பயணங்கள் குறித்த விபரங்கள்! இங்கே எல்லாம் போயிருக்கீங்களா?

இந்தப் பயணங்களில் சின்ன வயசில் திருப்பதி  போனவை எல்லாம் கணக்கில் இல்லை. அதன் பின்னர் சென்னை-மதுரை போனவையும் கணக்கில் இல்லை. திருமணம் ஆன பின்னர் தினசரி வேலைக்கு அம்பத்தூர்-தண்டையார்ப்பேட்டை போனதெல்லாம் கணக்கில் இல்லை. அதன் பின்னர் நம்ம ரங்க்ஸோட வேலை மாற்றத்தின் விளைவால் எழுபதுகளில் ராஜஸ்தான் சென்றதும், அங்கிருந்து ஒவ்வொரு முறை தமிழகம் வந்ததும் கணக்கில் வரவில்லை. ராஜஸ்தானில் இருந்து சிகந்திராபாத் சென்றது, பின்னர் சென்னை வந்தது, 80களில் மைசூர், "பெண்"களூர் பார்த்துவிட்டு அங்கிருந்து கோவா சென்றது, அதன் பின்னர் பிலாய், நாக்பூர் போனதெல்லாம் கணக்கில் இல்லை. எண்பதுகளிலேயே மீண்டும் ராஜஸ்தான் மாற்றலாகிப் போனது, 3 நாட்கள் ரயிலிலேயே பயணம் செய்தது, அதன் பின்னர் அங்கிருந்து விடுமுறைக்குத் தமிழகம் வந்தப்போ முதலில் ரயில் இஞ்சின் எரிந்து போய் மாற்ற நேர்ந்தது, பின்னர் அதே ரயில் டீரெயில் ஆகி நின்றது, வழியிலேயே காட்டுக்குள் மணிக்கணக்காகக்காத்திருந்தது. அங்கேயே அடுப்பு மூட்டிப் பக்கத்துக் கிராமத்தில் இருந்து பால் வாங்கி வந்து தேநீர் போட்டுச் சாப்பிட்டது. கிராமத்துப் பெண்கள் சமைத்துக் கொண்டு வந்து கொடுத்தது எல்லாமும் பசுமையாக நினைவில் உள்ளது.

நசிராபாதில் இருந்து திங்கட்கிழமை கிளம்பும் வண்டி, வியாழக்கிழமை தான் சரியான நேரத்துக்குச் சென்றாலே சென்னை அடையும். நசிராபாத்- காச்சிகுடா புதன் மாலை வரும். புதன் மாலை சார்மினாரைப் பிடித்தால் வியாழனன்று காலை சுமார் ஒன்பது மணி அளவில் சென்னை சேரலாம். இப்போ ரயில் புறப்பாடு நேரங்கள் மாறி இருக்கலாம்.  ஆனால் நாங்களோ திங்கட்கிழமை கிளம்பி சனிக்கிழமை காலை வந்து சேர்ந்தோம்! நல்லவேளையாக அப்போ ரயில்வேயில் தபால், தந்தி அனுப்ப ஏற்பாடு செய்து தந்ததால் சென்னைக்கு எங்க அப்பாவுக்குத் தந்தி அனுப்பினோம். ரயில் கவிழ்ந்து விட்டதால் நாங்க தாமதமாக வந்து சேர்வோம் எனவும் சிகந்திராபாத் வந்ததும் மற்றொரு தந்தி அனுப்புவதாகவும் கொடுத்தோம்.இரு தந்திகளும் சரியாகப் போய்ச் சேர்ந்தன!  அப்படியும் நாங்கள் செல்லவேண்டிய ரயிலில் போக முடியாமல் அதன் பின்னர் சென்ற ஹைதராபாத் எக்ஸ்பிரஸில் நாம் பள்ளி போய் ரயில் ஏறி ஹிஹிஹி, முன் பதிவில்லாமல் சென்றதால் அங்கே போய்த் தான் ஏறிக்க முடியும். சிகந்திராபாதில் கூட்டம் அள்ளும். ஆகவே அங்கே போய்ப் போர்ட்டர் உதவியுடன் ஏறிக்கொண்டு சாமான்களையும் வைத்துக் கொண்டு ஒரு மாதிரி உட்கார்ந்து விட்டோம். பின்னர் வருபவர்கள் அவங்க பாடு! இஃகி, இஃகி, இஃகி! ஏனெனில் மறுநாளைக்கு மறுநாள் என் பெரிய மைத்துனரின் சீமந்தம்! கட்டாயம் போயே ஆகணும்!

