பயணம் தொடருகிறது!

ஒவ்வொரு முறை விமானப்பயணத்திலும் நான் கவனித்து வருவது மத்தியதர, அல்லது அடித்தட்டு மத்தியதர மக்களும் இப்போதெல்லாம் விமானப் பயணங்களை விரும்புவது தான். அதற்கு முக்கியக் காரணம் விமானப் பயணச் சீட்டுகள் போட்டியின் காரணமாக விலை குறைக்கப்படுவதே. தங்களுக்கேற்ற சௌகரியமான நாளில் விமானப் பயணத்துக்கான சீட்டு விலை குறைவாக இருக்கையிலேயே குழுவாகவோ, குடும்பமாகவோ சுற்றுலாவுக்கு முன் பதிவு செய்து விடுகின்றனர். அதிலும் கடந்த ஐந்தாறு வருடங்களில் இது அதிகமாகவே தென்பட்டு வருகிறது. அதே போல் இம்முறையும் சாமானிய மக்கள் விமானத்தில் அதிகம் காணப்பட்டனர். அதனால் உணவு விற்பனை குறைவு என்றே சொல்ல வேண்டும். பணம் படைத்தவர்கள், மேல் தட்டு மத்தியதர வர்க்கம் எனில் விலையைப் பார்க்காமல் வாங்குவார்கள். மற்றவர்களிடம் அது எடுபடாதே! அநேகமாக அனைவரும் உணவை வீட்டில் இருந்தே கொண்டு வந்து சாப்பிட்டனர். திருச்சி விமான நிலையத்தில் இட்லி, சாம்பார் மணம் ஊரைத் தூக்கியது. என்றாலும் நாங்கள் வாங்கவில்லை!  போகும்போது எங்களுக்கு இரட்டை இருக்கையாக அமைந்து விட்டது. அந்த விமானமே இருபக்கமும் இரட்டை இருக்கைகளாகக் கொண்டது தான். திருச்சி விமான நிலையத்தில் சென்னை செல்லும் விமானத்துக்காகக் காத்திருக்கையிலேயே ஒரு குறிப்பிடத்தக்க நபர், இளைஞர்  2,3 நண்பர்களுடனும் ஒரு பெண்ணுடனும் வந்திருந்தார். அவரும் சென்னை செல்கிறார் என்பது புரிந்தது. எங்கேயோ பார்த்த முகம்! ஆனால் புரிஞ்சுக்கலை. நான் அவங்களையே பார்த்த வண்ணம் யோசனையில் இருக்க நம்ம ரங்க்ஸ் என்னைத் தன் கையால் தட்டினார்.

என்ன என்பதைப் போல் நான் பார்க்க மெல்லக் கிசுகிசுவென்று அதான் அந்த நடிகர்! அந்தப் பெண்ணும் அந்த நடிகை! என்றார். எனக்குக் கோபம் வந்தது. கிர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்! எந்த நடிகை, எந்த நடிகர்! சொன்னால் தானே தெரியும். அந்தப் பெண்ணும் அந்தப் பையரும் சிரித்துச் சிரித்து சுற்றுவட்டாரப் பிரக்ஞையே இல்லாமல் பேசிக் கொண்டிருந்தனர். இவர் என்னிடம் மறுபடி சொல்ல வரும்போது கொஞ்சம் யோசனையுடன், "ஆர்யாவோ" என்றவர் தலையை ஆட்டிக் கொண்டு, "இல்லை, இல்லை, இது ஜீவா! ஆமாம் அவரே தான்!" என்றார். நான் ஙே!!!!!!!!! "ஜீவா" என்னும் பெயரில் ஒரு நடிகர் இருக்காரா? அந்தப் பெண்? என்று கேட்டவர் , அந்தப் பெண் தான் சீரியலில் எல்லாம் வருவாளே! என்றார். எந்த சீரியல்? கேட்டால் சொல்லத் தெரியவேண்டாமோ! சீரியல் கதையையும் சொல்லத் தெரியலை. எனக்கும் அந்தப் பெண்ணைப் பார்த்திருக்கும் நினைவு தான்! நடிகை என்பது புரிந்தது. இங்கே திருச்சியில் ஏதேனும் படப்பிடிப்புக்கு வந்துட்டு திரும்பிப் போறாங்க போல என நினைத்துக் கொண்டேன்.

