட்டு வரும் தங்கள் பெற்றோர்களில்  எவரேனும் ஒருவருக்கு உடல்நிலை பாதிக்கப்படும்போது அங்கேயும் இருக்க முடியாமல் சட்டெனக் கிளம்பவும் முடியாமல் இங்கேயும் அங்கேயுமாக மனசு அலை பாயும். கட்டி இழுக்கும். பதறித்துடிக்கும்.

இங்கே சாந்தம்மாவுக்கும் அதே தான். இத்தனைக்கும் மாமியார் கூட இல்லை. பெற்ற தாய். பிள்ளை பெற்றிருப்பது அவள் பெண் வயிற்றுப் பேத்தி. ஆனாலும் கிழவிக்கு அடம்! தன்னை விட்டு விட்டுத் தன் பெண் போவதாவது! அவள் பெண்ணைச் சீராட்டுவதாவது? கிழவிக்கு ஆனாலும் தன் பெண் தனக்கு மட்டுமே சொந்தம் என்னும் பொசசிவ்னெஸ் போகவில்லை. ஆகவே பெண்ணை வரவழைக்க நாடகம் போடுகிறாள்.

என்றாலும் மென்மையான மனம் படைத்த சாந்தம்மா தன் பெண்ணை எப்படியோ சமாதானம் செய்துவிட்டு ஆறு மாத விசாவைக் கான்சல் செய்து நான்கு மாதம் முன்னாலேயே தன் அம்மாவைக்காண ஓடோடி வருகிறாள். அம்மா போய்விடுவாள், முகமுழி கூடக் கிடைக்காது போயிடுமோ என்னும் பதைபதைப்பு!

வந்ததும் அது நாள் வரை அன்ன ஆகாரம் இல்லாமல் கிடையாய்க் கிடந்த கிழவி தேங்காய் பன்னுக்கு வாயைத் திறக்கிறாள். நல்ல நினைவோடு அடுத்த ஆகாரம் என்ன வேண்டும் என்பதைச் சொல்லிச் சாப்பிடுகிறாள். 2,3 நாளில் பழைய பலம் வந்து எழுந்தும் உட்காருகிறாள். வழக்கம்போல் பெண்ணை அதட்டி வேலையும் வாங்க ஆரம்பித்து விட்டாள்.

சாந்தம்மா! பாவம்! விட்டு விட்டு வந்த தன் பெண்ணையும், பேத்தியின் பிஞ்சு முகத்தையும் நினைத்துக் கொண்டு குமுறுகிறாள்.

இப்படியும் ஆட்கள் இருப்பாங்களானு கேட்டால் இருப்பாங்க! இருக்காங்க! இவர்களுக்கு இடையில் மாட்டிக்கொண்டவர்கள் சாமர்த்தியசாலியாய் இருக்கணும். இல்லை எனில் சாந்தம்மா கதி தான்!
இருவேறு குணாதிசயங்கள். தன் பெண்ணைத் தனக்கு மட்டுமே சொந்தம் என எண்ணும் ஒரு தாய்! தான் செய்வது தவறு, தன் மகளுக்கும் ஒரு குடும்பம் இருக்கு, அவளுக்கும் உணர்வுகள் உண்டு. அவளுக்கும் ஒரு பெண் இருக்கிறாள், அந்தப் பெண்ணிற்கும் தாயின் தேவை வேண்டும் என நினைக்காத, அதற்காகச் சிறிதும் வருந்தாத ஓர் மனம்! இது தான் சாந்தம்மாவின் தாய்.

தாயா, மகளா என்னும் போராட்டத்தில் தாயை நினைத்து அவளுக்கு வயதாகி விட்டது. இறந்து விட்டால் குற்ற உணர்ச்சியால் மருகுவோம் என்னும் எண்ணத்தோடு பிள்ளை பெற்ற பெண்ணை விட்டு விட்டு வந்த தாயான சாந்தம்மா தன் மகளை நினைத்து அழுவது தவிர வேறென்ன செய்ய முடியும்!

கதாசிரியர் அனுபவசாலி என்பதோடு மனித மனங்களை முக்கியமாய் தாய்மையின் இருவேறு சொரூபங்களைப் புரிந்து கொண்டு எழுதி இருக்கார். அவருக்கு என் பாராட்டுகள். இது மாதிரி நடக்குமா என்றால் நடக்கும். உளவியல் ரீதியாக ஆய்ந்து இன்னும் எழுதலாம். எழுதவும் எழுதினேன். சில வார்த்தைகள் கொஞ்சம் கடுமையாக இருக்குமோ என நீக்கினேன். ஆனாலும் கிழவியின் மேல் என் கோபம் போகவில்லை. அவளைத் தனியே விட்டுவிட்டுப் போகவில்லையே! பார்த்துக்கொள்ள ஆட்கள் இருந்தார்கள் தானே! அப்படி இருக்கையில் முதல் முதலாகக் குழந்தை பெற்றுத் தன்னந்தனியாகப் பேத்தி தவிக்கட்டும்; தன் பெண் தனக்கு வந்து பணிவிடை செய்ய வேண்டும் என அந்தக் கிழவி நினைத்ததும் அதை நடத்திக்கொண்டதும் எந்தவகையில் நியாயம்? தன் தாயைப் பற்றி சாந்தம்மாவுக்குத் தெரியாமல் இருக்குமா? அதுவும் அவள் மகளே சொல்லும்போது? வந்த உடனே பிள்ளையும் சொல்கிறான். என்றாலும் அவள் மனம் தாயை விட்டுக்கொடுக்க முடியாமல் தவிக்கிறது. அதே சமயம் பெற்ற மகளை விட்டு வந்ததுக்குக் குமுறுகிறது.

மேலே கண்டுள்ளது கதை குறித்த என் விமரிசனம். இதைப் பதாகையில் அவர்களின் மின்னூலில் சேர்த்திருப்பதாகச் சொல்லிச் சுட்டியும் அனுப்பி இருக்காங்க. பார்க்கலாம் என்றால் திறக்கவில்லை. நிதானமாக  மத்தியானமாத் தான் பார்க்கணும். சுட்டி இங்கே. 

padhakai

படிக்கிறவங்களும் இந்தக் கதைக்கான உங்கள் கருத்தை தாராளமாகத் தெரிவிக்கலாம்.