அந்த முறைதான் முதல் முறையாக ராமேஸ்வரம்,கன்யாகுமரி, திருச்செந்தூர் ஆகிய ஊர்களுக்குப் போனோம். இவை எல்லாம் அநேகமாய் மதுரையில் என் பெரியப்பா வீட்டில் தங்கிக் கொண்டு அங்கிருந்து பேருந்துகளில் சென்றது! ரயில் பயணங்களில் வரலை. ஆனால் சுற்றுலாவில் உண்டு. சுற்றுலாக்களில் முதல் முறை ராஜஸ்தானில் இருந்தப்போ சென்ற உதய்பூர், மவுன்ட் அபு, ஜெய்ப்பூர்ச் சுற்றுலாக்களும், இரண்டாம் முறையும் நசிராபாதிலிருந்து சென்ற ஜெய்ப்பூர், சிதோட்கட் சுற்றுலாவும் இருக்கு!

அதன் பின்னர் நசிராபாதிலிருந்து ஜாம்நகர் மாற்றல் ஆகி வந்தப்போவும் ரயில் ரோகோ! பிரச்னை! ரயில் நின்று நின்று கிளம்பிக் கொண்டிருந்தது. பகல்வேளை ஆதலால் எங்களுக்கு "பே(Bay)" நால்வருக்கானது கிடைக்காமல் ஒவ்வொருத்தருக்கு ஒவ்வொரு உட்காரும் இடம் மட்டும் கிடைக்க, சாமான்களைப் பார்த்து மிரண்ட சகபயணிகள் சண்டைக்கு வர, எங்களை ரயிலில் ஏற்றி விட வந்த அலுவலக ஊழியர்கள் பதிலுக்குச் சண்டை போட ராணுவ  சகோதரர்கள் ரயிலில் ஏறி எங்களுக்கு மாற்றல் ஆகி இருப்பதைச் சொல்லிப் பொறுத்துக்கொள்ளும்படி கேட்டுக்கொள்ளப் பின்னர் ஒருவழியாகச் சமாதானம் ஆனது.