அதன் பின்னர் விமான நிலைய நுழைவாயிலில் விமானத்துக்காகக் காத்திருக்கையில் நடிகை குயிலி அங்குமிங்குமாகப் போய் வந்தார். அதான் இப்படினு பார்த்தால் சென்னையிலிருந்து பெண்களூரோ அல்லது வேறே ஏதோ ஊருக்கோ போகும் விமானத்தில் ஏறுவதற்காக வடிவேலுவுடன் செத்துச் செத்துப் பிழைப்பாரே அந்த நடிகர் வரிசையில் சிலருடன் நின்று கொண்டிருந்தார்.  இவர்களைத் தவிர நடிகர் பவன் கல்யாண் (எனக்கு இவரை அடையாளமெல்லாம் தெரியலை. நம்ம ரங்க்ஸ் சொன்னது தான். கல்யாண் குமார் பிள்ளை என்று காட்டினார்.) பெண்களூருக்கோ எங்கேயோ போய்க் கொண்டிருக்கையில் நாங்க இருந்த நுழைவாயிலுக்குத் தான் வந்து விமானம் ஏற வரிசையில் நின்றார். இவர்  ரம்யா கிருஷ்ணனுடன் கூட ஏதோ ஒரு சீரியலில் நடித்திருப்பது நினைவுக்கு வந்தது. இவங்க தரிசனம் எல்லாம் முடிஞ்சு தான் நாங்க புனே செல்ல விமானம் ஏறி வழியில் திருமலா-திருப்பதி தரிசனமும் கிடைத்தது! :)))))

விமானம் சரியான நேரத்துக்குப் புனே போய்ச் சேர்ந்தது. பனிரண்டு மணிக்குள்ளாகப் போய் விட்டோம். இரவு பத்து மணிக்குத் தான் கோல்ஹாப்பூருக்கு ரயில். அதுவரை இங்கே தான் பொழுதைக் கழிக்கணும். யோசனையுடன் சாமான்கள் பெற்றுக்கொள்ளும் பெல்டுக்கு வந்து எங்கள் சாமான்களைப் பொறுக்கி எடுத்துக் கொண்டு ட்ராலியில் வைத்த வண்ணம் வெளியே வந்தோம். முன் பதிவு ஆட்டோக்கான வரிசைக்கு வந்து உணவு பற்றி விசாரித்ததில் அங்கேயே பக்கத்தில் தென்னிந்திய உணவு விடுதி இருப்பதாகச் சொன்னார்கள். பின்னர் நாங்கள் புனே ரயில் நிலையம் போகணும் என்றதும் அங்கேயே ரயில் நிலையம் எதிரில் "சாகர்" என்னும் உணவகம் இருப்பதாகவும் உணவு மிகப் பிரமாதமாக இருக்கும் எனவும் சொன்னார்கள். கொஞ்ச நேரம் யோசித்துவிட்டு இங்கே உணவு உண்டு விட்டுப் போவதற்குப் பதிலாக சாகரிலேயே உணவு உண்டுவிட்டுப் பின்னர் யோசிக்கலாம் எனச்சென்றோம்.  135 ரூ தான் ஆட்டோவிற்கு விமானநிலையத்திலிருந்து ரயில் நிலையம் செல்ல வாங்கினார்கள். முதலில் பக்கத்தில் இருக்கும் வேறோர் ஓட்டலில் இறங்கச் சொன்ன ஆட்டோக்காரர் என்னுடைய கண்டிப்பான மறுப்பால் ரயில் நிலையம் எதிரே உள்ள சாகரிலேயே நிறுத்தினார்.