ஆனால் அந்த ரயில் நின்று நின்று போனதால் அஹமதாபாதுக்கு நேரத்துக்குப் போய்ச் சேரவில்லை. அங்கிருந்து நாங்கள் ஜாம்நகர் போகவேண்டிய ரயில் கிளம்பிப் போயே போய்விட்டது! மறு ரயில் மறுநாள் காலை தான். ஆனால் இரவு பத்து மணிக்கு ஜனதா ஒன்று (அப்போல்லாம் முழுக்க முழுக்க இரண்டாம் வகுப்பு மட்டுமே இருக்கும் பெட்டிகள் கொண்ட வண்டி) ஹாப்பா என்னும் ஜாம்நகருக்கு அருகிலுள்ள ஊருக்கு இருப்பதாகவும் அதற்கு முன்பதிவு தேவை இல்லை எனவும் ஏறிக்கலாம் எனவும் ரயில்வே அதிகாரி கூறினார். கிட்ட இருந்து ஏற்றி விடுவதாயும் கூறினார். நாங்க ஜாம்நகருக்குப் போக முதல் வகுப்பில் முன் பதிவு செய்திருந்தோம். ஆனால் இப்போது போகப் போவதோ இரண்டாம் வகுப்பு முன் பதிவுகள் அல்லாத பெட்டி! உட்கார இடம் கிடைக்குமா? சந்தேகம்! ஏனெனில் அப்போது அங்கே இருந்த ஓம்காரேஸ்வரர் கோயிலில் உற்சவம் நடந்து கொண்டிருக்க சாரி சாரியாக மக்கள் நடைப்பயணமாகவும், ரயில், பேருந்துப் பயணமாகவும் காவடிகளைத் தூக்கிக் கொண்டும், தூக்காமலும் போல் பம்! என்று கோஷமிட்டுக் கொண்டு சென்று கொண்டிருந்தனர். இந்த அழகில் நாங்க எங்கே ஏறுவது? ஏறினாலும் எங்கே உட்காருவது? இப்படித் தான்! முதல் வகுப்பில் முன்பதிவு செய்துட்டு மூன்றாம் வகுப்பில் போவோம். இந்த மூன்றாம் வகுப்பு மொரார்ஜி தேசாய் பிரதமராக இருந்த போது முற்றிலும் ஒழிக்கப்பட்டு இரண்டாம் வகுப்புப் பயணிகளும் மெத்தை தைத்த இருக்கைகள் பயன்படுத்துமாறு ரயில் பெட்டிகள் மாற்றி அமைக்கப்பட்டன.

இரவு முழுவதும் கண் வேறு விழித்திருக்கணும். இரவு பத்து மணிக்கு நடைமேடைக்கு வந்த ரயிலில் ஒரு மாதிரியாக சாமான்களை ஏற்றிவிட்டு நாங்களும் ஏறிக்கொண்டோம். கையில் எடுத்துப் போகும் சாமான்கள் நிறைய இருந்தன. துணிமணிகள் கொண்ட பெட்டிகள் நாலு பேருக்கும். சமையல் பாத்திரங்கள், சமையல் சாமான்கள் அடங்கிய இரு பெட்டிகள். காஸ் ஸ்டவ், பம்ப் ஸ்டவ், திரி ஸ்டவ் போன்றவை (மண்ணெண்ணெய் இல்லாமல்) அவை ஒரு அட்டைப் பெட்டியில். ராணுவ கன்டோன்மென்ட் என்பதால் போனதும் மண்ணெண்ணெய் கிடைச்சுடும், அடுப்பெரிக்கலாம் எரிவாயு வரும் வரை! வீடும் எங்களுக்கு நாங்க போகும் முன்னரே தயாராய் இருக்கும். ஆகவே வீட்டில் போய் இறங்கினதுமே பால் காய்ச்சலாம். அதுக்குத் தகுந்தாற்போல் நாட்கள் பார்த்திருப்போம். கிளம்புவோம். ஆனால் இந்த ரயில்வேக்
காரங்களுக்குத் தான் அதெல்லாம் தெரியறதில்லை. இருந்தாலும் நாங்க ஜமாளிச்சோமுல்ல! ரயிலில் ஏறிக்கொண்டதில் எனக்கு மட்டும் இடம் கிடைக்கவில்லை. மேலும் அது பெண்கள் பெட்டி! ஆகவே நானும், பெண்ணும் மட்டும் இங்கே இருந்தோம். பையரும், அப்பாவும் அடுத்த பெட்டியில்! நடுவில் மறைப்பாகப் போட்டிருந்த மரத்தடுப்பு வழியாக அவங்க அங்கிருந்து பார்த்து ஆறுதல் சொன்னார்கள். ஆனால் எங்களுக்கோ  மனசே ஆகலை. நாங்க நாலு பேரும் எப்போவும் ஒன்றாகவே பயணிப்போம். சண்டை, பூசல், சமாதானம், வெள்ளைக்கொடி எல்லாமும் உண்டு. அது இல்லாமல் இப்போது கஷ்டமாக இருந்தது.

கூடவந்த பயணிகள் பேச்சுக் கொடுத்தார்கள். அவங்க குஜராத்தியிலும், நாங்க ஹிந்தியிலுமாகப் பேசப் பேச்சு வார்த்தை நடந்து ஒரு மனதாக எங்களுக்கு இடம் கொடுக்கத் தீர்மானித்து உட்கார இடம் ஏற்படுத்திக் கொடுத்தார்கள். தூங்குங்க பஹன் ஜி! சாமான்களை நாங்க பார்த்துக்கறோம்! என உபசாரங்களும் நடந்தன. அதுக்காகத் தூக்கம் வந்துடுமா என்ன? அதிகாலையில் போய்ச் சேர வேண்டியவங்க ரயிலை விட்டுட்டுப் பகல் பத்து மணிக்குப் போய்ச் சேர்ந்தோம். நேரே ஜாம்நகர் ரயில் நிலையத்தில் இறங்கி இருக்கணும். இங்கே ஹாப்பா நிலையத்தில் இறங்கிட்டோம். எங்களை வரவேற்க வந்தவங்க ஜாம்நகர் நிலையத்தில் பார்த்துட்டு வரலைனதும் வீட்டுக்குப் போயிட்டாங்க! இரண்டு பேருக்கு மட்டும் இந்த ரயிலில் எதுக்கும் பார்க்கலாம்னு தோண ஒரு ஒன் டன்னர் வண்டியில் வந்திருந்தாங்க. ஹிஹி,  எங்களைப் பார்த்து அவங்க முழிக்க, இவங்க நம்ம ஆஃபீஸ்தானானு ரங்க்ஸ் முழிக்க நாங்க தமிழில் பேசுவதைப் பார்த்து அங்கே வந்தவரில் ஓர் தமிழ்க்காரர் எங்களைக் கேட்க நாங்க தான் அவங்கனு சொல்லவே அவருக்கு ரொம்பக் கஷ்டமாப் போச்சு! ஏனெனில் எங்களுக்காக ஏற்பாடு செய்திருந்த வண்டி திரும்ப யூனிட்டுக்குப் போய்விட்டது. இப்போ வந்திருக்கும் வண்டியில் எங்களை எப்படி ஏற்றுவது என்பது அவங்க கவலை! எங்களுக்கோ, ஏதோ வண்டி வந்திருக்கே, முதல்லே வீடு போய்ச் சேரலாம் என்று கவலை!

அந்த வண்டியிலேயே சாமான்களை ஏற்றிக்கொண்டு வண்டியிலும் ஏறி வீட்டுக்குப் போனது எல்லாம் தனிக்கதை! ராணுவ ஒன் டன்னரில் ஏறுவது ரொம்பக் கஷ்டம்! ஆனால் அப்போல்லாம் ரொம்பவே ஜிம்பிளாக ஏறி இருக்கேன்.  குஜராத்தில் இருக்கையில் சோம்நாத், துவாரகை, அஹமதாபாத் போன்ற ஊர்கள் சுற்றிப் பார்த்ததும், சபர்மதி ஆஸ்ரமம் சென்றதும் பசுமையாக நினைவில் இருக்கு! சபர்மதி நதிக்கரை அப்போ இருந்ததையும் இப்போ சென்ற வருடம் சென்றதையும் அப்போப் பார்த்த சபர்மதியையும் நினைத்தால் மலைக்கும் மடுவுக்கும் உள்ள வித்தியாசம். அஹமதாபாத் நகரே ஒளி வெள்ளத்தில் ஆழ்ந்திருந்ததோடு அல்லாமல் சாலைகள் மிகப் பிரமாதமாக இருந்தன. மிகப் பெரிய நகரமாக மாறி விட்டது குறிப்பிடத் தக்கது! நாங்க கடைசியாக பரோடா சென்றது 2010 ஆம் ஆண்டில்.

இன்னும் வரும்! அதுக்கப்புறமா மெதுவாத் தான் கோலாப்பூர் பத்தின கதை! :))))))