வடமாநிலங்களிலேயே முக்கியமாய் மஹாராஷ்டிராவில் தெருவிலிருந்து/சாலையிலிருந்து சுமார் பத்துப் படிகளாவது மேலே ஏறித் தான் நாம் செல்ல வேண்டிய ஓட்டலுக்கோ, அல்லது தங்குமிடங்களுக்கோ, வீடுகள் சிலவற்றிற்கோ செல்லும்படி இருக்கிறது. அதே போல் இந்த சாகர் ஓட்டலும் பத்துப் படிகள் மேலே ஏறித் தான் போனோம். உள்ளே போகச் சொன்னார்கள். உள்ளே ஏசி அறை போலும். அங்கே வரும்படி அழைத்தனர். உள்ளே சென்றோம். உணவு மெனு கார்டு கொடுத்தார்கள். நல்ல பசி என்பதால் சப்பாத்தியும் பைங்கன் பர்த்தாவும் தேர்வு செய்தோம். சப்பாத்தி கிடைக்காது என்றும் நான் அல்லது ரொட்டி கிடைக்கும் எனவும் சொன்னார்கள். ரொட்டி எனில் கொஞ்சம் கனமாக கிட்டத்தட்ட நான் போல், நெருப்பில் சுட்டிருப்பார்கள். ஆனால் கோதுமை மாவில் செய்வது. நான் முழுக்க முழுக்க மைதாவில் செய்திருப்பார்கள். நாங்க ரொட்டியே சொன்னோம். பைங்கன் பர்த்தா சுவை நன்றாக இருந்தது என்றாலும் அவ்வளவு காரம் என்னால் சாப்பிட முடியவில்லை. பச்சை மிளகாயை தாராளமாக அள்ளித் தெளித்திருந்தார்கள். மும்பையில் போரிவிலியில் மைத்துனர் இருந்தபோது சமோசா வாங்கி வருவார்கள். அதோடு கூட பச்சை மிளகாயும் எலுமிச்சை ரசத்தில் , உப்பு, மிளகாய்த் தூளோடு ஊறியதை வதக்கிக் கொடுத்திருப்பார்கள். நம்மால் எல்லாம் அந்தப் பச்சை மிளகாயைச் சாப்பிட முடியாது! நான் தூக்கிப் போட்டுடுவேன். அவங்கல்லாம் ரொட்டிக்கே பச்சை மிளகாய் தொட்டுக் கொண்டு சாப்பிடுகின்றனர்.  அதன் பின்னர் சாஸ் என அழைக்கப்படும் மோர் (கிட்டத்தட்ட நம்ம ஊர் மசாலா மோர் போன்றது. ஆனால் நல்ல கெட்டியாக க்ரீமோடு இருக்கும்.) சாப்பிட்டோம். கை கழுவ பிங்கர் பவுல்ஸும் கொடுத்தார்கள்.

அங்கிருந்து கிளம்பிய போது அங்கேயே தங்க அறை கிடைத்தால் வசதி எனத் தோன்றவே அங்கே கேட்டதற்குப் பக்கத்தில் கேட்கச் சொன்னார்கள். உடனே பக்கத்தில் போனோம். அதற்கும் படிகள் மயம் தான்! அங்கே இடித்து வேறே கட்டிக் கொண்டிருந்தனர். ஆகவே அங்கே இருந்த வரவேற்பாளர் இப்போ இந்தப் படிகள் ஏறவே உங்களுக்குச் சிரமமாக இருக்கு. அறைகள் மேலே தான் இருக்கின்றன. 2000 ரூபாய்க்கு மேல் வாடகை! நான் ஏசி தான். ஏசி எனில் 2,500 ரூபாய் வாடகை. உங்களால் ஏறி இறங்க முடியுமா? லிஃப்ட் இன்னும் பொருத்தவில்லை என்றார். லிஃப்ட் பொருத்தினாலும் பொருத்தாவிட்டாலும் ஏசி இல்லா அறைக்கு வாடகை ஜாஸ்தி எனத் தோன்றியதால் வேண்டாம்னு வந்துட்டோம். அதோடு காலை உணவு காம்ப்ளிமென்ட்ரி கிடையாது. நம்ம கொடைக்கானலிலேயே தமிழ்நாடு ஓட்டலில் தங்கினால் காலை உணவு காம்ளிமென்ட்ரி. டோக்கன் கொடுத்துடுவாங்க. அதோடு அறைக்கு ரூம் செர்வீஸும் உண்டு என்பதோடு எப்போதும் வெந்நீர் வரும். அதைச் சொல்லச் சொல்லக் கேட்காமல் நாங்க பூம்பாறை போனப்போ வேறே ஓட்டலில் தங்கிட்டு அவதிப்பட்டது தனிக்கதை! அதைப் பின்னொரு நாள் வைச்சுப்போம். இந்த ஓட்டலில் அறை வேண்டாம்னு வெளியே வந்ததும் ரொம்ப நேரமா எங்களையே கவனித்துக் கொண்டிருந்த ஓர் ஆட்டோக்காரர் தான் ஓர் லாட்ஜுக்குக் கூட்டிச் செல்வதாகச் சொன்னார்.

புனே ரயில் நிலையத்தில் நாங்க முன்பதிவு செய்திருந்த டார்மிட்டரிக்குச் செல்லும் நேரம் நெருங்கிவிடவே நான் அங்கே போகணும் என்றேன். எதிரே தான் ரயில் நிலையம். ஆனால் பெட்டிகளைத் தூக்கிக் கொண்டு சாலையைக் கடக்க இயலாது! நடுவே சென்டர் மீடியன். ஒருவழிப்பாதை வேறே. சுற்றிக் கொண்டு தான் வரணும். அதனால் இந்த ஆட்டோக்காரரைக் கேட்க அவரோ தான் அழைத்துச் செல்லும் லாட்ஜுக்குத் தான் முதலில் போகணும்னு பிடிவாதம் பிடிக்க நான் கொஞ்சம் கடுமையாகவே அறை எங்களுக்கு சனிக்கிழமை தான் தேவை. இன்னிக்கு இரவு ரயிலில் நாங்க கோலாப்பூர் போவதால் ரயில் நிலையத்திலேயே டார்மிடரியில் புக் செய்திருக்கோம். முடிஞ்சால் ரயில் நிலையத்திற்குக் கொண்டு விடு! என்று சொல்லி விட்டேன். முணுமுணுத்துக் கொண்டே ரயில் நிலையத்திற்குக் கொண்டு விட்டார் அந்த ஆடோ ஓட்டுநர். தங்குமிடம் எங்கே எனக் கேட்டுக் கொண்டு பெட்டிகளையும், பையையும் தூக்கிக் கொண்டு மேலேஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏ ஏறினோம். அங்கிருந்த பொறுப்பாளரிடம் எங்களுடைய டார்மிடரி ரசீதைக் காட்டி எங்களுக்கான படுக்கைக்குச் சென்றோம். நான்கு பக்கமும் மரத்தடுப்புக்களால் தடுக்கப்பட்டு கிட்டத்தட்டப் பத்துக்குப் பத்து அறை போலவே அது இருந்தது. அங்கே போய்ப் பெட்டிகளை வைத்துவிட்டுப் படுத்துக் கொண்டோம்.

மாலை அங்கே தேநீரோ, காஃபியோ வரும் என நினைத்தால் எதுவும் வருவதில்லை. இதற்கு முன்னால் ரயில்வே தங்குமிடத்தில் தங்கும்போதெல்லாம் காஃபி, தேநீர், தினசரி ஆகியவை இலவசமாகக் கொடுத்து வந்திருக்கின்றனர். அதோடு நம்ம ரங்க்ஸ் இங்கேயே அறை  கிடைத்தால் தங்கிவிட்டுத் திரும்பும்போது இங்கிருந்தே விமானநிலையம் செல்லலாம் என யோசித்தார். உடனே ரயில்வே அலுவலக அதிகாரியைப் போய்ப் பார்த்தால் அவர் இப்போதெல்லாம் இந்தத் தங்குமிடம் ஒதுக்குவதை நாங்கள் செய்வதில்லை. ஐ.ஆர்.சி.டி.சி. நேரிடையாகச் செய்கிறது. மேலும் இருவருக்காக எல்லாம் இப்போது அறைகள் கொடுப்பதில்லை. குறைந்த பட்சம் ஒரு குடும்பம் அல்லது 3,4 பேர் இருக்க வேண்டும். இருவருக்குக் கொடுப்பதை நிறுத்திவிட்டார்கள் என்று சொல்லிவிட்டார். சரினு அங்கே இருந்த காஃபி ஸ்டாலில் தேநீர் கேட்டு வாங்கி வந்தார். அதைக் குடித்தால்! க்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர் கோகோ பவுடர் போட்ட காஃபி! குமட்டிக் கொண்டு வந்தது. கொஞ்சம் வெளியே போய் வரலாம்னு கிளம்பினோம். அப்படியே திரும்பி வரச்சே இரவு உணவை முடிச்சுக்கலாம்னு எண்ணம். மறுபடி அதே லாட்ஜுக்குப் போய் அறைக்கு விண்ணப்பித்தால் காலை இருந்தவர் இப்போ இல்லை. இப்போ அறை வாடகை ஏசி இல்லாததற்கே 2500 ரூபாய் எனவும் அதுவும் இரண்டு பேருக்குக் கொடுக்க முடியாது எனவும் சொல்லி விட்டார். கறாராகப் பேசினார்.

பக்கத்தில் உள்ள சாகர் ஓட்டலுக்குப் போய் ஆளுக்கு ஒரு பாதம் மில்க் ஷேக் சாப்பிட்டோம். ஆனை விலை, குதிரை விலை கூடக் கொஞ்சம் இறங்கி இருக்கும் போல! அங்கிருந்து அறைக்கு என்ன செய்வது என யோசித்த வண்ணமே நடந்தால் மறுபடி மேலே முட்டிக் கொண்டது அதே ஆட்டோக்காரர். கிட்டத்தட்ட எங்களைத் தூக்கிப் போட்டுக்கொள்ளாத குறையாய் அந்த ஆள் தூக்கிப் போட்டுக் கொண்டு பறந்தார்.  வழியெல்லாம் இது கேஈஎம் ஆஸ்பத்திரி, இது அந்தப் பேட்டை, இது இந்தப் பேட்டை என நம்மவர் புனே குறித்த பழங்கால நினைவுகளில் ஆழ ஆட்டோ மங்கள்வார்ப்பேட்டையில் ஓர் ஓட்டல் முன் வந்து நின்றது.